Meer hoeft dat niet te zijn.
Op sommige dagen is het meer dan genoeg dat je vakantie hebt, de kinderen lief zijn, er een goeie vriendin op bezoek komt, er tulpen zijn, en goeie koffie. En een opgeruimd huis, Bartspaghetti, en de geur van vers bakkend brood. Meer hoeft dat echt niet te zijn.
365 – 04 maart 2014 – rode tulpen
Van Zelfbouwmarkten en Ikea’s en dergelijke oorden
Na een rustige voormiddag, een beetje een vergeten en dus snel in elkaar geflanst middagmaal stuurde ik Kobe naar een vriendje wat verderop in de straat om te gaan spelen, laadde ik de twee anderen in de auto – Wolfs speeldate was ziek gevallen, het ventje – en reed ik fluks naar Ninove, alwaar ik in de Zelfbouwmarkt op zoek ging naar allerhande spullen voor de nieuwe badkamer van de jongens. We namen een huisnummer mee, twee handdoekstangen, een zeepbakje, twee tandenpoetsbekers, twee kapstokken, en de gewonnen Hue lampen. Ik had zelfs nog over van mijn gewonnen 250 euro! Dat zal dus voor de volgende keer zijn ^^
Omdat we er eigenlijk nog redelijk vroeg buiten waren, en we toch voorbij de Ikea moesten passeren, wipten we daar ‘snel’ even binnen om nog wat extra planken voor de schoenenkast op te halen. De kinderen waren zó flink geweest dat ze nog een vieruurtje kregen: pannenkoeken voor Merel, een ijsje voor Wolf, en een half stukje taart voor mezelf. De rest was voor Wolf dus.
En toen was het weer eens duidelijk dat ‘snel’ een loos begrip is in de Ikea. We hebben inderdaad planken meegebracht, da’s waar. Maar meteen ook een badkamervuilbakje, een lamp voor Wolf, een extra knuffel, een extra handvat voor in de keuken, twee badkamermatjes, en ik ben wellicht ook nog een hoop dingen vergeten.
Reken daarbij een wachttijd aan de klantendienst van een kwartier voor een vijs die ze niet hadden, en u weet ook wel dat we niet om vijf uur thuis waren. Gelukkig vond de mama van het vriendje waar Kobe gaan spelen was, dat niet erg, en vond hij tien over zes nog steeds veel te vroeg om naar huis te gaan.
Tsja.
Maar er zit schot in die badkamer, echt wel!
365 – 03 maart 2014 – Ikea
Kroepoek is des duivels
Dat mijn maag en bij uitbreiding mijn ganse gestel niet van de sterkste is, dat wist ik al een tijdje. Dat het niet zo goed reageerde op vet, ook. Zo ben ik al een paar keer zó hard beginnen reageren op buikkrampen, dat ik er flauw van viel.
Maar het is maar met het herlezen van de vorige posts, dat ik een constante merk: kroepoek. Tiens. Dat had ik de vorige keer dus ook gegeten. De keer daarvoor niet, voor zover ik me herinner, maar da’s intussen ook al behoorlijk lang geleden.
Maar bon, het was dus weer van dat: ik had nietsvermoedend een halve zak kroepoek leeggevreten, en was gaan slapen. Om wakker te worden met gigantische buikkrampen, en dus richting toilet te spurten. Alwaar ik, te oordelen naar de buil op de zijkant van mijn hoofd, weer ben flauwgevallen tegen de muur. Ik weet wel dat ik me daarna languit op de stenen vloer heb gelegd, badend in het zweet, om alleen af en toe recht te krabbelen om weer op de pot te gaan zitten.
Uiteindelijk heeft Bart me in bed geholpen, maar het is pas toen ik ook mijn maag had kunnen legen, dat het beter begon te gaan. Ik heb vandaag zowat de hele dag in de zetel doorgebracht, flauw en slap.
Auw dus.
Geen kroepoek meer voor mij, hoe lekker ik het ook vind. Duivelsgebroed, ja!
365 – 02 maart 2014 – Scandinavisch Gent
Storms
Het lerarenblad Klasse is een boekje dat ik altijd van voor naar achter lees, zonder iets over te slaan. Regelmatig staan er ook acties in, en er is ook een nieuwsbrief. Op die nieuwsbrief lieten ze weten dat er vandaag in Blankenberge een lerarendag was voo Storms: een interactieve tentoonstelling rond stormen, tornado’s, cyclonen en dergelijke. Er waren voordrachten voorzien van Jill Peeters en Dehenau, de weermannen van VTM, en er waren zelfs broodjes.
