Steven Mahieu

Maandagavond naar een optreden van de stand up comedian Steven Mahieu geweest, en ik moet zeggen: ik had kramp in mijn kaken van het lachen. Lang geleden dat ik nog eens zo gigantisch had moeten lachen.

We waren er op uitnodiging van Unizo, met dus allemaal zelfstandigen uit regio Gent-Meetjesland, en we zullen het geweten hebben. Ik kan me voorstellen dat spelen voor een publiek dat jou niet kent, maar gratis binnenmag, niet alles is, ook al was de Minard volledig volzet. Mahieu heeft dat schitterend aangepakt: al van in het begin gaf hij serieuze stekken richting zijn publiek. Zijn materiaal an sich is zeker niet slecht, maar man, ik heb vooral gelachen met zijn impromptu tussenkomsten op opmerkingen en gedragingen en dergelijke vanuit het publiek. Mahieu is gigantisch gevat, en kan dat schitterend uitspelen. En dat het een Unizo publiek was, dat heeft hij ons meermalen doorgestoken, tot grote hilariteit.

Ik kende hem niet, die Steven Mahieu. Maar bij deze: het is een aanrader. Ik zeg het u, het is lang geleden dat ik nog eens kramp in mijn kaken heb gehad van het lachen, en dat was hier toch wel het geval, ja.

Een ouwe kapelle…

Ik heb vreselijk moeten lachen vandaag, maar mijn dag was eigenlijk ook wel meteen goed.

Ze zijn hier al anderhalve week aan het werken in de straat: vernieuwen van de totaal verkalkte waterleidingen. Concreet betekent het een hoop lawaai, een hoop modder, alle voetpaden die opengebroken liggen, alle auto’s die ergens anders moeten parkeren, en een hoop malcontente mensen. Ik vind het ook niet leuk, maar daar kunnen die werkmannen ook niet aan doen, het is hun job en het moet gebeuren. En dus zeg ik altijd vriendelijk goedemorgen, en lach ik eens naar die mannen.

Dat had de voorman ook opgemerkt, en die zag mij blijkbaar wel zitten: al de hele week kwam hij aanbellen als er iets scheelde, om iets mee te delen, sprak hij me aan voor een babbeltje, enzovoort. Ik heb de indruk dat het een Italiaan is, of toch zoiets. Blijkbaar hield hij ook nauwlettend in de gaten wat ik droeg, want hij sprak me er lachend op aan dat ik ’s morgens nog een bril droeg, en later niet meer. Dat soort dingen dus.

Deze morgen kwam hij deemoedig melden dat ze het water in de straat hadden afgesloten, maar dat ze mij en de overbuurvrouw niet verwittigd hadden, omdat wij gedomicilieerd zijn in de andere straat, maar blijkbaar ons water betrekken uit deze straat. Ach ja. Ik heb dan maar flessenwater gedronken, douchen hadden we gelukkig allemaal ’s morgens vroeg gedaan.

Rond een uur of twee stond hij opnieuw aan de deur: dat het water terug was. En dat het zijn laatste dag hier was (het terug aanleggen van de bestrating is een andere ploeg), dat ze de werf aan het opkramen waren. En dat hij het dus jammer ging vinden dat hij me niet meer ging zien. Want, ha ja, “zo’n vriendelijkheid en mooiheid (sic) in één vrouw, dat ziet ge niet veel. Ofwel zijn ze heel mooi, maar dan zo vies en lastig, of omgekeerd”. En dat het niet eerlijk was dat ik gewoon alletwee had. Ik schoot in de lach, en zei dat mijn man dus geluk had. Wat hij volmondig beaamde, mij nog een stralende glimlach schonk (had ik al gezegd dat hij eigenlijk niet onknap was?), en weg was hij.

En ik, ik stond te grijnzen. Zeg nu zelf…

Carmina Burana

Het is een terugkerend thema bij mij: hoe fijn ik het eigenlijk vind om les te geven in april en mei.

In het vierde jaar geef ik ballingschapsbrieven, en dat doe ik eigenlijk wel graag, en de leerlingen blijkbaar ook.
In het zesde begin ik na de paasvakantie met filosofie, en ook dat is een heel interessant onderwerp, al hangt veel af van de leerlingen zelf en hun inbreng in de discussies.
En in het vijfde jaar zijn dat de Carmina Burana. Eerst lezen we de teksten, en dan laat ik de muziek van Orff horen. En dan ben ik blij dat ik in het muzieklokaal lesgeef, met een zeer goede geluidsinstallatie en akoestisch geïsoleerde muren ^^. Het is altijd fijn om te zien hoe de leerlingen de muziek herkennen, maar hoe ze ook de andere muziek intens beluisteren. Ik laat dan ook altijd even Qntal horen, een gothic EBMgroep die ook teksten uit de Carmina Burana op muziek heeft gezet. Lekker luid, met veel bas.

