Geplaatst op

Tunesië dag één: overdag dan wel.

Nu we eindelijk in een bed lagen, sliepen we ook stevig door. Het was half tien toen we wakker schoten, net op tijd om nog het ontbijt te halen.

En dat is dus typisch zo’n ontbijtbuffet met alles erop en eraan: verschillende soorten eieren, massa’s soorten fruit, bacon, alle mogelijke soorten croissants en krullekoeken en chocoladebroodjes, diverse types cornflakes, maar ook pannekoekjes (al dan niet met choco), rijstpap, clafoutis, flan, griesmeelpap, yoghurt, en daarnaast ook gestoofde groenten en dergelijke. Versgeperst fruitsap, maar ook soms bananenmilkshake en dat soort dingen.

Het komt hier echt niet goed, deze week, met mijn Weight Watchers, vermoed ik. Ach ja… Ik heb mezelf twee kilo gegeven, dat mag ik bijkomen. Niet dat ik het hier kan controleren, maar bon.

Daarna zijn we naar het zwembad (enfin, drie zwembaden) getrokken, waar een ruime bar is en een nog ruimer overdekt terras, zodat je heerlijk in de schaduw kan zitten. Rondom het zwembad zijn er ook massa’s ligstoelen en parasols, meer dan genoeg voor iedereen. De jongens lagen binnen de kortste keren in het zwembad, en ook Merel was niet tegen te houden.

Tundag1.3

Tundag1.4

Enfin, toch niet lang. En Bart, die zat al driftig te lezen. Die is van plan om melkwit te blijven, maar wel zijn leesachterstand in te halen. Gelijk heeft hij, ieder zijn vorm van vakantie.

Tundag1.5

Tundag1.6

Aan de bar hoef je trouwens maar te vragen wat je wil, en er staan in de voormiddag ook nog croissants ter beschikking, tegen de middag allerhande aperitiefhapjes, en in de namiddag vanaf een uur of vier taartjes en koekjes en cake en zo. Omkomen van de honger gaan we hier duidelijk niet doen, wel integendeel. Hmm.

Ook ’s middags is er een ruim buffet, net zoals ’s avonds, maar daar heb ik het later nog wel over. Na het middageten zijn we allemaal een tuk gaan doen, en ik schrijf met opzet niet tukje. Merel wilde niet in dat bedje, en is dan maar bij papa in slaap gevallen.

Tundag1.7

Tundag1.9

Ook de jongens hebben stevig geslapen.

Tundag1.8

En buiten zaten er intussen dikke wolken, en begon het af en toe te druppelen. Het was wel nog steeds 26°, zo erg was dat dus niet, maar niet bijzonder praktisch.

’s Avonds hebben we na het eten nog heel even rondgelopen, en hebben dan de kinderen maar in bed gestoken. De babyfoon reikte niet erg ver, zodat we gewoon rustig binnen (Bart) of op het terras (ikke) hebben zitten lezen met een cocktail bij de hand. Moet kunnen. Echt wel.

Geplaatst op

Tunesië, dag een

Wat eigenlijk dag twee had moeten zijn, maar bon.

Daar ben ik dus echt niet over te spreken. Zo’n vakantie, dat wordt geafficheerd als acht dagen/zeven nachten, en daar betaal je dan ook voor, maar in dit geval viel dat dik tegen. Het vertrekuur was immers verlaat, waardoor we in het holst van de nacht arriveerden. Meh.

Rond 20.00u zijn we gisteren vertrokken naar Zaventem, tegen 21.00u parkeerden we op een parking in Machelen, en een vijftal minuten later kwam een pendelbusje ons ophalen en zette ons voor de deur van de vertrekhal af. Eigenlijk best wel gemakkelijk, en nog doenbaar van prijs. We hadden uiteraard aan Barts broer, die tegen Brussel woont, kunnen vragen om onze auto bij hem te laten staan en ons te voeren naar de luchthaven, maar we hebben niet echt zes plaatsen in de auto, en hij ook niet.

Er werd een dik half uur aangeschoven aan de incheckbalie, terwijl de jongens rondcrossten op de quasi verlaten luchthaven (behalve onze rijen dan) en zich amuseerden met de Trunki. Wijs ding, die Trunki, blij dat ik er het geld aan gegeven heb: ze kunnen erop rijden, het voorttrekken, zich laten voeren, en het ding geldt als handbagage. Merel stond erbij en keek ernaar, en trippelde af en toe mee.

