Geplaatst op

Koe en horens

Poeh, serieus doorgewerkt vandaag, en dat na de fysieke dag van gisteren!

Ik kreeg in de voormiddag namelijk een SMSje van mijn kuisvrouw, dat zij er ging zijn tegen 14.00u, maar dat ze haar zoon ging meebrengen om het hout dat daar al vijf jaar aan ons tuinhuis ligt, te verzagen. Deel één en twee heb ik destijds zelf nog gezaagd, maar dan spreken we over 2005-2006, zoiets.

Ik heb daar een tafelcirkelzaag voor, maar die moet dus op een tafel staan. En dit was de status van die tafel in de garage:

garage1

De ganse garage was trouwens een gigantische puinhoop, dus ik heb mijn vuile kleren aangedaan, en ben in het opruimen geslagen. Noem het gerust uitmesten.

Tegen twee uur was de tafel inderdaad vrij, zodat de zoon (die het ziet als een intense workout) kon beginnen verzagen. Intussen hebben de kuisvrouw en ik de rest van de garage aangepakt, en ook Wolf is komen helpen. We hebben alle hoekjes en kantjes eens uitgekuist, en alles is zelfs geschuurd. Hoe lang het gaat duren is maar de vraag, maar intussen is dit de nieuwe look:

garage3

Ondertussen heb ik ook nogal wat gemultitasked, zodat ik ’s avonds aan een stevige douche toe was, en daarna in de zetel ben geploft.

Maar ik ben zeer tevreden van mijn dag:

– Merels stoel verlaagd: check
– facturen opgesteld: check
– de kartonhuisjes naar beneden gehaald: check
– de garage opgeruimd en gekuist: check
– al het hout (laten) verzagen en stapelen en opruimen: check
– krulwilg (aka. paasboom) planten: check
– nieuw popje kopen voor Merel: check
– boodschappen doen: check
– gras afrijden: check
– nieuwe verlengkabels halen: check

Ondertussen heb ik ook nog de kinderen van eten voorzien en geëntertaind en zo. Gelukkig houdt ook Wolf zich bijzonder graag en veel met zijn zusje bezig:

tuin1

tuin2

tuin3

Het gras afdoen was trouwens ook nog een lastige bevalling: het stond behoorlijk hoog, lag vol met bladeren van de beukenhaag, en halverwege ben ik moeten stoppen omdat de houtzager de kabel nodig had, en ik de andere niet vond. Ik ben dan maar in de late namiddag een nieuwe kabel gaan kopen, zodat ik kon verderdoen.Maar het resultaat is er gelukkig ook naar:

tuinpre

tuinpost

En dan is er de paasboom die vol worteltjes en blaadjes stond, en die ik dan maar geplant heb. Benieuwd of hij zal groeien.

krulwilg

Yup, drukke dag.

Geplaatst op

Bellewaerde

Als Van Marcke je vraagt of je soms zin hebt om met je familie een dagje gratis naar Bellewaerde te gaan, dan zeg je geen nee natuurlijk. Zo’n uitstapje is al gauw meer dan 100 euro, en het is trouwens een goeie reden om te gaan, want anders geraken we daar toch niet. Mereltje mocht voor de dag bij Bart en Klaartje, mijn moeders jongste broer. Zij keken daar ook al een tijdje naar uit.

Ik had ook gedacht dat het wat minder druk ging zijn dan bv. in de zomer, but boy, was I wrong! Bellewaerde was duidelijk uitverkocht: de parking stond overvol, en de wachtrijen aan de attracties waren immens. Het feit dat het pijpenstelen regende in de voormiddag, verholp daar niet veel aan.

We zijn begonnen met de boomstammetjes, een van Wolfs favorieten, wachttijd een goed half uur, in de regen. De jongens schoven zonder morren aan, ik denk dat Bart en ik zelfs wat ongeduldiger waren.

Bellewaerde1

Bellewaerde2

Jammer dat zo’n ritje niet lang duurt natuurlijk…

Bellewaerde3

Bellewaerde4

Daarna gingen we iets eten, onder een afdak: hamburger met frietjes, met een frisdrank en een donut, tien euro de beeste. En maar regenen… Was ik blij dat de kinderen hun winterjassen aan hadden! Bart opperde zelfs om nog één attractie te doen en dan naar huis te gaan, gewoon door dat rotweer. Maar maar maar! Toen we na de middag rondliepen, de wilde dieren bekeken – ik wist niet dat daar nog zoveel beesten zaten, laat staan olifanten, giraffen, zebra’s, leeuwen, tijgers, pelicanen, apen, flamingo’s, stokstaartjes… –  en naar het deel voor kleinere kinderen gingen, stopte de regen zowaar! Warempel, de zon ging zelfs schijnen! Wolf ging in De Kikker

Bellewaerde9

en Kobe en ik gingen intussen in de vliegertjes met de vlinders en rupsen. Nooit gedacht dat ik zelfs van een kindermolentje misselijk ging zijn!