En telkens opnieuw word ik daar goed gezind van.

Moest nu alleen het weer ook een beetje willen meewerken, ik had een echt lentegevoel.

Chef aan huis

Als nieuwjaarscadeau hadden we mijn schoonouders een chef aan huis cadeau gedaan: op die manier konden we genieten van een heerlijk diner, zonder dat mijn schoonma er al dat werk aan had (en de bijhorende stress) en dat we niet op restaurant hoefden met de kleintjes.

Het was een beetje in uitgesteld relais, maar vandaag mochten we wel gaan eten 🙂 Dat Nelly er geen werk meer aan zou hebben, was bijzonder relatief: het huis moest wel gepoetst zijn tot in de kleinste hoekjes, ze was een extra grote tafel gaan halen bij de buren, had een nieuw compleetje, was naar de kapper geweest, en had zelfs menukaarten laten maken. Zo is ze dan wel weer, mijn schoonma.

chef1

chef2

Toch was het bijzonder gezellig: het vertrouwde van het eigen huis, compleet met kamers waar de kleintjes konden slapen, en toch het gemak van een restaurant. Zij komen de tafel dekken, zij doen de bediening, en na afloop merk je niet eens dat er iets gebeurd is, want je keuken ligt smetteloos, ze nemen zelfs de vuilbak mee en slaan een dweiltje (al weigerde Nelly dat laatste categoriek).

Het menu was succulent, op zo’n manier zelfs dat ik de hapjes en het dessert vergeten fotograferen ben. Ach ja…

chef6

Maar u krijgt alvast de omschrijvingen:

* Champagne J.M. Gobillard Brut Grande Réserve met mini huisgemaakte hapjes.

* Kreeft. Fris slaatje van quinoa met groene kruiden, boontjes en tapastomaatjes. Eitje met mayonaise en cocktailsaus.

chef3

* Gebakken ganzenlever, gecaramelliseerde appeltjes, aceto balsamico siroop

chef5

* Filet pur van Belgisch witblauw rund. Béarnaise en bloemkoolmousseline, Provençale en gepersilleerde mille-feuille van Charlotte de France, aardappelen natuur en broccolipuree.

chef7

* Sabayon van Kriekbier, vers fruit, vanilleroomijs en sinaasappelkantkoekje

Hier dus geen foto van, maar wel de tussenin spelende kinderen

chef4

* Moka met huisgemaakte zoetigheden (en de pralines en eitjes die Nelly nog gekregen had)

chef8

En dan vragen mensen zich af waarom ik naar de Weight Watchers moet…

Merels eerste zelfgemaakte jurkje

Het is bijna middernacht als ik dit post, maar ik ben een tevreden mens: Merels jurkje is af, en best goed gelukt. Er zitten hier en daar nog kleine foutjes in, maar da’s dan voor de volgende keer.

Het was de allereerste keer dat ik iets wilde maken ‘voor echt’. Ik heb al altijd broeken ingelegd, ritsen gerepareerd, losgekomen naden hersteld, en vooral ook verkleedkleren gemaakt. Maar deze keer wilde ik het, naar aanleiding van Van Katoen, toch eens écht proberen.

Het werd – hoe kan het bijna anders voor een beginner – een jurkje van Mme Zsazsa, met haar schitterende uitleg, handleiding en tekeningetjes. Ze zei dat je een goed uur moest rekenen, maar ik heb er toch drie over gedaan. Proberen uitvissen hoe de tekening in elkaar zat, wat ik vooral met dat beleg moest aanvangen, dat soort dingen.

naaien1

Maar hey, ik heb ontdekt dat mijn bijzonder oude Bernina ook een ritsvoetje heeft, en ik heb zelfs helemaal uitgevist hoe ik dat moest gebruiken.

naaien2

En ja, ik ben best wel trots op het resultaat, toch wel. Hier zie je het origineel, ik heb nummer twee gekozen.

Zsazsajurkje

Morgen eens zien of het niet nog veel te groot is voor mijn meisje. Ze mag het dragen voor het feest.