Tundag1.2

Aansluitend gingen we door paspoortcontrole, security, en wandelden we naar de gate. Er werd naar vliegtuigen gegaapt, iets gegeten, en toen waren warempel de twee uur om, konden we op het vliegtuig, en stegen we op tegen tien na elf. Jawel, ’s avonds. Geen van de kinderen had ook al maar een half oog dichtgedaan, het was veel te wijs om rond te kijken.

tundag1

Tundag1.1

Ik dacht: goh, die slapen wel op het vliegtuig. Nee hoor, zelfs Merel niet: rondkijken, geregeld haar kopje leggen, dat wel, maar niet slapen. En huilen toen ze bij de landing op papa’s schoot moest in plaats van de mijne, want ik voel me nooit bijzonder lekker als ik moet vliegen, helaas, en ik wilde het risico niet lopen het kind onder te kotsen.

Bon, iets voor één lokale tijd (iets voor twee in Belgische tijd) stonden we aan de grond en stapten we van het vliegtuig in een 26° en regen. Regen? Jawel, regen, een zeldzaamheid in Tunesië in de zomer, zeker in een land waar 45% van de oppervlakte woestijn is. En wij, wij landden in de regen. Terwijl het in België net een week zomer werd, regende het in Tunesië. (en ik heb net per ongeluk de iPhone foto’s die dat bewijzen, gewist. Stupid!)

Maar eigenlijk was ik veel te moe om me dat ook maar een bal aan te trekken: we stommelden een busje op voor de volle vijftig meter (I kid you not), kregen eigenlijk zeer snel onze bagage, lieten die op een grote gekoelde bus laden, en stapten op. Voor nog een kleine anderhalf uur rijden, joechei. Deze keer is Merel wél in slaap gevallen in Barts armen, terwijl Wolf tegen me aan sliep en ik zelf toch ook een tukje deed.

En toen kwamen we tegen drie uur (en jawel, het voelde nog steeds als vier uur) aan in de Club Med, waar ze ons vrolijk stonden te verwelkomen met croissants en schuimwijn, en een hoop volk stond te wachten. Mergh. Ik wilde slapen, ik wilde geen uitleg, en mijn kinderen ook niet. We stommelden dus maar achter de mensen die ons de weg toonden aan, en hoopten maar dat de bagage snel ging volgen. Dat duurde toch een  kwartiertje, want we waren ongeveer laatste in de rij, vermoed ik.

Bon, iedereen in pyama gehesen, en bedje binnen. Merels bed stond bij ons op de kamer, zodat we de zitkamer vrij hadden voor onszelf en de jongens. Ze gaf geen kik meer, de rest ook niet, en ik vermoed dat het geen twee minuten geduurd heeft vooraleer ik sliep. Bart lag toen al zachtjes te snurken naast me.

Oef.

Geplaatst op

Bezigheden

Het begin van de vakantie, dat is eigenlijk altijd best een drukke bedoening. Er moet vanalles geregeld worden, gedaan worden, gepland worden…

Neem nu gisteren.

Klokslag tien uur zijn we naar Mariakerke, naar de Art & Craft gereden om pasfotootjes voor Merel te laten maken. Ha ja, want voor Tunesië heeft ze een kinderidentiteitskaart nodig, en dat heeft ze nog niet. Het kind werkte gelukkig goed mee, al was ze nogal onder de indruk van de camera.

Ik heb er nog even inlichtingen ingewonnen over een telelens voor de Canon, maar ik vond het nogal duur. Intussen heb ik eens rondgevraagd op twitter en FB, en heb ik dezelfde lens die ik op het oog had, gevonden voor een pak minder geld: een vriend van me gebruikt ze weinig, en verkoopt ze dus. Go me!

In de lingeriewinkel een paar huizen verderop wilde ik nog eens kijken voor een Marlies Dekkers, maar ze hadden niks meer in mijn maat. We hebben dan Merel maar afgezet in de crèche, en zijn doorgereden naar Evergem, voor een ander filiaal van diezelfde lingeriewinkel. En jawel, een mooie paarse Marlies voor 30% korting, niet slecht. Nog even langs de schoenwinkel gepasseerd, waar ze niks hadden dat mijn goedkeuring kon wegdragen, en dan boodschappen gedaan. De dag was alweer half voorbij. Dan gekookt, drie machines was opgehangen, brood gebakken, en richting zwemles. Tot zover het vakantiegevoel :-p

