Ganda
Gisterenavond stond plots Dirk Willaert hier. Ik ken hem van de VZW Legia, een forum voor experimentele archeologie, vooral dan in het Gentse. Dirk is, naast enthousiast amateur-archeoloog, ook schrijver geworden, en meer bepaald van de Ganda-reeks. Hij weet zeer veel over Gent in de brons- en ijzertijd en ten tijde van de Romeinse overheersing, maar wou niet het zoveelste droge geschiedeniswerk schrijven.
Daarom is hij aan een ganse reeks historische romans begonnen, onder de naam Ganda. Het eerste boek luistert naar de naam “Iunagos”, en het tweede heet “Volk van de Adelaar”. Dat laatste verwijst uiteraard naar de Romeinen, maar dan vanuit het standpunt van de lokale bevolking. De Romeinen zijn wel degelijk de agressors, de overheersers, de onderdrukkers die ze ook echt waren, maar waarover Julius Caesar schitterende propaganda heeft geschreven in het voordeel van de Romeinen.
Dirk had hiervoor af en toe eens een frase nodig in het Latijn, en daarvoor kwam hij bij mij terecht. Ik hielp hem met veel plezier, zonder enige moeite. Het was er echter nog steeds niet van gekomen om de boeken te lezen, en toen ik er toevallig op uit kwam dat hij een wedstrijd houdt waarbij je de twee boeken kan winnen, dacht ik: “Ik doe eens mee”. Dirk zag dat passeren, en was verwonderd: hij had me het tweede boek opgestuurd, maar dat was hier blijkbaar nooit aangekomen. En toen dacht hij: “Ik kom ze gewoon binnensteken zeg!”
Pas toen hij weer weg was, zag ik dat hij in elk boek een fijne dedicatie had geschreven, en dat ik in het tweede boek zelfs in het dankwoord vermeld sta! Môh! Dat was echt niet nodig, maar wel een leuke verrassing.
Zijn ze goed? Geen idee, ik moet ze nog beginnen lezen, maar ga eerst de Malazanreeks waar ik al een behoorlijk tijdje in bezig ben (11.000 + bladzijden) uitlezen. Maar het gaat over Gent in de tijd van de Romeinen, en de boeken krijgen goede kritieken, dus ik ben er vrij gerust in.
Ze zijn ook geschikt voor een jeugdpubliek, want eigenlijk zijn het een soort van coming-of-age romans, en als ik ze goed vind, ga ik ze alvast aanraden voor onze schoolbibliotheek. Kan maar interessant zijn!
Enfin, wil u ze zelf ook als cadeautje geven – ideale periode – dan kan je in de boekhandel terecht of op Dirks site, en wel hier. Of doe mee met zijn wedstrijd, nog tot 30 december. En weet me dan vooral te zeggen wat je van de boek vond. Ik zal hier nog een bespreking zetten, van zodra ik ze gelezen heb.
365 – 13 december 2017 – fijn ontbijt
365 – 12 december 2017 – witte piet
Sneeuwpret
Gisterenvoormiddag had het enthousiast gesneeuwd, maar tegen ’s avonds was alles alweer gesmolten. Enkel Wim stond nog dapper te wezen, maar tegen deze morgen was zijn hoofd er al afgedonderd…
Ik kon nog probleemloos Bart naar kantoor en Wolf naar school brengen voor zijn examen, maar dat was het dan ook ongeveer. Kwart over acht vielen er al dikke vlokken, en we waren gelukkig nog net de sneeuwproblemen voor. Ik had een bespreking met de directie – ja ik weet het, ik ben in ziekteverlof, maar ik doe wel nog steeds de website en dergelijke – maakte snel wat sneeuwfoto’s van de school, en ben daarna in een sprookjesachtig landschap naar huis gegleden, met Wolf al meteen mee. Ha ja, die ging de bus nemen, maar daar kon je lang op wachten, en ik was er nu toch. Nog een chance, want achteraf hoorde hij van klasgenoten dat die écht lang hadden staan wachten, en op Mariakerkebrug stonden inderdaad ook al auto’s vast, en waren er mensen ijverig aan het duwen. Tsja…
Om kwart voor vier kwamen twee doornatte kinderen door de dikke sneeuwvlokken aangestapt, maar die vonden het zalig. Nadat ze wat opgewarmd waren, een vieruurtje en warme choco hadden binnengespeeld en hun huiswerk hadden gemaakt, trokken die opnieuw naar buiten, dit keer om een gigantische bal te maken – Willie Bal, don’t ask – en een soortement glijbaan. Dat lukte niet erg goed, ook al omdat wasmanden nu niet bepaald zo goed glijden, maar ze hebben zich wel ongelofelijk geamuseerd. Het was al compleet donker toen ze, onder voortdurend gegiechel en gegoefel, uiteindelijk toch binnen kwamen. Doornat, dat ook, en met bevroren handen.
