Den hof van den deken

Nog half ziek zijnde, zag ik het niet zitten om vandaag te gaan geocachen, ook al was het prachtig weer. Maar toen ik ons pa naar huis voerde, wilde ik toch nog wel even met hem in Rijvers een cache oppikken. We hadden die vlug in handen, parkeerden voor zijn deur, en wandelden samen nog even tot in de tuin van de dekenij. Daar zat namelijk nog de laatste labcache van Zomergem en ons pa was ook al in geen tijden nog in den hof geweest.

We waren allebei aangenaam verrast: het is echt een publiek park geworden, en ik genoot. En ik moest vooral terugdenken aan die keer, ik vermoed 35 jaar geleden, dat de toenmalige deken zijn Engelse hoendertjes ontsnapt waren en hij ze al dagen probeerde te vangen, zonder resultaat. Hij heeft toen aan ons pa gevraagd om ze te komen schieten omdat ze de gansen hof naar de *** hielpen. Ons pa heeft dan een heel licht kaliber cartouche gezocht en die hoendertjes geschoten, we hebben vooral tranen gelachen want die beesten waren gigantisch rap, en als beloning hebben we er eentje gekregen voor in de pot. Dik in orde.

Een paar caches in Zomergem

Vandaag was ons pa geweest, zoals altijd, maar ik zag het niet zitten om uitgebreid te gaan cachen in Lochristi. Liever wilde ik dan wat vroeger, na de koffie, terug naar Zomergem rijden om daar samen met hem nog een paar losse caches op te vissen.

Zo gezegd, zo gedaan: we reden langs de Gru richting Moerstraat en verder naar het Beukenpark, want ik was grandioos vergeten afslaan aan Lovendegem. Het zorgde wel voor een prachtig landschap.

En in het Beukenpark hebben we wel even staan zoeken, want er was nogal wat afwijking. Maar vooral werd onze aandacht getrokken op een bijzonder majestueuze boom, een blijkbaar beschermde plataan, en zeer terecht ook.

Ik ga ooit wel eens in volle zomer hier terugkomen om die boom dan nog eens te bekijken. Serieus zeg, de foto doet hem onrecht.

Vette Veemarkt

Zoals altijd ging ik ook vandaag ons pa ophalen in Zomergem. Hij had me gewaarschuwd: het is Vette Veemarkt, ge kunt niet parkeren.
En toen stond ik in zijn straat en zag ik de melkkoeien al lopen op ’t dorp, en zijn we nog even tot ginder gewandeld.
Op het ene plein stonden de melkkoeien met hun overvolle uiers klaar voor keuring, op de markt stonden de prijsbeesten onder de dikbillen. Jeroen stond er, zoals altijd, met een soortement tombola: je moet het gewicht van twee varkens raden en wie er het dichtst bij zit, wint een half varken, of zoiets.

Naar de tractors, de schapen en kleine huisdieren zijn we niet meer gaan kijken, daarvoor was het te koud en te veel wind. Maar het is echt nog een andere wereld: zo is er een wedstrijd “om ter langst aan de pijpen van een boerenoveral blijven hangen” en dergelijke.

Het gaf me een enorm gevoel van nostalgie, maar tegelijk ben ik blij dat ik er weg ben, uit dat dorp. Ik ben duidelijk meer een stadsmens, zoveel is duidelijk.

Een paar cachekes in Zomergem

Ons pa had er precies niet veel goesting in vandaag, hij zwijmelde nogal, zei hij, en had niet veel evenwicht. Reden te meer om die vicieuze cirkel te doorbreken, vind ik dan, en dus sleurde ik hem mee naar een paar wegels in Zomergem.

Eigenlijk gingen we gewoon voor het Slokstraatje, de wegel die achter het huis en vooral de tuin en vijver van Mark en Annemie loopt. De cache was niet zo evident wegens blijkbaar vooral voor mensen groter dan 1.65 meter bedoeld. Maar bon, met wat gewriggel en op mijn tenen staan had ik hem toch in handen.

En toen wilde ik graag nog even kijken in de tuin, want in herfstkleuren had ik die nog niet vaak gezien. Prachtig, alweer… En ons pa, die liep dapper mee, zwijfelend of niet.

 

 

Een paar cachekes in Zomergem

Tegenwoordig rijdt ons pa niet meer zelf met de auto: het ding weigert te starten, en ik vind dat niet slecht. Ons pa zijn reactievermogen is niet meer denderend, hij heeft parkinson en zijn ogen zijn ook niet altijd even scherp. En hij is tachtig, dat ook.

Ik ga hem nu elke zondag zelf halen in Zomergem en breng hem dan rond half zes weer terug. Vandaag was dat iets vroeger, want het was nog steeds prachtig weer en we wilden nog een paar caches in Zomergem oppikken. Eentje lag aan de Azijnwegel, waar ons pa meteen ook de naam van kon verklaren, en eentje een eindje verder in de Karel Lodewijk Ledeganckstraat, een van Zomergems bekende inwoners.

Lang hield ons pa het niet uit, en na 500 m vroeg hij al of het nog ver was, maar op zich geniet hij er telkens toch weer van, van onze korte wandelingen. Oh, én van het zoeken naar de cache, want hij zoekt zeer actief mee, gelukkig maar.