Een van mijn goeie voornemens dit jaar is eindelijk iets doen aan dat gewicht. A recurring thing, I know.
Ik weet in elk geval dat ik het kan: toen ik trouwde, was ik 14 kilo kwijtgespeeld dankzij de Weight Watchers en hun toenmalige programma met eenheden. Het werkte, ik had geen honger, en ik zag er goed uit. Alleen had ik toen geen kinderen die boterhammen met choco wilden, geen overbezet programma zodat ik steevast op school eet en ’s avonds niet meer kook, en… Ach ja, u kent die uitvluchten wel. Ik had toen ook een doel.
Nu heb ik, wat eten betreft, zo ongeveer de wilskracht van een verlamde kwal op wiet.
Ik heb hier al tijden het adres van een goeie diëtiste liggen, nog niet eens ver af ook. Het komt er maar niet van om te bellen. Ik heb eerlijk gezegd geen zin om te diëten. Mijn lijf schreeuwt het tegenovergestelde: 35 kilo overgewicht sleep je niet zomaar mee, en mijn voeten kunnen dat getuigen. Maar ik eet zo ongelofelijk graag, en ik heb echt geen zin om te beginnen tellen en doen.
En toch moet het.
En dus wordt het die diëtiste. Maar eerst ga ik nog de Weight Watchers een kans geven. Het kookboek en het stappenplan heb ik al, en de kennis dat het werkt ook. Nu alleen nog de motivatie, en die kan ik misschien halen uit de bijeenkomsten, als ik daar geraak tenminste.
Brussels Girl Geek Dinner heeft er zelfs een wedstrijd rond, en vandaag was de laatste dag. Ze vroegen hoe je onder een ongelofelijk calorierijke feestmaaltijd van je moeder zou uit geraken.
Hmpf. LOL, eigenlijk zou ik daar helemaal niet om geven :-p Ik zou het vrolijk naar binnen werken, alleen een beetje opletten qua hoeveelheden, en er gigantisch van genieten. En dan achteraf heerlijk uitbuiken op de sofa. Maar ik heb het gevoel dat de WW niet echt op dit antwoord zaten te wachten :-p Hoe zou ik het dan aanpakken, in dieettijd? Wel, ik zou al op voorhand mijn ma waarschuwen. Heh, ze zou het echt wel al weten als ik aan het diëten zou zijn: de ettelijke zaagtelefoons in haar richting zouden ervoor gezorgd hebben dat ze zich pijnlijk bewust zou zijn van het gegeven. Maar als ze ondanks mijn tegenpruttelen dan tóch roomsauzen zou combineren met kroketten, en crème-au-beurretaarten zou laten voorafgaan door roomijsbuchen en petit fours? Wel, dan heb ik het gemakkelijk: ik ben notoir maaglijder, en sommige dagen doet die maag van mij ondanks dagelijkse medicatie toch nog lastig, vaak zonder aanwijsbare oorzaak. Ook dàt gegeven kent ze, en dat is dan de ideale smoes. “Goh ma, echt niet vandaag, mijn maag doet lastig en dan kan ik echt niet tegen vettigheden en zo, je kent het wel”. Als ik daar dan mijn zieligste gezicht bij trek, lukt dat wel.
Alleen moet ik dan zelf kunnen weerstaan aan die lekkernijen. MMmmmmm….
En misschien ook eerst eens beginnen met een ruggengraat kweken. Maar hoe doe je dat?
