Villa Ooievaar: de mosseleditie
Gelukkig is het niet allemaal kommer en kwel: Véronique kwam me gisteren ontvoeren om samen te gaan lunchen, en ik zag dat eigenlijk wel zitten. Het begint langzaamaan een beetje te beteren: ik kan stappen, ik kan de meeste bewegingen doen, ik kan zelfs zitten, maar werken zal er voorlopig niet inzitten. Vrijdagnamiddag afspraak bij de rugspecialist, op uitdrukkelijke vraag van mijn kinesist die me – letterlijk – al heel haar leven kent en dus ook vindt dat dit niet meer normaal is, dat het te lang duurt.
Maar Véro en ik reden dus naar de Villa Ooievaar, je weet wel, mijn vaste vrijdagse plekje om te lunchen. Ook zij komt er graag, ook al woont ze nu nogal wat verder.
Op hun facebookpagina hadden we gezien dat er mosselen waren voor de rappe – ze koken met voedseloverschotten – en we hadden geluk: er waren er nog! En toen ze ze voor onze neus kwamen zetten, keken Véro en ik even naar elkaar en schoten we in de lach: wat een porties zeg!
We zijn er vol goeie moed ingedoken, maar ik heb me toch moeten laten kennen: het was toch net iets te veel. En dan hebben we nog nauwelijks van de frietjes gegeten, of de béarnaisesaus. En dat allemaal voor tien euro per persoon!
We hadden oorspronkelijk nog aan een dessertje gedacht, maar dat was dus buiten die mosselen gerekend.
Enfin, voor wie Villa Ooievaar nog niet kent: op de baan tussen Mariakerke en Wondelgem, een aanrader. En ik denk dat ik er toch opnieuw elke vrijdag ga zitten, maar dan kwart over één. Wie zin heeft, mag altijd mee aanschuiven!
Zomeren
Het is niet omdat ik niet uit de voeten kan, dat anderen dat niet kunnen.
Stralend weer was het niet, maar meer dan warm genoeg om nog een plonsje te wagen, dachten de kinderen. Helaas, het water was echt niet warm, lang heeft het niet geduurd. En ze geven voorlopig geen echt warm weer meer, dus ik weet niet of ons zwembad nog veel zal gebruikt worden. Maar het heeft echt wel weer zijn dienst gedaan.
En toen kwam na vieren Véronique aanwaaien met een taartje ^^ Ha ja, ik geraak voorlopig niet in Ronse want dat pakt de rug totaal niet, en dus kwam zij na de inschrijvingsdag op school maar naar hier. En ja, dat deed deugd.
Ik lag relatief snel weer in de zetel, maar ondertussen had ik het toch maar lekker weer gehad ^^
366 – 04 augustus 2020 – geocachebubbel
Geocachen in Vurste
Véronique belde: of we niet gingen geocachen, op vraag van de dochter dan nog! Euh, ja hoor, moest wel lukken! Om half drie aan de kerk van Vurste?
Stralend weer, fijn gezelschap, twee moeders, twee dochters, een mooie wandeling, prachtig landschap, 11 caches: het was er allemaal.
Er was een boscache waar we veel tijd verloren met zoeken, er was een snoekduik naar een weggewaaide hoed die bijna eindigde met een plons in de Schelde, er waren koekjes aan een picknicktafel bij een gedicht, en het werd een zeer fijne namiddag.
Naar het einde van onze wandeling hadden we het allemaal warm en waren onze waterflessen leeg, en toen zaten daar twee megaschattige jongetjes die vlierbloesemlimonade verkochten voor twee euro per glas, terwijl papa, leunend over het tuinhek, monkelend toekeek. Alleen… hadden wij helemaal geen geld op zak! Ai… Maar ik had in mijn cachezakje nog een ruilspeeltje, Merel had een speeltje van de McDonalds in haar zak, en we hadden ook nog snoepjes bij. Samen leverde dat een hele leuke onderhandelingssessie op én twee glazen limonade! Win-win!
Bedankt, Véronique en Léonore voor een fijne middag en het merendeel van de foto’s!
Geocachen in Munte: deel 1
Het moet gezegd zijn, de streek van Munte (Merelbeke) is ronduit prachtig: zacht glooiend, zeer veel velden en weiden en akkers, boskanten, hagen, veldwegen, wegeltjes…
Het is dan ook geen wonder dat het er vol ligt met geocaches. De Gentsche Geocaching Sosseteit heeft er verschillende reeksen gelegd, waaronder de reeks “Gewoon een mooie lange wandeling”. Ik stuurde gisteren Véronique een berichtje met de vraag of ze geen zin had om, met de nodige afstand, te gaan cachen ginder. Lang hoefde ik niet te wachten op een antwoord, en om drie uur stonden Merel en ik haar op te wachten aan de kerk van Munte.
Het weer was maar half en half, en het werd gradueel slechter: eerst bewolkt, dan gedruppel, en op een bepaald moment zelfs regen. Merel was blij dat ze niet alleen een regenjas maar ook nog een sweater meehad.
Maar we vonden 11 caches, hadden een heel mooie wandeling, en merkten ook dat we echt geen klop meer waard zijn wat conditie betreft: die vijf kilometer was eigenlijk een beetje te veel van het goede.
Het vervolg van de wandeling – of meerdere vervolgen – is voor een andere keer.
Geocachen in Zingem
Sinds Véronique verhuisd is naar Ronse, zie ik haar nog amper. Heel begrijpelijk, maar wel heel erg jammer. Ik mis mijn maatje wel een beetje, ja.
