Opruimwoede
Nu ja, woede kan ik het niet noemen, eerder bittere noodzaak.
Mijn bureau was gisteren aan de beurt, en dat was ook dringend. Zelfs Zapnimf had opgemerkt, zo langs haar neus weg: “Zeg, kunt gij daaraan werken? Nee toch?”
Enfin, speciaal voor haar dus ten getuige:
Daarna zijn de jongens en ik ook in hun kamer in actie geschoten: zij hebben alle oude ‘kunstwerkjes’ uit hun schuiven gehaald, gefotografeerd wat ze leuk vonden, gehouden wat ze echt wilden, en de rest weggegooid. Alle schuiven zijn uitgemest, hun boekenrekken in orde gezet, de kasten en bedden van plaats veranderd omdat het vakantie is en ze naast elkaar wilden slapen, het bureau opgeruimd, en alles eens grondig gekuist.
Het resultaat mag er best zijn:
Daarna zijn ze nog met het speelplein gaan zwemmen, en ze waren compleet steendood toen ze terugkwamen. Daarom hebben we deze morgen verdergewerkt, nog voor we naar de Ikea zijn getrokken, en uiteindelijk in de namiddag alles afgewerkt.
Go us!
365 – 5 april
Wolfs Paasrapport
Ik was het zo’n klein beetje vergeten, maar bij deze. Zijn wiskunde is duidelijk beter dan zijn taal, al hebben we daar ook niet te klagen.
365 – 4 april
Een klein meisje dat wakker werd in haar grote bed.
Keuken voor en na
Wanneer je de kinderen uit huis hebt geschopt, kan het wel eens zijn dat je met een puinhoop overblijft. Toch als je nog de vaatwas moet uitlegen, snelsnel cadeautjes hebt ingepakt, en er eigenlijk gewoon een rommel hebt van gemaakt.
En dan krijg je dit, als je er een half uur stevig invliegt. Het was nodig.
Pretland zonder zebrapad: Vlaamse kafka
Een paar dagen geleden kreeg ik een SMSje van een vriendin: of de jongens geen zin hadden om naar het verjaardagsfeestje van Bo te komen, in Pretland. Ze had samen met haar beste vriendje twaalf kinderen uitgenodigd, maar er konden er amper twee, door de paasvakantie vermoed ik. En een verjaardagsfeestje met vier is een beetje zielig, nee? Mijn jongens zeiden volmondig ja: Bo mag dan amper vijf worden, de jongens zijn zot van haar, en vice versa. En Wolf gaat perfect met kleintjes om, dus ook daar was niet direct een probleem.
Ik heb dus de jongens om iets over elf in een bijzonder rustig Pretland afgezet, ben zelf naar huis gereden, heb wat werk verzet, ben ze om drie uur weer gaan ophalen (moe en bezweet, zo moet dat), en ben dan met hen te voet de spoorwegbrug aan de Wiedauwkaai overgestoken, om ze ietsje verderop op het speelplein af te leveren. Ik had gevraagd of het een probleem was dat ze een uurtje later kwamen, en dat bleek perfect te kunnen. Er moesten nog zaadbommen gegooid worden op het terrein van Loods 21, vandaar.
Maar wat ik dus niet snap, is dat er geen zebrapad kan komen daar aan de Wiedauwkaai. Het is daar ongelofelijk gevaarlijk, maar toch steken er massa’s fietsers over, want het is een heel mooi fietspad en de officiële noord-zuid-fietsverbinding. Ik heb me laten vertellen dat het te maken zou hebben met het feit dat de brug van Infrabel is, en in feite niet mag gebruikt worden door voetgangers en fietsers. Er staat effectief ook een verbodsbord voor voetgangers, maar aan de andere kant zijn er wel weer hele mooie automatische hekjes en zelfs kleine rode lichtjes wanneer de brug opengaat, zo’n twintig minuten per uur.
Ik snap dat dus niet: het is weer zo’n typische hypocriete Vlaamse toestand: de officiële fietsroute gaat over die brug die in feite niet mag gebruikt worden, en dus kan er geen zebrapad komen. Terwijl er eigenlijk zelfs nood is aan voetgangerslichten, zo van die oranje pinklichten die op verzoek verspringen. Gans die Wiedauwkaai is een van de redenen dat ik niet per fiets met de kinderen naar het speelplein ga…
Gent: prachtige stad, maar er is nog werk aan de fietswinkel, zoveel is duidelijk.
