Nieuwjaar
Vroeger spraken we altijd in de namiddag af bij mijn ouders om te nieuwjaren. Dit jaar, tsja, dit jaar zou anders zijn, dachten we. Maar een paar dagen op voorhand, op amper vijf minuten, regelde ik het volgende met mijn broers: we spraken af om zes uur bij mijn pa, ik zou kant-en-klare hapjes zoals kaasblokjes en chips meenemen, en toastbrood, Jeroen zou zorgen voor champagne en drank voor de kinderen, en Roeland moest om kaas en hesp. Jeroen zou dan ook nog zijn grote toaster meenemen, en dat was dat.
Ons pa zag dat ook helemaal zitten: toen we toekwamen, was het huis netjes opgeruimd, de grote tafel vrijgemaakt, stonden de champagneglazen klaar en brandden de kaarsen. We installeerden ons, de kinderen begonnen meteen te spelen zoals altijd, en er waren nieuwjaarsbrieven.
En daarna waren er ook croque-monsieurs.
Weet je, het voelde gewoon goed. Het zat ook goed. We misten ons ma wel, maar de sfeer was eigenlijk niet anders. En mijn pa en ik, we waren het er over eens: ons ma zou het fantastisch gevonden hebben, al haar volk in haar huis.
366 – 17 december 2016 – zonsondergang
Hipsterkapper, iemand?
Ons pa is gisteren geopereerd aan zijn tanden. Ik noem het een operatie, want het was onder volledige verdoving, om vier tanden die afgebroken waren, uit te halen. Trekken lukte niet meer, vandaar.
Ik ben hem daarstraks gaan ophalen, en hij zag er alweer patent uit, al voelde hij zich niet optimaal. Maar hij vroeg wel of we in ’t passeren langs Hilaire konden rijden. Hilaire, dat is zijn kapper van 85 jaar. Jawel. Ik had ons pa gesommeerd om eens langs te gaan, want hij kreeg weer Einsteinneigingen, en ik wilde dat hij proper was voor Marnes verjaardagsfeestje zondag.
En dus stopten we bij Hilaire. Hilaire, die al 71 jaar kapper is, en nog steeds op ’t gemakske herenkapsels snijdt. Wassen en brushen, en kleuren en permanenten doet hij niet meer, maar wel gewoon deftig snijden. Een afspraak kan je niet maken, je moet gewoon langsgaan. Of bellen of er iemand zit, want dat durft wel eens te gebeuren, ja. Zijn interieur is al decennia niet veranderd, maar het grootste deel gebruikt hij dan ook niet meer, alleen zijn stoel die netjes in het licht staat.
Geef toe, dit is toch elke retrohipsters natte droom?
Chapeau trouwens voor Hilaire. Ge moet het maar doen, op uw 85ste, en dan nog vol enthousiasme vertellen over het feit dat ge kapper waart in het leger, en dat ge verschillende prijzen en oorkondes gewonnen hebt. Straf. Ons pa betaalde de volle tien euro, trouwens. “Ik ben er nooit rijk van geworden, en ik ben dat ook nu niet meer van plan.” Voilà.
Zuiddag 2016
Zuiddag, het is op onze school en hier ten huize intussen een begrip. Voor wie het niet kent: ik leg het hier even uit.
Werk dat ik zelf altijd maar voor me uitschoof, en maar niet aan kon beginnen. Maar dat dus wel moest gebeuren. Dit jaar zat ik na te denken: er was niet direct iets dat hier moest gebeuren waarvoor ik een ganse dag een paar extra handen nodig had. Ik had het erover met Chantal, mijn kuisvrouw, tijdens het koffiemomentje. “Moh”, zei die, “is het geen idee om dan bij uw ma thuis te gaan opruimen?” Van een werk gesproken dat ik steeds maar voor me uit blijf schuiven en waar ik niet aan kan beginnen. Niet omdat het me emotioneel raakt – daar ben ik te rationeel voor – maar omdat het een immens werk is. Mijn ma hield van kleren en schoenen, en kon niks weggooien. Ik heb er al verschillende keren een hoop gerief uit weggehaald, uit dat huis, maar er blijven stapels en stapels. Ik sorteer ginder ter plekke uit, kijk of er iets is dat ik zelf wil, en laat het daar netjes op stapels liggen voor Martine, de kuisvrouw. Zij kijkt wat zij kan gebruiken (maar heeft net als ik een toch wel groter maatje), en dan neem ik het mee naar hier om Chantal te laten kijken, en een vriendin met mijn ma’s maten. En dan gaat de rest naar het dekenaal centrum in Zomergem, waar zij het verdelen voor vierde wereld, OCMW, vluchtelingen, en uiteindelijk de missies, jawel. Alleen: dat is enkel open in de voormiddag tussen negen en elf.