Intussen was het geen goed idee meer om nog veel met de auto rond te rijden: alles was spiegelglad, en veel wegen zaten strop. Zo zat ook Meulesteebrug potdicht, en ik vermoed dat ik meer dan een uur onderweg zou geweest zijn om Bart op te halen. Die is dan maar te voet naar huis gekomen, een half uurtje stappen, en ook hij was behoorlijk nat. Tsja…
Maar een warm, gezellig huis, met kaarsen en een knapperend haardvuur, maakt toch veel goed. Mijn hart gaat uit naar de mensen die nu buiten moeten slapen, of in een onverwarmd, tochtig huis…
Wim
Dat het deze morgen plots aan het sneeuwen was, moet ik u niet vertellen. Dikke stevige vlokken dwarrelden vol enthousiasme naar beneden, en mijn pa belde dat hij niet kwam eten, dat hij de rit niet zag zitten. Heel begrijpelijk, ik was van plan geweest om even naar de markt te gaan, maar had ook wijselijk besloten om dat toch maar niet te doen.
De sneeuw bleef vallen, en het bleek van die stevige, dikke plaksneeuw te zijn, het soort sneeuw dat we hier amper krijgen, en waar van je dus moet profiteren.
Dat deden de kinderen ook prompt: alle drie trokken ze de winterjas aan, stevige schoenen en handschoenen, en stormden ze de tuin in. De sneeuw bleek ideaal voor het rollen van dikke grote sneeuwballen, en het maken van een kanjer van een sneeuwman, meteen Wim genaamd. Op het einde kwam zelfs papa meehelpen.
Het resultaat mocht er zijn:
Ik heb het eten maar wat uitgesteld, want ze waren ongelofelijk mooi aan het spelen ^^
Ze waren wel allemaal redelijk bevroren en vooral ook wel nat, maar niks dat een lekker warm huis en een warme maaltijd niet oplost. En voor die ene keer dat ik zelf kookte, en dus niet Bart, kwam ons pa dus niet eten wegens de sneeuwval. Het was een Ardeens gebraadje met rozemarijn, honing, met geglaceerde wortelen van bij den boer (extra smaak, bedankt, Nelly!), en gans op het einde een paar sneden kaas ertussen. Oh, en pommes duchesse. Gevolgd trouwens door een ijsbûche van karamel met beurre salée, en straks nog misérable… Niet goed voor de calorieën, maar wel gigantisch lekker!
In de namiddag zochten Merel en Kobe – Wolf was aan het studeren voor zijn wiskunde – nog iets om te doen, en ik gaf ze het idee om broodfiguren te maken, wat ze prompt ook deden. Ik moet toegeven: ze waren eigenlijk best lekker.
Sinterklaas en andere toestanden
De sint! Ik weet niet hoe dat bij u zit, maar bij ons brengt de sint maar één cadeautje per persoon, kwestie dat ze al genoeg krijgen. Voor Merel bracht de sint een Baby Born badje (en een bol wol voor een sjaal, dat ook, ja), Kobe kreeg een Pokémonspelletje voor de Nintendo 3DS, en tot zijn grote verbazing kreeg zelfs Wolf nog een cadeautje, zijnde een kleine powerbank. Merel was blij met haar cadeautje, maar was helemaal door het dolle heen over het feit dat de Sint ook de briefjes uit de poppenschoentjes had gehaald (zie foto van gisteren) en daar een karolientje had ingestoken. IN HAAR KAMER! Stel u voor zeg!!
Daarnaast was er natuurlijk wel nog chocolade, guimauvekes, karolientjes, nicnacjes, marsepein en pepernoten. Ha ja, traditie en al.
Zelf was ik ook best wel tevreden van mijn sinterklaasdagje: ’s morgens slaagde ik er wél in om tot aan de lagere school te wandelen en terug, en ’s avonds heb ik zonder noemenswaardige problemen de quiz mee kunnen doen. Ja, soms zat ik wat te schuifelen op mijn stoel, maar het lukte toch.
Beetje bij beetje ben ik aan het proberen mijn leven opnieuw op te nemen. Ik moet vaak op mijn tanden bijten en mezelf pushen, maar ik geef niet op. Kon ik maar van Sinterklaas een nieuwe rug krijgen…
365 – 05 december 2017 – poppenschoentjes voor de poppensint
Nerdlab: STEAMlunch
Vorige week zaterdag, en deze zaterdag zat Kobe bij Nerdlab in de bibliotheek van Wondelgem. Omdat ik erover wou bloggen, zocht ik Nerdlab even op, en toen zag ik op Facebook passeren dat er morgen een Steamlunch was in Nest (de oude bibliotheek op de Zuid) waar er nog een plaatsje over was, en dat je mocht mailen om kans te maken op dat gratis ticket.
