Spelen op het strand van de Blaarmeersen…
Kleur, of kleurenblind?
Serieus, jong, na de deurensaga, de kleurensaga.
Oorspronkelijk ging ik zelf Kobes kamer en de nieuwe badkamer schilderen, maar mijn rug vindt zo nog altijd een beetje van niet. Een eerste laag was wel nog gelukt, vorige week, maar intussen dus niet meer. Ik heb dus de schilders gevraagd of zij het konden doen, en dat was geen probleem.
De jonge Poolse schildersgast toog opgewekt aan het werk. Het is een keiharde werker, maar hij moet duidelijk nog veel leren. Vrij snel was de kamer netjes wit, en dat beviel me wel. Bij Kobe komt er een rode accentmuur, bij Wolf een blauwe.
Toen ik halverwege de voormiddag boven kwam, hapte ik naar adem: hij had de verkeerde muur in het verkeerde kleur gezet! Om een of andere reden had hij in Kobes kamer blauw gebruikt, en dan nog tegen de muur waar de kast komt, en waar je dus niks van ziet. Heel mooi blauw, dat wel.
Bon, na wat uitleg en gefrons, en diep gezucht, werd de muur weer wit.
Al een chance dat het goed dekkende verf is…
Maar goed, de juiste muur kwam in het juiste kleur terecht, en ik vond het alvast een prachtig kleur. Al had het wel nog een extra laagje nodig, want het trok in strepen.
Iets na de middag kwam de eigenlijke schilder toe, en toen ik een half uur later boven kwam, was de muur… bruin!
Jawel.
Blijkbaar lukt het zeer moeilijk om perfect effen rood te krijgen op een witte primerlaag, en ben je beter met donkergrijs of donkerbruin. Dat wist ik eigenlijk ook wel, maar blijkbaar de schildersgast niet. Zucht.
Enfin, morgen wordt Kobes kamer dan toch definitief het juiste rood, blijkbaar. Maar zo blijven we wel bezig natuurlijk.
365 – 19 februari 2014 – ochtendzon
Ochtendwandelingetje naar school
Selfies
Een selfie nemen, dat had ik eigenlijk gewoon nog nooit gedaan, ook al heb ik er de perfecte telefoon voor.
Maar bon, voor alles een eerste keer dus: we moeten het woord van het jaar dus in ere houden.
De eerste is een selfie van vandaag gewoon in de klas:
De tweede was om te bewijzen dat ik wel degelijk een ‘good hair day’ had. Een vriendin vroeg me zelfs of ik naar de kapper geweest was. Niet dus. Maar misschien wordt het wel weer tijd om eens bij te kleuren.
365 – 18 februari 2014 – scansie
Gang
Intussen zijn ze dus ook begonnen aan de gang: het lelijke tassobehang wordt weggeplamuurd, en alles wordt geschilderd. Tasso van de muur halen is quasi onbegonnen werk, omdat je doorgaans de plamuur meetrekt, maar het zo laten was eigenlijk ook geen optie, want de nieuwe muren zijn effen, en er zaten zeer veel gaten en hiaten in intussen.
Ze waren geschilderd in wit en paars: wit om meer licht te hebben, maar donkerpaars waar je met je handen langsgaat, en het dus vuil maakt.
Alles komt nu in de kleuren van de living, dus veel wit, en dan nog lichtgrijs en donkergrijs. Op die manier komt onze bleekhouten trap ook beter uit. Het gaat goed zijn, ik zie dat nu al.
365 – 17 januari 2014 – Timicheglichtjes
Lentegevoel
Vandaag zorgde onzeglijk, ontegensprekelijk voor een lentegevoel: heerlijke zonneschijn, en als je goed kijkt, hier en daar de bloemen die al schieten. De jongens hebben zowaar buiten gespeeld, en mocht mijn rug niet zo vervelend doen, we waren gaan wandelen.
De japonica staat al in bloei,
de lucht was van een prachtig staalblauw
en de was hing vrolijk te wapperen.
Dat die lente maar snel komt, of het nu winter geweest is of niet!
365 – 16 februari 2014 – troon
Zo wordt hier dus tv gekeken…
Deurensaga
De deurenkomedie is intussen vergleden in een slechte soap. Serieus.
Er was mij dus op woensdag 29 januari een nieuwe deur beloofd. Een vlakke deur in mijn bureau, die uitgeeft op de berging, en zo naar de garage leidt. De 28ste was er al het deurgat, maar was de deur zelf er nog niet. Ze hebben dus ‘voor even’ de oude deur met kader in het gat gezet: volgens wat de werkman zei, was het zelfs de bedoeling dat ze de dag nadien kwam.
De dinsdag erna, dus zes dagen later, hebben ze dan maar het kader volledig netjes opgevuld, zodat de kou er niet meer doorkwam. Ha ja, want die deur, die kwam er maar niet.
Ik heb dan nog eens serieus van mijn oren gemaakt, en ze gingen ze gisteren brengen. Niet dus. Ja, ze hadden eraan gewerkt, dat wel: de oude deur was eruit gehaald, er stond een nieuw kadertje, en er stond een deur in vastgezet, maar zonder klink en met een zeer duidelijke boodschap:
Niet bruikbaar, dus. Gelukkig kan ik nu wel weer via de voordeur naar de woonkamer, maar de garage was even onbereikbaar langs binnen. Ik kon via de voordeur naar buiten, en dan weer via de achterdeur naar binnen, maar dan wel met een goeie jas aan, want het was gisteren nogal aan het gieten.
Hallo, planner? Die zorgde ervoor dat ze tenminste de afdichting tussen vroegere keuken en berging kwamen weghalen, zodat ik langs daar naar de garage kon voor de was en zo.
Toen kreeg ik een berichtje dat ze hier vandaag om acht uur gingen staan om af te werken. Om negen uur ben ik richting de rugby vertrokken met de jongens, en was er nog niemand te zien. Blijkbaar waren ze heel even binnen geweest, en toen weer vertrokken om het juiste materiaal te halen. Quid? Alsof ze dat gisteren niet hadden kunnen doen?
Bon, tegen dat ik terugkwam van de rugby, waren er hier twee man volop bezig. De uitleg: het was het verkeerde kader, en dus zijn ze de kader gaan wisselen. Blijkbaar een fout van de leverancier, die niet geleverd had wat gevraagd was.
En toen stelden ze vast dat het ook de verkeerde deur was. Ha ja, want die deur hoorde bij die eerste kader, en niet bij die tweede, maar die deur hadden ze niet meer in voorraad, die moest besteld worden. Ze gingen wel de ‘verkeerde’ deur er voorlopig inhangen, bruikbaar en al, alleen valt ze niet in het slot. Ze hebben al wel alles netjes uitgeplakt en geplamuurd, zodat de definitieve deur er gewoon moet ingehangen worden, en dat er dan kan afgewerkt worden.
Allez mensen, dit geloof je toch niet meer?
En de kat, die moet nog iets langer wachten op zijn kattenluik. Zal ik wel portier spelen.