Rapport eerste twee maanden

Het was een drukke dag vandaag: opruimen, gele affiche gaan afhalen, koken, naar Oostakker om de BetterBack van Partena terug te brengen, schoenen kopen voor Kobe, en meteen ook regenlaarzen voor Wolf en zwarte hoge laarzen voor mezelf, naar de sportwinkel om rugbygerief, naar de Ava om een stuk karton voor voornoemde gele affiche, en dan ’s avonds naar de rugby, waar ik het kot achteraan heb zitten opruimen.

Maar ik vermoed dat u daar niet zoveel boodschap aan hebt. Wat ik wél wil bewaren voor de eeuwigheid (enfin ja) en waar ik ook bijzonder trots op ben, is het rapport van mijn oudste. Hij doet dat goed. Nog wat slordigheden links en rechts, te snel willen zijn, het warhoofd uithangen, maar verder komt dat wel goed.

Rapport Wolf 12-11 site

En daarnaast had hij ook nog een rapport van zijn muziekjuf. Dat kan wel beter, maar hij mist ook geregeld de les op zaterdag door de rugby. Ik vermoed dat we er samen nog wel wat aan zullen werken. Hij doet het in elk geval wel graag.

muziekrapport2012-11 site

End of the Saga (part 1)

Ik hoop dat er vandaag eindelijk een streep onder de saga van de verkavelingsperikelen is getrokken.

Ik heb gisterenavond nog een hoop brieven zitten afprinten, een hoop bijhorende plannetjes geprint en ingekleurd, enveloppen geschreven, en papiertjes voor aangetekende zendingen ingevuld.

Deze ochtend heeft Bart de papieren dan getekend en heb ik ze in de loop van de voormiddag in de enveloppen gestoken.

Om dan vast te stellen dat ik twaalf getekende papieren te kort had. Want, ha ja, de dame van Stedenbouw had geteld hoeveel handtekeningen ze tekort had, en dat waren er volgens haar twintig. Ik had dus gisteren twintig exemplaren geprint en op Barts bureau gelegd, en er verder niet meer bij stilgestaan. Later op de avond had ik gemerkt dat de dame twintig adressen met ontbrekende handtekeningen had geteld, maar blijkbaar niet alle namen.

Deze namiddag heb ik dus een half uurtje op Barts kantoor doorgebracht (de jongens vonden dat zalig, want dan mochten ze MarioKart spelen op de Wii. Niet dat ze dat thuis niet hebben, maar op een ander is dat toch altijd wijzer) en gewacht tot hij uit vergadering was om die ontbrekende papieren te laten tekenen.

En dan naar het postkantoor, om 180,80 euro later terug naar huis te rijden, de bewijsjes van de aangetekende zendingen in te scannen, en ze door te sturen naar Stedenbouw.

Poeh.

Intussen heb ik wel via de Post een bericht gekregen dat ze mijn dossier goed ontvangen hebben. Als ze het nu nog zouden kwijtspelen, heb ik tenminste al dàt bewijs in handen. Want ik hou mijn hart vast.

Kind & Gezin

Vandaag zette ik de drie kinderen in de auto richting Evergem, alwaar Mereltje nog eens aan een onderzoek werd onderworpen. Yup, consult bij Kind & Gezin dus.

Omdat de jongens zo rustig en vrolijk gingen spelen en ik blijkbaar ook rustig en goed gezind bleek, keek ook zij blijgemoed de wereld in, en liet zich netjes, edoch een beetje verwonderd, wegen en meten. Ze klokte af op 87 centimeter (al vermoed ik dat ze meer hadden gemeten, als ze haar gewoon hadden laten rechtstaan in plaats van in de babymeetbak te schuiven) en 13, 530 kilogram. Perfect op het gemiddelde qua lengte, en er wat boven qua gewicht. Tsja, volledig haar mama, zeker?

Verder deed ze alles wat van haar verwacht werd: babbelen, stappen, spelen met de pop die ze gevonden had en die ook te slapen leggen en zo. Op het babykussen bij de dokter, onder de handdoek die daar lag. En met een duidelijke hint richting dokter: “Ssst, baby sjaapt!”

Ik kon ze wel kussen, die blonde dochter van mij. En dat heb ik dan maar gedaan ook.

Hele diepe zucht.

Deze voormiddag zat ik op een bepaald moment met tranen in mijn ogen. Echt. Ik moest moeite doen om niet helemaal in huilen uit te barsten.

Ik had namelijk net een telefoontje van Stedenbouw gekregen dat mijn dossier voor de verkavelingswijziging helemaal niet in orde was. Er ontbraken nog een aantal handtekeningen. Ha ja, want als een kavel  in eigendom van meerdere personen is, dan moeten zij àllemaal tekenen.

Ik had dat nog expliciet gevraagd aan de verantwoordelijke voor mijn verkaveling bij Stedenbouw, en die had me gezegd dat het voldoende was als per perceel één van de eigenaars tekende, ervan uitgaande dat als zij geen bezwaren hadden, de mede-eigenaars dat ook niet gingen hebben. Niet dus.

Ik legde dat uit aan de – overigens zeer behulpzame – dame aan telefoon, en zij ging het voor de zekerheid nog eens checken bij de adviseur, en me terugbellen.

Helaas.

In de codex staat volgende vermeld:

Alvorens zijn aanvraag in te dienen, verstuurt de eigenaar per beveiligde zending een afschrift van de aanvraag aan alle eigenaars van een kavel die de aanvraag niet medeondertekend hebben. De bewijzen van deze beveiligde zendingen worden op straffe van onontvankelijkheid bij het aanvraagdossier gevoegd.

Gelukkig was ze zeer tegemoetkomend: zij had toch al alle adressen aangeduid die ontbraken, en ze ging me haar lijst inscannen en doormailen. En aangezien de ingediende dossiers toch al kopies bevatten, mag ik dus morgen de bewijsjes van aangetekende zending voor haar inscannen en doormailen,  zodat ze onverwijld verder kan gaan met het dossier. En ik later deze week of volgende week de gele affiche kan gaan afhalen. Ze had die toch al opgemaakt, vandaar.

Ze wist me ook te verzekeren dat ze zeker niet de maximumtermijn voor het dossier gingen nodig hebben (zijnde ergens in maart), maar verwachtte het dossier rond te hebben begin januari.

Enfin, toch nog één meevaller dus.

Die ‘paar ontbrekende handtekeningen’ telde zij overigens als een twintigtal, ik kom aan tweeëndertig. 180 euro. En dus zit ik nu brieven uit te printen en enveloppen te schrijven. Alweer.

Tortellini al forno

Als je naar de cursus van de Weight Watchers gaat, krijg je ook elke keer een klein tijdschriftje. Er staan altijd tips in over het thema van de week, maar ook altijd een recept of vijf, aangepast aan het seizoen. Meestal zie ik die recepten schromelijk over het hoofd, maar eigenlijk vormen ze intussen ook al een behoorlijk pak.

Gisteren heb ik zo’n recept klaargemaakt: tortellini in de oven.

tortellini2

Eigenlijk is het heel eenvoudig: tortellini met een kaasvulling, en daarover een saus op basis van hespblokjes, een blik tomatenblokjes, en 200 ml tomatensap. Aangezien het 25 minuten in de oven moet, duurt het wel 50 minuten, maar het is zeker voor herhaling vatbaar. Het recept is te vinden in het boekje van 9 september, en bevat 8 propunten per persoon.

Tortellini1