Deauty
(advertorial)
Deauty: voor het geval je het nog nergens anders zou gelezen hebben: het is een samentrekking van discover en beauty.
Ik had er vroeger al bij anderen over gelezen, nog voor de nieuwe speler op de reclamemarkt Walkie Talkie me vroeg of ik het ook even wilde testen, en er dan iets over schrijven. Toen vond ik het al een interessant concept, en dus zei ik ja.
In een Deautybox zitten verschillende schoonheidsproducten: zowel duurdere als budgetproducten, soms staaltjes, soms een volledige verpakking, maar samen altijd met een hogere winkelwaarde dan de 15 euro die je betaalt. Je neemt namelijk een abonnement voor minstens drie maanden, en elke maand krijg je dus een verrassingsdoos opgestuurd.
In de doos van juni, geleverd met de post, zaten vijf producten:
Twee producten van Catrice: een felrode lippenstift en een doosje oogschaduw in nude kleuren. Een crème tegen zware benen van Etat Pur. Een staaltje Estée Lauder gezichtscrème. Een heerlijk geurend zeepje van Lamazuna, Aleppozeep, en ten slotte een klein busje scheerschuim van Eucerin.
Mja.
De lippenstift is veel te fel voor mij, en die gaat naar mijn ma, die dat kleur wel geregeld draagt, en er ook mee staat. De oogschaduw ga ik eens uitproberen, maar dat draag ik zelden. Als het niet bevalt, is hij voor een vriendin. Het scheerschuim zorgde voor een opgetrokken wenkbrauw bij Bart, maar hij pruttelde toch niet tegen. De zeep zou ideaal zijn voor droge huid, en die mag Wolf dus proberen. Blijft voor mezelf over: de gezichtscrème, maar dan pas als mijn huidige crème op is, en het product tegen zware benen. Daar heb ik geregeld last van, en ik durf al eens iets smeren, maar of het effect nu aan de crème ligt, of aan het masseren ervan, daar ben ik nog niet uit. Ik ga deze in elk geval uitproberen.
Ben ik nu fan van Deauty? Goh, ja en nee. Ik vind het een schitterend concept, want op deze manier kan je dingen uitproberen voor weinig geld. Aan de andere kant loop je het risico dat er niet veel tussenzit waar jij iets mee bent, zoals voor mij nu. Maar 15 euro is niet veel, je krijgt elke keer de anticipatie van een cadeautje, en er zit sowieso een leuk papieren zakje in de doos om dingen cadeau te doen.
Ik ga misschien toch wel eens zo’n abonnementje van drie maanden nemen, denk ik, en dan nog eens evalueren.
365 – 8 juli
Ontbijt
Zo ontbijten in je eigen tuin, ik zou dat gewoon kunnen worden. Lekker buiten op het terras, met croissants, een verse latte, de kinderen, en intussen staat het zwembadwater al op te warmen in de zon.
Zomer. Ik kan dat wel hebben, ja.
365 – 7 juli
“Kijk mama, Kobes ‘nama!” (pyjama dus)
Rijsel, ofte Lille
Hah, Rijsel, shoppingstad, zo blijkt!
Het was natuurlijk wel zaterdag, mooi weer, en solden, maar dan nog. De winkelstraten in Rijsel liepen om tien uur al vol volk, en dan hebben we Euralille nog angstvallig vermeden.
Ik had al even opgezocht of ze hier in Rijsel ook een Desigualwinkel hadden, en ja hoor, zelfs twee, en niet in een department store! Het was dan nog om de hoek ook, dus stonden wij na ons ontbijt buiten op het terras (zo zalig, maat!) aan en vooral in die winkel. En jawel, daar lag de sportieve gilet in wit en rood van 99 euro voor 62 euro, en zelfs in mijn maat. Ikke content!
En toen viel mijn oog – je kon er moeilijk naast kijken, zelfs Bart had het al gezien – op een prachtig rood vestje. Eigenlijk in regenstof, maar met een ganse tekening in velours op, en in de snit van een blazer. Knap, jong! Het ging van 124 naar 62 euro, en dan vond ik dat te doen. Mee dus.
En jawel, op de hoop van -50% vond ik ook nog een, voor Desigual zeer sober, kleedje in zwart en grijs, ideaal voor deze winter met een zwart souspulletje en zwarte nylons. 50 euro, mee!