365 – 3 april
Bezoek
Vandaag kreeg ik onvolprezen bezoek dat helemaal uit Kapellen naar hier kwam getuft. Om dan puffend te verzuchten: “Zeg, gij woont ook nogal goed weggestoken zeg!” Zei degene die in een half bos woont, overigens. Kan ik er aan doen dat haar GPS het vertikt om het eerste half uur in gang te schieten, of dat zijzelf niet zo goed is in het lezen van huisnummers? Ik zal mijn bejaarde buurvrouw straks nog gerust moeten stellen, dat dat rare vrouwmens dat in haar tuin rondwaarde, géén stalker was, of een vooruitgestuurde informant van een bende Russische inbrekers.
Enfin, kwart over elf zat er dus ene Zapnimf aan mijn keukentafel sappig te vertellen over koetjes en kalfjes, fietsperikelen, schoolvorderingen, scrums, bouwplannen, carports, bed and breakfast, en nog wel een paar onderwerpen. Onderwijl stak ik een quiche in elkaar (“Goh, maar die ken ik! Da’s die van dat recept van de Colruyt! Op de blogmeet had ook iemand die mee!” “Ja, ikke, tiens.”), besnuffelde zij mijn huis en glorieerde over de vaststelling dat haar huis niet het enige is dat er af en toe nogal rommelig bij ligt, en taterden wij honderduit verder.
En passant gingen we een koppel kinderen afgooien aan het speelplein, toonde ik haar vol trots het kantoor van mijn liefste, dronken we luie-wijven-cappuccino en aten taart op mijn terras, en pronkte zij als een ware pauw met haar nagelnieuwe golf. Of, voor de mensen met een meer beschaafd vocabularium, wollen vest. Gilet, quoi. Valt het op dat ik er jaloers van ben?
Enfin, het werd een bijzonder aangename middag, tot het plots vier uur werd, en zij in ware Assepoesterstijl zich in haar auto repte, om toch maar de files rond Antwerpen en de gesloten Waaslandtunnel voor te zijn.
Tsja, mens, moet ge maar in Gent komen wonen he!
Speelplein
Toen ik vorige week rondkeek voor de Buitenspeeldag, was ik er dus op uitgekomen dat er een speelplein was aan Meulestede, in het parkje aan Barts kantoor. Dat is dus met een heuse speelpleinwerking en al! Had ik dat eerder geweten…
In Wondelgem is er namelijk niks van die aard, geen speelplein of niks. Ik kan de kinderen wel naar de opvang op school sturen, maar dat kost 14 euro per dag per kind (zonder eten of vieruurtje), en eigenlijk vinden ze het er niet zo tof. De juffen mogen dan misschien een bijscholing gevolgd hebben waardoor de prijs van negen naar veertien euro is gegaan, maar elke keer als ik er kom, zitten ze gewoon te kletsen, en zitten de kinderen te kleuren of onderling te spelen. Tsja…
Maar nu hebben we dus een heus speelplein gevonden, gratis, met monitoren en activiteiten en alles. Ze hebben een gebouwtje dat er piekfijn uitziet, met propere toiletten, veel speelgoed, en alles erop en eraan, en een gans park en grasveld. Wolf en Kobe zijn vandaag voor de eerste keer geweest, van twee tot vijf, en hebben zaadbommen gemaakt die ze morgen op braakliggend terrein gaan gooien in een spel.
Ik kan de jongens uiteraard ook gewoon bij mij thuis houden, maar dan zijn ze na een tijdje strontverveeld, en beginnen ze ruzie te zoeken. En nee, schermtijd uitbreiden vind ik geen optie, ze zitten nu al genoeg op hun iPads en tv te staren.
Er zijn trouwens ook activiteiten op woensdagnamiddag, dinsdag na school, en op zaterdag. Misschien dat ze ook af en toe dan naar ginder kunnen, als ze daar zin in hebben. Het enige nadeel eraan is dat ik hen met de auto moet brengen: het is te ver om te voet te gaan, en met de fiets vind ik het écht niet veilig met de kinderen (en eigenlijk momenteel ook veel te koud).
Ze waren hondemoe en hondesmerig toen ze thuiskwamen, en hadden zich bijzonder goed geamuseerd. Ze zijn onmiddellijk de douche ingedoken, en zijn daarna uitgeteld in hun pyama in de zetel gaan liggen. Meer moet dat voor mij niet zijn, eerlijk gezegd. Al zou ik het wel fijn vinden mocht Wolf niet elke dag keeper spelen en zijn broek naar de vaantjes helpen. Ach ja. Hij is maar één keer negen, zullen we maar denken.