Ze stonden buiten toch maar te verregenen, dus…
Logeetje
Een vriendin moest weg op zondag, en dus kwam haar dochtertje Bo (net iets meer dan twee) bij ons logeren. De jongens vonden het heerlijk, en voor ons was het een soort generale repetitie: drie kinderen aan tafel, drie kinderen in bad, drie kinderen om pyama’s aan te doen en in bed te steken.
Een hoop werk (vooral omdat Bo net in de leeftijd is dat ze veel aandacht opeist), maar wel mega vertederend, zo’n klein meisje.
Een echt goeie foto heb ik niet kunnen nemen, daarvoor zaten ze nooit stil genoeg, maar toch.
Pompoentaart (soort nr. 2)
Het plan was om vandaag appelmoes te eten, maar ik had eigenlijk zonder goed te kijken een pot uit de diepvries gehaald. Mijn schoonma geeft me altijd zelfgemaakt appelmoes mee, en da’s heerlijk.
Bart vroeg me na een tijdje, toen de pot al wat ontdooid was in de microgolf: “Zeg, ben jij wel zeker dat dat appelmoes is? Het smaakt er niet zo naar…” En yup, ik had blijkbaar een pot pompoenmoes mee. Hmpf. Dan maar appelmoes uitgehaald, en dat pompoenmoes verder laten ontdooien, en eens rondgekeken voor een taartenrecept. Bladerdeeg of zo had ik niet in huis, dus de andere soort taart kon ik niet maken.
Gelukkig bak ik vrij veel, en hoort amandelpoeder wél tot mijn standaard assortiment. Op een Nederlandse site vond ik het volgende recept:
Ingrediënten
- 700 gram pompoen
- 50 cl melk
- 150 gram amandelpoeder
- 75 gram bruine basterdsuiker
- 4 eieren
- vloeibaar vanille-extract
- zout
Bereiding
Maak de pompoen schoon, verwijder de schil en de pitjes. Snij het overgebleven pompoenvlees in blokjes.
Verwarm de melk in een pan.Voeg het amandelpoeder, de helft van de bruine suiker en het vanille-extract toe. Roer het geheel goed door, doe de pompoenblokjes in de pan en laat deze 15 minuten sudderen.
Verwarm de oven voor op 180 graden.
Haal de pan van het vuur. Mix het geheel door tot een dikke moes. Klop 4 eieren en voeg deze toe bij de mix. Voeg ook de overgebleven bruine suiker toe.
Beboter een springvorm en voeg de mix toe. Plaats de springvorm in de oven en laat deze in 30 minuten gaar bakken.
Haal de taart uit de oven en laat deze afkoelen. Stort de taart uit zijn vorm.
Ik heb het recept natuurlijk wel wat aangepast, aangezien ik al netjes gestoofd pompoenmoes had, en dus heb ik dat gewoon vermengd met de suiker, het vanille-extract en het amandelpoeder, en daarna de geklopte eieren.
Toen ik het geheel uit de oven haalde, leek het midden echt nog niet vast te zijn, en alles plakte ook geweldig. Het was maar met af te koelen dat het zijn vaste vorm kreeg. Ik heb gewoon een stenen quichevorm genomen, en daar kan je de stukjes bijzonder goed uitscheppen met een spatel. Qua structuur gaat het een beetje naar podding of vlaai, maar het is echt wel lekker.
16 weken
Gisteren ben ik opnieuw naar de gynaecoloog geweest voor controle, en alles was in orde 🙂
Mijn vaste gynaecoloog is nog steeds (wellicht tot 1 oktober) in ziekteverlof, maar het was dezelfde ervaren collega als vorige keer. Ik twijfel geen moment aan ’s mans deskundigheid, maar mis wel de souplesse van Ingels met zijn echomachine. Die haalt daar met zichtbaar genoegen de meest knappe beelden uit, en zelfs 3D-scans. I know, ik ben verwend, maar deze vervanger gebruikt het toestel puur functioneel: ik heb heel mooi de ruggengraat gezien, het kloppende hartje (maar zonder geluid) en zelfs armpjes en beentjes, maar helaas, geen uitprints. Hmpf.
Soit, alles is in orde. Woensdag moet ik naar de andere praktijk voor een vruchtwaterpunctie. Gezien mijn leeftijd is dat geen overbodige luxe.
En verder? Ik voel me intussen prima, alleen nog serieus moe bij momenten. De misselijkheid is weg, en ik kan weer normaal eten. De energieboost komt hopelijk nog, al ben ik daar niet meer zo zeker van, met die twee energievretertjes in huis.
