Blauw oog
Hoe zit het intussen met het blauw oog van Wolf? Hij had dat vorige vrijdag opgelopen op training, doordat een medespeler keihard tegen zijn kop was gelopen, vlak boven zijn oog. Het oog op zich had dus geen enkel probleem, alleen was de bloeduitstorting een beetje beginnen zakken en had hij dus een blauw oog. Tip: op het moment zelf ijs op leggen, maar achteraf, als het kwaad toch al is geschied, warme compressen. De zwelling trekt onmiddellijk weg dan. Weet ik van toen ik als studente ook ooit eens een blauw oog had dat compleet dicht zat.
Enfin, het oog is intussen al niet meer blauw, maar geel en paars. Wolf kan er gelukkig zelf wel om lachen, het ziet er ook wel stoer uit.
366 – 08 oktober 2016 – blauw oog
Complimenten
Complimenten van een puber, dat is toch nog wat anders dan die van een scholier.
Als Merel zegt: “Mama, je bent zo mooi vandaag!”, dan weet ik dat ze dat gewoon meent. Als Wolf zoiets zegt, dan weet ik dat daar misschien al een nodige korrel zout moet bij genomen worden, gezien het sarcasmegehalte hier in huis *kijkt helemaal onschuldig*.
Maar vandaag kreeg ik twee pubercomplimenten. Ik had iets nieuws aan, en vroeg wat hij ervan vond.
“Awel mama, ik had het al zitten peinzen van zodra ik u zag vanmorgen: “Waar heeft die dat gehaald, en waarom heeft ze dat nog niet veel eerder aangedaan?”” Een gemeend compliment dus, al is het iets minder rechtuit dan vroeger.
En toen volgde er nog een tweede, zij het iets twijfelachtiger.
“Mama, ik dacht dat jij de rare van de twee was, maar bij papa’s Koreaanse pop begin ik toch te twijfelen”. Bart was naar Koreaans popmuziek aan het luisteren, en man, daar zitten rare dingen tussen. Maar of Wolfs uitspraak daarom nu een compliment was?
Hij zat in elk geval bijzonder grijnzend te kijken met van die lichtjes in zijn ogen.
Pubers, het is me wat…
366 – 03 augustus 2016 – terug van kamp
366 – 28 juli 2016 – briefje voor Wolf
Een rustige zondag met een hectisch begin!
Een zondags begin om niet snel te vergeten! Wolf moest om half acht gepakt en gezakt (letterlijk) aan het station staan, om te vertrekken op tiendaags tentenkamp. We waren op om half zeven, ruim op tijd om te douchen, de croissants te bakken en op te eten, en te vertrekken. Bijzonder gemoedelijk eigenlijk, want we waren geen van beide echt wakker. Toen ik om 7.32u de Albertlaan opreed om parkeerplaats te zoeken, ging mijn telefoon: de leiding. Ik vond dat wat voorbarig, zo amper 2 minuten te laat en al bellen. Maar toen bleken ze gisterenavond rond zes uur nog een sms gestuurd te hebben dat de trein vervroegd was, maar dat hadden we niet gezien. Ze hadden afgesproken om 7.15u, want de trein vertrok om 7.40u, en ze stonden intussen al op perron elf. Juist ja. Ik heb me de Kiss&Ride ingeschoten (op zijn Gents: de lek-en-vertrekzone), me daar geparkeerd, de rugzak op mijn schouders getild, en ben beginnen snelwandelen, met Wolf en Merel in mijn kielzog. En uiteraard kon het niet spoor twee zijn, maar moest het spoor elf zijn. Enfin, de trein stond er al, de scouts zaten er al op, maar Wolf kon er gelukkig nog bij, en ook Quinten, die net na ons aankwam en die ook de sms niet gezien had. De leiding stelde ons gerust, Wolf zwaaide nog even, en ik pufte uit. En dat was dat. Zo efkes een half spurtje trekken, op zondagmorgen om half acht, met dertien kilo op uw schouders, het is gelijk dat zo niet.
Soit, thuis was er rust en koffie, en een lange voormiddag ^^
We hadden ook Barts ma al verschillende keren uitgenodigd om op zondag hier te komen eten, maar ze zag zich op de rit van 45 minuten, zeker nu haar heup nog aan het herstellen is. Maar bon, vandaag verplichtte ze zichzelf, want anders zou ze al helemaal niet meer buiten komen. Met een uur of twaalf stuikten hier dus beide overblijvende grootouders toe, terwijl Bart in de keuken stond, en ik in vuile kleren de wildernis achteraan aan mijn bureau probeerde in te tomen.
Maar ik werd dus gesommeerd aan tafel te komen, en Bart zette ons, na een voorgerechtje van garnalen, een succulente rosbief voor. We zaten buiten onder de schaduw van de nieuwe parasol, en genoten.
Mijn pa reageerde ontgoocheld toen hij hoorde dat er geen vers ijs ging zijn, en aan de ronk van schoonma hoorde ik dat ook zij daar geen nee tegen zou zeggen. En dus, tsja, maakte ik toch maar weer ijs, want het was er wel het weer voor, ja. Voor de koffie met taart zijn we zelfs binnen gaan zitten, want het werd toch te warm…
Tegen vijven waren ze beiden weg, was het hier muisstil, en las ik nog een beetje. En kuiste een schuif uit, dat ook, ja.
En ’s avonds, ’s avonds ben ik met mijn echtgenoot een fietstochtje gaan maken, van de Dries naar het rusthuis, dan naar de Neptunus, en terug. Waar zo’n Pokémon Go al niet goed voor is, zeker? Ik klaag niet, en geniet. Zowel van het fietsen als van het spelletje :-p
Nieuwe kamer voor Wolf
Niet letterlijk natuurlijk, maar zo voelt het wel. Na al dat verbeteren had ik wat energie die eruit moest, en ik vond dat Wolfs kamer wel wat logischer kon. Destijds hebben we die zo ingericht, maar ik vond dat het beter kon, na het ‘proefdraaien’. En dus hebben we vandaag eventjes gans zijn kamer gereorganiseerd: de kleerkast verschoven, logeerbed en eigen bed naast elkaar – nu écht een kingsizeversie – zijn bureau een klein beetje anders, het zeteltje op een fijn plekje… Amai mijn voet, dat wel, maar Wolf was zeer blij met het resultaat. Merel en Kobe hebben in elk geval zich te pletter geamuseerd op het extra grote bed.
Gitaarexamen
Vandaag had Wolf nog eens ’toonmoment’, ook wel gekend als gitaarexamen. In februari hadden we al eens van hot naar her gecrosst, en ook vandaag ging het richting Poel. Ik moet zeggen: hij speelde niet slecht, voor een derdejaars. Een paar foutjes door de zenuwen, wellicht, maar het was wel oké. Als een trotse mama heb ik het meteen ook gefilmd.
Oma, je zou trots geweest zijn!
London!
Zoals ik al eerder zei, waren Wolf en Bart dit weekend in Londen. Ik ben hen daarstraks, zo rond half tien, gaan ophalen aan het station, en Wolf zag er misschien wel wat moe uit, maar zijn ogen blonken.
Tate Modern, Greenwich met de boot en daar dan op de nulmeridiaan staan, the London Eye, de Tower Bridge, ze hebben echt veel gedaan, en heel veel rondgewandeld. Een uitgebreid verslag heb ik niet gekregen – dat is niet cool als je twaalf bent, en vooral, dat was iets tussen jongens – maar wel af en toe een foto via mail of Facebook. En ik, ik was content.
