Rouen! Quelle ville!
Het was toch nog wel even tuffen naar Rouen, maar uiteindelijk zagen we de stad opdoemen. Een weelde aan gotische torens, een hele knappe moderne brug, en een stadsring later… verlieten we Rouen blijkbaar weer. De chambre d’hôte die ik gevonden had, lag buiten de stad, en zelfs zo’n twintig minuten rijden, omhoog slingerend, en daarna langs een beue steenweg. Maar het bleek uiteindelijk meer dan de moeite te zijn: La Parenthèse Normande was een oase van groen en rust, met een ongelofelijk sympathieke gastheer en -vrouw, en een bijzonder knappe, vrij strak en vooral helder ingerichte kamer in een apart gebouwtje. Ronduit zalig! Dit is er eentje om te onthouden, ik verzeker het u, en dat voor 75 euro per nacht voor twee, ontbijt inbegrepen.
Alle stress van het toch wel drukke verkeer gleed van ons af, Bart nam nog snel een douche, ik luisterde even wat de aanraders waren qua diner, en we reden terug naar de stad. Intussen was het weer helemaal opgeklaard, was het toch wel een graad of drieëntwintig, en beloofde het een prachtige avond te worden.
En jawel.
Le tout Rouen was buitengekomen voor de eerste warme avond in weken, de straten liepen vol, en wij parkeerden onder de Place de la Pucelle, vlakbij het verkeersvrije centrum. Het zicht bij het buitenkomen van de parking was meteen al raak, vond ik.
Ik had er trouwens geen idee van dat de stad vol stond met vakwerkhuizen. De gothische torens, ja, daar had ik wel al van gehoord, en die deden precies wat ik had verwacht: overdonderen in al hun schoonheid.
Maar eerst moest de innerlijke mens, en vooral dan die van Bart, versterkt worden. We liepen naar de Place du Vieux Marché, en Bart wist er weer feilloos het meest hippe plekje uit te pikken, een echte place m’as-tu vu, duidelijk. Het terras van La Terrasse was dan ook strak in zwart en rood, het personeel jong, knap en hip, en de prijzen al bij al best te doen. Het was sowieso een van de adresjes die de gastheren aanraadden, dus waarom niet? En jawel, voor vijfentwintig euro voor een menu hebben we er schitterend gegeten.
Een ruime salade als voorgerecht:
een perfect gebakken stuk zalm als hoofdgerecht
en een stevige chocolademousse die wel pure choco leek, als dessert.
Kijk maar hoe verguld mijn ventje eruit ziet, nu hij gegeten heeft (en wijn heeft gedronken):
Intussen was het bijna half tien, en gingen we nog voor een avondwandeling bij 22° en vooral prachtig avondlicht. Het is niet vaak dat je dergelijke foto’s bij zo’n licht en zo’n staalblauwe hemel kan nemen…
En toen was het na tienen, was het licht om foto’s te nemen toch weg, en zijn we zachtjesaan naar ‘huis’ teruggekeerd.
Ik zat daar nog even in de ontbijtkamer gebruik te maken van de wifi (in de kamer was er enkel internet met kabel) toen de eigenaars binnenkwamen. Ik vroeg waar in Rouen we rugbyshirts konden vinden, en toen… bleken beide zonen ooit nog Frans kampioen te zijn geweest in de jeugdreeksen. Het was een dik uur later voor ik uiteindelijk terug op de kamer was, zo lang en fijn was het daaropvolgende gesprek met de heer des huizes, die ongelofelijk geklappig bleek.
Fijne dag, fijne dag. Echt waar.
Vakantie! En route vers Rouen, via Le Touquet en Dieppe
Omdat het echt wel aan het regenen was, zagen we het niet zitten om nog in het nieuwe gedeelte van Boulogne te gaan rondlopen. De haven, de grootste vissershaven van Frankrijk overigens, blijkt nochtans best mooi te zijn, maar in de regen zou de charme toch verloren gaan. En dus reden we maar naar onze volgende stopplaats, Le Touquet Paris-plage. Het oorspronkelijke plan om langs te kust te rijden lieten we varen, want intussen was er zelfs een behoorlijke mist en zag je toch geen ene bal.
