Geplaatst op

Zaterdagse escapades

Een van de dingen die ik sinds vorige week ook weer opgepikt heb – met enige moeite, maar het lukt – is op zaterdagvoormiddag Wolf naar zijn muziekles brengen, en intussen met Merel in ’t stad lopen. We lopen traag, en ik probeer te temporiseren, maar het lukt dus wel al!

Vorige week moest ik dringend bij M.A.R.T.H.A. zijn, want ik had nog 30 euro op een cadeaubon die begin december verliep, en in het uniform van Cantandum zit onder andere een ketting die je daar kan kopen. Ik kocht er meteen drie, maar bon. Toen liepen Merel en ik verder naar de Veldstraat, en verzeilden er bij Claire’s. Daar hebben ze namelijk oorbellen die perfect zouden gaan voor mijn Havenpersonage. Bleek het toch wel “drie dingen kopen, drie dingen gratis” te zijn zeker? Ik heb er dus twee paar oorbellen gekocht, en Merel een paar kattenoortjes en drie soorten bloemen voor in haar haar. Tsja, ik kon die gratis dingen toch niet laten liggen, of wa? Ze glunderde…

IMG_3314

We hadden ook nog naar de Hema willen gaan om verse pepernoten, maar dat was nog te veel van het goede. We waren zo al maar amper op tijd in de Labath om er nog een koffie, respectievelijk warme chocomelk te drinken met Wolf. Het leuke was, dat ik meteen een “warme welkom” terug kreeg. Ha ja, ik ben er nu toch wel een kleine twee maanden niet geweest…

Vandaag hadden we een gelijkaardig scenario: deze keer trokken we meteen de Drabstraat in, de Grasbrug over, naar de Korenmarkt. Helaas, voor je aan de Hema komt, passeer je de C&A, en Merel stapte zonder pardon binnen. “Ha ja, mama, ik dacht dat jij hier moest zijn”, met zo van die grote onschuldige oogjes. Allez ja, wij dus naar boven, de winkel binnen. En daar zag ze toch wel een crèmeroze colsjaal zeker? Zo met die extra zachte nepbonten voering in. En ja, mama heeft dat dan maar gekocht voor de dochter, want die had al eerder deze week van zo’n sjaal gesproken…

Wij dan toch maar de Hema binnen, om er een stevige voorraad pepernoten in te slaan, met en zonder chocolade, en een paar pantoffels voor de jongedame. Die van vorig jaar zijn duidelijk te klein, daar kan ze nu natuurlijk ook niks aan doen.

Enfin, een paar minuten voor twaalven vielen we de Labath binnen, net op tijd om te bestellen voor ook Wolf eraan kwam.

IMG_1020

Deed mijn rug pijn? Ja. Maar was het het waard om met zo’n fijn gezelschap in ’t stad te lopen? Jazeker.

Ik heb het gevoel dat ik zo beetje bij beetje mijn leven opnieuw aan het oppakken ben… Met enige moeite, zeker, en af en toe een paar goeie stappen achteruit, maar we gaan er geraken.

Geplaatst op

Sophietje

Mijn beste vriendin uit het internaat in het tweede jaar. Ik weet niet meer precies wat we allemaal samen hebben uitgespookt, maar het was veel. En gortig, bij momenten :-p

Ik denk dat het intussen alweer twee jaar was dat we elkaar gezien hadden, maar dat stoort dus aan geen kanten: het voelt helemaal zo niet aan. En we kennen nog steeds elkaars familie, elkaars achtergrond, soit, elkaar.

Tegen half twaalf stond ze hier, dronken we een aperitiefje, en tegen twaalven trokken we naar ’t Boneryck, gewoon omdat het daar goed is, en we ongestoord kunnen kletsen. Wat we dan ook deden, over vanalles. En nog meer. And then some.

We genoten tussendoor ook van het eten, maar dat kletsen, dat was blijkbaar eens dringend. Over echt de meest uiteenlopende onderwerpen, van ouders, tot kleedjes van Van Nooten, tot jobs, broertjes, erfeniskwesties, familieperikelen, vakantiedagen, juwelen… Enfin, uitgebreid dus. En weet je? Het heeft immens veel deugd gedaan. Serieus.

