Blijven plakken

Er zijn zo van die vriendinnen die ik in maanden niet hoor of zie, en dan plots verschillende keren in een week. Dat zijn meestal van die mensen die ik al jaren ken, en bij wie het dadelijk lijkt alsof ik ze pas vorige week nog gezien heb, zo vertrouwd blijft het.

Zo zag ik maandagmorgen, toen ik de kinderen op kamp afzette, Nathalie terug: ik ken haar van in het middelbaar, en het was nu toch al een maand of twee geleden dat we nog gesproken hadden. Tsja, zij drie kinderen, ik drie kinderen…

We bleven kletsen, en spraken af om woensdag, vandaag dus, af te spreken. Ze hebben vorige jaar verbouwd, en hoewel ik alles al in geuren en kleuren beschreven had gekregen, was ik er nog niet geraakt. Woensdagmorgen zetten we dus allebei onze kroost af op kamp, en gingen bij haar thuis. Het huis is trouwens prachtig geworden, de verbouwing is een enorm succes qua plaats en licht. Ze toonde me trots alles, we bleven kletsen, en besloten toen maar om ook samen iets te gaan eten. Waarom ook niet? Dat huishoudwerk van ons ging – helaas – niet weglopen.

Na het eten ben ik wel meteen naar huis gereden: ik wilde nog perse wat verder klussen, nu ik geen kinderen om me heen had. Maar ik heb er wel intens van genoten, van onze halve vrije dag. Want vriendinnen die je al vijfentwintig jaar kent, en met wie je dus een heel verleden samen hebt, en die je dan ook door en door kent, die moet je koesteren. Echt waar.

Tuinieren

Mja. Ik ben bijzonder graag buiten, maar ik pruts niet graag in de tuin. En toch, nu ik een braakliggend stukje grond had, waar tot voor kort het hondenhok was en een boom stond, begon het te kriebelen. En dus ben ik zaterdag om een paar plantjes geweest: zes slaplantjes, zes broccoliplantjes, en een zakje radijszaad. Ik ben benieuwd of het iets zal worden. Echt veel kan ik er niet doen: het is een klein stukje, en het zit nog vol met wortels van de verdwenen boom, dus echt spitten kan ik er ook niet doen.

Ik ben benieuwd.

Waterratten

Deze middag gaan zwemmen met de kroost, in Puyenbroeck. Het is wat verder dan de andere zwembaden, maar het is op zondag wel open tot acht uur ’s avonds, terwijl de anderen sluiten om vier uur. En als je een baby hebt die haar namiddagslaapje nodig heeft, dan is dat wel zo handig.

De jongens zijn verzot op zwemmen: Wolf zwemt alleen, en Kobe heeft nog zwembandjes nodig, maar is verder absoluut niet bang: hij gaat vlot onder water, en gaat zelfs op de bodem zitten. Merel vond het overigens ook fantastisch: er is een kleuterzwembad met water van ongeveer 15 cm, en dat vindt ze zalig. Maar nog veel leuker is in mama’s of papa’s armen in het kinderzwembad rondzweven: dan kan ze ongestoord trappelen en spatten, en moet ze niet zelf zitten.

Zalig toch?

Lastig

Ik heb het lastig. Echt waar. Ugh.

Er zijn een hoop oorzaken: het weer, het feit dat ik vakantie heb en dus geen structuur momenteel, dat ik voortdurend thuis ben waar allerlei lekkers ligt (met drie kinderen is dat nu eenmaal zo)… Wat de oorzaken ook zijn, ik heb zin om te fretten. Onnoemelijk te fretten.

En ik geef toe, ik heb dat twee weken lang ook gedaan. Helaas. Ik was het zó vreselijk beu, ik had er genoeg van, het kon den boom in, al dat geweeg en opgelet en getel. En dus heb ik gefret. Ge kunt eigenlijk gewoon niet geloven wat ik die twee weken allemaal binnengespeeld heb (de week van de Gentse Feesten en de week erna).

