Geplaatst op

Geocaching in Moerbeke, deel twee

Gisteren was Wolf er niet – die is die ochtend voor tien dagen op scoutskamp vertrokken – en Kobe zit ook nog altijd op GEJOkamp, maar Merel en ik waren er wel, en we kregen in de namiddag het lieftallige gezelschap van Véronique, Léonore en Sophia, de dochter van Véroniques vriend. Ook Sophia heeft vorig jaar met ons gegeocached en was daar bijzonder enthousiast over.

Met vijf vrouwen in de wagen reden we opnieuw naar Moerbeke om er de drie overgebleven caches van vorige week en de bonus daarvan te zoeken. In het passeren hadden we nog een aantal losse caches mee. En het cafeetje met gezellig terras dat de vorige keer gesloten was, was nu wel open. Véronique trakteerde ons prompt op een drankje en een pannenkoek of wafel. Heerlijk.

Daarna sloegen we een ganse reeks caches over om Rondje Terwest te lopen, eentje van drie kilometer en zes caches. Euh, we deden er wel twee uur over omdat we gigantisch lang staan zoeken hebben bij eentje, en we waren het eigenlijk moe, maar bon, we hebben ze wel allemaal gevonden!

En langs de weg naar huis zagen we toch wel het vreemdste van de dag:

Geen idee hoe of wat. Bizar.

Fijne dag met vrouwen onder elkaar. Hehe.

Geplaatst op

Geocachen in Moerbeke

Véronique had het al lang gezegd: zodra we tijd hadden, zouden we nog eens samen gaan geocachen. Merel is op kamp, en dus waren het Véronique en ik met Wolf, Kobe en Léonore. We reden fluks richting Moerbeke om daar een rondje Euromunten te doen: 20 caches + bonus. Het hele rondje te voet was een beetje te veel, dus liepen we zo’n twee uur en deden er dan nog een paar per auto. Alleen de laatste drie waren er te veel aan: het was welletjes.

Deze foto’s zijn genomen met de gsm, Véro had haar fototoestel mee, dus misschien krijg je die later nog wel eens.

En onderstaande foto: zoek de Wolf.

Geplaatst op

De Mensheid

Met Véronique naar het theater is telkens weer een belevenis. Dinsdagnacht – of eigenlijk al woensdagmorgen – stuurde ze me een bericht: “Ga je morgen mee naar NTG? Het zal goed zijn!” Meer heb ik niet nodig, en dus waren we netjes tegen acht uur present op het Sint-Baafsplein.

“De Mensheid” van Grunberg en De Pauw is op zich ook een belevenis, vooral impressionant door de sopraan Claron McFadden. Wat een stem! En een toch wel indrukwekkende tekst.
Josse De Pauw neemt als advocaat de verdediging van de mensheid op zich, een diersoort die het meest van al belasterd en beledigd wordt, en dat is niet fair, vindt hij. Nu ja, vindt schrijver Arnon Grunberg, die, vreemd genoeg, de hele tijd netjes in pak op een vreemdsoortige roeimachine zit te zwoegen zonder een woord te zeggen.

Het geheel wordt opgeluisterd door de muziek van Claron McFadden en pianist Kris Defoort, die vaak zelfs gezongen commentaar geven op wat er gezegd wordt. Die tekst is… vintage Grunberg, zou ik zeggen. Prachtig geschreven, vaak nogal zwaar op de hand, en met schitterende quotes. Twee die ik (min of meer, sorry) onthouden heb, zijn:

“Het zijn alleen maar helden die willen sterven voor hun principes. De meeste helden zijn dan ook dood.”

“Liefde is als een onwerkzame pijnstiller. Ze doet de pijn wel verminderen, maar neemt de oorzaak niet weg. “

En dan… lijkt het alsof De Pauw aan het einde van zijn tekst is, maar dat betekent nog niet het einde van het stuk. Plots komt Grunberg van zijn roeimachine en moeit hij zich als auteur over de manier waarop de tekst gebracht werd. En gaan beide heren dieper in op de betekenis van de tekst, maken ze zelfs ruzie, ontpopt de auteur zich tot een waar acteur en weet De Pauw even van geen hout pijlen maken. Die epiloog is verwarrend, maar tilt het stuk wel naar een hoger niveau.

Al bij al een zeer fijn stuk, als je van teksttheater houdt. En van een glasheldere sopraanstem.

En als je dan nog kan afsluiten met een cocktail… Tsja, dan kan het helemaal niet meer stuk.


Bedankt voor de fijne avond, lieverd!

Een hele fijne bespreking van het stuk vind je overigens ook hier.