IMG_1004

Here’s to us, Fie!

Geplaatst op

Verjaardagsfeestje

Door allerlei redenen hadden we Merels feestje wat moeten uitstellen, maar bon, deze middag was het dan eindelijk toch zo ver.
Ik hield me de hele voormiddag onledig met het halen van boodschappen en het maken van een taart. De briefing was dezelfde als vorig jaar – geen chocolade, geen slagroom, wel mango, en minder marsepein dan vorig jaar – en dus maakte ik een variant: een biscuit, maar niet zo hoog, met stukjes mango ertussen, bestreken met mascarpone. Dat maakte het geheel een stuk steviger. Daarover ging dan een dunne laag marsepein, een zelfgemaakt roosje, en gekochte bloemblaadjes. En voilà!

Tussendoor graveerde ik ook nog voor elk meisje een glas met hun naam en een paar hartjes op. Ik moet dus dringend naar de Ikea voor nieuwe glazen :-p

En toen staken de jongens op uitdrukkelijke vraag van Merel opnieuw een spel in elkaar voor de meisjes. Blijkbaar hadden haar vriendinnetjes daar ook naar gevraagd ^^

Tegen twee uur stonden er hier dus 6 zevenjarige meisjes in onze woonkamer. Nummer zeven, zo bleek achteraf, was het gewoon vergeten, en ik had daar geen telefoonnummer van! Stom….

Eerst moest uiteraard het barbiehuis grondig aan een inspectie onderworpen worden, daarna mocht Merel haar cadeautjes openmaken, en toen was er taart ^^

Daarna waren er plots zes kandidates voor de spionnenschool, die toch wel een aantal tests moesten afleggen onder het strenge oog van de jury. Konden ze wel instructies opvolgen van elkaar?

Hoe goed zijn hun schietskills, zeker als ze de kont van de lesgever mogen raken? Kunnen ze wel geblinddoekt een hindernissenparcours afleggen? Zijn ze in staat allemaal samen raadseltjes op te lossen? Kunnen ze zeggen wat ze geblinddoekt aan het eten zijn?

Als afsluiter van het spel volgde nog een muziekpak, met bijhorende opdrachtjes, dansjes en gekke bekken.

Met nog een aantal pannenkoeken in de maag werden ze rond vijf uur naar huis gestuurd. Merel vond het een fantastisch feestje, en we hebben de jongens dan ook uitgebreid bedankt.

Zo’n feestje met zo’n broers, daar kan je alleen maar van dromen!

 

 

Geplaatst op

Nerdlab

Kobe had inderdaad een tijdje geleden een foldertje meegekregen naar huis, maar zoals zovelen lijden ook wij aan foldermoeheid. We hadden het dus niet eens bekeken.
En toen kwam hij woensdag enthousiast thuis van school: dat ze in de bibliotheek meegedaan hadden aan Nerdlab Het mobiele Makerslab, en dat hij dat de max had gevonden.

Ha ja? Bleek dat Nerdlab met hun mobiele makerslab van Bibliotheek De Krook in 2017 naar verschillende wijkfilialen reist. “Daar kunnen tieners (10-14 jaar) hun eigen stad bouwen, met behulp van lasercutting, elektronica, videomapping en streetart. Een creatieve en leerrijke dagen, met een spectaculair resultaat!”

Het was vorige zaterdag al geweest, en vandaag wilde hij dus ook wel gaan. Alleen… Kobe zou Kobe niet zijn mocht hij om tien uur klaargestaan hebben. Hij vond dat hij later ook nog wel kon aansluiten, en wie ben ik dan om dat tegen te spreken. Zodoende stond hij niet om 10.00 uur, maar wel pas om 14.00 uur in de bib, iets waar hij achteraf spijt van had.

“Want ja, mama, we hebben een bristlebot gemaakt, en nog veel wijze dingen! Kijk maar!”

Jammer genoeg waren er maar drie kinderen aanwezig. Allez zeg, zo spijtig!

