Geplaatst op

Hipsterkapper, iemand?

Ons pa is gisteren geopereerd aan zijn tanden. Ik noem het een operatie, want het was onder volledige verdoving, om vier tanden die afgebroken waren, uit te halen. Trekken lukte niet meer, vandaar.

Ik ben hem daarstraks gaan ophalen, en hij zag er alweer patent uit, al voelde hij zich niet optimaal. Maar hij vroeg wel of we in ’t passeren langs Hilaire konden rijden. Hilaire, dat is zijn kapper van 85 jaar. Jawel. Ik had ons pa gesommeerd om eens langs te gaan, want hij kreeg weer Einsteinneigingen, en ik wilde dat hij proper was voor Marnes verjaardagsfeestje zondag.

En dus stopten we bij Hilaire. Hilaire, die al 71 jaar kapper is, en nog steeds op ’t gemakske herenkapsels snijdt. Wassen en brushen, en kleuren en permanenten doet hij niet meer, maar wel gewoon deftig snijden. Een afspraak kan je niet maken, je moet gewoon langsgaan. Of bellen of er iemand zit, want dat durft wel eens te gebeuren, ja. Zijn interieur is al decennia niet veranderd, maar het grootste deel gebruikt hij dan ook niet meer, alleen zijn stoel die netjes in het licht staat.

Geef toe, dit is toch elke retrohipsters natte droom?

Chapeau trouwens voor Hilaire. Ge moet het maar doen, op uw 85ste, en dan nog vol enthousiasme vertellen over het feit dat ge kapper waart in het leger, en dat ge verschillende prijzen en oorkondes gewonnen hebt. Straf. Ons pa betaalde de volle tien euro, trouwens. “Ik ben er nooit rijk van geworden, en ik ben dat ook nu niet meer van plan.” Voilà.

Geplaatst op

Bloomon

Een hele tijd geleden, ergens in september, geloof ik, had een kennis op twitter een code voor een gratis boeket van Bloomon weggegeven. Ik was blijkbaar de eerste om bijzonder enthousiast te reageren – ik ben een sucker voor bloemen en planten – en ze stuurde me de code door. Die was blijven liggen, omdat ik een ideaal moment wou, en wat is een examenperiode meer dan een ideaal moment, waarbij je veel thuis bent en een opkikker wel kan gebruiken?

Gisteren kwam een vriendelijke jongeman van Bubble Post me het bewuste boeket brengen, en man, het is inderdaad echt wel wat anders dan gewoon een boeket rozen met wat groen tussen. Ik was al gecharmeerd door de verpakking: stevig, recycleerbaar karton met een hoop extra uitleg.

img_7641

Er zat ook nog een kaartje bij met wat extra uitleg over de bloemen in kwestie. Blijkbaar hebben alle boeketten namen, en dit heet vuurwerk. Blijkt wel te kloppen, als je de kleuren ziet. Er zitten een paar speciale soorten bij, zoals de Rosa Harlequin een witrode gevlamde roos in exact dezelfde tinten als de anjer die er ook tussen zit. De Jatropha Fire Cracker is blijkbaar de bloem waaraan het boeket wordt opgehangen, maar is op zich vrij onopvallend in het geheel. Er zit ook een knaloranje fresia in die nog moet openkomen, en ik hoop nu al op de typische fresiageur. Ik denk trouwens niet dat er twee gelijke bloemen in zitten.
Ik deed het vloeibare bloemenvoedsel in de vaas, volgde de diverse instructies op de verpakking, en had een prachtig boeket staan, dat nog volledig open moet komen.

img_7647

img_7648

Ik ben benieuwd hoe lang het zal staan, maar het lijkt kraakvers.

Is er dan een nadeel aan Bloomon? Jawel, de prijs. Het ‘kleine’ boeket, zoals het mijne, kost 22 euro. Een iets groter kost je 26 euro, en een groot 33 euro. Dat is al bij al niet goedkoop, zeker als je weet dat je bij pakweg de Aldi een klein fleurig boeketje – toegegeven, kleiner dan dit, en een pak minder divers en gewoner – kan krijgen voor 5 euro. Mja.
Het voordeel is dat je iets speciaals in huis hebt, elke keer iets anders, mét uitleg, en aan de deur geleverd. Je kan dus ook een abonnement nemen, of cadeau geven.

Ik ga afwachten hoe lang het boeket staat, maar voorlopig ben ik echt wel enthousiast.

UPDATE: net geen twee weken later staat het grootste deel van het boeket nog steeds oké. De roos heeft het mooiste wel gehad, de fresia’s – die inderdaad heerlijk roken – zijn uitgebloeid, en een van de groene takjes heeft wat uitgeplukt, maar het mag nog steeds blijven staan, al loopt het op zijn einde. Maar bij de meeste boeketten is een week al een succes, en toen stond dit boeket echt op zijn mooist. Dit is een foto van 26 december:

img_7938

Hmm. Verdict: waar voor zijn geld. Ik ga eens kijken voor een tweewekelijks abonnement, denk ik. Cadeautje voor mezelf.

