Geplaatst op

Pitapizza’s

In de categorie “snel klaar en super lekker” de pitta-pizza van Weight Watchers.

Het is vreselijk simpel en snel klaar: je zet je oven op 180°, legt vier pitabroodjes of kebabbroodjes, waarin je met een scherp mes een kruis in hebt gesneden, op een bakplaat, je wrijft ze in met een klein beetje olijfolie, en belegt ze zoals een pizza. Vijf minuten later: voila!
Het recept van Weight Watchers is met rode ui en spinazie: twee rode uien in ringen, met twee fijngesnipperde teentjes knoflook bakken in een een beetje olijfolie, en dan een ganse zak spinazie erbij laten slinken. Daarmee de pita’s beleggen, afwerken met geraspte fontinakaas, en klaar. Simpel, snel en lekker. En zelfs nog vegetarisch.

Ik had geen rode uien, en het werden dus gewone uien, en er zat bij mij nog hesp bij, en de fontina werd vervangen door mozzarella, maar het was minstens even lekker. En klaar op een kwartiertje.

Dik in orde!

Geplaatst op

Pita-pizza met spinazie en rode ui

Pita-pizza’s: het was al serieus lang geleden dat ik dat nog eens gemaakt had.  Het is nochtans vreselijk simpel en snel klaar: je zet je oven op 180°, legt vier pitabroodjes, waarin je met een scherp mes een kruis in hebt gesneden, op een bakplaat, je wrijft ze in met een klein beetje olijfolie, en belegt ze zoals een pizza. Vijf minuten later: voila!
Het recept van Weight Watchers is met rode ui en spinazie: twee rode uien in ringen, met twee fijngesnipperde teentjes knoflook bakken in een een beetje olijfolie, en dan een ganse zak spinazie erbij laten slinken. Daarmee de pita’s beleggen, afwerken met geraspte fontinakaas, en klaar. Simpel, snel en lekker. En zelfs nog vegetarisch. Maar eigenlijk kan je er alles op kwijt. De volgende keer ga ik er ananas bij leggen voor de kinderen, daar zijn ze allebei zot van.

Geplaatst op

6 kilo and counting!

Dat ik te dik ben, is geen verwijt, maar een simpel vaststaand feit. Dat ik het moeilijk heb om dat gewicht onder controle te houden, ook. Na Merels geboorte woog ik nog 80, vond ik van mezelf dat ik er prima uitzag, en zwoer dat ik het zo ging houden.

Fast forward naar 7 jaar later, en helaas ook 17 kilo meer. Jawel. Half september zag ik zowaar de 97 op mijn weegschaal verschijnen, en dus een BMI van 34.3. Hmpf.

Het probleem was dat het me aan intrinsieke motivatie ontbrak. Ja, ik moest vermageren. Ja, ik moest daar iets aan doen. Zucht.

Nu is het probleem wel heel acuut geworden: elk gewicht op mijn rug doet pijn. Een handtas dragen doet pijn. Boodschappen dragen doet pijn. En dus ook elke kilo gewicht aan mijn lijf veroorzaakt pijn. Elke kilo minder is een kilo meer comfort voor mij. De keuze was dus snel gemaakt: die kilo’s moeten eraf.

In het ziekenhuis, door alle pijn en miserie, was er ook al 2.5 kilo af, maar ik vreesde dat die er snel weer gingen bij komen zodra ik weer normaal kon eten.

Weight Watchers dus. Het heeft zichzelf meer dan bewezen bij mij, het werkt, en ik word er niet ongelukkig door. Ik ken het systeem door en door, veel tijd kost het me niet, ik heb massa’s recepten en kookboeken, en nu dus wel degelijk een motivatie. En ja, het werkt ook effectief, ook al eet ik elke dag nog mijn stukjes chocolade en boterhammen.

Op maandag 23 oktober, twee weken na de verschuiving, ben ik dan ook officieel begonnen met echt opschrijven, wegen, en tellen. Daarvoor lag ik eigenlijk echt nog te veel in de zetel om goed te zijn.

17-10-08: 97
17-10-23: 94
17-10-30: 93.3
17-11-06: 92.4
17-11-13: 92.1

En toen was er het Omenweekend, waar ik vond dat ik me toch had ingehouden, geen desserts en zo, maar blijkbaar vond mijn lijf van niet. Ugh. Maar het euvel herstelde zich snel, gelukkig maar.

