Geplaatst op

Z’is af! De infobrochure, bedoel ik.

Ik met mijn domme kop ook altijd, mezelf extra werk geven… Maar aangezien ik zo ongeveer de publiciteit/marketing van de school op mij heb genomen, een beetje op den bots, eigenlijk, vond ik dat ook de infobrochure die we meegeven aan de kandidaatleerlingen uit het zesde studiejaar, dringend aan een opfrisbeurt toe was. Ze was niet specifiek gericht op de nieuwtjes, bijzonder droog, met heel veel ingewikkelde lingo, en eigenlijk ook visueel helemaal niet aantrekkelijk, om niet te zeggen oubollig. Niet echt goeie reclame dus.

Ik dus naar directie om het idee van een krantje te lanceren, op A3 gekopieerd, en met veel meer foto’s en een andere layout. Ze waren direct enthousiast, ook al hadden ze er eigenlijk de tijd niet voor. Het zijn uiteindelijk zelfs 12 pagina’s geworden, over zowat alles wat we op onze school extra in de verf willen zetten. En ik ben toch wel trots op het eindresultaat, ja. Natuurlijk heb ik er intussen nog wat vormfoutjes in gevonden, zo links en rechts, maar bon, het is in elk geval beter dan wat het was, en het sluit ook veel meer aan bij de vernieuwde website van de school. En de complimentjes die ik er al over gekregen heb, doen ongelofelijk veel deugd. Want ja, er zit veel werk in. En ge kunt niet geloven hoe content ik ben dat het af is. Ik met mijn domme kop ook altijd :-p

Gewoon klikken op de afbeelding voor een grotere en leesbare versie. Of klikken naar de website van de school, daar staat ze volledig in één keer.

Zeg gerust in de commentaren wat je ervan vindt, en wat beter zou kunnen. Vooral dat laatste, want er komen nog infodagen…

 

Pagina1 Pagina2 Pagina3 Pagina4 Pagina5 Pagina6 Pagina7 Pagina8 Pagina9 Pagina10 Pagina11Pagina12

Geplaatst op

Oudercontact

Oudercontact, het zal nooit mijn favoriete moment van het schooljaar worden.

Niet voor de ouders op zich, nee. Ik geef toe, het is niet fijn als je moet zagen tegen de leerlingen, of als je slecht nieuws hebt voor de ouders. Maar het is tenminste relevant, het hoort bij de job, en het is belangrijk.

Erger zijn de momenten waarop je niks te doen hebt. Je wacht, met andere woorden. Sommige oudercontacten zijn razend druk, en dan heb je nauwelijks de tijd om een slokje water te drinken. Op andere oudercontacten zie je geen kat, en dan begin ik meestal te verbeteren.

Maar soms…

Soms krijg je schrijnende verhalen te horen, zware problemen, ernstige conflictsituaties of intens droevige histories. En dan kan je niks anders dan slikken, en probeer je om, binnen je eigen beperkte mogelijkheden, een oplossing te zoeken, of op zijn minst een druppel op een hete plaat te zijn. Want je ziet die kinderen graag, en je wil dat hen niks overkomt, en dat ze alle kansen krijgen.

Dat zijn van die oudercontacten waar ik niet naar uitkijk, dat geef ik toe. Want dat zijn de momenten die je mee naar huis neemt, waardoor je geen zin hebt om na afloop nog mee met de collega’s iets te drinken, en die in je hoofd blijven malen. Je bent er ook niet op voorbereid, en je kàn daar ook niet op voorbereid zijn.

Leraar zijn. Prachtig beroep, maar soms psychologisch ontzettend zwaar.

Zucht.

Geplaatst op

Bekaertdraad

Het is toch een begrip op zich, Bekaertdraad.

Ik had mezelf een rustig weekendje beloofd, en dat werd het ook wel. Wolf was de hele dag naar de scouts, en ook Kobe was in de namiddag weg. Bleven over: Merel, Bart en ik. Bart zat te lezen, Merel was aan het spelen, en ik heb eigenlijk vooral gesuft. Maar toen vond ik het welletjes, en trok ik met Merel de tuin in. Het gat in de haag waar vroeger ons tuinpad naar onze oude voordeur was (twee voordeuren geleden, bedoel ik dan) werkte al lang op mijn systeem. Want af en toe wrong iemand zich daar toch nog door de struiken heen, in het bizarre idee dat dat venster op het einde van dat half gebarricadeerde pad toch wel een voordeur was. Ha ja, want er staat nog steeds een brievenbus met het oude nummer: er komt nog steeds behoorlijk wat post toe op het oude adres, vandaar.