Enfin, ik vandaag dus met een leerlinge naar Zomergem, om de dozen en zakken die al klaarstonden, te gaan afgeven. We hebben eerst ook nog alle dekens die we vonden – en dat waren er nogal wat – in zakken gepropt. Toen alles netjes afgezet was, zijn we verder gaan opruimen. Zelie heeft alle schoenen van ons ma in grote zakken gestoken: vier vuilniszakken vol. Ik zal die deze week nog wel uitsorteren op draagbaar en echt versleten. Jammer genoeg had ons ma maatje 38, want ze heeft een aantal prachtige schoenen, waar ik met mijn veertig niet echt in kan.
Ik moest wel nog gaan lesgeven tussen tien en twaalf, maar gelukkig was Martine er ook, die Zelie kon aansturen. We hebben alle make-up van ons ma weggehaald: die wordt doorgegeven aan de VIP-school, waar ze het bruikbare materiaal er wel zullen uit sorteren. Zo goed als alle kleren zijn ook uit de kasten gehaald en nagekeken. Sommige dingen zijn in de vuilbak gevlogen, sommige dingen heb ik mee zoals nieuwe washandjes en ongebruikte handdoeken, of pareo’s en zo. Het meeste ligt er nu op stapels om door Martine nagekeken te worden.
Na mijn les ben ik teruggereden naar Zomergem, en ben ik met ons pa en Zelie iets gaan eten in de Scheve Zeven. Man, de toost met brie en honing is een gigantische aanrader. Kijk zelf maar.
Enfin, ik had wel al om vier uur klassenraden, dus Zelie was er redelijk snel van af, maar die veertig euro, die was meer dan welbesteed, echt waar. En volledig naar een goed doel, dus een dubbel goed gevoel.
En wil u volgend jaar ook zo’n helper voor een dag? Dat kan, ik zal het u laten weten!
Emotionele rollercoaster
Wat een dag. Serieus.
Ik zag het volledig zitten om nog twee uur te gaan lesgeven: van half negen tot tien over tien, en dan rechtstreeks met Wolf naar Zomergem. Bart zou om tien uur de twee andere kinderen oppikken op school, en dan met hen naar de kerk in Zomergem rijden voor de begrafenis van mijn oma. Zij is overleden vorige zondag, op een prachtige leeftijd van 104. Mijn broer heeft haar levensverhaal opgeschreven en voorgelezen in de kerk, ik zet het hieronder. Wat. Een. Vrouw.
Maar bon, terug naar iets voor tienen. Ik ben volop aan het uitleggen, wanneer mijn telefoon gaat: Bart, die weet te melden dat Meulestee brug gesloten is, en dat hij muurvast zit in het verkeer. Juist. Ik heb meteen het secretariaat gebeld, die hebben een vervanger gestuurd voor die laatste tien minuten, ik ben Wolf uit de klas gaan vissen, en ben richting Wondelgem gereden. Daar stonden de twee kleintjes al een kwartier te wachten, en konden dus meteen mee. Tegen half elf waren we in de kerk, en om elf uur begon de mooie, maar oerklassieke katholieke dienst. Chapeau voor mijn broer die alles zo grondig geregeld had.
Aansluitend ging het in rouwstoet naar het kerkhof, een tweetal straten verderop. We namen afscheid, keken toe hoe oma’s kist in de grafkelder werd geschoven, en wandelden terug. Ik ben nog wat achter gebleven omdat ook mijn vader nog was blijven staan, en heb op hem gewacht. Dat zorgde ervoor dat Bart al vertrokken was – zijn agenda zat propvol, en ik was al blij dat hij naar de begrafenis was gekomen.
