Griekjes
Nee, niet degene die het momenteel behoorlijk moeilijk hebben in het mooie Hellas, wel de leerlingen die in 2010 afgestudeerd zijn in de richting Latijn-Grieks bij ons op school.
Destijds, op de eindejaarsbarbecue in 2010, hadden ze mij en mijn collega Grieks gevraagd om samen te gaan eten. Sindsdien doen we dat dus jaarlijks: tien prachtige jonge mensen, en mijn collega en ik. Eentje zat in Zweden, eentje zelfs in Nieuw-Zeeland, maar de negen jongens (de afwezigen waren net de meisjes) tekenden present in het restaurant. Er zijn, zoals altijd met studenten die nog vol enthousiasme en begeestering over de wonderen van de wereld zijn, intense gesprekken gevoerd, maar evengoed herinneringen opgehaald aan stomme stoten op school. Of straffe verhalen opgedist over studentenidiotieën.
Ik heb er machtig van genoten: hier ben je per slot van rekening leraar voor, voor deze appreciatie.
Daarna zijn we nog enen gaan drinken in de Jan van Gent aan de overkant, maar mijn collega ging naar huis, naar haar zieke zoontje. Dat zorgde ervoor dat ik als vrouw van in de veertig aan tafel zat met negen gasten van eenentwintig, en dat we samen heerlijk onnozel deden. En dat de ober toch wel zeer raar opkeek toen ik het rondje betaalde, want het cougargehalte moet behoorlijk hoog geweest zijn.
Maar dat deerde me niet, want ik voelde me zelf plots weer eenentwintig. Nu ja, pak dertig dan. In elk geval toch bijzonder gelukkig.
365 – 13 april
Dan doe je na de winter voor het eerst het tweede wasrek weer open…
Vakantiebezigheden
Zo een ganse vakantie uw kinderen bezighouden, het is een job als een ander. Want als je het niet doet, vervelen ze zich steendood, en beginnen ze ruzie te zoeken met elkaar. Niet dat ik ze van ’s morgens tot ’s avonds bezighield, verre van, maar toch ongeveer een activiteit per dag.
Maar soms moet het niet meer zijn dan een vriendje dat komt spelen. Dan bouwen ze een kamp, tonen elkaar (in de beperkte schermtijd die ze krijgen) een nieuw spelletje, spelen ze Lego Heroica, dat soort dingen. En dan komen ze vooral niet aan uw kop zagen, en blijken ze zich schitterend te amuseren. Zelfs met uw fototoestel, zo bleek achteraf.
365 – 12 april
STAM
Voor de niet-Gentenaars: nee, ik ben geen boomknuffelaar geworden, ik heb het – uiteraard – over het Gentse Stadsmuseum. Vandaag hadden we nog niet direct plannen, en ik wilde de kinderen ook niet de héle dag op die Nintendo 3DS laten spelen. En dus gingen we na de middag, met een omweg langs de Zeeman om breiwol (ik ben een vest aan het haken, ik schrijf er nog wel over) en de Game Mania om de laatste Skylander, richting Stam.
Ik heb er – hoe kan het ook anders? – een verslag over geschreven voor Gentblogt, en u kan het hier vinden:
Eigenlijk hadden we gerust nog langer kunnen blijven, denk ik, maar ik wilde op tijd thuis zijn om Mereltje te halen en zo. En voor de jongens was het al bij al alweer een fijne dag, zeiden ze.
365 – 11 april
Luigi’s Mansion 2
Een paar weken geleden zat er een mailtje in mijn box: of ik soms zin had om met de kinderen naar Antwerpen te komen, om kennis te maken met het nieuwe spel Luigi’s Mansion 2 op de Nintendo 3DS XL? Meer bepaald, om eerst een spokenwandeling te maken, en dan in een ‘spookhuis’ het spelletje zelf uit te testen?
Hmm.
Ik stelde de vraag aan mijn jongens, en die stonden onmiddellijk met blinkende ogen op en neer te springen, letterlijk. Ja dus. Ze hebben een gewone DS, maar nieuw speelgoed dat wat meer kan, is altijd leuker natuurlijk. Zeker als je er dan achteraf mee kan uitpakken bij de vriendjes.
En dus reden wij deze avond rond een uur of zes naar Antwerpen. Alwaar we prompt in een file op de E34 verzeilden, en daarna de Nationalestraat afgesloten zagen. Met een bord: “Volg Kronenburgstraat”. Alleen was die ook afgesloten, en was dat ook het enige bord dat we vonden. Ik vermoed dat we nog tien minuten zijn kwijtgespeeld met rondjes rijden tot we toch nog Parking Meir vonden. Daar stond iemand ons op te wachten om ons bij de rest van de groep te brengen, want de spokenwandeling was al begonnen natuurlijk. Ze waren al van ver te herkennen, overigens: twee knalgroene Luigi’s, waaronder een met de kenmerkende snor, gingen voorop.