Wie het zelf eens wil proberen, mag het laten weten: ik heb een code waarbij ik aan drie mensen een gratis vaas kan geven bij een eerste bestelling.

Geplaatst op

Geluk

Deze morgen werd ik overvallen door een intens gevoel van geluk, en tweette ik om een paar minuten over acht: “Wat zijn wij toch gelukzakken! Opstaan in een groot, lekker warm huis, hete douche, verse kleren en een stevig ontbijt. *kust pollekes*”.

Ik denk dat vaak, om eerlijk te zijn, en ik probeer mijn kinderen ook van die gedachte te doordringen. Dat ze dankbaar mogen zijn voor elk cadeautje, alle nieuwe kleren, elke fijne maaltijd. En dat wij chancards zijn omdat we, als de wasmachine kapot is, er ook gewoon meteen een nieuwe kunnen gaan kopen. Rijke mensen, dat zijn wij.

Op Facebook, waar ik het ook had gepost, kreeg ik er een paar cynische reacties op. En ja, mijn besef vandaag was deels getriggerd door het feit dat ons huis gisteren behoorlijk koud was bij het opstaan. We waren maandagavond namelijk zonder mazout gevallen, en ik had het pas gemerkt toen het eigenlijk behoorlijk fris begon te worden zo ’s avonds. Maar bon, een goed dekentje verhielp dat wel. Gisteren heb ik dan rond half acht ’s morgens naar de leverancier gebeld, en eigenlijk was die volgeboekt deze week, maar bon, we zijn al jaren klant, en dus gingen ze na één uur ’s middags toch nog komen leveren. Ik was wel gaan eten met mijn vriendinnen, maar Wolf ging eten met zijn papa, en vanaf een uur of een weer thuis zijn om te studeren. Ik had de bankkaart en instructies achtergelaten, en toen ik rond vier uur thuis kwam, was de tank weer netjes vol, had het vuil ook alweer kunnen bezinken, en kon ik een poging doen om de ketel opnieuw op te starten. Ik was er niet gerust in: als het systeem water had opgezogen, was ik eraan voor de moeite. Maar lo and behold, de vlam sloeg in de pan, en alles ging weer aan het broebelen. Het nadeel van vloerverwarming is dan weer dat het systeem heel traag opwarmt, dus heb ik uiteindelijk toch maar de haard aangestoken, kwestie van toch niet te zitten kleumen bij het verbeteren.

Maar het maakt een mens inderdaad wel nederig.

Geplaatst op

BFF?

Het was blijkbaar van 13 november geleden dat we elkaar nog gezien hadden. Schande! Maar er is zoveel tussen gekomen langs alle kanten, en we hadden concreet afgesproken op een vrijdagmiddag in maart, toen ik me de dag ervoor herinnerde dat ik een toch wel cruciale afspraak had, eentje van de soort die je niet in je agenda hoeft te zetten. Wel dus.

Enfin, na een dik jaar heb ik dus vandaag weer eens afgesproken met mijn vriendinnen uit het middelbaar. Besties, als het ware.

Het rare is, dat we elkaar niks uit te leggen hebben, dat het lijkt alsof we elkaar vorige week nog gesproken hebben. Ja, natuurlijk gaat het over de kinderen, of over de familie – want daar zijn we mee opgegroeid, met elkaars familie – maar heel veel dingen kunnen ook gewoon onuitgesproken blijven.

En intussen zaten we heerlijk bij de Italiaan, had ik veel te veel gegeten, en had ik eigenlijk een zeer fijne middag.

Geplaatst op

Personeelsvergadering met een twist

Altijd ligt er een personeelsvergadering tijdens de examens. In de namiddag, wel te verstaan. We moeten natuurlijk wel allemaal verbeteren, maar liever een namiddag terwijl onze kinderen op school zitten, dan nog eens extra na de schooluren, waarbij je weer moet goochelen met afhaaleten en kinderopvang.

Enfin, personeelsvergadering dus. Het werd een bitsige bedoening, vond ik, maar niet onterecht. In ieder geval was de sfeer niet optimaal te noemen, toen ik met een redelijk idioot voorstel kwam. Bij onze leerlingen is het fenomeen ‘mannequin challenge’ een rage, en we dachten: waarom proberen we dat ook eens niet uit? De helft van de collega’s vluchtte prompt richting leraarszaal, de rest kwam met fijne ideeën, of bleef gewoon zijn eigen ernstige zelf.

Alleen jammer dat degene die het filmde, toch niet de juiste persoon bleek te zijn: te snel, te schokkerig, niet gefocust genoeg. Les geleerd voor de volgende keer, zeker? Maar met enige bewerking zal er wel iets van te maken zijn, hoop ik.

Toch merci aan alle collega’s die mee deden, het is geapprecieerd.