Het leek me de ideale start van de vakantie, en dus schreef ik in. Ik had er niet aan gedacht dat we de avond voordien weg moesten, maar bon, zo erg was het ook weer niet.
Bart en ik pikten de kinderen op in Zomergem, en reden door naar Blankenberge. Voor de voordrachten waren we te laat, die waren volzet, maar dat hadden ze ons ook laten weten, en met Merel erbij vond ik dat nu ook weer geen ramp. We gingen ons wel eerst even aanmelden, en kijken wat het precies inhield.
Bart wordt kribbig als hij ’s middags geen warm eten krijgt, en dus lieten we de broodjes voor wat ze waren, en gingen iets eten op de dijk. Eigenlijk hadden we gehoopt dat het weer wat zou opklaren, maar helaas…
Door de miezerregen liepen we dus voor de tweede keer over de lange pier. Het staketsel is een pak groter dan ik gedacht had, zelfs met verdiepingen. We liepen rond, zagen een basis uitleg over stormen,
konden zelf iets bliksemachtigs opwekken, stonden onder windmachines terwijl een tornado over ons heen ging (in de vorm van een film van een camera die effectief een tornado over zich heen kreeg), trokken een foto voor een green screen,
zagen plots coupés van een oude nachttrein, en zaten in het interieur van een oude kusttram.
Al bij al vond ik het niet zo bijzonder spectaculair, om eerlijk te zijn.
En aangezien het toch wel serieus koud was, hard waaide en bleef miezeren, zijn we dan toch maar meteen weer naar huis gereden. Tsja.
365 – 01 maart 2014 – Blankenberge
Rare dag
Aangezien de kinderen de hele dag bij oma waren – pedagogische studiedag, weetuwel – en daar meteen ook gingen blijven slapen, had ik de namiddag gewoon vrij. Vrij als in: vrij. Heeltegans.
Ergens was ik van plan om in ’t stad te gaan, maar het heerlijke weer dwarsboomde die plannen: ik had geen zin om kletsnat thuis te komen. Goh, dacht ik toen, als ik nu eens doodgemoedereerd en totaal ongestoord een lang heet bad neem, en intussen lees, en mijn haar kleur? Sounded like a plan! Ik zag het al helemaal zitten.
En toen bleken er vandaag toch weer werkmannen in huis te zijn, in tegenstelling tot de voorbije dagen, die ook in de badkamer bezig waren, en in de gang en zo. Blah. Ik heb dan maar vanalles gedaan, en een paar keer verschrikt op mijn klok gekeken in de gedachte dat ik de kinderen vergeten was. Niet dus.
Al bij al was het zeven uur tegen dat die mannen klaar waren, en heb ik alsnog een bad gepakt en mijn haar gekleurd. Ge ziet van hier dat ik tegen acht uur niet klaar was voor het personeelsfeest van Barts bedrijf. Ik ben dan maar fashionably late tegen negen uur in de Vismijn aangekomen, met een behoorlijke honger. Maar daar was blijkbaar een misverstand rond: het was de bedoeling dat er wel degelijk eten was, dacht ik, en dat was ook zo rondgemaild, maar de afspraak met de zaal was blijkbaar dat ze een paar hapjes gingen geven, maar zeker geen volwaardige maaltijd. Tsja… Er werd alsnog een beetje van een mouw aangepast, en rond half twaalf zijn Bart en ik doorgegaan: hij naar huis, ik naar de Culture Club.
Culture Club? Nee, van nature ben ik al lang zo hip niet meer, maar het bal van onze laatstejaars ging voor de eerste keer niet meer door in de turnzaal van de school – met de leerkrachten als helpers – maar wel degelijk in de Culture Club. En ik moet zeggen: het zat er stampvol, en de ambiance was dik in orde, zeker toen Jeroom als special guest aantrad. Niet dat ik staan dansen heb: daarvoor was het niet mijn type muziek, en ik heb wel wat plaats nodig om te dansen.
Enfin, om half drie lag ik in mijn bed, in de zalige wetenschap dat er de volgende ochtend geen kleine vragende stemmetjes te horen zouden zijn. Bliss!