Elk jaar krijgen wij op school bezoek van de leerlingetjes van het zesde studiejaar van de lagere school die bij de onze hoort. Zolang ik de eerstes gaf, gaf ik ook die lesjes van vijfentwintig minuten, en slaagde ik er elke keer toch weer in een aantal leerlingen enthousiast te krijgen.
Sinds mijn collega de eerstes geeft, doet zij dat. Helaas is ze ziek momenteel, maar zo’n kans om ons vak te promoten wilden we toch niet laten voorbijgaan, dus…
Ben ik gisteren een uurtje vroeger naar school gegaan voor die lesjes, en zal ik morgen ook de hele voormiddag daarmee bezig zijn. Ik doe dat dus niét graag: ik ken die gastjes niet, kan ze nauwelijks aanspreken, en het blijft zo onpersoonlijk, niet mijn stijl. En toch slaag ik er blijkbaar nog steeds in ze warm te maken voor Latijn.
Passie voor het vak, zeker?