En toen was er de oerklassieke, degelijke rouwmaaltijd. Omdat mijn vader expliciet gevraagd had dat ik naast hem kwam zitten, heb ik ook het zeldzame weerzien met mijn kozijns en nichten gemist, eigenlijk feitelijk. Tsja. Aan de andere kant heb ik dan wel weer een goeie babbel gehad met de zus van mijn oma: tante Angèle, 102, bijzonder bij de pinken, woont nog steeds in haar eigen huis, en kan zelfs alle achterkleinkinderen uit elkaar halen. Faut le faire.
Tegen vijf uur zijn we naar huis gereden, trokken de jongens hun rugbykledij aan, en stond de babysit hier om met hen en met mijn auto naar de Blaarmeersen te rijden. Merel is met haar gaan picknicken – tradities zijn er om in ere te houden.
Een en ander zorgde ervoor dat ik een uurtje kon slapen. Ik weet niet waarom, maar ik voelde me niet zo lekker. Mijn maag lag overhoop, ik was wat misselijk, en vooral ook doodmoe. Tegen half acht kwam Bart me dan oppikken om samen met hem, zijn zus en diens wederhelft, schoonma en vrienden die voor haar gezorgd hebben tijdens en na haar heupoperatie, te gaan eten in de Vrijmoed. Fantastisch restaurant, maar niet als je het liefst van al enkel een yoghurtje zou eten en onder een dekentje opgekruld wil liggen in de zetel.
De anderen namen dan ook allemaal de zevengangenmenu, ik hield het op vier, en moest dan nog moeite doen. Maar lekker was het wel!
En ja, dat laatste met die tomaten, dat is een dessert.
En het ergste was, dat de ober gezien had hoe ik even proefde van Barts tweede dessert. Ik mocht het van Bart gerust gans opeten, maar zag dat niet zitten, hoe lekker het ook was. En dus kwam die mens ietsje later af met een apart dessertje voor mij, op basis van paprika. Lekker, maar ik heb het gewoon niet opgegeten, dat ging niet.
Was ik blij dat ik tegen half een in mijn bedje lag? Reken maar..
Zomergems werkdagje
Nu ons ma niet meer alles zelf kan doen – chapeau voor wat ze tot hiertoe wel allemaal deed, ze is per slot van rekening de 70 voorbij – en soms moedeloos wordt van al het werk dat er overal ligt, dachten de broers en ik: we doen eens van werkdag in Zomergem.
We hadden om tien uur afgesproken, maar – mea culpa – het was kwart voor elf voor we eraan begonnen. Roeland dook met Wolf de oude kelder in die overstroomd stond en haalde er alle rommel en brol uit: kapotte en lege wijnkistjes, oude dozen, restanten van bijengerief, kapotte zakken suiker, enfin, u kent het wel. Meteen pompten ze ook alles leeg, schepten de smurrie eruit, en ruimden ook gewoon alles op. Jammer van het goede weer, ze zaten grotendeels in een donkere en zeer vochtige kelder.
Intussen ruimde ik het plankier beneden wat op. Buitenzitten doet ons ma altijd op het balkon en soms op het terras, maar ook beneden is er wel degelijk tuin met een groot plankier. Ik sorteerde massa’s oude bloempotjes en gooide er stapels weg, stapelde hout, sleepte tegels weg, veegde hoekjes uit, gooide rommel weg, sorteerde ander gerief, en begon daarna hetzelfde te doen in de garage. Nu de oude jeep er weg is, is er meer plaats. En helaas ook meer plaats voor rommel en ongeordend gerief. We gooiden bakken overbodig computergerief weg, ons pa sorteerde een paar andere bakken, we ruimden op, veegden, kuisten, versleepten, en gooiden nog meer weg. Jeroen sleepte het meest naar mijn auto.
Ik heb gelukkig een grote auto met een echt grote koffer, en die hebben we twee keer bomvol gestapeld met gerief voor het containerpark. Roeland zegt dat hij eigenlijk spijt heeft dat hij er geen foto van genomen heeft, want dat hij nog nooit een auto zó vol bucht en brol gezien heeft.
En ook merci aan mijn schoonzusje, die tegen half een voor iedereen soep en spaghetti had, zodat we ons daar geen zorgen over hoefden te maken.
Mijn rug vond het welletjes, mijn benen ook, maar het resultaat mag er zijn. Alleen gaan er nog wel zo’n paar dagen moeten volgen.
