Omdat het lang geleden is (van twee januari), en ze eigenlijk snel verandert. Wat overigens normaal is, bij zo’n kleintje :-p
(11-01)
(toen Wolf haar op de zitzak had gelegd)
Bezoek en zo.
Eigenlijk heb ik al een drukke week gehad, en volgende week ziet er al niet veel beter uit. Niet dat ik het erg vind, hoor, het zijn doorgaans leuke dingen!
Gisteren zijn bijvoorbeeld een aantal alten van mijn koor langsgekomen om extra te oefenen op een bepaald stuk van Bach. We waren met drie die het stuk totaal niet kenden, waar de dirigent er van uit ging, dat het toch min of meer gekend was van vroeger. Niet dus. Intussen zit het er redelijk goed in, gelukkig maar, want we moeten het zingen op de halve finale van Koor van het Jaar. Merel sliep rustig door het gezang heen, en Kobe zat heel mooi op zijn eentje te spelen (Wolf was naar de turnles). Ik heb toch fijne kinderen 🙂
Deze morgen ging ik met Merel naar de Colruyt, en liep ik daar Vallery tegen het lijf. Zij had na de boodschappen nog een dik kwartier over voor ze opnieuw moest gaan lesgeven, en dus is ze snel een koffie komen drinken.
En deze namiddag kwam Annick langs 🙂 Zij had nog verlof openstaan dat dringend op moest, en had vooral nog een cadeautje voor Merel. En dus bakte ik brownies (omdat ik het brikdeeg voor de gezondere dessertjes vergeten was), dronken we koffie, en zaten gezellig te kletsen.Geef toe, knap ‘zelfgebreid’ vestje!
Voorwaar voorwaar, fijne dagen.
Het Gouden Hoofd
(Deze post werd origineel geschreven voor en gepubliceerd op Gentblogt)
Op de eerste maandag van het nieuwe jaar had ik met Faust afgesproken om iets te eten. Gelukkig viel toen op tijd mijn euro dat het de eerste dag van de solden was, en dat het misschien niet meteen een goed idee was om een restaurantje in de binnenstad uit te kiezen. Via Twitter kreeg ik het Gouden Hoofd in de Slachthuisstraat aangeraden: eenvoudig, geen uitgebreide kaart, maar wel zeer lekker. Een paar mensen bevestigde dat, en dus ging het richting Dampoort.
Het Gouden Hoofd is blijkbaar een groot huis dat omgebouwd is tot restaurant, maar waarvan de huiselijke inrichting is gebleven. Wij gingen meteen door naar de achterplaats, omdat de vergezellende maxicosi dan minder in de weg ging staan. Daar brandde de kachel, en is zelfs het oude behangpapier gebleven. Het heeft wel iets, alleen de spinnenwebben vond ik persoonlijk wat minder :-p
Stef nam de dagschotel, zijnde een soepje en de chili con carne met cheddar (11 euro). Ik had mijn oog laten vallen op de lamsgigot met wintergroenten (15 euro). Na heel beperkte wachttijd werd het eten geserveerd, en man, wat een porties! EĂ©n ding was zeker: we gingen niet met honger van tafel gaan!
De gigot werd gepresenteerd in een tajineschotel, en was een mooi stuk vlees! Alleen ‘jammer’ dat de tajine zo vol lag, het snijden was niet altijd even evident. De gestoofde groenten erbij waren een mooie mix van de genoemde wintergroenten: ik herkende onder andere pastinaak, wortel, ui en aardappelen, maar er zaten zeker nog andere soorten tussen. Alles was afgewerkt met een paar takjes koriander, en was heerlijk afgekruid. Een aanrader!
Aan de overkant werd ook de chili geloofd, alleen de cheddar vond hij er niet zo bij passen. De portie was ook veel te groot, met spijt in het hart werd het bord halfvol teruggestuurd.
Plaats voor een dessertje was er dus niet meer, al klonken zowel chocomousse als tiramisu best verleidelijk. Conclusie: voor herhaling vatbaar. Geen grootse keuken, maar perfect voor een dagelijkse lunch, en doenbaar van prijs.
Meer info, foto’s, de kaart en zelfs de dagschotels van de week kan u vinden op de website.
Het Gouden Hoofd
Slachthuisstraat 104
9000 Gent
0487/20.65.01
info@hetgoudenhoofd.be
www.hetgoudenhoofd.be
Gesloten op zondag
Lena Mare
Niet alleen bij ons is er een wondertje in de vorm van Merel, ook bij mijn beste vrienden van aan ’t unief is een gelijkaardig mirakel gebeurd.
We zijn altijd hele goeie vriendinnen geweest, Gwen en ik, en waren elkaars getuige op onze respectieve huwelijken. Dat zegt al wel iets, nee? We droomden er ook van om samen zwanger te zijn, in de zomer van 1997. Dat is helaas niet gelukt: bij ons schortte er wel een en ander, en bij hen werd Leander geboren in de zomer van 99. Wij hebben moeten wachten tot voorjaar 2004, en dan nog alleen dankzij de IVFtechniek.
