We hebben een hondenprobleem. Onze Catullus is intussen al veertien jaar bij ons, en eigenlijk nog steeds een zeer patent beest, zeker voor een labrador. Die beesten worden doorgaans niet erg oud, de onze is al een uitzondering. En al helemaal omdat hij eigenlijk niks mankeert, tenzij een beetje doof aan het worden.
Tot nu.
Sinds een paar dagen verliest hij zijn urine. Het is niet dat hij opzettelijk plasjes in huis doet, integendeel. Maar hij laat overal druppeltjes vallen, en als hij ergens liggen slapen heeft, ligt er soms een klein plasje. Last lijkt hij er niet van te hebben. Hij niet.
Want je moet eens in een huis met drie kinderen voortdurend overal op je parket hondenurine liggen hebben. Waar de kinderen dan inlopen, want die kijken uiteraard niet voortdurend naar de grond. Ik loop dus hele dagen wél naar de grond te kijken, en overal druppeltjes op te vegen. En drie keer per dag de keuken en de hal te dweilen, waar hij tegenwoordig een groot deel van de dag doorbrengt. En hij snapt helemaal niet waarom hij plots niet meer bij ons in de woonkamer mag, en kijkt dan met zijn grote bruine droeve ogen me vragend aan.
Vanmiddag ga ik naar de dierenarts. Hopelijk is het iets eenvoudigs, maar gezien zijn leeftijd vrees ik ervoor. En dan weet ik echt nog niet wat we gaan doen. Want een incontinente hond in een gezin met kinderen, helaas, dat is geen optie.
