Gisteren is ons klein bubbelke voor het eerst naar school gegaan. Hij had er zowaar onrustig van geslapen, ’t schaap.
Aan de andere kant keek hij er echt wel naar uit: aan de hand van papa en grote broer, flink ingeduffeld, met de rugzak op de rug moet hij flink doorgestapt hebben. Ikzelf was er niet bij: je hebt veel vakantie in het onderwijs, maar je kan ze niet kiezen, en ik moest om half negen zelf voor de klas staan.
Bart vertelde achteraf dat hij netjes ging zitten tussen de rest van de kinderen van zijn klas, en met open gezicht zat rond te kijken, alsof hij zat te denken: “En, wat gaat er nu gebeuren? Wat mag ik nu doen? En wie ben jij?”
Zijn juf Salina kende hij al, die hadden we al eens ontmoet toen we Wolf gingen afhalen. Hij kende daardoor ook de school al een klein beetje, en de speelzaal en zo.
Toen ik hem ging ophalen, zowel gisteren als vandaag, zei de juf dat hij een voorbeeldig jongetje was geweest: braaf, rustig, gehoorzaam, flink eten, en niet tegenpruttelen. Wel had hij nog nauwelijks een woord gezegd, iets wat ik me moeilijk kan voorstellen, maar kom.
Hij bleek wel moe te zijn, maar wilde niet gaan slapen. Ik vermoed dat de vertrouwde omgeving hem eerder tot rust bracht. Wel lag hij rond zes uur op apegapen: er zat niet echt veel beweging meer in. Toen ik gisteren dan ook voorstelde om te eten en zo, reageerde hij opgelucht.
– Kobetje, ben jij moe?
– Jaah… (met een zucht)
– Gaan we dan een boterhammetje eten?
– Jaaaah… (met een diepere zucht)
– En gaan we daarna slapen?
– Jaaaaaaaah (met een gigantische zucht van opluchting)
Daardoor kwam het dat hij nu al twee dagen op rij een half sandwichke heeft geknabbeld zo rond zes uur, en dat hij kwart na zes in bed lag. Doodop, en totaal zonder protesteren dat Wolf nog niet meekwam. En die voelt zich groot natuurlijk: nu mocht hij later gaan slapen dan zijn broertje!