Gisteren belde ik haar: dat het vandaag stralend weer ging zijn, en of ze geen zin had om te geocachen? Het antwoord liet niet lang op zich wachten, en dus spraken we af zo’n beetje in het midden, namelijk aan de Schelde in Zingem.
Het werd een prachtige wandeling met Véro, Peter, Léonore, Sophia, Merel en ik. En mooi verstopte en gemaakte caches, dat ook: 12 stuks met een bonus. En nog wat losse ertussendoor. Ik genoot intens.
We startten kwart voor twee en waren tegen half vijf terug aan de auto, waar een thermos nog redelijk warme chocomelk op ons wachtte, samen met een hoop frangipannekes. Ook Merel zei het: een pràchtige dag, in heel fijn gezelschap.
Dit is voor mij pas echt vakantie, geloof me.
Ronsische omzwervingen
Véronique, mijn uitgangs-, theater-, geocache- en GIFTmaatje, is toch wel verhuisd naar Ronse zeker? Het is haar van harte gegund, zeker sinds ik foto’s gezien had van haar huis ginder: een pareltje van art déco met een hele fijne tuin en vooral ook heel veel plaats. De rit naar Gent heeft ze ervoor over.
Wij wilden het huis eens bekijken en vooral ook nog eens samen gaan geocachen met haar dochter en plusdochter, twee bijzonder fijne dames. Vandaag stonden we daarom rond kwart voor elf bij Omaly. Ha ja, we kunnen toch moeilijk naar Ronse gaan en niet eens binnenspringen bij mijn schoonmoeder, of wa? Die was verbaasd om ons te zien, maar vond het precies toch niet erg.
Tegen half twaalf stonden we dan bij Véronique en Peter, en de foto’s doen het huis eigenlijk nog onrecht aan. Ze heeft een zeer grote kelder, een ruime living, een apart salon, een ingerichte keuken, vier kamers, twee badkamers én daarboven eigenlijk nog een studio waar je perfect een AirBNB of zo kan van maken. Echt, man, zo’n huis zeg! En dan ook nog een mooie aangelegde tuin met open veranda, twee terrassen (waarvan eentje onder een pergola van blauwe regen en druivelaar) en een vijver. Ik kan perfect begrijpen dat ze daar gaan wonen is!
We aten pizza en gingen daarna een rondje geocachen in een oude spoorwegbedding, een prachtige wandeling eigenlijk. Zelfs de oudste zoon ging mee, maar de flessen water die hij mee had genomen, waren al na een half uur op: pokkeheet zeg! Zolang we in de schaduw liepen, viel het best mee, maar zodra je in de volle zon kwam, zweetten we ons te pletter. Het tochtje duurde twee uur, en dat was meer dan lang genoeg. Véro nam de foto’s…
We moesten daarna nog ergens zijn, dus vrij vroeg reden we eigenlijk al naar huis, zodat Kobe en Merel nog een snel afkoelend plonsje konden placeren. Een gerief, jong, zo’n zwembadje.
Art deco in Sint-Niklaas
Toen ik deze winter een kunstroute liep in Sint-Niklaas, had ik vastgesteld dat er echt wel veel prachtige gebouwen staan, vooral dan uit de art decoperiode. Blijkbaar was ik niet de enige die dat wist, want er loopt een geocacheroute doorheen de stad van het ene artdecogebouw naar het andere. Je krijgt zestien foto’s en je moet er 12 van zien te herkennen, om dan de eigenlijke cache te kunnen vinden.
Ik had toen al gedacht: dit moet ik eens met Véronique doen, die is even zot van die art deco als ik. Meer eigenlijk, aangezien ze nu net een prachtig art decohuis gekocht heeft in Ronse.
Enfin, vandaag stond dat dus eindelijk op de planning: een dag zonder kinderen in Sint-Niklaas, en dan maar gebouwen kijken en die geocache doen. Helaas, na alle prachtige dagen van de voorbije weken was het vandaag aan het regenen. En goed ook. We vertrokken hier kwart voor elf, pikten langs de route een paar caches op, de een al natter dan de andere, namen vooral ook de Rondje Vlaanderen Sint-Niklaas mee, zochten ons te pletter bij eentje die verdwenen bleek te zijn, en gingen dan maar gaan eten op een terras op de Grote Markt. Waar het verstandig was dat we centraal onder een parasol zaten, want ook al was het niet koud en zat ik in een topje, het was aan het regenen. Of gieten, bij momenten.
Het vispannetje was lekker en gloeiend heet, en na de maaltijd was het zowaar even gestopt met regenen! We begonnen aan onze wandeling van zo’n 5 kilometer, van art deco huis naar art deco huis, langs prachtige straten en nog veel meer huizen die een vermelding waard waren geweest. We genoten, intens, en Véro nam de foto’s.
Wat ons minstens even hard deed genieten, was de verwenkoffie, respectievelijk -thee bij de Foubert. Het is al een goed teken als je op een druilerige vrijdagmiddag moet aanschuiven. En het feit dat ik kon betalen met een Bongobon en zelfs nog 5 euro wisselgeld terugkreeg, was al helemaal zalig!
Enfin, verder met onze wandeling en onze huizen. Tegen het einde was het welletjes geweest, maar Véro en ik waren het er roerend over eens: Sint-Niklaas had echt prachtige huizen en architectuur, en we moeten zeker nog eens terugkomen om de tweede art deco wandeling/cache te doen.
Voor herhaling vatbaar dus, zoveel is zeker!
365 – 09 augustus 2019 – verwenkoffie/thee
