Acta Diurna de muliere ludenti
Twee jaar geleden zat ik elke zondagavond nog in De Haan. Ik ben doodblij dat dat achter de rug is, maar tegelijk mis ik de zee. Nooit gedacht dat ik dat nog ging zeggen, maar ja, ik mis de zee. De lange avondwandelingen op het strand of op de dijk, het uitwaaien, de zon zien ondergaan, de rust in mijn hoofd…
Yup. Ik haat het strand en de drukte, maar het waaien aan zee? Heerlijk gewoon.
Onze speeltoren die Wolf en ik een aantal jaren geleden samen hebben gebouwd, wordt eigenlijk niet echt veel meer gebruikt. Bart had al gezegd om hem af te breken, maar dat zag ik niet zitten, en wie weet kan hij over een tiental jaar opnieuw dienst doen.
Maar de lange teut waar de schommels aan hangen, die mocht er wel af, ja: meer plaats en zo. En de houten bak waarin ons brandhout geleverd werd, die zou perfect moeten passen in de ruimte achteraan de toren, zodat we er de blauwe vuilniszakken kunnen inzetten.
Gemakkelijker gezegd dan gedaan: we hebben blijkbaar de vijzen van de schommel nogal stevig vastgedraaid. Maar waar een wil is, is een weg, en stevige armspieren, dat ook. Daarin moet puber Wolf zijn meerdere nog erkennen in zijn moeder: ik mag dan gehandicapt zijn, mijn armspieren zijn nog verdekke in orde!
Enfin, met veel moeite werd het schommelgedeelte losgekoppeld, en de houten bak, die kregen de jongens niet op zijn plaats. Hij kan er op zich wel staan, maar om hem erin te krijgen, da’s een ander paar mouwen. Maar ze toonden zich de waardige zonen van hun koppige vader, en toen ik terugkwam van de boodschappen van Marleen, zat het ding – minus één plank – zowaar op zijn plaats!
Om de namiddag af te sluiten, fietste ik nog even naar Evergem: daar moest ik nog een nieuwe cache steken, en het was ideaal fietsweer. Ik genoot, zeker toen ik de zonsondergang zag. En geen kat op straat…
Een koppelingsgebied, dat is blijkbaar een overgangszone tussen haven en dorpen, waar bewoners, werknemers en bezoekers zich kunnen ontspannen, wandelen en fietsen. Allez, dat is toch hoe ze het hier in de Gentse haven noemen, want hier hebben we er wel zo’n paar. Je zou ze ook gewoon parken langs de haven kunnen noemen.
Dit jaar is er een mooi stukje groen bijgekomen in Langerbrugge, het dorp naast Wondelgem. Om daar de aandacht op te trekken, zijn er vijf caches gekomen in dit gebied. Vandaag was het misschien wat frisjes, maar ons pa en ik hebben ons rond een uur of vier opgepakt en zijn er gaan cachen. Een beetje te laat vertrokken om goed te zijn, zo bleek, want we zijn niet rondgeraakt voor het te donker werd. De laatste twee caches hebben we dus maar zo gelaten.
Maar we hadden er toen wel een prachtige wandeling op zitten. Enerzijds heb je wel de oude energiecentrale en de papierfabriek, maar tegelijk is er prachtig moerasriet, een site van de oude Velodroom, en eigenlijk gewoon mooie wandelpaden, deels zelfs met vlonderpad. Een aanrader, dat vond ook ons pa. En dus wacht ik nu tot het nog eens mooi weer is op een zondag, zodat we dat rondje kunnen afwerken.
De eerste prachtige zondag in toch wel een tijdje, en dus nam ik ons pa mee op sleeptouw om te gaan cachen. Ja, hij is nog duizelig, maar hij stapt ook niet of nauwelijks, dus dat heeft ook geen kans om te verbeteren. In het ziekenhuis liep hij een paar keer per dag de gang op en af, maar zelfs dat doet hij thuis niet. Daarom moest hij mee, maar ook geen lange einden aan een stuk.