Volgende week wil hij ook gaan, maar we moeten dat nog bekijken, want er is ook rugbymatch in Oudenaarde…

Enfin, we zien wel, ik ben in elk geval al blij dat hij het leuk vond!

Geplaatst op

Heerlijk gezelschap

Sommige dagen zijn gewoon beter dan andere.

Deze morgen genoot ik intens van Merels gelukzalige glimlach bij het posten van de brief naar de Sint. Hoe zo’n geloof nog zo rotsvast kan zijn… En het leuke is: Kobe heeft evenveel moeite gedaan, met brief en tekening en alles, want alleen op die manier blijft de illusie bij Merel in stand, zei hij. Fantastisch, toch?

Daarna ben ik braafjes wat gaan liggen, want tegen half elf stond ik al te koken: rustig, in stagekes, en tussenin af en toe weer liggen. Mijn maatje van ’t school kwam namelijk langs, en we zijn beide aan het Weight Watchen: dik in orde dus. Ik maakte een fantastisch receptje klaar, en levendeverse pompoensoep met dille.

We zetten ons te tetteren, ik kreeg alle verhalen en roddels (nu ja) van school te horen, en ik genoot er immens van. Ja, zo drie maanden thuis zitten, da’s niet zo bevorderlijk voor het sociale leven. Al een chance dat ik van nature nog niet zo’n sociale ben…

Maar nog ne keer merci, Peggy’tje, ’t heeft me deugd gedaan!!

 

Geplaatst op

Barbiehuis

Merel had het eigenlijk al lang gezegd: ze wilde een barbiehuis voor haar verjaardag. Niet zo’n kleintje, nee, the real thing. Met alles erop en eraan. Duur spul, dus. En toen kwam het toch wel net op Vente Exclusive zeker? Voor 199 ipv 349 euro. Nog duur genoeg, maar wel betaalbaar. En het ding lijkt nog groot te zijn ook.

Enfin, het enige struikelblok was dat ze het niet op tijd ging hebben voor haar verjaardag, maar daar kon ze wel op wachten, zei ze.

En toen sloeg Murphy toe: de post heeft vrijdag aan mijn deur gestaan in die twintig minuten op een hele dag dat ik even naar de winkel was. Juist. Ik ben er dan maar vandaag omgereden in het postpunt in de Delhaize. Gelukkig zat het in een stevige doos, want ik heb het gewoon over de grond naar mijn auto geduwd, en daar heeft een vriendelijke heer het even in de koffer gelegd. Zo geen rug hebben, dat is het toch niet…

Merel stond te dansen in de living toen ze hoorde dat het er was, en Kobe en zij haalden het prompt uit de auto. Maar zo’n plat pakket, dat is het natuurlijk nog niet. Ik begon prompt te bouwen, samen met hen, op de keukentafel. Alwaar ik, na een tijdje, vaststelde dat ik te klein was om het daar te bouwen, en dat het toch op de grond moest. Het ding is namelijk 1.20 meter hoog, en dus ongeveer zo groot als Merel.

Het niveau van detail is wel de max: een lift, een kantelpoort in de garage, stoffen hemel boven het bed, een iPad, een GSM, een tandenborstel, melkpakken… Enfin, u snapt wat ik bedoel. En een paar echt leuke dingen, zoals het feit dat de tv eigenlijk een smartphonehouder is waar je dus filmpjes op kan kijken, of dat het toilet ook echt geluidjes maakt, en dat er een barbecue is en een opklapbaar zwembad en dat soort onzin.

Merel is helemaal door het dolle heen. Ik ben benieuwd hoe lang dat zal blijven duren, maar bon.

IMG_3304

Geplaatst op

Omen VIII

Jawel, opnieuw larptijd, en dan nog wel Omen, mijn grote favoriet!

“Lukt dat wel met die rug?” hoor ik u denken.

Awel… Ik heb twee weken geleden Haven al voorbij moeten laten gaan, maar dat kon ook niet anders: er zijn intussen twee recuperatieweken voorbij, én ik was er een speler, full fighter. Onmogelijk, dus.