Slaapliedjes
Hier ten huize is het bedritueel kort: pyama aan, tanden poetsen, en dan in bed met elk een liedje. Ik heb nog een tijdlang voorgelezen, maar daar heb ik enerzijds het geduld niet voor, en anderzijds is het niveauverschil tussen de twee jongens nogal groot.
En nu zing ik dus een “slaapliedje”. Helaas is mijn repertoire niet zo groot:
– Slaap kindje slaap: niet zo populair wegens saai, denk ik.
– Klein Bubbeltje: het refrein van een liedje van Willem Vermandere, dat ik maar niet meer kan terugvinden. Daar kunnen allerlei tekstuele varianten op, zoals Klein Wolfietje of Klein Elandje
– Slaap lekker ding: het refrein van het liedje van Eva De Roovere, maar dan wel met de ‘is wat ik zei tegen haar‘-toevoeging van Diggy Dex. Ook in alle mogelijke tekstvarianten.
– Sinds kort zit er ook een vertaalde versie van ‘The Lion Sleeps Tonight‘ bij, een korte versie wel te verstaan, waarin enerzijds de jungle slaapt, en ook het kleine liefje moet slapen.
Ik zou graag het repertoire wat uitbreiden, want op deze manier wordt het nogal saai, na zowat de honderste keer. Iemand nog suggesties? Als het maar rustig is en/of over slapen gaat. En te zingen is zonder instrument, maar wel plat op uw zij in bed met uw armen rond uw kind.
Kouwe pla
Het rotweer van vandaag is een prima excuus om nog een fotootje van zondag te posten. Mijn allerliefste had namelijk een kouwe pla voorzien, en daar dan ook nog eens ferm zijn werk van gemaakt, compleet met uitgesneden radijsjes en al. We hebben zelfs buiten gegeten, en ik weet dat hij dat echt niet graag doet, dus ja, een hele dikke pluim voor mijn ventje.
De kinderen en ik hebben genoten!
Hangmatten
Ik ben immense fan van hangmatten. Ze zijn genadeloos: vijf minuten, en ik lig te slapen, of toch op zijn minst te soezen. Er hangt er al enige seizoenen eentje in de tuin, maar eigenlijk hangt die daar niet zo schitterend: het grootste deel van de dag hangt ze in de schaduw van de boom waar ze aan vasthangt. Allemaal goed en wel als het buiten meer dan 25 graden is, maar doorgaans heb ik graag een beetje zon.
Vorig jaar heb ik daarom een tweede gekocht, en een nieuwe grote haak en musketons. En toen vond ik mijn boor nr. 12 niet meer, en is ze nooit opgehangen geraakt. Een paar dagen geleden had ik eraan gedacht om zo’n boor aan mijn vader te vragen, en jawel, dit weekend is het tweede gat geboord geraakt, en zaterdag heb ik de hangmat opgehangen. Volgens de kinderen hebben we nu een regenbooghangmat, en een piratenhangmat. Eentje hangt in de zon, en eentje hangt in de schaduw, het wisselt netjes af 🙂
En ik? Ik geniet ervan 🙂
Towel
Did you bring your towel today?
Voor de liefhebbers van Douglas Adams is dit geen loze frase, gelukkig maar. Voor de anderen: Wikipedia to the rescue!
En nee, ik ben niet de enige zotte die daaraan denkt op 25 mei, getuige deze website.
Maggi Mals en Sappig
Waarschuwing: advertorial!
Ik zit sinds een paar jaar bij Buzzer, een firma die gelooft in mond-aan-mondreclame, en daar ook haar businessmodel van gemaakt heeft. Het heeft me al een paar leuke dingetjes opgeleverd (zoals een hele goeie tandenborstel) maar het was nu wel al eventjes geleden. Een paar weken geleden kwam de vraag of ik iets nieuws van Maggi wilde uitproberen, en dat dan ook wilde doorspelen aan kennissen. Van mij niet gelaten, dus stond er vorige week een pakje aan de voordeur, met 15 zakjes Maggi en de nodige uitleg.
Gisteren heb ik het uitgeprobeerd. Het idee erachter is: veel mensen houden van kip in de oven, maar vinden het vreselijk om daarna die hele oven te moeten kuisen. Zeg nu zelf, het is een vreselijk werkje ook. En vaak is je kip ook nog naar de droge kant. Vandaar dus ook het succes van alle kip-aan-’t spit-kramen op de markt en zo. Maggi denkt de oplossing gevonden te hebben: een braadzak zodat je oven proper blijft, en heerlijke kruiden.