17-11-20: 93.4
17-11-27: 91

Soms gaat het dus inderdaad stevig, soms gaat het wat minder. Maar zo lang er een duidelijke neerwaartse trend is, ben ik al blij. Met een gemiddelde van een halve kilo per week ben ik tevreden, da’s een pakje boter. 6 kilo op 8 weken: dik in orde. En mijn BMI is al gezakt naar 32.2. Nog steeds obesitas, maar al ietsje minder erg. Mijn jeansbroek spant in elk geval niet meer, en mijn broeksriem mag een gaatje verder.

Donderdag en vrijdag gaan lunchen. Benieuwd wat dat gaat geven :-p Maar we houden vol.

Geplaatst op

Heerlijk gezelschap

Sommige dagen zijn gewoon beter dan andere.

Deze morgen genoot ik intens van Merels gelukzalige glimlach bij het posten van de brief naar de Sint. Hoe zo’n geloof nog zo rotsvast kan zijn… En het leuke is: Kobe heeft evenveel moeite gedaan, met brief en tekening en alles, want alleen op die manier blijft de illusie bij Merel in stand, zei hij. Fantastisch, toch?

Daarna ben ik braafjes wat gaan liggen, want tegen half elf stond ik al te koken: rustig, in stagekes, en tussenin af en toe weer liggen. Mijn maatje van ’t school kwam namelijk langs, en we zijn beide aan het Weight Watchen: dik in orde dus. Ik maakte een fantastisch receptje klaar, en levendeverse pompoensoep met dille.

We zetten ons te tetteren, ik kreeg alle verhalen en roddels (nu ja) van school te horen, en ik genoot er immens van. Ja, zo drie maanden thuis zitten, da’s niet zo bevorderlijk voor het sociale leven. Al een chance dat ik van nature nog niet zo’n sociale ben…

Maar nog ne keer merci, Peggy’tje, ’t heeft me deugd gedaan!!

 

Geplaatst op

Van kappers, kringwinkels, kinesisten en keuvelen

’t Is toch een gemak, zo’n kapper die eigenlijk feitelijk met pensioen is, maar toch nog een paar klanten doet. Dat zorgt ervoor dat je belt, en meteen de ochtend daarna mag komen. Merel en ik stonden dus om tien uur bij Marie-Jeanne. Merel schrok even toen we de deur openstaken: niet alleen Vigo, de bruine retriever was thuis, maar blijkbaar ook twee logés: een kleiner ras, en nog een golden retriever. Juist ja! Maar sinds haar kennismaking met Lola, de hond van bij de rugby, is het al veel beter met haar kunofobie. Om niet te zeggen: veranderd in een gewone gezonde achterdocht tegenover honden.

Een en ander resulteerde in het volgende tafereel:

IMG_0055

En ondertussen zette Marie-Jeanne stevig de schaar in mijn pluimhaar, met een toch wel fijn resultaat, ja.

We reden naar huis, maar moesten voorbij de Kringwinkel aan de Dampoort passeren, en dus stopten we even. En kocht ik een hoop schoolgerief voor in mijn klas, twee T-shirts voor Merel, een hele knappe handtas in bruin leer voor amper 5 euro, een rode leren brillendoos, een paar boeken van Geronimo Stilton voor Kobe, een paar boekjes voor Merel en nog een hoop gerief. Het resultaat was dat het al na twaalven was tegen dat we thuis waren. Op zich nu niet zo’n probleem, ware het niet dat ik zo’n beetje vergeten was dat we om half twee al bij de kinesist moesten staan, en ik nog boodschappen moest doen en nog moest koken. Tot overmaat van ramp dook net op dat moment de tuinman op om een paal voor de hangmatten te betonneren, en moest ik die mens nog uitleg en gerief geven. Juist ja.

Om half een stond ik in de supermarkt, deed al crossend de boodschappen voor die middag én voor de gasten die ’s avonds kwamen eten, en om vijf over één stond ik alweer thuis. Ik trommelde mijn legioen op, zette iedereen aan het groentesnijden, gooide de pasta in het water, en stelde wat later vast dat dat de traagste factor was in het koken, want de rest van dit recept was netjes op tijd klaar. En nog meteen gezond en calorie-arm ook :-p

Wolf en ik aten in sneltreinvaart, en jawel, om half twee gooide ik hem af bij de kine. Ik reed meteen door naar wat verderop in Evergem om de dagelijkse cache op te pikken, en stelde vast dat er een andere verdwenen was.