Vandaag was eigenlijk niet veel beter: kwart na acht uit mijn bed gerold (in plaats van de voorziene half acht), en dus iets na negenen in het dienstencentrum van de Zuid. Er stond geen volk aan de balie van het bevolkingsregister, maar de vriendelijke dame wist me te melden dat de leveringstijd van het KidsID wat krap was: het hing eigenlijk af van de diensten van de post: die moesten de code afleveren waarmee ik het pasje dan kon ophalen. Hmm. Aangezien de post hier zo betrouwbaar is (ze hebben me een pakje laten afhalen op een postpunt dat al een maand gesloten is) wilde ik het risico niet nemen. Ik kon een KidsID krijgen in spoedprocedure (106 euro) of meteen voor een echte reispas gaan (41 euro). Wij dus naar boven, naar de reispassenbalie. Daar moesten we eventjes wachten, en hebben de kinderen zich geamuseerd met mijn fototoestelletje :-p

zuid1

zuid2

zuid3

zuid4

zuid5

Daarna zijn we iets gaan drinken in de cafetaria van het winkelcomplex van de Zuid, in afwachting dat de winkels opengingen om tien uur. De jongens kregen een chocomelk waarvan Merel ook mocht nippen, en ik dronk een koffie. En zij deden verder idioot met het fototoestel en een paar speeldingen die er stonden.

zuid6

zuid7

zuid8

zuid9

Toen zijn we maar wat gaan spelen met de glazen liften – Merels gezichtje was ’t ziens waard – en even langsgegaan in de Hema voor wat extra zomerse bodytjes voor Merel. De schoenwinkel had niks te bieden, en dus reden we maar naar huis. Merel mocht opnieuw naar de creche, ik deed boodschappen (waaronder pakje afhalen en nieuwe zonnebril kopen wegens de andere alweer eens kwijt) maakte macaroni met hesp, kaas en champignons – op uitdrukkelijke vraag van de jongens – deed van administratie, en trok alweer naar de zwemles. Wolf zwom er 25 meter alleen, Kobe maakte vorderingen, en ik zwom 18 baantjes.

We haalden Merel op, aten, maakten scoutskampvaliezen en gingen die afzetten aan de scouts, zodat die meekon met de vrachtwagen. En toen zaten de kinderen veel te laat in bed.

Oh, en maakte ik me druk over de handdoeken die plots verspreid lagen in de woonkamer. Tot ik plots besefte waar die vandaan kwamen: Merel heeft die achter mijn rug uit Wolfs valies gepikt. Het ventje heeft dus geen handdoeken mee, en zal die vrijdag zelf in zijn rugzakje moeten meenemen. Merel, da’s gewoon een klein varken, ik zeg het u!

Geplaatst op

Efteling

Of ik het niet zag zitten om eens een dagje met het gezin naar de Efteling te gaan, en daar dan over te bloggen?

Ik hoefde niet lang na te denken, vulde de doodle in, kreeg de nodige mails met uitleg, bracht gisterenavond Merel naar oma, en laadde deze morgen mijn drie mannen in de auto.

Want de Efteling bestaat zestig jaar, en wil eigenlijk ook wat meer bekendheid in België. Misschien heeft u de reclamecampagnes al gezien in de verschillende media? Maar mond-aan-mondreclame werkt nog het beste. En ik geef het u op een briefje: de Efteling is de moeite (en niet alleen omdat we er gratis naartoe mochten).

We waren er twee zomers geleden al eens geweest, met de familie van Bart. Merel was toen nog niet meer dan een bolle buik, en Kobe was amper drie en dus nog bijna een peuter. Het was toen gigantisch goed meegevallen, maar ik vond de kinderen nog wat klein.

Vandaag werden we in Antwerpen opgepikt door een bus, en rond tien uur afgezet aan de Efteling. We hadden op de bus al een serieuze goodiebag gekregen (tickets uiteraard, maar ook een sprookjesboekje, DVD, pins, sleutelhanger, twee doosjes tictac, twee bananen, twee appels, twee Kinder Délice, twee flesjes Fanta, flesjes water en twee kleurboekjes met potloodjes in een stevige zak van de Efteling zelf) maar aan de ingang werd dat nog aangevuld met een doosje snoep (dat ik aan mijn ma heb gegeven) en 20 euro Eftelinggeld, om ter plaatste te spenderen. Mooi!

