Geplaatst op

Cantandum

Doordat mijn rug kapot is, geraak ik uiteraard ook niet in mijn koor. Ik heb daar hartzeer van, echt, want ik kon de repetities goed gebruiken. In januari hebben we namelijk twee concerten, en ik heb nog serieus wat oefenwerk. Maar bon, ik zal dan maar hier thuis zorgen dat ik alles instudeer zeker? Het is niet hetzelfde, maar het zal wel helpen, en hopelijk lukt het me tegen december om toch tenminste die twee uur in het koor te zitten. Ach, we zien wel.

Ik heb van hen in elk geval al een allerliefst kaartje gekregen om me beterschap te wensen en me een hart onder de riem te steken. Ze missen me, zeggen ze…

Ik kan gelukkig wel op mijn laptop werken, hier al liggend in de zetel, en dus had ik tijd genoeg om aan de website van het koor te werken. Veel is het nog niet, want het is niet alsof we een echte historiek hebben, en voorbije projecten en zo, maar bon, er staat tenminste al iets op.

Voor wie het eens wil zien: www.cantandum.be. En wie over een goeie stem en een stevige dosis notenkennis beschikt, mag ook altijd gerust komen meezingen hoor!

Geplaatst op

Bezoek

Bezoek is altijd fijn, maar vooral als het iemand is waarmee je al langer had afgesproken, en die je echt al lang niet meer had gezien.

Annick kwam ietwat laat voor het middageten – Bart had gekookt, maar moest op tijd terug op kantoor zijn – en werd zelfs meteen aan het werk gezet. Ze had namelijk aangeboden om taxichauffeur te spelen, en daar maakte ik uitgebreid en dankbaar gebruik van. Ze bracht eerst Wolf naar Dok Noord voor een verjaardagsfeestje van het kleine zusje van zijn liefje, en daarna Kobe naar zijn muziekles.

Toen was er gelukkig tijd voor uitgebreid koffie en geklets. We installeerden ons in de zetel, en taterden over serieuze en minder serieuze onderwerpen, tot het kwart na vier was, en wegens een misverstandje Wolf en Kobe gelijktijdig moesten opgehaald worden. Zij reed dan maar om Wolf, ik pikte Kobe op, want dat was minder ver.

Maar daarna kon er verder gekletst worden, met nog meer koffie. Het was uiteindelijk vrij laat toen Annick door ging, maar ik had een hele fijne, en vooral zorgeloze middag gehad.

Bedankt, bees!

Geplaatst op

Ankoria

Gisterenavond bracht Bart Kobe en Merel naar Wetteren, bij Charlotte en Thomas, die hen dan meenamen naar Geel voor de kinderlarp Ankoria.

Ik was uiteraard van plan om met hen te gaan, maar daar is vanzelfsprekend geen sprake van. Ik had dan ook al schrik dat ze gewoon niet zouden kunnen gaan, en ze keken er allebei zo hard naar uit… Maar bon, Thomas en Charlotte to the rescue dus. Wolf hielp hen met het verzamelen van hun spullen, en ik luisterde en zag dat het goed was.

Ik moet wel toegeven dat ik jaloers was op de figuranten ginder: ik had ook dolgraag in dat stralende weer een norn gespeeld, maar bon, ik was al ongelofelijk blij dat mijn rug er niet voor zorgde dat zij dat moesten missen. Bart is hen dan ’s avonds gaan ophalen daar in Geel: een uur en een kwartier rijden, eigenlijk valt het nog mee, vergeleken met veel andere locaties in het verre Limburg.

Hebben ze ervan genoten? Heel erg, zo merk ik. En ik heb ook feedback gekregen van andere ouders, en daar ben ik zeer dankbaar om. In het begin moest Merel nog wat wennen, zoals altijd, en haar initiële angst overwinnen, en dus nam Annelies haar op sleeptouw. Na een tijdje trok ze zelfstandig op met haar Ankoriavriendinnetjes Manon en Annika. Dik in orde. En Kobe? Die speelde het op zijn Kobes: hij had een vriendje gevonden met wie hij het spelsysteem uitploos en de beste combinaties van vaardigheden en spreuken opstelde om zo nog veel krachtiger te worden. Hij is er intussen een van de zwaarste spelers geworden, wegens al meedoen sinds hij vijf is. Maar zijn ogen straalden…

Het ongelofelijk leuke aan Ankoria is dat alle ouders daar ook zelf larpers zijn, en dat ik hen zo goed als allemaal ken. Daardoor weet ik dat mijn kinderen sowieso goed opgevangen worden, wat er ook scheelt. Dat is wat je zelf ook doet: een huilend of ongelukkig kind? Gewoon even luisteren, gewoon even knuffelen, en dan een handje vasthouden, en dat komt goed.