Luigi’s Mansion 2
Een paar weken geleden zat er een mailtje in mijn box: of ik soms zin had om met de kinderen naar Antwerpen te komen, om kennis te maken met het nieuwe spel Luigi’s Mansion 2 op de Nintendo 3DS XL? Meer bepaald, om eerst een spokenwandeling te maken, en dan in een ‘spookhuis’ het spelletje zelf uit te testen?
Hmm.
Ik stelde de vraag aan mijn jongens, en die stonden onmiddellijk met blinkende ogen op en neer te springen, letterlijk. Ja dus. Ze hebben een gewone DS, maar nieuw speelgoed dat wat meer kan, is altijd leuker natuurlijk. Zeker als je er dan achteraf mee kan uitpakken bij de vriendjes.
En dus reden wij deze avond rond een uur of zes naar Antwerpen. Alwaar we prompt in een file op de E34 verzeilden, en daarna de Nationalestraat afgesloten zagen. Met een bord: “Volg Kronenburgstraat”. Alleen was die ook afgesloten, en was dat ook het enige bord dat we vonden. Ik vermoed dat we nog tien minuten zijn kwijtgespeeld met rondjes rijden tot we toch nog Parking Meir vonden. Daar stond iemand ons op te wachten om ons bij de rest van de groep te brengen, want de spokenwandeling was al begonnen natuurlijk. Ze waren al van ver te herkennen, overigens: twee knalgroene Luigi’s, waaronder een met de kenmerkende snor, gingen voorop.
Of dat was althans het plan, want zo dapper waren die Luigi’s nu niet bepaald. Het zwartgeklede heerschap dat ons rondleidde, deed dat met zóveel genoegen en vertelde zijn verhalen over Lange Wapper en c° met zoveel verve, dat hen de schrik nu al om het hart sloeg. En dan moesten ze nog dat spookhuis in!
Enfin, tegen acht uur stapten we op een huis af, waarin volop spinnenwebben en groen licht voorradig waren, en waar vooral een bijzonder fijn achterhuis was, achter in de tuin, met massa’s zeteltjes, zitkubussen, en vooral massa’s 3DSsen. Veel uitleg had de jongere generatie duidelijk niet nodig: met ware doodsverachting stortten ze zich op de spelcomputertjes en sloegen spontaan aan het spelen. Het enige geluid dat nog te horen viel, was het gebabbel van de volwassenen, het gekraak van spokenchips en de occasionele vraag: “Zeg, hoe vangt gij die muis die de sleutel heeft?” “Weet gij waar die stofzuiger verstopt zit?” of de uitroep: “Moh, ge moet ne keer dat gordijn opstofzuigen, daar zit wat mega gerief achter zeg!”
Het doel van het spel is dus met Luigi en zijn super Spokenzuiger 500 alle kamers spokenvrij te maken. Alleen is dat niet zo evident als het klinkt, en stribbelen sommige spoken nogal hardnekkig tegen. Maar de jongens vonden het fantastisch, en toen ze te horen kregen dat ze een 3DS met het spelletje erbij mochten lenen voor een tijd, vonden ze het al helemaal de max. En met de stressbalspookjes lopen ze al de hele tijd rond.
Enfin, een zeer geslaagde avond dus
(Althans tot dan, want daarna zijn we – hoe stom kunt ge zijn? – nog zonder diesel gevallen op de E34, hebben we meer dan een uur gewacht op de VAB die ons naar een tankstation heeft gesleept, en was het tien voor één voor we thuis waren. Maar dat lag gelukkig niet aan het spelletje.)
365 – 10 april
Op bezoek bij Aidan, eindelijk
Rozebroeken
Vorige week kwam Bart plots af: “Zeg, als ik nu dinsdagnamiddag eens vrijaf neem, zodat we samen naar de Rozebroeken kunnen gaan zwemmen? Wat denk je?” De jongens sprongen een gat in de lucht. Ik had sowieso gepland om vandaag te gaan zwemmen met hen, maar met papa erbij is dat nog véél leuker!
Merel moest in de crèche blijven, het dutske, want ook al speelt ze heel graag in het water, zo’n recreatiebad als dat van de Rozebroeken is niks voor haar. Enfin, er zijn wel genoeg plonsbadjes met speelgoed, maar dan moest er altijd een van ons bij haar blijven, en dat was niet de bedoeling.
We gingen eten in het Lepelblad
en reden daarna naar het zwembad.
Ik schreef er een uitgebreide bespreking over voor Gentblogt, en die kan u, mét foto’s, hier lezen:
Gentblogt: zwembad Rozebroeken
Daarna wilden we wel een vieruurtje, en trokken we de trap op naar Rest-eau-Café. Best gezellig zitten daar, overigens.