Of dat was althans het plan, want zo dapper waren die Luigi’s nu niet bepaald. Het zwartgeklede heerschap dat ons rondleidde, deed dat met zóveel genoegen en vertelde zijn verhalen over Lange Wapper en c° met zoveel verve, dat hen de schrik nu al om het hart sloeg. En dan moesten ze nog dat spookhuis in!
Enfin, tegen acht uur stapten we op een huis af, waarin volop spinnenwebben en groen licht voorradig waren, en waar vooral een bijzonder fijn achterhuis was, achter in de tuin, met massa’s zeteltjes, zitkubussen, en vooral massa’s 3DSsen. Veel uitleg had de jongere generatie duidelijk niet nodig: met ware doodsverachting stortten ze zich op de spelcomputertjes en sloegen spontaan aan het spelen. Het enige geluid dat nog te horen viel, was het gebabbel van de volwassenen, het gekraak van spokenchips en de occasionele vraag: “Zeg, hoe vangt gij die muis die de sleutel heeft?” “Weet gij waar die stofzuiger verstopt zit?” of de uitroep: “Moh, ge moet ne keer dat gordijn opstofzuigen, daar zit wat mega gerief achter zeg!”
Het doel van het spel is dus met Luigi en zijn super Spokenzuiger 500 alle kamers spokenvrij te maken. Alleen is dat niet zo evident als het klinkt, en stribbelen sommige spoken nogal hardnekkig tegen. Maar de jongens vonden het fantastisch, en toen ze te horen kregen dat ze een 3DS met het spelletje erbij mochten lenen voor een tijd, vonden ze het al helemaal de max. En met de stressbalspookjes lopen ze al de hele tijd rond.
Enfin, een zeer geslaagde avond dus
(Althans tot dan, want daarna zijn we – hoe stom kunt ge zijn? – nog zonder diesel gevallen op de E34, hebben we meer dan een uur gewacht op de VAB die ons naar een tankstation heeft gesleept, en was het tien voor één voor we thuis waren. Maar dat lag gelukkig niet aan het spelletje.)
365 – 10 april
Op bezoek bij Aidan, eindelijk
Rozebroeken
Vorige week kwam Bart plots af: “Zeg, als ik nu dinsdagnamiddag eens vrijaf neem, zodat we samen naar de Rozebroeken kunnen gaan zwemmen? Wat denk je?” De jongens sprongen een gat in de lucht. Ik had sowieso gepland om vandaag te gaan zwemmen met hen, maar met papa erbij is dat nog véél leuker!
Merel moest in de crèche blijven, het dutske, want ook al speelt ze heel graag in het water, zo’n recreatiebad als dat van de Rozebroeken is niks voor haar. Enfin, er zijn wel genoeg plonsbadjes met speelgoed, maar dan moest er altijd een van ons bij haar blijven, en dat was niet de bedoeling.
We gingen eten in het Lepelblad
en reden daarna naar het zwembad.
Ik schreef er een uitgebreide bespreking over voor Gentblogt, en die kan u, mét foto’s, hier lezen:
Gentblogt: zwembad Rozebroeken
Daarna wilden we wel een vieruurtje, en trokken we de trap op naar Rest-eau-Café. Best gezellig zitten daar, overigens.
Wolf wilde een ijsje, Kobe nam een pannenkoek (drie euro voor twee grote pannenkoeken met suiker, goeie deal!), Bart ging voor verse fruitsla, en ik, ik twijfelde. Ik had nog wel wat Weight Watcherspunten over, en had wel zin in een dessertje. En toen zag ik ‘ijssoezen’ staan. Hmm. Meestal is dat dan een coupe met een soesje of vier, overgoten met wat chocoladesaus. Ach ja, dat moest wel kunnen.
En toen kwamen ze met dit af:
Om te weten hoe groot die soezen wel waren, moet je maar eens naar de vorken kijken. En nee, dat zijn geen dessertvorkjes. De slagroom heb ik laten liggen, net zoals een deel van de chocoladesaus, maar de rest heb ik toch binnengespeeld. En ’s avonds heb ik één boterhammetje en wat fruit gegeten. Meer was trouwens niet nodig, na die soezen had ik nauwelijks nog honger. Amai zeg.
Enfin, het was een fijne middag. Welzeker.