Wolf was om half twaalf vertrokken richting ’t stad met zijn liefje, en Merel werd om half twee opgehaald door de mama van Lieze voor het verjaardagsfeestje van Jeanne, om te gaan zwemmen in de Rozenbroeken.
Dat zorgde ervoor dat Kobe en ik nog alleen overbleven. Blijkbaar wilde Nathan komen spelen, maar we hadden gepland om eerst nog naar de Atita in Mariakerke te rijden om te kijken of we daar nog lijm voor slijm konden vinden. Meh, we hadden beter eerst even gebeld. Ook in de Carrefour ernaast hadden ze geen lijm, maar gelukkig wel nog brood. Toch maar even gebeld naar de SupraBazar, en nee, geen lijm. In ’t passeren zijn we dan wel nog schoenen gaan kopen voor Kobe. Ha ja, op het moment dat we op kerstavond klaar staan om naar Zomergem te vertrekken, komt Kobe doodleuk vertellen dat zijn schoenen kapot zijn. Als in: de zool helemaal los vooraan. Gelukkig stonden er nog robuuste schoenen die van Wolf waren geweest, maar toch… Allez, hij heeft nu toch weer nieuwe Vans, zijn lievelingsschoenen, en ik heb meteen ook twee coltruitjes mee uit de Bel&Bo.
Alleen was Kobe zijn gsm vergeten, kon hij dus al geen berichtje meer sturen, en later antwoordde Nathan ook niet meer, dus nee, geen Nathan voor Kobe. Maar gelukkig was er wel een donut, en mocht hij dan nog wat Zelda spelen van me. En toen kwam Merel terug thuis, en was ook Wolf terug, en was ons warme huisje weer gevuld.