* Verjaardagsfeestje van mijn zoontje, dus taart en massa’s oliebollen en pizza
* Elke dag een ijsje
* Geregeld daar nog een Leo bij, of een rijstpapje, of wat koeken of zo
* Een stevige menu van de McDonalds, en smaken dat dat deed!
* 8 van die heerlijke mozzarellasticks die gebakken werden in de frituurolie.
* een pak chocolade op twee dagen
* Dessertjes links en rechts
* frisdranken
* Een paar heerlijke brownies
* versgemaakte chocomelk met extra room

Maar vooral ook de dagelijkse kleine dingen: veel te weinig fruit. Wél nog een extra boterham met een dikke laag choco. Béchamelsaus overal op, vlees gebakken in goeie boter en zo.

Of zoals Marianne (de coach) nog zei: “Als gij der over gaat, gaat gij er van den eerste keer er echt wel góed over he!” Mja, ja dus :-/

Heb ik daar nu spijt van? Ergens wel, natuurlijk. Maar anderzijds had ik het echt eens nodig.

Op 28 juli ging ik dan met hangende pootjes naar de cursus: ik durfde niet te weten komen wat de ravage ging zijn. En lag het nu aan mijn kleren of zo, geen idee, maar: +100 g. Ik sprong nog net geen gat in de lucht.

Helaas was vorige week hoewel ik me voorgenomen had er deftig in te vliegen, ook geen succes. Het weekend begon vrij goed, maar ik ging toch elke dag over mijn dagtotaal, en soms zelfs serieus in de vrije punten. En toen was het stralend weer, en ben ik maandag naar Parkkaffee geweest met mijn ouders en de kinderen. En hadden ze geen light. En dan dinsdag met de kinderen gaan picknicken. Zonder tellen. En woensdag naar Batastrand. En donderdag naar Brussel, waar ik de kinderen Quick had beloofd, en ik het dan niet kon laten om een brownie bij de koffie te nemen. Argh, die wilskracht van me…

Donderdag was het verdict dus +400 g, een beetje de weerbots van de weken voordien.

En dus heb ik mezelf een schop gegeven, en een deal gesloten met Marianne en een paar andere cursisten: als ik donderdag een halve kilo af ben, dan gaan we enen gaan drinken. Zij moet trouwens ook nog een halve kilo vakantiegewicht kwijt, dus ze doet mee 🙂 Geef toe, als dat geen wijs mens is!

In elk geval heb ik nu weer een extra motivatie, want ik ga voor de dooie dood niet toegeven dat ik het niet kon!

En als u me nu wilt excuseren, ik heb nog een croissant op te eten (6 punten, zondags ontbijt. Het eitje laat ik staan).

Klussen

Dat de grote vakantie klustijd is voor mij, is voor wie hier al een tijdje komt lezen, geen verrassing meer. Alleen, hoe meer kinderen, hoe moeilijker dat wordt. Kleine klusjes, ja hoor, maar alles wat iets langer duurt, wordt moeilijk. Altijd is er wel eentje die iets nodig heeft, iets moet vragen, iets laten vallen heeft, zich ergens pijn gedaan heeft… En dan wordt doorwerken moeilijk. Maar bon, volgende week zitten de jongens de hele week op dagkamp en is Merel naar de creche, en kan ik dus verder doen.

Ik kijk er al naar uit.

De zolder is al opgeruimd, en mijn liefste heeft al een propvolle auto rommel naar het containerpark gebracht: vooral oude dozen en verpakkingen van dingen waarvan de garantie intussen is verlopen, maar ook overbodige of voorbijgestreefde elektronica, dingen waarvan ik vroeger dacht dat ik ze ooit nog ging nodig hebben, maar die ik toch niet meer wil, enzoverder. Onze kamer is eindelijk ook uitgemest, want die stond vol met gerief dat naar de zolder moest, maar dat er niet op mocht voordat die zolder was opgeruimd. En nu ga ik daar een hoop kleine dingen doen, zoals het zolderluik schilderen, een raamkozijn retoucheren, plintjes die losgekomen zijn opnieuw bevestigen, kaders ophangen, dat soort onzin.