Bellewaerde5

Met nog nét papa’s fototoestel en Wolfs hand

Bellewaerde6

Hierna kropen de jongens op de immense speeltuin met hangbruggen en paaldorp, terwijl Bart en ik toekeken en een koffietje dronken. In de zon, jawel. De jassen gingen zelfs uit.

En toen kwamen we op het lumineuze idee in de wildwaterbaan te gaan. In tegenstelling tot andere parken staat hier níet aangegeven hoe lang het nog wachten is, en hadden we het geweten, dan waren we er niet aan begonnen: anderhalf uur! Maar alweer gaven de jongens geen kik! Schitterend gewoon!

Bellewaerde7

Wel nog een geluk dat we de jassen weer aangedaan hadden voor het ritje zelf, want we waren behoorlijk nat! Maar het was wél fun.

Bellewaerde8

We zijn dan nog tot aan de Splash gewandeld, maar ook daar was het anderhalf uur aanschuiven, en daar hebben we feestelijk voor bedankt.

Er waren trouwens ook nog de grote waterglijbanen, waar je ongeveer tien minuten moest aanschuiven, en toen hebben we dat maar gedaan: doorweekt, man! Maar wel vree wijs, en heerlijk low tech. Nog even rondgelopen, en toen zijn Bart en Wolf opnieuw op die glijbanen gegaan, terwijl Kobe en ik op een dorpeltje gewacht hebben in de zon.

In het terugkeren naar de auto zijn we alsnog in een attractie gegaan, gewoon omdat er vrijwel geen wachtrij was: de Houdini: een optische illusie van een schommelend huis, waar ik toch wel wat witjes ben buitengekomen. Niet van de schrik, wel van het schommelen. Kobe zag ook wat wit, maar dan om de omgekeerde reden.

Om half zes zijn we dus doorgegaan, en dat was meer dan genoeg voor ons allevier: de jongens waren doodop, en Kobe sliep binnen de vijf minuten.

En Merel was intussen ook doodbraaf geweest, zo blijkt: netjes geslapen, gegeten, meegeweest naar mijn grootmoeder… Zó braaf zelfs, dat ze nog mag terugkomen 🙂

Al bij al dus een fijne dag, al had die regen wat minder gemogen.

Geplaatst op

Gemengde gevoelens

Het was een dag van uitschieters vandaag, van extremen.

In de voormiddag stilgestaan bij de broosheid van het leven, en bij het intense verdriet dat het plotse verlies van iemand kan veroorzaken. Bij de sterfelijkheid van ons allemaal. En van het feit dat de dag dat ik mijn ouders zal verliezen, steeds dichterbij komt, en dat ik daar nog helemaal niet klaar voor ben.

In de namiddag heb ik genoten van mijn kinderen: samen gespeeld, onnozel gedaan, gevloekt op het rotslechte weer, tv gekeken en geknuffeld. Vooral ook dat laatste.

En ’s avonds hadden we afgesproken met vrienden van vroeger, met wie we minstens één keer per jaar bij een van ons samen eten. Het was een verbaal steekspel zoals altijd, zoals eigenlijk alleen maar kan als je elkaar al zolang kent en samen een verleden hebt. Wanneer je elkaars knopjes en zwakke plekken weet zitten, gevoeligheden en stokpaardjes. Bijzonder lekker gegeten, dat ook.

Het was een fijne avond, een mooie afsluiter van een rare dag.

Een dag vol vrienden, in goede en slechte tijden.

Geplaatst op

Kunst, iemand?

In de auto had ik daarstraks een toch wel bizarre conversatie met Kobe. Niet bizar op zich, wel omwille van het feit dat Kobe nog altijd maar vier jaar is.

– Mama?

– Ja?

– Zie jij graag Paul Klee?

– Huh?

– Ik vind Paul Klee wel mooi, maar ik vind Miró nog mooier. En Kandinsky is moeilijker om zelf te tekenen, maar die heeft wel zo mooie kleuren…

– Euh *mond efkes vol tanden* Hoe kom jij daarbij, Kobe?