Efteling9

(wat er nog overbleef na de dag)

En toen konden we gaan en staan waar we wilden, zolang we maar tegen vier uur terug aan de bus waren. We probeerden eigenlijk de dingen te vermijden die we de vorige keer al gedaan hadden, en de nieuwe dingen uit te proberen. Wolf was nu groot genoeg voor de rollercoasters, en ik zag dat ook wel zitten.

Maar, zoals Bart opmerkte: zo’n dagje Efteling (of eigenlijk om het even welk pretpark) moet je zien als een dagje wandelen in het park met af en toe als bij toeval een attractie. De wachttijden zijn namelijk niet van de poes. Maar hierop heeft de Efteling dan net dat streepje voor op de Belgische parken: het is een echt aangenaam park om in te wandelen, met veel bomen, bloemen, waterpartijen en grasvelden. En, bijzonder geapprecieerd: een vrij precieze aanduiding van de wachttijden aan de ingang van elke attractie. Niet zomaar een tijdsaanduiding in de rij, maar echt een variabel elektronisch cijfer.

De eerste attractie van de dag had meteen een wachttijd van 50 minuten, maar omdat het nog maar de eerste was, zagen de kinderen dat wel zitten. Toch gek, eigenlijk: je mag er niet aan dénken om bij de dokter 50 minuten te moeten rechtstaan in de wachtkamer. Maar bon, de Bobslee verdiende het wel: een behoorlijk wilde en geschifte ‘rollercoaster’, een echte bobslee. Je wordt naar boven getrokken, maar de wagentjes gaan inderdaad grotendeels in een halve pijp naar beneden in een waanzinnige snelheid. Kobe zat te roepen naast me, hij was echt bang, het ventje. We hadden dan ook niet goed ingeschat hoe wild het wel ging zijn. Ik vond het in alle geval de max :-p

Efteling1

Efteling7

Kobe zag helemaal wit, dus besloten we om het even wat rustiger aan te doen, en daarna iets te eten. We deden een boottochtje van zo’n twintig minuten (wachttijd vijf minuten) waarbij hij helemaal op zijn plooi kwam. Of lag dat aan het tictacje dat ze kregen?

Efteling2

Efteling3

Qua eten is het ons ook bijzonder goed meegevallen. Je kan er overal picknicken, er zijn frieten, hamburgers, hot dogs maar ook Oosterse dingen te krijgen aan diverse kraampjes, en er zijn verschillende soorten restaurants: self service, maar ook met bediening. Een echt restaurant, quoi. Wij opteerden voor dat laatste, en werden er snel en efficiënt bediend. Bart nam zalm met dikke frieten en sla, en ik koos voor gamba’s met een kruidenrisotto, een fris slaatje en een saffraanmousse.

Efteling4

Het was niet slecht, zeker niet, maar uiteraard ook geen haute cuisine. Dat verwacht je ook niet in een pretpark, vind ik. En alles aan een faire prijs, wat ook niet in elk pretpark het geval is.

Daarna hebben we opgesplitst: Bart en Kobe zijn rustig in het sprookjesbos gaan wandelen en hebben er naar sprookjes geluisterd en gekeken.

Efteling8

Wolf en ik zijn naar de rollercoasters getrokken. De Python, met zijn loopings en zijn kurkentrekkers, zagen we allebei niet zitten: Wolf durfde niet goed, en ik vreesde dat mijn eten er zou uitliggen. Maar Sint-Joris en de Draak, de grootste dubbele houten achtbaan in Europa, oh ja, dat wel. Groot was onze verbazing toen de wachttijd amper vijftien minuten bleek. Dewandeltocht langs de aanschuifroute was bijna langer… En effectief, nog geen vijftien minuten later zaten Wolf en ik stevig vastgesnoerd in zo’n wagentje. Wolf was er niet gerust in, hij was eigenlijk wel wat bang.

Efteling5

Efteling6

Maar ik moet zeggen: het was de max! Een ongelofelijk wijze rups, waar je een paar keer het gevoel krijgt dat je zweeft door de pure snelheid. Zó wijs zelfs, dat we onmiddellijk opnieuw gegaan zijn, maar deze keer in de andere van de twee. Het parcours is lichtjes anders, en de rode is iets straffer dan de blauwe. Echt waar de max, maat!

Wolf was licht euforisch toen we buitenwandelden, zo amusant vond hij het. Adrenaline, het doet wat met een mens. Gillen, bijvoorbeeld, al kan Wolf beweren wat hij wil.