Hmpf. En ik die niks van kleren meer ging kopen, jawel.
Enfin, met een grote zak en een nog grotere grijns op mijn smoel liepen we richting het Palais des Beaux Arts, alweer. Gelukkig hebben ze overal in alle musea vestiaires, zodat je niet met je gerief moet blijven zeulen. Het oorspronkelijke plan om de vaste collectie te bezoeken, werd snel vervangen door het idee om naar de tijdelijke tentoonstelling te gaan: Traits de Genie, ofte tekeningen. Maar dan wel zeldzame en broze tekeningen, die niet vaak tentoongesteld worden. Tekeningen van Michelangelo, Rafael, David, …, meestal voorstudies voor latere schilderijen. Die tekeningen werden dan in juxtapositie gezet met tekeningen van Ernest Pignon-Ernest, een mij tot hiertoe onbekend kunstenaar die levensgrote tekeningen maakt naar model of oude meesters, en die dan als affiches laat aanplakken op de meest onwaarschijnlijke plaatsen. De foto’s daarvan hingen in de tentoonstelling, samen met een aantal tekeningen die Pignon-Ernest speciaal voor deze exhibitie maakte. Straf! Serieus!
Het loopt maar tot 22 juli meer, maar als je nog een uitstapje wil doen met een culturele kant: doen!
Fabres Wolkenmeter staat trouwens nu daar.
Opnieuw maakten we een mooie wandeling, doorheen het gewoel, als echte toeristen. We zagen de grote markt en de toren die enorm op die van de post hier op de Korenmarkt in Gent lijkt, maar van de Kamer van Koophandel blijkt te zijn.
We aten een dagschotel op een van de vele terrassen, en – hoe kan het ook anders? – een café gourmand,
en wandelden nadien verder, doorheen de iets oudere straatjes van het stadscentrum, met de iets chiquere of alternatievere winkeltjes, tot we aan de kathedraal uitkwamen. Die is eigenlijk recent want twintigste-eeuws: de eerste steen is gelegd in 1854, maar ze is pas afgewerkt in 1999, waardoor ze toch wel een moderne voorgevel heeft. Ook binnenin is ze best wel mooi.
We slenterden terug richting auto, en reden naar onze kinderen. We hadden die eigenlijk best wel gemist, en we werden dan ook door een schaterlachconcert vanuit een venster op de eerste verdieping begroet, toen we bij oma aankwamen. Het bleek dus wel wederzijds.
Nog een half uur later reden we naar huis, en dat was dat. Al bij al was het fijn om thuis te zijn, maar toch… La douce France was toch écht wel douce!
365 – 6 juli
Verrassing!
We waren al vrolijk de kilometers aan het vreten op de snelweg, toen plots de telefoon ging: mijn ma. Of we al aan het rijden waren? Ja, tiens, als we binnen anderhalf uur in Zomergem moesten staan, zaten we niet meer in Rouen, nee.
Ze wist ons gewoon te melden dat Merel en Kobe best nog wel een extra nachtje en dagje bij oma en opa wilden blijven, en dat wij dus ook nog mochten wegblijven. Yay! We sloegen het aanbod niet af, wel integendeel!
Terugrijden naar Rouen zagen we niet zitten, dat zou al te stom geweest zijn, hoe zalig het daar ook was. Maar we zaten op ongeveer 50 kilometer van Rijsel, en daar was ook een zeer befaamd museum voor Schone Kunsten, dus… Op naar Lille! Bart regelde vanuit de auto een kamer in een designhotel (Best Western Why, een aanrader overigens), 110 euro zonder ontbijt, dus wel wat duurder dan ons voorbije logies, maar we konden niet kieskeurig zijn. Iets na zessen reden we de auto de parking binnen, en installeerden we ons in onze hotelkamer. Niet zeer ruim, maar ruim genoeg, met een schitterend bed, overal kleine designdetails, een nespressomachine op de kamer, een (met frisdranken) gevuld frigootje dat inbegrepen was in de prijs, en vooral een schitterende douche. Ik heb er zowaar een foto van genomen, gewoon om thuis na te kijken of het betaalbaar is voor hier in onze tweede badkamer.