Thuisgekomen maakten Merel, Kobe en ik de tiramisu, ruimden we op, draaide ik het voorgerecht in elkaar, zette de tafel, en dat was dat.

En om zeven uur stipt – Bart stond nog in de file vanuit Brussel te koekeloeren – stonden mijn neef en zijn vrouw aan de deur voor een gezellige avond met lekker eten en heel veel geklets.

Sommige dagen zijn gevuld voor je het goed en wel beseft, en zijn ook voorbij voor je het goed en wel door hebt. En in dit geval was dat jammer!

 

Geplaatst op

Weight Watchers na twee weken

Ik ben nu twee weken bezig met de WW, en ik ben eigenlijk wel content, ja.

De eerste week was toch wel de moeite: 1,2 kilo eraf! ’t Was ook nodig, ja. En toch heb ik nog taart gegeten, en een dikke éclair binnengespeeld en dat soort dingen.
De tweede week, die begon prima, maar tegen ’t weekend was ik eraan voor de moeite, want toen was er nieuwjaarsfeestje van Wijs, en knabbelde ik de zaterdag ook nog wel wat, en was er zondag dat feest bij ons ma. En ik moet toegeven dat ik me niet echt ingehouden heb. Maar die eerste vier dagen was ik eigenlijk toch wel serieus wat af, zodat de uiteindelijke balans een status-quo was. Works for me.

Enfin, we zien wel waar het eindigt, maar voorlopig heb ik er geen probleem mee. Ik heb geen moment honger, en ik eet ook nog wel wat chocolade en zo. Alleen weet ik dat er na verloop van tijd telmoeheid intreedt. Maar bon, voorlopig hou ik het nog wel even vol. Het moet.

En dat stuk oreotaart van vanmiddag? 8 punten voor gerekend. Dus ja, het kan!

Geplaatst op

Dik

Ik geef het toe, ik heb in vijf jaar niet zo dik gestaan als nu. Nooit spectaculair slopen de kilo’s er weer aan, 100 gram per 100 gram, beetje bij beetje, u kent het wellicht wel. Jammer, want er zijn veel van mijn mooie kleren waar ik momenteel weer niet meer in kan. 13 kilo, het is niet weinig, dat geef ik toe.

Maar bon, we gaan er weer iets aan proberen doen. Weight Watchers werkt voor mij, alleen moet ik het ook echt gewoon dóen. En er moeten inderdaad minstens vijf kilo af, wil ik deftig in het mooie kleedje kunnen dat ik gekocht heb voor Wolfs communie.

Dus: en avant, die goeie voornemens, en avant die kilo’s! Hup hup hup!

(En nu nog volhouden, zei ze met een klein stemmetje…)

Geplaatst op

Clafoutis van primeurgroenten met geitenkaas

Toen ik woensdag langs Doornzele passeerde, ben ik er bij de Weight Watchers binnengewipt. Er lagen opnieuw kookboekjes in promotie, 2,99 euro per stuk, en ik heb er dus twee meegebracht. Een daarvan was “Reizen in eigen keuken“, en op pagina 38 vond ik het recept voor de clafoutis, voor 7 propunten per persoon.  Een clafoutis, da’s een soortement taart op basis van ei, zonder korst, meestal als dessert met kersen of zo.

IMG_7593

Helaas, de kinderen houden blijkbaar niet van feta of van raapjes… Ze hebben nochtans heel ijverig meegewerkt: Wolf sneed zes jonge worteltjes met de mandoline, Kobe snipperde vier lente-uitjes, Merel roerde twee eieren, twee eierdooiers, 250 ml melk en 200 ml magere room door elkaar met een eetlepel maïzena, en ik sneed 4 raapjes en 100 gr feta, en nog wat dragon, (citroen)tijm en kervel.

Maar de smaak van de raapjes was nogal dominant: volgende keer minder raapjes, meer wortels, zoveel is duidelijk. En misschien kijken voor mozzarella in plaats van feta. Geen idee of het dan ook 45 minuten in de oven moet op 180°, of dat het wat minder zal zijn.

