Als Van Marcke je vraagt of je soms zin hebt om met je familie een dagje gratis naar Bellewaerde te gaan, dan zeg je geen nee natuurlijk. Zo’n uitstapje is al gauw meer dan 100 euro, en het is trouwens een goeie reden om te gaan, want anders geraken we daar toch niet. Mereltje mocht voor de dag bij Bart en Klaartje, mijn moeders jongste broer. Zij keken daar ook al een tijdje naar uit.
Ik had ook gedacht dat het wat minder druk ging zijn dan bv. in de zomer, but boy, was I wrong! Bellewaerde was duidelijk uitverkocht: de parking stond overvol, en de wachtrijen aan de attracties waren immens. Het feit dat het pijpenstelen regende in de voormiddag, verholp daar niet veel aan.
We zijn begonnen met de boomstammetjes, een van Wolfs favorieten, wachttijd een goed half uur, in de regen. De jongens schoven zonder morren aan, ik denk dat Bart en ik zelfs wat ongeduldiger waren.
Jammer dat zo’n ritje niet lang duurt natuurlijk…
Daarna gingen we iets eten, onder een afdak: hamburger met frietjes, met een frisdrank en een donut, tien euro de beeste. En maar regenen… Was ik blij dat de kinderen hun winterjassen aan hadden! Bart opperde zelfs om nog één attractie te doen en dan naar huis te gaan, gewoon door dat rotweer. Maar maar maar! Toen we na de middag rondliepen, de wilde dieren bekeken – ik wist niet dat daar nog zoveel beesten zaten, laat staan olifanten, giraffen, zebra’s, leeuwen, tijgers, pelicanen, apen, flamingo’s, stokstaartjes… – en naar het deel voor kleinere kinderen gingen, stopte de regen zowaar! Warempel, de zon ging zelfs schijnen! Wolf ging in De Kikker
en Kobe en ik gingen intussen in de vliegertjes met de vlinders en rupsen. Nooit gedacht dat ik zelfs van een kindermolentje misselijk ging zijn!
Met nog nét papa’s fototoestel en Wolfs hand
Hierna kropen de jongens op de immense speeltuin met hangbruggen en paaldorp, terwijl Bart en ik toekeken en een koffietje dronken. In de zon, jawel. De jassen gingen zelfs uit.
En toen kwamen we op het lumineuze idee in de wildwaterbaan te gaan. In tegenstelling tot andere parken staat hier níet aangegeven hoe lang het nog wachten is, en hadden we het geweten, dan waren we er niet aan begonnen: anderhalf uur! Maar alweer gaven de jongens geen kik! Schitterend gewoon!
Wel nog een geluk dat we de jassen weer aangedaan hadden voor het ritje zelf, want we waren behoorlijk nat! Maar het was wél fun.
We zijn dan nog tot aan de Splash gewandeld, maar ook daar was het anderhalf uur aanschuiven, en daar hebben we feestelijk voor bedankt.
Er waren trouwens ook nog de grote waterglijbanen, waar je ongeveer tien minuten moest aanschuiven, en toen hebben we dat maar gedaan: doorweekt, man! Maar wel vree wijs, en heerlijk low tech. Nog even rondgelopen, en toen zijn Bart en Wolf opnieuw op die glijbanen gegaan, terwijl Kobe en ik op een dorpeltje gewacht hebben in de zon.
In het terugkeren naar de auto zijn we alsnog in een attractie gegaan, gewoon omdat er vrijwel geen wachtrij was: de Houdini: een optische illusie van een schommelend huis, waar ik toch wel wat witjes ben buitengekomen. Niet van de schrik, wel van het schommelen. Kobe zag ook wat wit, maar dan om de omgekeerde reden.
Om half zes zijn we dus doorgegaan, en dat was meer dan genoeg voor ons allevier: de jongens waren doodop, en Kobe sliep binnen de vijf minuten.
En Merel was intussen ook doodbraaf geweest, zo blijkt: netjes geslapen, gegeten, meegeweest naar mijn grootmoeder… Zó braaf zelfs, dat ze nog mag terugkomen 🙂
Al bij al dus een fijne dag, al had die regen wat minder gemogen.