Wolf wilde een ijsje, Kobe nam een pannenkoek (drie euro voor twee grote pannenkoeken met suiker, goeie deal!), Bart ging voor verse fruitsla, en ik, ik twijfelde. Ik had nog wel wat Weight Watcherspunten over, en had wel zin in een dessertje. En toen zag ik ‘ijssoezen’ staan. Hmm. Meestal is dat dan een coupe met een soesje of vier, overgoten met wat chocoladesaus. Ach ja, dat moest wel kunnen.
En toen kwamen ze met dit af:
Om te weten hoe groot die soezen wel waren, moet je maar eens naar de vorken kijken. En nee, dat zijn geen dessertvorkjes. De slagroom heb ik laten liggen, net zoals een deel van de chocoladesaus, maar de rest heb ik toch binnengespeeld. En ’s avonds heb ik één boterhammetje en wat fruit gegeten. Meer was trouwens niet nodig, na die soezen had ik nauwelijks nog honger. Amai zeg.
Enfin, het was een fijne middag. Welzeker.
365 – 9 april
De Tuin van Kina
Wat doet ne mens op zo’n rustige maandag in de vakantie? Tsja… Veel musea zijn er niet bepaald open. En dus gingen wij in de voormiddag op zoek naar breiwol, even bij mijn grootmoeder langs, om boodschappen, en dan na de middag (en een heus watergevecht met de nieuwe waterpistolen) naar de Tuin van Kina, hier in Gent, op amper vijf minuten rijden van ons deur.
Ik heb er een artikel voor Gentblogt over geschreven, met een massa foto’s. Ik zie het niet zitten om al die foto’s hier ook nog eens in te gaan zetten, dus je moet het artikel hier maar gaan lezen:
Alvast één fotootje krijg je wel, en da’s er eentje dat ginder niet staat, omdat het te persoonlijk is voor een stadsblog. Enfin, vind ik toch.
365 – 8 april
101, mensen, 101. Stokdoof, dat wel. En gij nu.
Familiedagje
Als in: eerst op bezoek bij Barts familie, daarna bij de mijne.
Taart dus, bij de schoonouders, en de taart mocht er zijn!
En Barts metekindje Liv, dat in het begin altijd nog wat moet wennen, had na een tijdje ongelofelijk veel plezier om bovenop mij te klimmen. Ha ja, met een hoogzwangere mama is het soms moeilijk onnozel doen.
Wolf kreeg er trouwens ook heel speciaal nieuws: hij werd gevraagd om peter te worden van de nieuwe baby! Zodat het kind later op café kan gaan met zijn peters :-p Voorlopig is Bart dan nog wachtpeter…
Rond half vijf reden we door naar Zomergem, naar het verjaardagsfeestje van mijn metekindje Marie-Julie, die drie jaar werd. Ook daar was al taart genuttigd, maar wij kwamen toe voor de aperitief, en vooral voor de Breughelmaaltijd daarna. Uiteraard werd er gespeeld, onder andere ook met Marne, het dochtertje van mijn andere broer. Dat zal nog wat geven later, al die meisjes samen… De jongens hebben we overigens niet gezien of gehoord, die hebben de hele tijd boven gespeeld.
365 – 7 april
Opruimwoede: vervolg
Merel slaapt sinds een paar dagen in haar grote bed. Definitief. Twee weekends geleden had ze wel haar middagdut in dat grote bed willen doen, maar ’s avonds klonk het met een bedeesd stemmetje: “Mama? Merel kleine bedje slapen!”
Ik weet niet hoe het komt dat ze nu toch plots die ommekeer heeft gemaakt, maar het is nu haar grote bed geworden. Ik had er niet bij stilgestaan dat dat voor kleine meisjes nog geen evidentie was, en de eerste nacht is ze dus grandioos uit dat bed gevallen. Gelukkig heeft ze zich geen pijn gedaan, ze was alleen flink geschrokken. Ik ben meteen naar de garage gelopen, en heb de zwemteut onder haar matrasovertrek gestoken, zodat ze er niet meer kon uitrollen. Ze was meteen gerustgesteld, en sliep dadelijk verder, gelukkig.
Vandaag heb ik dan haar kamer grondig onder handen genomen: haar kleine bedje is afgebroken en opgeborgen, ik heb een nieuw overtrek dat bij haar kamer past, opgelegd en meteen ook het ‘valhekje’ geïnstalleerd, en gewoon algemeen opgeruimd, met zeer bevredigend resultaat. Ze was er in elk geval wild enthousiast over.
Nu alleen nog eens tijd vinden om het bedje zelf opnieuw te schilderen, want vooral de schuiven zijn nogal verkleurd.