Maar lekker vonden Bart en ik het wel!

Geplaatst op

Heen en weer, heen en weer, nog een keer…

Kobe was al om half acht wakker, maar Merel en Wolf heb ik wakker gemaakt om kwart voor twaalf, zodat ze nog even op hun positieven konden komen voor we aan tafel gingen. Er hing intussen al een was te wapperen, en ik had al genoten van ons eigen huisje. Bart had er plezier in gevonden om voor het eerst in zeven weken nog eens zelf de boodschappen te kunnen doen en te koken, en ik kan niet zeggen dat ik daar rouwig om was :-p

Na het eten haalde Kobe de plasticine boven: hij wilde echt al eens proberen of hij die figuurtjes uit het museum in Heraklion kon namaken, maar plasticine is nu niet echt stevig… Maar een kommetje lukte gelukkig wel.

Tegen half vijf stak ik de kinderen in de auto, en reden we naar het veer van Langerbrugge:

om tien minuten later het veer van Terdonk terug te nemen, echt wel volop in havengebied.

Ik moest namelijk twee rugzakjes van Stad Gent en een paar rubberlaarzen maat 37 afhalen aan het Veer van Terdonk, en dan vond ik dat we meteen maar de veren konden nemen, da’s de helft van de leute.

We reden terug via Doornzele Dries naar de R4, en mijn euro viel dat het net Weight Watcherscursus was, die waar ik vroeger zo lang naartoe ben gegaan, tot de rugby een stokje in de wielen kwam steken. Ik parkeerde, liet de kinderen op de speeltuin spelen, en deed een klapke met mijn coach. Het deed toch wel deugd haar nog eens terug te zien, en ik heb eigenlijk echt de cursussen nodig.

We passeerden nog even langs de speelgoedwinkel om Pronto (van die luchtdrogende klei) op te halen, en Kobe zat te glunderen. Maar dat zal toch voor morgen zijn!

Na het eten zijn Wolf en ik nog naar de Blaarmeersen gereden om beide jongens in te schrijven voor een nieuw jaartje rugby. Ze kijken er allebei heel erg naar uit! Van Merel weet ik echt nog niet of het zal lukken: ze zegt van wel, maar we gaan het nog even afwachten. Voor mij zou het mooi zijn, want dan kan ikzelf intussen wandelen of skeeleren. Maar bon, we zien dat dan wel weer in september.

 

Geplaatst op

Kokosvis

Het is eigenlijk lang geleden dat ik hier nog een recept heb gezet, stel ik vast. Tijd om daar verandering in te brengen! In de vakantie moet ik namelijk alle dagen koken, en dan is er nood aan wat afwisseling, natuurlijk.

IMG_6692

In het boekje “Uit de pan en de wok” van Weight Watchers vond ik op pagina 69 een recept voor kokosvis: heel simpel, zeer lekker, en amper 9 propoints.

Benodigdheden voor vier personen:

* 140 g ongekookte basmatirijst
* 500 g pangasiusfilet (I know, begint er niet over :-p )
* 1 eetlepel citroen- of limoensap
* 400 g sugar snaps (zoete bonen) of peultjes
* 1 rode paprika
* 1 gele paprika* 1 mango
* 1 eetlepel olie
* 250 ml groentebouillon
* 100 ml kokosmelk
* 2 eetlepels geraspte kokos
* 1/2 koffielepel paprikapoeder

Werkwijze:

* Kook de rijst.
* Spoel de pangasiusfilet af en dep deze droog. Besprenkel met limoensap, kruid met peper en zout en snij in blokjes.
* Was de sugar snaps en de paprika’s. Verwijder de zaadlijsten en snij in blokjes.
* Schil de mango en snij het vruchtvlees in blokjes.

* Verhit de olie in de wok, bak de pangasiusfilet ongeveer 5 min. en leg opzij. Bak de sugar snaps en de paprika’s in het braadvocht ongeveer 2 min, blus met de groentebouillon en kokosmelk, en laat zo’n 7 minuten sudderen.

* Schep de vis en de mango met de geraspte kokos erdoor en verwarm kort mee. Breng op smaak met zout en paprikapoeder. Serveer met rijst.

Goedgekeurd door de kinderen, en echt lekker. Smakelijk!