Geplaatst op

TVTunes K.N.T. van Wim Opbrouck en Ron Reuman

Af en toe vraagt Véronique me mee uit: in het begin van elk theaterseizoen legt ze een aantal tickets vast, en dan ziet ze wel wie mee wil en kan. En ik ben een van de gelukkigen aan wie ze het regelmatig vraagt.

Om half acht stond ze bij mij, tegen tien voor acht wandelden we de Sint-Michielsbrug op, met een zicht dat nog veel mooier was dan anders: de gouden gloed van de avondzon tegen inktzwarte donderwolken, en daar zelfs nog een regenboog tussen.

En de voorstelling? Wel, we hebben in elk geval goed gelachen! De perstekst zegt; “De Smurfen wonen nog steeds in hun hallucinerende paddestoelenbos, Beertje Colargol ontroert nog altijd met zijn ontzagwekkende fluitefluit en ook Ome Willem serveert zijn royaal belegde broodjes poep weer smaakvol en genereus!”

KNT dus, omdat de spelers duidelijk ongelofelijk veel lol hebben met hun puberale humor en compleet foute opmerkingen. En de zaal dan ook regelmatig in de lach schiet. Maar het zijn wel topmuzikanten: Maya de Bij wordt omgevormd tot een zuiderse rumba, de smurfen worden een vrolijke reggae, een van de nummers gaat naadloos over in een aantal electronummers uit de jaren tachtig zoals Is Vic there?, er wordt gerock&rolled,  er zijn jazznummers, en het thema van Paulus De Boskabouter gaat zelfs helemaal op in A Forest van The Cure.

Al bij al een zeer entertainende avond, en meer moet dat gewoon niet zijn.

Geplaatst op

Krokusgeocaching: het vervolg

Mja, ik denk dat Véro en ik gewoon allebei straatlopers zijn, toch als het gezelschap ons aanstaat en er geen ander volk is :-p

In ieder geval was het vandaag ook best te doen qua weer, en dus gingen we verder waar we maandag gestopt waren: die twee ontbrekende caches en dus ook de bonus oplossen, en dan een reeks HilJor doen, ook allemaal rond Lochristi. Deze keer was ook Kobe – verplicht – mee, want die was de hele vakantie letterlijk nog niet uit ons huis geweest.
We hebben het rondje met de auto gedaan, en dat was bij wijlen nogal riskant wegens boerenslag, maar bon, het is gelukt, en we hadden een bijzonder fijne middag, vond ik. Oh, en massa’s foto’s, dat ook. U krijgt er hier een paar. Courtesy Véronique.

Geplaatst op

Geocachetochtje onder meisjes

Yup, voor het gemak noem ik Véronique en mezelf ook een meisje :-p

We hadden het op voorhand al gepland: we wilden geocachen in de vakantie! En vandaag was het dan wel niet warm, het was tenminste droog, en dus reden we naar Lochristi voor een rondje Arendsoog en nog wat andere losse caches.

In totaal hadden we maar liefst 13 caches, maar het rondje Arendsoog konden we niet afwerken omdat we het juiste paadje naar twee exemplaren niet vonden. Goh, ik vraag dat wel eens aan de legger, en dan is het voor een volgende keer. En ja, het was koud, en ja, het was een beetje lang, maar we hebben er onnoemelijk van genoten.

Geplaatst op

Miezerige geocachetocht in Landegem

Ik had vandaag met Véronique en Léonore afgesproken om samen te gaan cachen, maar het weer was nu niet direct uitnodigend. En ook: ze waren hier pas na drieën, en als het al om vijf uur donker wordt, is dat nogal kort natuurlijk.

Soit, we twijfelden even, maar besloten toen dat we eigenlijk toch alle twee straatlopers zijn,  dat we niet smelten van een klein beetje nattigheid, en dat we even wilden uitwaaien. Kobe – de tamzak – bleef thuis, maar Wolf, Arwen, Léonore én Merel kropen op de achterbank (I know, I know) en we reden met zijn zessen naar Landegem om daar een aantal caches op te pikken met de auto. En dat was het ook: auto uit, even zoeken, noteren – zeer op elkaar afgestemd, dat ging zeer vlot – en weer de auto in, naar de volgende. We hebben een klein uurtje rondgesjeesd en daar eigenlijk ferm veel deugd van gehad. En kou blijkbaar ook, al had ik daar persoonlijk geen last van.

Maar thuis waren er warme chocomelks, en dat maakte blijkbaar ook veel goed. Het deed Vero en mij besluiten wat we eigenlijk al lang wisten: dat we meer samen moeten optrekken, want daar hebben allebei heel veel aan. Positieve vibes en zo. Alleen willen onze werkroosters dit jaar zo niet mee…