In deze live werd ik door spelleiding gecast als mijn politieke rol die ik al één volledig weekend, en twee avonden heb gespeeld, en die ik doodgraag speel. Ik wist dus op voorhand dat ik regelmatig kon gaan liggen, dat mijn aanwezigheid niet de hele tijd was vereist, en dat ik niet hoefde te vechten. Voeg daar dan nog bij dat het voor een keer niet in het verre Limburg was, maar wel in Zedelgem bij Brugge, op een 40 minuten rijden, en ja, ik zag het dus zitten.

Gisterenavond kon ik door een speltechnische reden – ik kon een stuk fysiek niet mee doen, en bleef dan maar in spelkot – het grootste deel van de avond niet mee maken, en mijn rug deed het eigenlijk prima. Er waren ook goeie bedden, en mijn gezelschap had ongelofelijk goed voor me gezorgd. Merci, vriendjes!

En vandaag? We sliepen tot negen uur, ontbeten, en ik ging vanalles onderzoeken, praten met een hoop mensen (en lang nog niet voldoende mensen), allianties smeden, af en toe even liggen als een dikke kat in een hoop bont in het spelkot, en ik deed zowaar een lange vergadering mee. Rond twee uur lag ik in mijn bed, met een rug die het allemaal uitgehouden had, tot mijn zeer grote verbazing.
Ja, ik heb geen afstanden afgelegd, ben op geplaveide stukken gebleven (en heb dus een hoop actie en lol gemist in het bos en bij de tentenkampen) en heb massa’s dingen gemist, daar ben ik zeker van, maar ik had beloofd me koest te houden, en ik ben zelf ook veel te bang om te hervallen.

Ik had in het begin zelfs geen zwaard aan, maar toen zelfs spelleiding opmerkte dat ik er zo ‘naakt’ uitzag zonder zwaard, ben ik er toch maar eentje gaan halen. Ik heb het niet gebruikt, maar het voelde wel goed aan.

Maar vooral: het heeft me immens deugd gedaan om nog eens buiten te komen en weer eens iets te doen. Eindelijk.

Geplaatst op

Leesclub: “Woesten”

Vorig jaar in mei hadden we al de boeken voor de leesclub dit jaar vastgelegd, kwestie van in de vakantie al te kunnen beginnen lezen. Ik had gewacht tot het nieuwe lesrooster, en dan ook de data vastgelegd. Toen kreeg ik al meteen een antwoord van een van de leerlingen: “Maar mevrouw, u komt toch ook he??” Ik had beloofd dat ik het ging proberen, maar dat ik echt niks kon garanderen.

Maar vandaag viel de rug best wel mee, en ik heb zo onderhand ook echt wel behoefte aan sociaal contact. En toen dacht ik er plots aan dat die leesclub om 16.15 uur begint, en dat mijn zesdes daarvoor nog les hadden, en dat ik hun herhalingstoetsen nog had. Ik ben dan als een zot beginnen verbeteren, heb het net gehaald, ben in de auto gesprongen, naar de Action gereden om te kijken of ze nog wol voor kattenmutsjes hadden, en dan tegen vijf na vier in mijn klas binnengevallen. Ik had wel even medelijden met Sara, want ik heb zonder pardon haar les gekaapt, de toetsen uitgedeeld, verbeterd, vragen beantwoord over de onderzoekscompetenties, en daar allemaal intens van genoten. Ik had de indruk dat de leerlingen ook wel blij waren mij te zien.

En toen was er dus de leesclub. We waren met zijn zessen, Katia had verschillende soorten cupcakes gemaakt, en ik zorgde zoals altijd voor koffie en thee. De hele tijd op mijn stoel blijven zitten lukte niet, maar dat hoefde ook niet. Ik heb er vooral intens van genoten, van eindelijk weer even onder de mensen te zijn.

Na afloop ben ik echt wel in mijn zetel gaan liggen, maar dat had ik er keihard voor over.

De bespreking van het overigens zeer goede boek vindt u hier. Een aanrader, wat mij betreft.