Le Touquet heet niet voor niets Paris Plage. Denk aan Knokke, maar dan erger. Een eenkamerappartementje kost er, volgens de etalage van een immo, gemakkelijk 600.000 euro… We liepen er even rond, verzeilden in een plaatselijke markt/braderie, zochten en vonden er een simpel lunchadresje, wandelden even tot aan de zee, flaneerden over de dijk (een waaiden bijna weg), en reden dan maar weer door. Veel valt er namelijk niet te zien, om eerlijk te zijn. Ja, kasten van huizen waarvan ik de prijs zelfs niet eens wíl weten, omgeven door halve parken, maar verder? Nah… Ik heb er blijkbaar niet eens een foto genomen, daarvoor was het te klam en kil, overigens.
Opnieuw langs de grote baan zijn we tot in Dieppe gereden, en daar kwam de zon er eindelijk door, zoals ons beloofd was. Dieppe op zich vind ik dan wel weer veel leuker als stadje, maar dat kan ook aan het weer gelegen hebben.De GPS had ons echter eerst doorheen vervallen industriële wijken gestuurd, de eerste indruk was niet zo bijzonder geslaagd. Maar aan de haven bleek er iets te doen te zijn, was er massa’s volk, en bleek het stadje toch wel mooi te zijn. Met enige moeite heb ik Bart overtuigd om even tot aan het strand te lopen, voor een korte wandeling, en om de café gourmand eraf te lopen :-p
Vlak voor het strand, dat uit keien bestond, was er een groot grasplein, bizar om zien voor ons Belgen. Maar zoals gezegd was er een beetje zon, en genoten we van onze wandeling.
En rond vijf uur namen we het laatste stukje weg voor vandaag, terug richting binnenland, naar Rouen. En route!
Vakantie! In Boulogne-sur-Mer
Gisterenavond zaten we dus heerlijk in Boulogne, en ook al zat het weer niet helemaal mee, het regende toch niet. En dus trokken Bart en ik elk een pull aan, en wandelden naar la Vieille Ville, het oude ommuurde stadscentrum van Boulogne, een vierkant van nog geen halve kilometer lang.
Er is daar één straatje dat perfect te vergelijken valt met de Rue de Bouchers in Brussel: het ene restaurantje naast het andere, van alle mogelijke pluimage en prijsklasse. We streken neer in Restaurant de la Haute Ville, en zoals altijd had mijn dierbaarste perfect gekozen: relatief chic, te doen van prijs, maar vooral heel lekker.
Kikkerbilletjes…
Voorgerechten hoefden niet, desserts wel. En hoe…
Profiteroles met caramel au beurre salée, en het bleek een zwaantje te zijn. De calorieën, daar durf ik zelfs niet aan dénken, maar lekker man, ge hebt er geen gedacht van!
De volgende morgen ontbeten we rond acht uur, laadden alles weer in de auto, lieten die staan, en trokken opnieuw naar la Vieille Ville, maar dan om de kerk en vooral ook het kasteelmuseum te gaan bekijken.
Die kerk, daar is werk aan. Mooi, maar serieus in verval, en da’s jammer. De koepel is nochtans best imposant.
Dat altaar is trouwens een unicum: opgebouwd uit massa’s kleine stukjes graniet.
Op naar het museum. Ik had geen al te hoge verwachtingen, om eerlijk te zijn: een kasteel uit de dertiende eeuw, het eerste in zijn soort zonder donjon, maar met acht kleinere bolwerken, en binnen dus een museum. Het bleek om kwart voor tien effectief nog niet open te zijn, en dus wandelden we er even rond, in zo’n lucht waarvan je nu twijfelt of het aan het miezeren is of niet. De binnenplaats was niet zo indrukwekkend, de wandeling eromheen al iets meer. Prima kasteeltje, overigens, met wat modificaties, om een zombie-apocalyps te weerstaan.
Stipt om tien uur ging het verrassend modern museum open. Hier en daar maakt het echt gebruik van de oude kasteelmuren, maar vaker is het precies opgebouwd aan de binnenkant, en merk je helemaal niet dat je in zo’n oud gebouw rondloopt.
De zalen zijn thematisch naar tijdperk en/of land van herkomst: Egypte, een hele mooie verzameling Griekse vazen, (waaronder eentje met Aeneas die zijn vader op zijn schouders draagt en zijn zoontje meeneemt tijdens de vlucht uit Troje)
maar evengoed Afrika of Oceanië, zoals deze prauw.