Relax
Maandagavond hing ik – zoals wel vaker – met ons ma aan de telefoon. Ze wist te vertellen dat ze eigenlijk niet meer zo comfortabel in haar canapé zat, en of wij toevallig zo geen losse zetel staan, genre relax. Een nieuwe wilde ze niet kopen, want het ging toch niet voor lang zijn. Ik beloofde dat ik eens ging rondhoren, en belde naar mijn schoonma. Die was net zelf de zetel van mijn schoonvader beginnen gebruiken, nu ze zelf sukkelt met artrose in haar schouder.
Ik zette dus gisteren een oproepje op Facebook: wie weet was er wel iemand wiens ouders net in een rusthuis waren, en die er zo eentje op overschot had?
En jawel, Serge, een kennis van zowel Bart als mij, reageerde: in het huis van zijn moeder in Torhout stond er nog eentje, een elektrische, en die mocht ik gerust komen halen. Ik ben gisterenavond na het eten nog in mijn auto gesprongen en naar ginder gereden. Nog een chance dat ik een echt grote koffer heb: de zetel kon er gewoon in rechtstaan.
Deze namiddag ben ik dan, terwijl Kobe naar de muziekles was, met Wolf en Merel naar Zomergem gereden.
We hadden nog een klein beetje tijd over, en pikten eerst nog een cache op in Zomergem. De andere vonden we helaas alweer niet.
In Zomergem had ik mijn broer, die een straat verder woont, opgetrommeld om de zetel naar boven te krijgen. Het kostte ons enige moeite, een hoop gezucht, gesteun en gezweet, maar hij staat waar hij moet staan. Oef.
En Merel, die nam intussen foto’s.
En de zetel, hij werd goed bevonden. Nog die chance!
Nieuwjaren
Jawel, er wordt hier nog steeds naarstig genieuwjaard. Ons ma wist dat ze op nieuwjaar zelf te moe ging zijn – uitgaan, jaja – om echt een volledig ‘feest’ te geven, en het was eigenlijk nogal à l’improviste dat we daar toen allemaal waren. We hadden natuurlijk toen wel de nieuwjaarsbrieven gelezen, ha ja. Maar een familiefeest? Dat was voor vandaag gepland.
Ons ma zag er tegenop om voor zoveel man – acht volwassenen, zeven kinderen – eten te voorzien, en dat begrijp ik maar al te goed. Maar ze heeft wel een brigade aan jongere mensen in huis, en dus brachten Roeland en Sarah een pleiade aan hapjes mee, had Delphine voor heerlijke zalm met toast en vooral een bijzonder lekkere tomatensalade gezorgd, en zorgden Bart en ik voor drie grote schotels versgemaakte lasagne. Ons ma moest dan natuurlijk wel nog de tafel zetten en zo, en zij had ijsbuche voorzien, maar het scheelt toch echt wel een pak werk.
Ons pa had redelijk fantastische wijn bovengehaald, eentje zelfs die volgens de Vivino-app tegen de 500 euro voor een fles ging. Het smaakte, kijk maar naar de gezichten van de heren hierboven.
En de afwas? Met een dergelijke brigade is dat eigenlijk ook snel geregeld.
Ik had in elk geval een bijzonder fijne namiddag, en de kinderen duidelijk ook. De vier jongens waren op een bepaald moment hijgend binnengekomen: ze hadden buiten op het terras een ijsbaan gemaakt en amuseerden zich te pletter! En de meisjes, daar had oma mijn oude kamer voor opgewarmd, en die waren daar rustig aan het spelen.
Merci, ma!
Nieuwjaren
Ons ma zag het niet zitten – ze waren zelf weg geweest gisterenavond – om uitgebreid iets te doen voor Nieuwjaar vandaag. Wij, aan de andere kant, zagen het dan weer niet zitten om níet langs te komen. En dus nodigden we onszelf maar uit. Net zoals Roeland en Jeroen met hun gezin. Wij brachten javanais mee en zelfgebakken pompoentaart – een nieuwe – en Roeland had champagne mee, en er was koffie.
En uiteraard waren er ook nieuwjaarsbrieven, en de bijhorende envelopjes. Jeroen was iets later, maar nog net op tijd om de meter-peter-brieven uit te wisselen.
Maar de prijs van het schattigste? Die ging toch echt wel weer naar Marne en haar liedje. Oordeel zelf maar.