Auteur: Gudrun

Dat Kobe verjaard is op 25 juli, dat vergeten we eventjes. In de grote vakantie waren er teveel kinderen weg, in september was het te druk, in oktober was het gepland maar heb ik het moeten afzeggen wegens ziek, in de herfstvakantie waren we niet thuis, en toen bleek de kerstvakantie gewoon het handigst. Al moesten twee vriendinnetjes alsnog afzeggen, helaas.

Kobe keek er al weken – wat zeg ik, màànden naar uit. We moesten en zouden cupcakes maken, er moest taart zijn, en ook nog oliebollen. Check.

Dat ik alweer grondig ziek aan het worden was, mocht deze keer geen beletsel zijn. Ik liet de dokter komen, die stelde een zware ontsteking aan sinussen en amandelen vast, schreef me ‘rust’ voor – ze moest zelf lachen toen ze het zei – en zeer zware antibiotica, aangezien mijn sinussen de vorige stevige reeks vierkant hadden uitgelachen, en zei me dat vier Dafalgan Fortes me wel door de dag heen gingen helpen. Verspreid, wel te verstaan.

Ik gehoorzaamde, maakte cupcakes, middageten en taart, stak een muziekpak in elkaar, stak oliebollendeeg in de oven om te rijzen, en beet op mijn tanden. Gelukkig was Wolf er om de drie meisjes te entertainen en alles in goede banen te leiden: ik had eigenlijk geen omkijken naar de gasten. Die verkleedden zich,

aten taart, sprongen woest in het rond,

deden cadeautjes open,

sprongen nog meer woest in het rond, zaten in het tafelhuis, deden muziekpak,

werden aangevallen door boef Wolf en gilden daarbij zoals alleen vierjarige meisjes dat kunnen,

en aten oliebollen.

Gelukkig was rond vier uur een maat van mij opgedaagd, Anthony, die meteen de pech had ingeschakeld te worden om oliebollen te snijden en dat soort onzin. En me gewoon mentale ondersteuning te geven.

Tegen half zes waren ze alledrie weg, en kon ik me in de zetel laten vallen. Waarop onmiddellijk een Merel bovenop me kroop. Gelukkig is Anthony gebleven tot Bart thuis kwam, en ben ik dan om zeven uur in mijn bed gekropen. Oef.

En Kobe? Die had een heerlijke dag, zei hij zelf.