Jawel, Merels beugel is een feit!
Eigenlijk ging dat bijzonder snel bij de orthodontist: de blokjes werden gelijmd en aangegeven door een assistente, hij plaatste ze, hing de draad erin, deed de lavendelkleurige – Swifties weten waarom – rekkertjes errond, en op minder dan een half uur stonden we weer buiten.
Op het moment zelf viel het nog mee, zei Merel, het spande wat, maar niet veel meer dan dat. Helaas, zoals voorspeld werd het inderdaad erger, en eten ’s avonds was geen sinecure: alles deed gewoon pijn. Het werden boterhammen zonder korst en yoghurt. Maar bon, over een dag of twee mag eten geen pijn meer doen, over een kleine week zou het eigenlijk al helemaal geen pijn meer mogen doen, alleen nog lastig omdat er eten tussen kruipt.
We kennen het al van Wolf een goeie drie jaar geleden, en Merel weet ook dat die nu een fantastisch mooie lach heeft en dat het dus echt de moeite waard is, maar daar is ze nu niet mee geholpen natuurlijk.
Ach, vanitas vanitatum, omnia vanitas zeker?