Kobe en ik togen aan het werk, en het duurde toch wel een volle drie minuten :-p Je koopt wat kippenbouten, doet het zakje van Maggi open, haalt er de braadzak uit, steekt je kip daarin, giet er de kruiden bij, schudt eens goed, bindt de zak toe, en legt hem in een ovenschaal. Daarna 50 minuten in de oven, en voila. Mijn peuter vond het alvast fantastisch.
Of met foto’s:
De benodigdheden
Voordat alles in de oven gaat.
Ik ging af en toe even kijken tijdens het bakken, en de zak zwol netjes op door de hete lucht. Een beetje té zelfs, want plots had hij door de druk zichzelf opengekregen. Ik heb dan maar – op gevaar van verbrande pootjes af – de zak opnieuw dichtgeprutst en verder laten bakken. Hier en daar vond ik wel dat het een beetje donker werd, maar misschien ligt dat wel aan het feit dat mijn oven precies wel heter gaat dan aangeduid.
Soit, na de voorgestelde baktijd zag het er zo uit:
Het openmaken van de zak en uithalen van de kip moet wel met de nodige omzichtigheid gebeuren: het is verdorie heet! Maar daar waarschuwen ze ook uitdrukkelijk voor.
Soit, de kip was mals en lekker, helemaal niet droog. De oven was nog steeds even proper als voordien, dat is een immens gemak. Verdict: geslaagd.
Ga ik het nog doen? Ik weet het nog niet, mijn lieve echtgenoot is geen fan van kip in de oven (daar zitten beentjes in en zo) maar heeft wel netjes alles opgegeten, net zoals de kinderen. En vooral: het is ongelofelijk makkelijk en geen werk. Ik denk het dus wel. Ik ga in elk geval de drie verschillende smaken eens uitproberen en de andere zakjes doorgeven. En het misschien ook wel eens proberen met kipfilet, en kijken wat dat geeft.
Genieten
Gisteren een bijzonder fijne dag gehad.
Een lekker rustige voormiddag, en dan na de middag onszelf samengeraapt, toonbaar gemaakt, en naar de receptie voor de geboorte van mijn metekindje Marie-Julie gegaan. Het weer was prachtig, en de uitgebreide receptie was dan ook buiten. Voor de kinderen was er een springkasteel voorzien, en zelf heb ik, met fruitsapje in de hand en voortdurend van de rondgebrachte hapjes knabbelend (en het waren er veel!), voortdurend overal staan praten. Wat wil je: ik ken zowel de familie, als de mensen van Zomergem en het merendeel van de vrienden. Ik ben helemaal geen receptiemens, maar gisteren vond ik het jammer dat we door moesten. Helaas, het etentje ’s avonds was ook al maandenlang gepland.
Om zeven uur belden we aan bij Dirk en Ilse, Barts compagnon in Netlash en de peter van onze Kobe. Na een ware calvarietocht aan verbouwing (zes jaar, of was het er zeven?) was nu eindelijk hun keuken en woonkamer af, en wij mochten dat, samen met nog twee andere koppels, plechtig inwijden.
Ze hadden voor de gelegenheid de chefs van Gastrodomica ingehuurd, en ik moet zeggen: chapeau! Die twee heren komen in jouw keuken koken, brengen alles mee tot en met servies toe, koken op niveau van het betere sterrenrestaurant, en achteraf zie je zelfs niet dat er gekookt is. Zelfs de vuilbak nemen ze mee!
De exacte benamingen weet ik niet meer, alleen dat het enorm lekker was. Om maar iets te zeggen: een paar fotootjes van Bart met zijn Iphone:
Het voorgerecht: Duke of Berkshire met asperges
Bascot (of zoiets) van melklam met asperges en gratin dauphinois.
Het dessert herinner ik me dan wel weer volledig: warme moelleux met aardbeienschuim, spons van framboos, aardbeienmousse en chocoladepeper. Heerlijk!
Mijn vader had voor de wijn gezorgd, bij wijze van nieuwjaarscadeau (ik krijg altijd een zestal flessen), en we hebben twee flessen Chateau Margaux Pouget van 1974 gedronken, en een Chasse-Spleen (Medoc) van 1973. Voortreffelijk!
Peter had voor een millesime Champagne gezorgd, en Dirk voorzag ons van witte wijn, een zeer speciale dessertwijn uit de Jura, en een oude whisky als afsluiter. Best dat ik geen alcohol drink!
In elk geval was het een heerlijke avond, voor herhaling vatbaar, en daar dacht blijkbaar iedereen wel zo over.
Bedankt, Dirk en Ilse!