Acta Diurna de muliere ludenti
’t Was gisteren misschien wat frisjes, maar wel heerlijk zonnig. Ik had een half uur toezicht op de speelplaats over de middag, en ik genoot er eigenlijk van. En als je dan nog je fototoestel bij hebt, dan geeft dat best wel leuke beelden. Tot en met leerlingen, die graag op de foto willen, en blijkbaar niet verwachten dat je daar nog op ingaat ook.
Blah. Dit bewijst nog maar eens dat ik qua code een complete nul ben: ik heb de oude website kapot gekregen. Als in: onherstelbaar kapot. Ik wilde iets aanpassen in de wordpress, liet daar een verwijzing lopen naar de nieuwe domeinnaam die actief is, en toen kon ik niks meer veranderen aan de oude, en was daar alle layout weg.
Blah. Schoenmaker, blijf bij je leest. Duidelijk. Maar ik wou ook niet altijd alles aan Michel vragen, die mens heeft al genoeg gewerkt voor ons. Stupide. En de doorverwijs op servergebied, daar kunnen we blijkbaar niet aan, we moeten wachten tot maandag. Allez ja, dan maar hopen dat er niet al te veel mensen meer op de oude domeinnaam komen, maar rechtstreeks naar www.atheneummariakerke.be.
Trouwens, ge moogt daar gerust ne keer gaan kijken: ik ben er eigenlijk wel trots op, ja. Met ongelofelijk veel dank en lof en eer en gezwaai met gigantische pauwenveren waaiers in de richting van Michel, natuurlijk.
Hij staat eigenlijk zelfs al publiek, maar nog niet geïndexeerd, dus voorlopig nog niet te vinden via Google en consoorten: de nieuwe website van de school. Dik twee jaar geleden had ik in een overmoedige bui een wordpressblog opgezet met alle info van de school, omdat de bestaande website eigenlijk echt niet voldeed. De nieuwe website was toen een hele vooruitgang, maar ook niet ideaal. Alleen moet je je eigen beperkingen kennen, en daar zat ik dan ook aan. Ik kan schrijven, ik kan mensen enthousiasmeren om dingen door te sturen, en ik kon dus wel het blog bijhouden, maar de website zelf was eigenlijk bijzonder simpel gehouden, omdat ik het eenvoudigweg niet beter kàn. En ja, ik ergerde me daar ook vaak aan, maar ik was al bijzonder blij dat ik, na een jaar voor niks aan de website te hebben gewerkt, eindelijk daar een paar lesuren voor vrijgesteld werd. Ik doe dus de website, maar ook alle andere communicatie van de school, zoals de brochures en flyers en dat soort onzin. Een budget voor een deftige website is er niet.
Soit, het was wat het was.
En toen kwam Michel. Michel, die wél bijzonder bedreven is in het coderen én het schrijven, en vooral niet kan verdragen dat er iets mis is op het internet. Toch niet als hijzelf dat kan verhelpen. En dus sprak hij me aan over de website, en maakte zomaar, vanuit het niets, een voorstel over hoe het met een ander wordpress theme en een hoop gepruts en gepriegel er zou kunnen uitzien. Ik sloeg steil achterover, mijn hart maakte een sprongetje, zowaar! Ik ging ergens in oktober met hem samenzitten, besprak doelgroepen, noodzakelijke info, informatiearchitectuur en nog wel zo’n paar broodnodige buzzwords, en ik leerde stapels bij. Ik kreeg zelfs de directie zover dat ze een uur met mij wilden brainstormen over de inhoud van de website, en wat zij er allemaal wilden zien staan, en wat bij wat hoorde. Post-itjes, quoi. En Michel, vanuit de goedheid van zijn hart, zette alles om in de nodige bits en bytes die ik niet deftig gecodeerd krijg.
En toen viel het stil, want er was geen serverruimte. De bestaande serverruimte was gehackt, per definitie onveilig, en alles moest gemigreerd worden. En er was geen geld voor een nieuw contract met een deftige aanbieder.
Enfin, het liet op zich wachten, er kwam een nieuw kalenderjaar met een nieuwe begroting, en ik kreeg de nieuwe domeinnaam, serverruimte, en een date met Michel tot een kot in de nacht om alles op te zetten. Dat was maandag. Sindsdien heb ik nog niets anders zitten doen dan pagina’s aanmaken, inhoud toevoegen, en discussiëren over de kleinigheden die moesten getweakt worden, en die hij gelukkig allemaal kan.
Ik voel mij als een katjen met een vers bolleke wol.
Er gaan machtig veel uren in gekropen zijn, in die nieuwe website, maar man, ik word daar zó gelukkig van se! Binnenkort online, dus ^^
Intussen snap ik niet meer hoe ik al die jaren niet kon lezen. Als in: geen enkel boek, wegens andere dingen, zoals tv kijken of achter mijn PC zitten.
Ik zit nog vaak achter mijn PC (verslaving, weetuwel) maar ik kijk niet echt veel tv meer. En ik ben dus al een paar jaar opnieuw aan het lezen. In september schreef ik het ook al eens, maar intussen heb ik ook alweer serieus wat verder gelezen.
Er waren niet vier, maar wel acht boeken van Colleen McCullough in de Masters of Rome reeks (nog steeds elk een flinke 1000 bladzijden), en daarvan heb ik er nu zeven uit. Enfin, nog een paar bladzijden van The October Horse, en ik ben er. Het achtste ligt al naar me te lonken. Figuurlijk dan, want het staat op mijn Kindle.
Maar eerst is er volgende week leesclub van de school, en daarvoor moet ik nog “Oorlog en Terpentijn” van Stefan Hertmans lezen. Een boek met ongelofelijk lovende kritieken en verschillende prijzen. Het zal me benieuwen, want hoe verzot ik ook ben op mijn eigen taal, er zijn weinig Nederlandstalige boeken waarvan ik onder de indruk ben.
Ik hou u op de hoogte :-p
De laatste tijd heeft onze school echt zo van die interessante lezingen! Het probleem is alleen dat ik vaak ofwel aan het lesgeven ben, ofwel een vrije dag heb met andere dingen die grandioos in de weg komen. Helaas.
Deze namiddag kwam Hugo Moors spreken over de evolutie van het heelal en de aarde, vanuit microbiologisch standpunt dan. De eerste twee lesuren had ik eerstes, maar het laatste lesuur kon ik nog meepikken, en ik vond het machtig interessant. Sommige leerlingen zaten te slapen, of verveeld voor zich uit te staren, maar gelukkig was een groot deel wél zeer aandachtig aan het luisteren.
Ik heb ook echt wel een paar dingen bijgeleerd. Op zich niet zo moeilijk, aangezien ik in het middelbaar in zowat de minst wetenschappelijke richting zat, maar bon, ne mens kan helaas niet alles tegelijk volgen.
Het verslag van de lezing staat op de website van de school, en wel hier.