En vandaag heb ik mijn dierbaarste voorzien van een nieuw tafeltje om als bureau te gebruiken hier in de woonkamer. Tot hiertoe zat hij aan de grote livingtafel, maar dat was eigenlijk toch niet zo praktisch. Ik heb dus een grijs-met-rood tafeltje van op zolder naar beneden gehaald, en een dito bureaustoel, en nu heeft hij zijn eigen plekje, en is daar dolcontent mee. In afwachting van een nieuwe verbouwing, die hem moet voorzien van een eigen bureau-achtig iets.

bureau1

bureau2

Bord’Eau

Voila, ik moest u nog de bespreking van het restaurant van Mereltjes doop. Bij deze 🙂

Artikel is oorspronkelijk geschreven voor en gepubliceerd op Gentblogt.

Omdat we met de familie iets te vieren hadden, gingen we op een zondag met veertien mensen eten in de Oude Vismijn. Elke Gentenaar weet dat die intussen serieus gerenoveerd is, dat men nog bezig is aan de ingang, maar dat er binnen een restaurant is. Alleen moet je daar ook nog wel geraken natuurlijk.

Bordeau[+]

Uiteraard hadden we met onze groep gereserveerd, maar ik had de indruk dat je dat zelfs met zijn tweetjes best doet: ook al zijn er veel tafeltjes, het zat goed vol. Wellicht lag het daaraan, maar we moesten behoorlijk lang wachten op onze aperitief. Nochtans stonden de flessen champagne klaar in de ijsemmer aan tafel. Toch duurde het bijna een kwartier voor men kwam uitschenken. Zelf drink ik geen alcohol en had dus een fruitsap gevraagd. Die was blijkbaar ergens verloren gegaan, want pas na twee keer opnieuw vragen, en dus een half uur later, kwam die eraan. Hmmm. Flessen water waren intussen wél al op tafel gezet, gelukkig maar.

Bordeau[+] Bordeau[+]

Daarna kwam het eten wel telkens aan een zeer mooi tempo, en ook de wijn werd vlot ingeschonken. Wij waren voor de menu van 35 euro gegaan, met aangepaste wijnen. Een echt hapje kwam er bij de champagne niet op tafel, maar er stonden wel toastjes met pesto van olijven.

Het voorgerecht bestond uit Gerookte en gemarineerde “Cherbourg” zalm/Toast/Griekse yoghurt, en was zeer fris van smaak, en mooi, maar niet erg verrassend gepresenteerd. Ik moet wel toegeven dat de smaak van de zalm zelf volledig tot zijn recht kwam.
Een kwartiertje later volgde het hoofdgerecht, waarbij we konden kiezen tussen Kabeljauw/Karnemelkpuree/Spinazie/Garnalen of Varkenswangen/Goudenbandbier/Salade/Frieten. De vis zag er zeer smakelijk uit, en het gezelschap bevestigde dat ook. Ook de varkenswangetjes waren lekker, en werden geserveerd in een royale portie, met handgesneden verse frieten in een apart kommetje. Alleen van de salade was zo goed als geen spoor, zodat er niet echt groenten bij waren. Persoonlijk vond ik dat zeer jammer, hoe lekker het vlees ook was.

Als dessert werd er Parfait/Passievruchten/Mango/Cocos/Citroengras geserveerd, wat ik persoonlijk zeer geslaagd vond, zowel van smaken als van uitzicht.

Bordeau[+]

Na het eten gingen we nog voor koffie en thee, en die werd op tafel gezet met een bordje huisgemaakte madeleintjes (dat proefde je echt: iemand une madeleine trempée dans une cuillère de thé?) en een bordje kleine stukjes brownie met pistachenootjes.

Al bij al kwam het, met champagne, uitstekende wijn, water en koffie inbegrepen, op een zestig euro per persoon. Toegegeven, het was lekker, maar zeker niet uitzonderlijk of verrassend, en de lange wachttijd in het begin had een beetje een wrange nasmaak nagelaten.