Ik was hem gaan ophalen, en tegen drie uur zaten we al aan de taart en koffie, zodat we vrij snel met een omweg richting Zomergem konden. We reden eerst in Drongen naar de Campagne, omdat daar een nieuwe, knappe cache verschenen was. Van daaruit ging het verder naar Vinderhoute, naar de Oude Kalevallei. Daar heeft ons pa trouwens voor ’t eerst zelf de cache gevonden: ik had hem nog niet in het oog, en hij wees me er meteen op. Waar hij trouwens vroeger op een afstandje bleef staan, komt hij nu sowieso helpen om vast te houden, toe te schroeven, weg te steken, dat soort dingen. Dik in orde!
We reden verder richting Nevele om daar een cache op te pikken waarvan ik wist dat hij zo’n 300 meter via een wegel langs de Oude Kale van de parkeerplaats verwijderd lag. We zagen dat allebei volledig zitten, alleen… hebben we ons mispakt aan het wegeltje dat effectief vlàk naast de Kale liep, waarbij ik soms schrik had dat ons pa zijn evenwicht ging verliezen en in het water zou liggen. Daarnaast ging het bij momenten ook nogal op en af, want blijkbaar wordt dat stukje bos vooral gebruikt door mountainbikers. Tsja… Maar het werd wel een mooie wandeling.
Het terugkeren verliep langs de vaart.
Daarna passeerden we nog langs een cache die ik donderdag niet had kunnen oplossen, maar waarvan ik vandaag wel de oplossing wist. Ook hier liep ons pa mee het bos in om te helpen, en hij zag dat het een schoontjen was. Tegen dan was het zo goed als zes uur, gooide ik ons pa af bij hem thuis, en reed zelf ook huiswaarts. Alwaar ik weer op het ideale moment langs het sas passeerde, en er een prachtige zonsondergang zag.
Een mooie zonnige dag, geen dringende zaken te doen en een vrije namiddag: ik nam de auto en reed naar mijn grootmoeder in Ursel, maar wel via een omweg.
De weg tussen Zomergem en Ursel ligt opengebroken, en dat was het ideale excuus om meteen een grotere omweg te maken en een hoop caches te zoeken.
In Vinderhoute pikte ik een simpel cacheke op, deed de resterende zes van De Soete Beese in Landegem, en brak mijn hoofd over een specialleke aan de brug tussen Merendree en Hansbeke. Helaas, ik vond de oplossing niet, al zat ik er dicht bij. In Hansbekebrug zat er een grote cache – effectief in het metaal van de brug – meer bepaald een cryptex, een speciaal soort puzzel. Het heeft me toch ook wel een half uurtje en wat kopbrekens gekost tegen dat ik hem door had. Oh, en ik had Hansbekebrug nog nooit van zo dichtbij gezien, laat staan dat ik me op ’t gemak op het ijzer heb gezet. Geestig!
Ik reed nog langs een kapelletje in Bellem, en haalde mijn duizendste cache op een bankje temidden van de velden in Ursel.
En toen kwam ik bij mijn grootmoeder, en bleek ze op zwier te zijn! Gratienne, een van de vrijwilligers, was haar komen halen voor een wandeling (allez ja, rolstoelwandeling) en was een tiental minuten weg. Hmpf. Ik had niet echt zin om met de auto in de buurt rond te gaan sjezen om ze te zoeken, en dus ging ik even op het bankje vooraan in de zon zitten. En ging dan om brood, waarbij ik de bakkersdame herkende, en zij jarenlang in de Zomergemse Unic te hebben gewerkt, waarbij ze mijn ma maar al te goed kende. Tsja… Ze hebben er overigens goeie koffie, daar bij de bakker.
En toen was het drie kwartier later, en was oma gelukkig terug. Nog drie kwartier later zocht ik een alternatieve weg terug naar Gent, en vond er nog een prachtig gelegen cache in Diepenbeek.
Tegen dat ik in Zomergem aan de vaart kwam, ging de zon net onder.
Helemaal uitgewaaid, ontspannen en goed gehumeurd ging ik huiswaarts. A day well spent!