In een van de trappenhuizen, langs de oude muren, had een klimplant zich een weg gezocht doorheen een barstje. Charmant, en leuk dat de suppoosten (die trouwens vrij overvloedig aanwezig waren in een verder leeg museum) die niet verwijderen.
De collectie is dus best mooi, en knap gepresenteerd, en toen gingen we naar de kelders. Ideale timing, want er kwam net een meute jongeren op schooluitstap toe, met bijpassend volume en interesse.
Die kelders, wel, daar kan het Gravensteen, of zo goed als elk kasteel dat ik al gezien heb, een puntje aan zuigen. Knap zeg! Ideaal voor een binnenlarp, overigens. Je kon er ook restanten zien van Romeinse gebouwen, compleet met Korintisch kapiteel en inscripties. Putten, cisternes, zalen, gangen… En alles netjes onderhouden.
Al bij al een aanrader van een museum, vonden wij.
Buiten bleek het intussen echt aan het regenen te zijn. Ondanks een tegenpruttelende Bart wilde ik toch nog eventjes op de versterkte muren, maar meer dan een kijkje zat er niet in, want de nattigheid was er teveel aan. Nochtans moeten ze heel mooi zijn, bijna zoals een park, want bijzonder breed, kijk zelf maar.
Oorspronkelijk waren we van plan om met de auto naar de nieuwe stad te rijden, omdat Boulogne de belangrijkste vissershaven van Frankrijk is en het daar best mooi blijkt te zijn, maar in dit weer zagen we dat niet zitten, om eerlijk te zijn.
We liepen terug naar de auto, schudden ons even uit als jonge honden, en stippelden een route uit naar Le Touquet-Paris Plage.
Da-ag Boulogne!
365 – 4 juli
Vakantie! En route! Naar Boulogne-sur-Mer, dan nog.
Omdat de oude weg ons zo was bevallen tussen Oostduinkerke en Duinkerke, en omdat we eigenlijk sowieso langs de kust wilden rijden, reden we dus op ’t gemakje richting Boulogne, heuvel op, heuvel af. We doorkruisten Gravelines (Grevelingen), maar hadden niet echt zin om er ook effectief te stoppen en rond te gaan lopen. We hebben heel eventjes halt gehouden op het marktplein, nochtans, maar dat was eigenlijk gewoon om onze in Duinkerke gekochte kaartjes te schrijven en op de bus te doen. Ha ja, want als ge maar drie dagen weg zijt, moet ge u daarmee haasten, newaar!
Het zag er nochtans wel een knap stadje uit, zo met van die omwallingen, maar we vonden dat het nogal een hoog Damme- of Sluisgehalte had, en dus hoefde het niet echt. Er lag namelijk ander en beter in ’t verschiet.
Want waar we naartoe wilden, dat waren de kapen. Om te beginnen Cap Blanc Nez. Best wel indrukwekkend, maar we waaiden bijna weg, en het kon elk moment weer beginnen motten. Maar het feit dat de grond onder je voeten doordrenkt is van het bloed van zovelen, dat kan je gewoon niet negeren op zo’n plek, en dat maakt je stil.
En we reden verder, door alleraardigste dorpjes, en slingerden ons een weg omhoog (achter een mobilhome, jammer dat sidewinders nog steeds niet sociaal acceptabel zijn) naar Cap Griz Nez. Alwaar de zon een wanhopige strijd leverde met de wolken, maar toch af en toe het pleit won, en wij zowaar een kleine wandeling maakten. Het licht op de zee was prachtig…
Enfin, het zicht werd er niet helderder op, het was al tegen zessen, en dus reden we maar meteen stevig door naar Boulogne. De dame van de chambre d’hôte was… nogal direct. Ik belde aan, ze deed open, ik zei mijn naam, en zij antwoordde: “Ah! Et qu’est-ce que vous voulez boire?” Omdat we nog midden in de gang stonden, moet onze blik wat verward geleken hebben. “Ah oui, demain matin, qu’est-ce que vous voulez boire?” Zoals Bart het later uitdrukte: ze vond wellicht meer plezier in het versieren en decoreren en uitdossen van haar B&B dan in het echt ontvangen van gasten. Enfin, na ons gestameld antwoord nam ze ons mee, twee verdiepingen hoog via een steile trap, naar een kamer die op zijn minst zoet eruit zag en zelfs zo rook (ik heb het potje wierookstokjes in geuressence snel in de gang gezet). Ze was geschilderd in het frambozenrood, met overal van die kleine detailtjes in decoratie, tot en met het bloemenmotiefje van de kussens herhaald in de stoffen overtrekken van de kleerhangers.