Daarna hebben we vijfendertig minuten staan aanschuiven bij de Vliegende Hollander, ofte de splash, zoals Wolf het noemde. Het aanschuiven gebeurt in een ‘griezelige’ setting, wat er in de praktijk op neerkomt dat het donker, muf en vooral enorm lawaaierig was. Ik kwam er in elk geval met koppijn buiten. En de rit zelf: meh. Je zit in een groot bootachtig iets, en vaart eerst rustig in het pikdonker. Daarna krijgt het ding plots snelheid, en zit je zelfs op een moment vast terwijl je helemaal achterover ligt. En dan kom je terug in openlucht, en komt het ding in het water terecht. Eigenlijk een beetje een teleurstelling: een zeer korte rit voor een serieus lange wachttijd. Wolf deelde die mening, en ik hoorde de mensen rondom mij hetzelfde zeggen. Mja.

En toen was het helaas tijd. We namen het treintje terug, moesten ons nog haasten, en kwamen nog een kwartier te laat bij de bus.

Het weer was overigens zalig: een heerlijke zon, net niet te warm, met af en toe een wolkje, en een zacht briesje. Dat  kan je natuurlijk niet bestellen, daar moet je geluk mee hebben.

Maar voor de rest? We hebben al een paar pretparken gedaan, maar dit komt toch wel bovenaan te staan.
– fijne attracties, voor elke leeftijd
– accuraat aangeduide wachttijden
– verzorgd en proper, ook de toiletten en de paadjes
– een schitterend park, met heel veel groen en heel veel bloemen
– doenbare prijzen voor eten en drank, je krijgt niet voortdurend het gevoel dat ze het geld uit je zakken slaan. Zoals de gratis plattegrondjes, waar je in sommige andere parken twee euro voor moet betalen.
– doenbare afstand: anderhalf uur rijden vanuit Gent

Minpunten:
– de alomtegenwoordige muziek kan op het systeem beginnen werken
– je kan lang niet alle attracties doen (maar dat is in elk pretpark het geval)

Of zoals Bart het zei: in vergelijking met andere pretparken zijn er bar weinig minpunten.

Wij gaan er nog naar toe, dat weet ik alvast. En ik garandeer u met de hand op het hart: de Efteling is een aanrader. Waar ik met plezier ook gewoon voor betaald had, zoals de vorige keer.

Geplaatst op

Laatste dag

602271_166291870162545_1147217201_n

Ik ben moe. Niet zozeer van de feestjes of lang uitzitten, want dat viel allemaal nog serieus mee. Ik ben gewoon moe.  Ziek zijn, druk, uit mijn dagelijkse routine, dingen plannen, de kinderen aan haakjes hangen, dat soort dingen. Examens verbeteren, deliberaties, administratie allerhande.

Moe.

Ik wil ook even geen leerlingen meer zien. Nee dank u. Hoe graag ik ook les geef: aan het eind van het schooljaar is mijn pijp uit, mijn kaarsje opgebrand. Ik kan het enthousiasme niet meer opbrengen, of het kost me toch telkens weer meer moeite. Ik zou ze snel afsnauwen, of nogal vlug uit mijn krammen schieten. En lesgeven is meer dan het overbrengen van kennis, je moet ze ook weten te motiveren, uit hun kot weten te lokken met verhalen en anekdotes, ze doen wíllen leren.

En dat, net dat, daar ben ik nu te moe voor.

We spreken elkaar weer over anderhalve maand of zo, of twee maanden. Dan zal ik er weer staan. Vol goeie moed, voor een nieuwe lichting weerbarstige tieners. Om ze de knepen van het vak bij te brengen.

Maar nu toch eerst écht even vakantie. Yup.

Geplaatst op

Een welbestede dag

Op zo’n vakantiedagje, daar moet toch vanalles gedaan worden, nee?