Maar bon, vandaag heb ik daar een stokje, enfin, een draadje voor gestoken. Ik had nog restjes draad in het tuinhuis staan, perfect om dat gat te dichten, mijn handen vol schrammen te zetten (van de haag) en mijn nagels om zeep te helpen. Oh, en de poes compleet de kluts te doen kwijt geraken en helemaal gefrustreerd te krijgen… Aan de andere kant: hij zal daar nu niet meer de straat oversteken, zoals Radagast deed op die fatale avond… Maar wel blij met het geleverde werk!

IMG_4372

Geplaatst op

Op.

Mijn pijp is uit, het vat is af, ik zou bijna zeggen dat ik aan het eind van mijn Latijn zat, maar was dat waar, dan had ik een probleem.

Maar ik kan eventjes niet meer. Het zijn dan ook zeer drukke weken geweest, met het afsluiten van een rapportperiode en de bijhorende verbetermarathon, de klassenraden maandag, dinsdag en donderdag, de voorbereidingen van de uitvaart… Ik ben ook nog volop bezig met het maken van een infobrochure voor school, waar eigenlijk toch ook behoorlijk wat tijd en concentratie in kruipt, en dan zijn er nog een hoop muizenissen in mijn hoofd.

Gisterenavond was er hier in Gent een drink als afsluiter van Poort (de larp die ik bijna twintig jaar gespeeld heb), en ik heb me ernaartoe gesleept. Maar kwart voor elf ben ik al terug naar huis gegaan: het was zeer gezellig en met wijs volk en al, maar ik kon gewoon niet meer. Ik ben hier gewoon in mijn bed gecrasht.

Deze morgen hoefde ik gelukkig voor een keertje niet op te staan om acht uur voor Kobes muziekles, want er was “lenteconcert” om elf uur. Ik ben de jongens wel gaan afzetten tegen kwart voor tien, heb toen snel een paar boodschappen gehaald zodat het eten quasi klaar was tegen dat we van het concert terugkwamen, en had moeite om wakker te blijven tijdens de zingende kinderen. Maar in de namiddag heb ik de handdoek in de ring gegooid, en ben ik in de zetel in slaap gevallen.

Op dus.

Dit weekend efkes geen verbeteringen, denk ik, ik zou gewoon fouten laten staan. Gewoon even slapen en bijkomen en een weekendje niksen, en tegen maandag sta ik er wel weer. Hoop ik dan toch :-p

Geplaatst op

Uitvaart 2015

Toen ze in het begin van het schooljaar vroegen welke leerkracht de uitvaart (100 dagen in het katholieke net) wilde begeleiden, gaf ik me op. De leerkracht die het vroeger deed, was in zwangerschapsverlof, en ik zag dat wel zitten. En dus bleef ik regelmatig op maandag over de middag op hun vergaderingen, monitorde ik zo’n beetje de FBgroep van de uitvaart, bestelde ik het podium en dergelijke, en probeerde zo min mogelijk inhoudelijk te weten te komen. Want ja, die show is maar leuk als je er niet te veel van gezien hebt.

De show zelf was… braaf, vond ik. Knap in elkaar gestoken, veel filmpjes, dansjes, en een stevige rode draad, maar heel erg lief tegenover leraars en vijfdejaars.

In elk geval ben ik blij dat hij achter de rug is, want ik heb er woensdagmiddag gezeten met Merel, ben gisterenavond gebleven tussen vijf en negen, heb er deze voormiddag nog aan meegeholpen, en hield toezicht bij het opruimen. Al was dat eigenlijk niet eens nodig, want zó snel en grondig heb ik het nog nooit geweten: op een half uur tijd – I kid you not – was het podium afgebroken en opnieuw gestapeld, alle panelen op hun plaats, alle techniek netjes opgeborgen aan de andere kant van de school, alle stoelen weg, alle parafernalia opgeruimd, de zaal compleet leeg en zelfs uitgeveegd. En ook in de kleedkamers zag je niet meer dat die gebruikt waren. Chapeau.

Enfin, de foto’s en een iets gekleurder verslag zijn te vinden op de schoolwebsite. Ne mens moet zich toch érgens mee bezig houden, newaar!