Het thema van het hele huis was paars, en ik mag dan nog behoorlijk zot zijn van die kleur, dit was er grandioos over. Man! The pics don’t do the purpleness any justice. At all.
Tsja. Maar we waren wél in Boulogne, met ons tweetjes. En dus lagen we van de kamer niet echt wakker.
Vakantie! Duinkerke!
Om acht uur werd Wolf vakkundig in de gietende regen afgezet aan het station voor zijn scoutskamp, en om tien uur werd Kobe gedropt bij oma en opa om daar drie daagjes te blijven. Vervolgens tuften we met Merel naar Oostduinkerke, en lieten we haar breed glimlachend achter bij (mijn tante) Klaartje en (nichtje) Eva in hun appartementje aan zee. Ik weet eigenlijk nog steeds niet wie van de drie het meest straalde.
Dat betekende dat Bart en ik om kwart over elf in een Oostduinkerkse tearoom een koffie dronken, zomaar met ons tweetjes, en gigantisch uitkeken naar drie dagen vakantie zonder kinderen. Voor het eerst een nacht zonder kinderen sinds ons weekje New York in 2008, trouwens (als we dat ene daagje eind mei niet meerekenen).
In een lichte druilregen reden we blijgemoed naar Duinkerke, vastbesloten te genieten van die drie Franse daagjes vrijheid. Ik zie mijn kinderen doodgraag, maar soms, soms heeft een mens al eens behoefte aan wat tijd voor zichzelf en zijn lief, nee? De weg ernaartoe was alvast prachtig: we wilden de autostrades vermijden, en namen dus de oude wegen, die ons in dit geval langs een oud kanaal voerden, met prachtige landschappen links en rechts.
In Duinkerke was het grijs, maar regende het gelukkig niet meer. We parkeerden onder de grote markt, hopten het Office du Tourisme binnen voor een plattegrondje, en gingen eten in een drukbevolkte brasserie, wat eigenlijk altijd een goed teken is. En jawel: voor 16,40 euro had ik een gigantische Noordzeesalade, een drankje, en een café gourmand. Man, wat een heerlijke en reusachtige salade, zeg! Mijn vakantie was meteen goed begonnen^^
Ter compensatie gingen we rondlopen in de stad, en in het Office du Tourisme had men ons een havenwandelingetje aangeraden. Tsja… Zo speciaal vond ik het eigenlijk allemaal niet. Van autovrij en dus voetgangersvriendelijk was er eigenlijk geen sprake, en zo knap qua omgeving staan die gebouwen daar nu ook weer niet. Jammer!
Die boot intrigeerde me wel, en het bleek een vuurtorenboot te zijn, een van de velen die ze vroeger inzetten op de zich verplaatsende zandbanken. Wijs!
Enfin, tegen drie uur hadden we het er wel gezien, en reden we via de ‘scenic route’ richting Boulogne. En wat voor een route!
365 – 3 juli
Kamp
Morgen vertrekt hij op kamp, mijn Wolf. Vandaag zijn we nog snel om wat spullen gegaan, zoals een nieuw slaapmatje, en wat goedkope T-shirts die desnoods schielijk mogen overlijden op kamp. En meteen ook een paar nieuwe sandalen, maar dan níet voor op kamp, daar moet hij zijn oude en ei-zo-na te kleine paar maar gebruiken. Merel heeft en passant ook al een paar schoenen gekregen voor deze winter: een mooie solden, vandaar.
En omdat een en ander nogal uitgelopen was, hebben we dan maar gegeten in de Pizza Hut. Eigenlijk was thuis spaghetti maken even snel geweest, bij nader inzien: meer dan een half uur gewacht voor een kinderspaghetti voor Merel en een pizza voor mezelf. Ach ja…
Deze namiddag hebben we dan zijn verkleedoutfit bijeengezocht: het kampthema is Ice Age, en ik vond dat hij dan wel een holbewoner mocht zijn:
Vorig jaar was hij nog boer (en het jaar daarvoor tovenaar), en ik denk dat hij toen niet zo zal gezweet hebben als hij dit jaar wellicht wel zal doen. Ach ja…
365 – 2 juli
Hoe ze tegenwoordig de voeten meten bij Torfs…