Maar toen ging het bij hen ook niet meer zoals het hoorde, en uiteindelijk hebben zij in 2003 Ernest geadopteerd, en in 2008 Elly, twee prachtige kinderen uit Zuid-Afrika.
Allebei hoefden we dus niet meer te rekenen op natuurlijke kinderen, en dat deden we ook niet. Tot ik afgelopen lente naar haar belde dat ik groot nieuws had, en zij met dezelfde woorden repliceerde. En toen werd op 9 november mijn Merel geboren, en op 19 november haar Lena-Mare. We waren dus samen zwanger in de zomer van 2010, iets waar we beiden absoluut niet op hadden gerekend.
Ik had haar kleintje nog steeds niet gezien (sneeuw- en vriestoestanden doen je niet bepaald buitenkomen met een pasgeboren baby), maar ben er vandaag eindelijk geraakt. We hebben heerlijk zitten kletsen, ook al was het lang geleden dat we elkaar gezien hadden. Het voelde zo vanzelfsprekend aan om daar samen in de keuken aan tafel te zitten, met twee wippertjes met elk een slapende baby aan onze voeten. Ik heb er echt van genoten. Heerlijk gewoon, een gelijkgestemde ziel.
We hebben meteen opnieuw afgesproken voor volgende week dinsdag, maar dan bij mij. Fijn he 🙂
Politie
Vorige week, toen ik eventjes naar de solden was, stond ik blijkbaar op een plaats waar dat absoluut niet mag. Ik was me van geen kwaad bewust, er staan daar altijd mensen, en ik was gewoon aangeschoven in de rij geparkeerden. Pas toen ik de boete zag, zag ik ook een eindje verderop in de bocht het verkeersbord staan. Stom natuurlijk.
De volgende dag kreeg ik telefoon van de politie: of ik even wilde langskomen op het bureau voor verhoor, want mijn auto was niet gekeurd. Euhm, ja zeker? Van die keuring, daar ben ik me terdege bewust van: in de verbouwing ben ik mijn gelijkvormigheidsattest kwijtgespeeld, en zonder dat papier keuren ze niet.
Deze morgen stond ik dus netjes om 9.00u op Ekkergem, en bleek mijn afspraak onverwacht het verkeer gaan regelen zijn. Tegen half tien kwam hij erdoor: een bijzonder vriendelijke gast, die mijn verhoor noteerde, me een attest van verlies van papieren gaf, en meteen ook probeerde uit te zoeken hoe de fout op Barts nieuwe rijbewijs kon rechtgezet worden.
Ik hoop alleen dat de boete evenzeer meevalt als het verhoor. Het zijn in elk geval dure beha’s geworden…
Rozen
Deze middag gingen we eten met de familie van Bart, om de geboorte van zijn metekindje Liv te vieren. Beschouw het als een doop, maar dan zonder doop :-p
Ik ging eerst de kinderen afzetten bij mijn ouders, en liep nog even de bloemenwinkel binnen voor een boeketje voor mijn schoonzus. Om eerlijk te zijn, veel hadden ze niet meer, en dat gaven ze ook zelf toe. Ze sloten namelijk voor een weekje Schotland, en hadden dus uiteraard geen bloemen meer ingeslagen. Ik kon nog wel een boeketje prachtige crèmekleurige tulpen krijgen. Verder stonden er ook nog prachtige langstelige donkerrode rozen, maar zoals de verkoper zelf zei: ze waren al te ver open om nog te verkopen, maar stonden zo mooi als aankleding in de winkel. Ik ben daar hoedanook zot van, en wilde dus één van die rozen kopen. De winkelier lachte, en gaf me meteen een gans boeket mee. Zomaar. Hij kon ze toch niet verkopen, dus waarom niet. Ik kon er maar deugd van hebben, zei hij.
En dus sta ik hier nu niet met één enkele rode roos, maar een gans boeket, met bloemen van tien centimeter doorsnee. En ik geniet er des te meer van, omdat ik ze zomaar met de glimlach gekregen heb. Gek hé.
Speculoosbrood
Op zondagavond plegen wij al eens naar SOS Piet te kijken. Ik vind die mens zijn gezicht en doening best ontspannend, ge leert al ne keer iets bij, en er zitten lekkere dingen tussen. EN de kinderen vinden het megawijs om mee te tellen.
Een aantal weken geleden was er zo het speculoosbrood, en dat zag er bijzonder lekker uit. Ik heb het al eens gemaakt op kerstavond, maar toen waren er teveel speculooskruiden in, en smaakte het teveel door, zodat de kinderen het niet lekker vonden.
Nu heb ik het dus opnieuw gemaakt, en het ziet er deftig uit, nee? Het ruikt in elk geval ‘zot lekker’ (dixit mijn oudste).
Foto’s ter illustratie van het dieet…
Gewoon, als herinnering en aanmoediging voor mezelf. Niet dat ik veel foto’s heb, maar het zegt toch wel iets. Ik moet dus eens een full frontal foto hebben van mezelf zoals ik nu ben.