Het leek me machtig interessant: hoe krijg je jongeren in de richting van techniek en ICT? Ik mailde, en kreeg prompt antwoord dat ik met plezier mocht aansluiten. De meeste aanwezigen waren mensen van diverse jeugdhuizen, organisaties die met jongeren bezig zijn, met techniek en kunst en digital art en dat soort dingen. En nu ik dus ook.
Alleen vroeg ik me af of mijn rug het wel ging uithouden. Ik had deze morgen nog geprobeerd om te voet met de kinderen naar school te wandelen (1.6 km in totaal) maar had op het eind van de Kamperfoelielaan toch besloten terug te keren, het was me echt nog te ver. Stel u voor, anderhalve kilometer is te ver…
Maar bon, de rest van de voormiddag bleef ik in mijn zeteltje, en tegen twaalven stond ik in Nest. De ‘receptie’, met uitgebreide uitleg over het project, het traject van de voorbije maanden en de resultaten, duurde een uur waarbij je enkel kon rechtstaan. Ik ben uiteindelijk maar beginnen ijsberen, en ik was echt blij toen we eindelijk konden gaan zitten. Maar het project draait dus om het activeren van kinderen en jongeren richting techniek, technologie en ICT, STEM dus. Nerdlab wil hier heel bewust ook de A van Arts aan toevoegen, maar ziet dat op een heel eigen manier, namelijk élke vorm van creativiteit. Daar valt bijvoorbeeld ook onder: het ontwerpen van eigen robotjes, het schrijven van eigen code, het oplossen van wetenschappelijke problemen, niet alleen het kunstzinnige.
Per tafel zaten we met vijf personen. Drie experts kwamen elk een al dan niet controversiële stelling toelichten, waarover dan moest gedebatteerd worden en hopelijk ook praktische oplossingen voor aangebracht. De eerste was: hoe zetten we meisjes aan tot meer technisch/tenchnologische richtingen? De tweede stelde zich de vraag hoe wij die A van Steam concreet zagen, en de derde was iets met concrete lichtsculpturen, maar daar snapte ik de vraag eigenlijk niet zo goed.
Bon, een en ander leverde me een boeiende namiddag op, zij het dat ik eigenlijk wel nog honger had na de lunch, en het is niet dat ik de laatste tijd, met mijn Weight Watchers, zo veel eet…
Geef nu toe, dat laatste bord was het hoofdgerecht: een zachte patat. Tsja…
Maar de workshop daarna maakte veel goed. Ik heb vroeger al ooit de lessenreeks Arduino bij ons op school gevolgd, maar dit was een basisuitleg over Arduino zónder dat er ook maar een echte Arduino in de buurt was. Geniaal! We leerden binair denken, sensoren opstellen, input en uitput herkennen, en zelfs het basisidee van een script opstellen aan de hand van een aantal Clicx en kleine kaartjes. Perfect bruikbaar voor leerlingen!
Tegen dan was het half vijf, en was ik echt compleet op. Ik was tijdens de workshop al even gaan liggen, gewoon omdat het niet meer ging. Zucht.
Maar ik heb wél lekker een fijne, interessante namiddag gehad!
Wijze Sint
De laatste tijd schiet de rugby op vrijdag er nogal eens bij in wegens andere bezigheden, zoals vorige vrijdag het sinterklaasfeestje op Barts kantoor.
Ik was die vrijdag eerst gaan lunchen met Sophie, had daarna nog een wandelingetje gedaan naar de apotheek en om brood, had toen Kobe naar zijn fagotles gebracht, intussen met Merel nog een paar boodschappen gehaald in de Zeeman en de Loods 3, dan Kobe weer opgehaald, en dan met de drie kinderen richting de Voorhavenlaan.
Wolf is wat groot geworden voor de Sint, maar hij mag blijkbaar wel nog altijd met de twee andere bij hem komen. Kobe kreeg een wetenschapssetje om zelf kristallen te maken, Merel kreeg een fijne kleur/teken/schilderdoos van Frozen, en alle drie kregen ze een grote zak snoep. Zucht :-p
Nodeloos om te zeggen dat ik stikkapot was daarna? Maar toch wel trots dat ook dit me weer gelukt is. Kwestie van grenzen te verleggen en mezelf te blijven pushen.