– Op school (tweede kleuterklas dus) leren we over schilderkunst, en we maken dan ook dingen zoals die schilders.

– Aaaahh. Enne, zijn er ook schilders die je niet mooi vindt?

– Ja, die met zijn lijnen en vierkantjes en zo, die enkel maar zwart en wit en geel en blauw gebruikt. Oh, en soms ook rood. Maar ik kan niet op zijn naam komen.

– Piet Mondriaan?

– Ja, die, mama. Die vind ik niet zo mooi, veel te weinig kleuren. Het liefst van al zie ik Miró.

– Serieus? Wij hebben daar thuis boeken van, hoor. Misschien niet van Miró, maar zeker van de anderen.

– Oooh mama, mag ik daar thuis dan eens naar kijken? Please?

Thuis waren we dat uiteraard al lang vergeten. Ik toch. Want iets later vroeg Kobe effectief nog naar die boeken, en ben ik samen met hem naar de boekenkast op ons kamer gegaan, en heb hem een boek van Paul Klee gegeven. Waarin hij dan zeer geïnteresseerd heeft zitten kijken, en af en toe gegiecheld heeft met de tekeningen.

Tsja, die zoon van mij, die ook altijd de autoradio op Klara zet – “maar geen opera mama, ik hou niet van dat zingen van die vrouwen” –  dat is een speciaal geval. Met een olifantengeheugen. Wij gaan daar nog wat mee tegenkomen.

Geplaatst op

Van het kastje en de muur

Aangezien er een kink in de kabel van onze verbouwingen was in de vorm van een verkavelingswijziging, ben ik al maar wat papierwerk beginnen doen. Lees dat eigenlijk maar als: loopwerk.

Een maand of twee geleden was ik langsgegaan bij Stedenbouw, maar wist ik niet dat de diensten standaard in de namiddag enkel op afspraak te bezoeken zijn, en niet vrij. Ik mocht van de balie van het dienstencentrum naar de dienst Stedenbouw bellen, legde het probleem uit, en kreeg prompt het antwoord dat ze het betreffende verkavelingsplan gingen opsturen. En effectief, een paar dagen later zat er een grote envelop in de bus, met daarin het netjes gekopieerde en zelfs op de correcte manier aan elkaar geplakte verkavelingsplan. Yay! En dat zonder kosten en al. Van service gesproken.

plan1

De week daarop ging ik langs bij het kadaster, want ik had nu wel het (serieus gedateerde) verkavelingsplan, maar daarmee nog niet de namen van de eigenaars. Er zaten zeven wachtenden voor me, en het ging maar niet vooruit. Na een uurtje (en nog steeds zes wachtenden) ben ik maar doorgegaan, ik moest de kinderen van school afhalen.

Toen waren er een paar weken waarin ik echt geen tijd had om een paar uur te gaan wachten (paasvakantie en zo), maar vandaag heb ik het er nog eens op gewaagd. Gewapend met ereader en al, en me er mentaal op voorbereidend dat ik een paar uur ging moeten wachten. Niks daarvan. Er zat geen kat, en ik kon meteen bij de ambtenaar binnen. Die luisterde bijzonder vriendelijk naar mijn verhaal, en samen hebben we op zijn computer alle panden aangeklikt waarvan we, op basis van het oude plan, vermoedden dat ze in de verkaveling zaten. Een euro per adres, en 11 euro voor het bijhorende plannetje, jawel: 100,40 euro. Voor iets dat uit zijn computer rolde, en waar nog geen tien minuten werk aan was. En waarvoor ik nog door de gietende regen – al een chance dat er paraplu’s bestaan – een halve kilometer verder naar een bankautmaat mocht gaan, want bancontact, dat kenden ze daar niet – tot ’s mans grote ergernis, moet ik er wel bijvoegen.

plan2

Hij overliep snel even de gegevens, stelde vast dat er veel eigendommen met vruchtgebruik en verdeelde eigendom tussenzaten (en dus meerdere adressen van de eigenaars) en raadde me aan om terug naar Stedenbouw te gaan, en daar eens te luisteren wat de procedure nu precies is. Is het voldoende dat ik de lijst laat aftekenen voor akkoord, en dus bij de mensen zelf langsga, of moet ik ze echt allemaal aangetekend aanschrijven? Wat overigens een dure lol zal worden. Mag ik stoppen zodra ik twee derden voor akkoord heb, of moet echt iedereen op de hoogte zijn? En wat moet er precies in de brief staan?

Stedenbouw dus. Ik maak morgen een afspraak. Poeh.