Weight Watchers revisited
Jawel, ik heb meteen mijn goeie voornemens omgezet in daden, en ben herbegonnen met de Weight Watchers. Omdat Bart nu cursus volgt op donderdag, kan ik voorlopig niet naar de cursus gaan, maar dan doe ik het wel op mijn eentje. Vorig jaar ben ik moeten stoppen omdat ik zwanger was, en dan is het niet aangeraden om actief te willen vermageren.
Ik was op 28 januari gestart, met een gewicht (met kleren aan, om 19.30u ’s avonds net na mijn eten) van 104,4 kg. Zelf weeg ik me altijd ’s morgens bij het opstaan in mijn ondergoed, en stond ik op 102,6. Hoe dan ook veel te veel. Op 29 april woog ik nog 93 kg, volgens de WW. Een mooi gewichtsverlies van meer dan 11 kg dus, maar dat bleek dus voor een groot stuk te komen omdat ik in verwachting was, en dat heeft bij mij een omgekeerd effect dan bij de meeste mensen. Hoe dan ook, tijdens de zwangerschap bleef ik op een vrij constant gewicht staan (ook al lette ik er niet op, ik voelde me gewoon zo slecht), en in de weken na de bevalling verloor ik ook nog wel wat, zodat ik uiteindelijk uitkwam op 80 kg. Mooi dus! Ik kreeg van alle kanten complimentjes, en voelde me ook stukken beter in mijn vel. 22 kilo is niet niks natuurlijk 🙂 De meeste van mijn lossere kleren zijn nu echt wel te groot geworden, gelukkig passen de nauwsluitende T-shirts wel nog. En kan ik opnieuw in een aantal kleren van vroeger. Alleen die broeken hĂ©: ik ben van maat 50 naar 48 gegaan, niet minder! Bijzonder frustrerend dus.
Ik was echter alweer beginnen fretten, en had opnieuw 81 op de weegschaal zien staan. Maar deze keer ben ik vastbesloten, niet zoals bij de vorige twee zwangerschappen. Toen was ik ook serieus veel kilo’s kwijt, maar zijn die er vrij snel weer bijgekomen. Nu niet dus: mijn te ruime broeken zijn al weggegeven, en ik voel me goed nu. Die kilo’s komen er niet opnieuw bij! En dus ben ik dinsdag herbegonnen met de WW. Ik heb zelf een weekplanner gemaakt (ik had er geen meer) en die vul ik nu netjes in zoals het hoort. Ik kook uit het grote receptenboek (bijzonder lekker overigens) en het lukt vrij aardig. Dinsdagmorgen stond er 80,9 op de weegschaal, deze morgen 79,6. Ik weet niet of dat blijvend is of een toevalstreffer, maar ik geef nog volop borstvoeding ook natuurlijk, wat een hoop extra calorieĂ«n betekent.
In elk geval zou ik graag terug naar 75 willen, zoals op mijn trouwdag. En wie weet, misschien nog ietsje meer?
tToneel speelt KAMping
(Deze post werd origineel geschreven voor en gepubliceerd op Gentblogt)
Het mag dan misschien voor de meeste leerlingen een luilekkere kerstvakantie geweest zijn, voor 38 leerlingen van het Koninklijk Atheneum Mariakerke (mijn school!) betekenden de voorbije weken vooral hard werken en veel repeteren. Het toneelgezelschap tToneel heeft de voorbije jaren namelijk een reputatie opgebouwd, en hun negende productie, onder leiding van regisseur Lien Maes, kan en mag uiteraard dat niveau niet laten zakken. Het unieke aan het ganse project is dat het openstaat voor iedereen, en door de leerlingen zelf wordt opgebouwd doorheen het schooljaar. Er worden geen audities gehouden: iedereen, ongeacht jaar en richting, is welkom.
Waarover gaat het stuk dan wel? De KAMping is een kleine familiezaak waar een vijftal families jaar na jaar hun vakantie komen doorbrengen. Op een gegeven moment wordt de kleine camping overgenomen door een keten en dan gaat alles fout. Er komen plots toeristen naar hún camping en die kennen tot overmaat van ramp geen Nederlands.
Ze besluiten dan maar allemaal om hun vakantie in de winter door te brengen, zo hebben ze eindelijk weer rust.
Maar … dan komt er een bus met “mongolen” toe …
Het stuk wordt op 5 locaties gespeeld: buiten, in een bus en er staat een caravan in de refter …
Heeft het voorgaande je nieuwsgierigheid geprikkeld, kom dan op zondag 16 januari (15 u.) naar het Koninklijk Atheneum Mariakerke, Amand Casier de ter Bekenlaan 26 in Mariakerke. Kaarten kosten € 6 en kunnen besteld worden op 0478/83.11.56.
Er zijn ook voorstellingen op vrijdag 14 januari en zaterdag 15 januari (telkens om 20 u.), maar die zijn intussen uitverkocht.