Aan de andere kant: het kader is ronduit prachtig. Want het zicht naar buiten toe, op het water, is adembenemend, en ook het gebouw zelf is schitterend gerenoveerd, tot en met de ‘catacomben’ waar de toiletten zich bevinden, en het prachtige buitenterras.

Conclusie: je zit er prachtig, de locatie is uniek, en als nu ook het eten nog dat ietsje meer krijgt, hebben we er in Gent weer een klasserestaurant bij.

Bord’Eau
St. Veerleplein 5
9000 Gent
info@oudevismijn.be
Tel. +32 9 223 20 00
Alle dagen open
Bar en restaurant hebben verschillende openingsuren

Brussel

Deze voormiddag moest ik heksen in Wemmel, tegen Brussel dus. De jongens gingen mee en werden opgenomen in de kamproutine voor die ene activiteit. Daarna zochten we de dichtstbijzijnde Quick op, tot groot jolijt van het gekinderte. Er was een vrij grote binnenspeeltuin, en daar hebben ze zich volledig uitgeleefd. Eigenlijk zijn die Quicks en McDonalds toch volledig inwisselbaar?

Omdat we op een paar kilometer van het Atomium zaten, zijn we daar naartoe gegaan: helaas een toeristenval zonder weerga. Maar bon, je kan toch niet in België leven zonder daar ooit eens op te zijn geweest? Dus ik aanschuiven voor tickets, terwijl de jongens zich amuseerden op de grote letters WELCOME die daar staan.

Brussel1

Brussel2

Brussel3

Daarna hebben we eerst de roltrappen genomen doorheen diverse bollen, en hebben dan een kwartier staan aanschuiven voor de lift naar de hoogste bol. Waar behalve het uitzicht niks te zien is, en we weer twintig minuten hebben aangeschoven voor de lift naar beneden.

Brussel4

En heet dat het daarbinnen was! Ok, het was sowieso wel een mooie dag, maar dan nog. Het zweet droop ons af, letterlijk.

Buitengekomen zijn we met de auto – dank u, Bart, dat we de jouwe met de GPS mochten lenen – naar de Basiliek van Koekelberg gereden: een prachtige kerk aan de binnenkant, en met een uitzicht over gans Brussel op meer dan 50 m hoogte. Ik had ze al gezien, maar de jongens nog niet, vandaar.

Brussel5

En toen begon de hemel er wel heel erg dreigend uit te zien, en zijn we maar naar huis gereden. De jongens waren toch moe, veel stappen zou er niet meer ingezeten hebben.

Al bij al een fijne dag, en een goeie reden om in eigen land te citytrippen met de jongens 🙂

Alles moet weg, pars II

Ik blijf opruimen, en er mag dus nog steeds gerief weg. Er zal nog wel meer bij komen, maar bon, here goes:

1. bureaustoel

stoel

Een oud ding, loodzwaar, maar wel in goeie staat, al toont het similileer hier en daar wel wat beschadiging door gebruik. Heeft geen wieltjes. Is nog uit Barts studententijd 🙂

2. salontafeltje

tafeltje

Ijzeren pootjes, en afgeschenen wengéfineer. Wij gebruikten het in ons appartement altijd met een tafelkleedje over, maar ik vrees dat ik die heb weggedaan. Heel simpel te maken, uiteraard.

3. Tekening van de Sint-Pietersabdij en Blandijnberg Voor Karel!

tekening

Ik vind het gewoon zonde om ze weg te smijten, maar kan er zelf niks mee doen. Gewoon papier, drie A4’s lang ongeveer. Moet licht gestreken worden. Ik vermoed gewoon drukwerk.

Verder is er nog steeds een hek, een oude brievenbus en wat oude matrassen (nooit op geplast, alleen stoffig) te krijg.

DOKstrand

Het weerbericht had regen voorspeld, maar deze namiddag zag het er toch goed uit, en dus zijn we alsnog naar DOKstrand getrokken: het bleek een hele fijne zet te zijn.

De jongens bouwden een strandkasteel, speelden met water en wat zavel die in een hoek lag, en ik las en dronk koffie. Meer moet dat niet zijn :-p

DOK

DOK2