Je lummelt wat in de voormiddag, en zet dan je kinderen aan het snijden voor een heerlijke groentenstoofschotel:

koken

Daarna lummel je nog wat verder, val je in slaap in de zetel, schiet wakker en schiet in gang. Zoals funky dinges met een kastje dat de vorige eigenaars hier dertien jaar geleden lieten staan, en dat al die tijd in je tuinhuis heeft staan wortelschieten. Nu hebben we er een bestemming voor, en Wolf heeft het uit elkaar gevezen, Kobe heeft elk stuk afgewassen, en samen hebben Wolf en ik er een paar bijkomende gaten in gemaakt. Ik heb het intussen al voor een groot stuk geverfd ook. Verslag volgt later wel, als het klaar is.

kastje

Daarna ga je je dochter halen uit de kribbe, en kijk je toe hoe ze zich naadloos aan de levensstijl van haar broers aanpast:

drieinzetel

Waarop ze toch nog nets iets actiever wordt, en zichzelf, schrijlings op haar ros gezeten, van een fietshelm voorziet. Of toch zoiets.

fietshelm

Waarlijk, een welbestede dag, medunkt.

Geplaatst op

Designmuseum

Een van mijn goede voornemens in het begin van het jaar, was om vaker een museum te bezoeken met de kinderen. In elke vakantie minstens één. In de krokusvakantie was het de Wereld van Kina, vandaag was het – op hun eigen verzoek – het Designmuseum. Wolf was er een paar weken geleden geweest met school, en had er toen overal verspreid Playmobilfiguurtjes gezien. Blijkbaar was daar een zoektocht rond, en die wilde hij wel eens uitproberen met zijn broertje.

En jawel: aan de ingang van het museum kregen ze elk een blaadje met twintig figuurtjes en twintig voorwerpen die ze bij elkaar moesten puzzelen. Zelf kreeg ik een boekje mee met wat uitleg, maar zonder te verklappen waar de figuurtjes stonden. Concreet hield dat in dat ik rustig doorheen de hele permanente collectie heb kunnen wandelen, terwijl zij naarstig zochten en noteerden. We zijn er iets meer dan een uur mee zoet geweest, maar ze vonden het heerlijk.

De tijdelijke tentoonstelling ging over het buitenmeubilair van Dirk Wynants, vooral gekend van zijn Gargantua (die ronde houten tafel met in hoogte verstelbare zitbanken) en de Bee Hive. Man man, mocht ik geld en een grote tuin hebben, ik zou het wel weten…

De uitstap werd afgesloten met een ijsje, en de kinderen zagen dat het goed was. En ik ook, trouwens.

Geplaatst op

Een mooie vakantiedag

Een zalige maandag in de vakantie, en dus moest er niks. We hebben allemaal lang geslapen (behalve papa dan, die zat al vroeg op zijn werk) en toen ben ik met Merel in bad gegaan. Gelukkig had ik de creche al op voorhand verwittigd dat ze in de vakantie wel kwam (kwestie van ook dingen te kunnen doen met de jongens) maar dat het een pak later kon zijn. Ja dus.

En toen moest ik wel richting Droomland. Ha ja, want ik had al tijden geleden tegen Kobe gezegd dat ze in de vakantie nog een nieuwe Skylander gingen krijgen, en dat was hij dus niet vergeten. Maar als je zijn gezichtje ziet stralen, en zijn ogen ziet blinken, dan is het echt wel het geld waard. Ze spelen niet alleen met die Skylanders op de Wii, maar ook op de PC. Daarnaast speelt Kobe ook met de poppetjes, en houden Wolf en Kobe ganse kaartspelletjes. In de auto houden ze zelfs een spelletje ‘Raad de Skylander’. Goed gerief, quoi :-p

Ze hebben dus bij thuiskomst mogen spelen, maar na het eten vloog de tv onverbiddellijk uit, en moest er buiten gespeeld worden. Met hangmatten en dergelijke, vooral een woest spel met een grote woeste kraken en twee piraten die in hun hangmatboot moesten zien te overleven. Plezier gegarandeerd, al vrees ik dat half Wondelgem heeft kunnen meegenieten van het gebrul en gegil :-p

Een goeie start van de vakantie dus.

Geplaatst op

Ietsje beter

Het wordt stilaan ietsje beter, met die koppijn van me. Alleen ben ik nu wel nog geregeld misselijk. Geen idee wat er precies scheelt, maar wijs is het niet.

Vandaag was gelukkig een zeer rustige dag: Bart laten slapen (want die zit met serieus veel rugpijn) en de kinderen croissants voorgezet, zelf wat rondgelummeld en was buitengehangen en dat soort onzin, nog wat geslapen, en dan in de namiddag naar de Ronde kijken. Oh jawel. Met het geluid zeer zachtjes tegen de koppijn, dat wel, maar toch: genoten van een spannende koers.

Wie had dat ooit gedacht, dat ik nog voor de lol naar de koers ging kijken? En het nog goed vinden ook?