We puften even uit, ik maakte gebruik van de gratis wifi terwijl Bart het stof van zich afspoelde, en we liepen doorheen de stad naar een Japans restaurant. Bart had zin in sushi, en ik zei geen nee tegen een gemengd bord tempura. Al moet ik zeggen: als zelfs alle groenten gefrituurd zijn, is het een beetje van het goede teveel.
We maakten nog een wandeling, zagen het stadscentrum en vooral de gigantische massa volk die van de eerste warme avond genoot door op een terras te gaan zitten.
We sloten af met een Haägen Dasz ijsje, nadien zelfs nog een cocktail op het bijzonder hippe (alweer) terras van ons hotel, en zagen dat het goed was. En genoten vooral van ons onverwachte extra dagje.
Dank u, ma!
Amiens
Ik had tijdens onze rit naar huis nog tijd voorzien om even te stoppen in Amiens. Amiens staat bekend om haar kathedraal, en die wilden we eigenlijk wel zien. Ik had ongeveer een uur voorzien, voor de kathedraal en nog ergens een koffie, aangezien we volgens plan er rond een uur of vier zouden zijn.
En zo geschiedde.
De kathedraal is vooral van buitenaf zeer indrukwekkend, binnenin viel ze, na Rouen, een beetje tegen, vond ik. Goh, hoe blasé kan een mens eigenlijk zijn, hm?
We liepen even doorheen de wijk met de vele kanaaltjes, dronken een koffie op een hip terras, en zagen hoe het weer langzaam aan het veranderen was. Je moet maar eens op de foto’s kijken, die staan chronologisch.
Best wel een charmante stad: als we terugkomen, nemen we de tijd voor een van de uitgestippelde wandelingen, zoals die van Jules Verne.
Bon, intussen was het vijf uur, en als we zoals beloofd de kinderen tegen zeven uur wilden ophalen, maakten we best voort dus.
Op naar huis!
Rouen, de volgende dag.
Na een zeer goede nacht in een echt wel goed bed bleek ’s morgens de zon toch niet te schijnen. “Geen nood”, verzekerden de gastheren me, “het is hier vaak zo, het zal wel opklaren, en ze voorspellen 25° voor vandaag”.
Dus rekte ik me eens flink uit, nam een foto vanuit bed,
en nam een ontbijt waar wel zeven verschillende soorten zelfgemaakte confituur bij zelfgebakken brood stonden, en uiteraard ook een croissant en een soortement oliebolletje. En zelfgemaakte yoghurt, dat ook nog.
We namen afscheid, en reden terug naar Rouen, om daar rugbyshirts voor de kinderen te zoeken, even langs de Galeries Lafayette te gaan om te kijken of ze die ene vest van Desigual (die ik zo graag wilde maar te gierig was om ze aan volle pot te kopen) nog hadden (helaas), en uiteraard om de kathedraal te gaan bekijken, en ook, op aanraden van onze gastheren (wat is eigenlijk het neutrale woord in het meervoud voor de gastheer en gastvrouw?) naar le Palais des Beaux Arts te gaan voor een prachtige tentoonstelling. De vaste collectie zou ook de moeite waard zijn, maar er loopt momenteel een expositie over de weerspiegelingen in het water bij de impressionisten.
Knap. Echt knap. Bart en ik waren beiden onder de indruk, moet ik toegeven. Als je zelf in Rouen komt deze zomer: doen!
We wandelden rustig terug richting de Vieux Marché, ik nam nog wat foto’s links en rechts, we bekeken de kathedraal,
en we zochten een plekje op een terras in de schaduw, want wil je geloven dat het al te warm was in de zon?
Het is trouwens op dat eigenste plein dat destijds Jeanne d’Arc is terechtgesteld, en daarom staat er op de plaats van haar brandstapel nu nog een groot kruis, met daarnaast een moderne kerk. Mooi, overigens.
Ik at er – alweer – een heerlijke salade, met foie gras, eendenborst en eendenbilletjes, en genoot er enorm van. Ook van de obligate café gourmand, trouwens ^^
We sloegen nog wat macarons in voor de grootouders, keerden terug naar onze auto, en zwaaiden Rouen vaarwel. Op naar huis, via Amiens.