Waarschuwing: het is een lang verhaal. Alweer. En ja, ik schrijf dit ook voor ons pa zelf, want hij herinnert het zich niet meer.
Toen Wolf zondag ons pa ging halen rond half twaalf, lag die nog in zijn bed. Dat is absoluut niet van zijn gewoonte: hij kijkt standaard uit naar de zondagen hier bij ons en zit doorgaans al vanaf elf uur netjes klaar in de zetel, met zijn gerief ook klaar en al. Wolf hielp hem opstaan, aankleden en bracht hem mee. En ook hier bleek dat hij toch wel redelijk verward was, zowel in zijn spraak als in zijn motoriek. Zo bleek achteraf bijvoorbeeld dat de kousen die hij sorteerde en samenstak – hij doet dat graag, doet dat al jaren en heeft er een hobby van gemaakt – allemaal fout waren: er zaten zwarte bij witte, drie kousen samen, één kous apart, en de bolletjes waren ook absoluut geen bolletjes meer. Hmm. En zijn medicatie? Die had hij de voorbije weken maar voor de helft genomen, denk ik, en dan zeker nog niet op tijd.
Ik heb een grondig gesprek gehad met hem dat het zo echt niet verder kan, en dat gaf hij schoorvoetend en met dikke tegenzin ook toe. Ik mag hem activeren voor WZC Ons Zomerheem, maar ik vermoed dat hij nog wel van gedacht zal veranderen. Mijn beste argument? “Wat als uw eigen moeder in die omstandigheden zou leven? Wat zoudt ge dan zeggen?” Hij gaf me gelijk.
Bart bracht hem naar huis – dat is nog een brug te ver voor mijn rug, zeker als ik me er zo in opwind – en vertelde achteraf dat hij er echt niet gerust in was. Hij was twee keer bijna van de trap gevallen, Bart had hem moeten opvangen. En verder struikelde hij nog een paar keer, begon meteen koekjes te eten, vond zijn valalarm niet, dat soort dingen.
Ik ben maandag dan meteen naar Ons Zomerheem beginnen bellen, maar helaas: blijkbaar heeft ons pa een A-score op de Katz-schaal, en dan willen ze hem niet opnemen. Ik denk dat de dame van de opname zeker een half uur uitleg heeft gegeven, en op een bepaald moment heb ik me ook verontschuldigd: dat ik echt niet boos was op haar. Ze moest lachen en zei dat ze dat ook zeker niet zo had aangevoeld, en dat ze de diepe frustratie begreep. Blijkbaar zijn dit de criteria waarop de Vlaamse Overheid de subsidies en ondersteuning bepaalt:
- zich wassen
- zich kleden
- transfer en verplaatsingen
- toiletbezoek
- continentie
- eten
Ons pa scoort te goed op al die dingen, los van het feit dat hij zichzelf niet verzorgt, niet deftig meer eet – hij leeft de laatste tijd enkel nog op chocolade en koekjes, voor zover we merken, zijn brood en zelfs warme maaltijden blijven staan – en vooral zijn medicatie niet neemt. Ook de Parkinson, de tromboses en de bipolaire stoornis tellen niet mee…
De dame stelde voor om contact op te nemen met de thuisverpleegkundige of de neuroloog om zijn bilan te herbekijken, als ze mijn verhaal zo hoorde. Tsja.
En dan, een half uur na dat gesprek, belt de thuisverpleegster van ons pa. Geloof me, die hebben zeer weinig tijd per patiënt, die gaan echt niet bellen zonder reden. Ze zei dat ze echt ongerust was, dat ons pa nog sliep toen ze tegen de middag toe kwam, dat hij helemaal verward was, niet normaal kon spreken, moeite had met zijn evenwicht, en dat ze het niet vertrouwde om hem alleen te laten. Ik legde het probleem met de A-score uit, en ze zei dat ze ging overleggen met haar teamoverste. En jawel, tien minuten later belde ze dat ze samen ons pa een B-score hadden gegeven, want hij had onder andere in zijn broek geplast.
Ik belde meteen terug naar het WZC, maar daar was uiteraard acuut geen plaats – dat had ik ook niet verwacht – maar de dame zei ook dat ze, op basis van wat ze hoorde, ons aanried om met hem naar de spoed te gaan. Hij zou sowieso stabieler moeten zijn om opgenomen te worden. De thuisverpleegster had dat eigenlijk ook gezegd…
Zodoende heeft Jeroen hem in de late namiddag naar de spoed gebracht – de bizarre details bespaar ik u – en heeft Roeland hem daar afgelost – mij zou het niet gelukt zijn, fysiek niet, maar vooral ook mentaal niet. Ik kon het er eventjes niet meer bij hebben.
Roeland wist te vertellen dat hij enkel maar verwarder werd en dat ze hem dus wel degelijk opgenomen hadden, na enkele testen en na contact met zijn neuroloog.
Dinsdag hoorden we niks en is ook niemand van ons langs gegaan: er waren eigenlijk toch de hele dag testen en scans, dat wisten we. Ik had wel uitgebreid contact met de sociale dienst van het ziekenhuis, en die ging volledig akkoord met onze inschatting: dat het niet langer verantwoord is dat hij nog thuis zou wonen, zowel door de trappen als door het gebrek aan medicatie.
Vandaag is Roeland dan langs gegaan, en hij vond het ontluisterend en confronterend: ons pa was vastgebonden want zeer onrustig en was al uit zijn bed gevallen. Hij herkende Roeland niet, kon niet echt spreken want zijn woorden waren compleet onverstaanbaar gewauwel, hij verstond ook Roeland niet en was zeer geagiteerd. Roeland vergeleek het met ijlen bij hoge koorts, zo leek het wel. Voorlopig weten ze de reden nog niet, misschien zit er ergens een latente ontsteking maar die was niet echt zichtbaar in zijn bloed. Hij is een stuk slechter dan gisteren, zei de verpleging, en ze hebben hem zelfs verlegd qua kamer zodat hij beter onder controle staat.
Aan de ene kant ben ik er absoluut niet gerust in, aan de andere kant net wel: hij is veilig, onder toezicht en kan voorlopig zichzelf geen kwaad meer berokkenen. En hopelijk mag hij nu wel naar een WZC, zodat de broers en ik eindelijk niet voortdurend bezorgd moeten zijn.
Wordt vervolgd.
