Djerba dag 1: de reis
Rond half zeven kwam het huis tot leven, om twintig over zeven zaten we met zijn allen en drie grote koffers in de auto. Kwart voor acht stond diezelfde auto veilig in de parking en wij in de inkomhal van het station, waar we een huilende Arwen troffen. Niet huilend omdat ze mee moest, uiteraard, maar wel huilend omdat ze mama en papa een weekje achter liet. Bon, die tranen waren snel voorbij, want iets over acht zaten we op de trein richting Brussel, en nog wat later op de TGV naar Parijs.
Waarom vliegen we niet vanuit Brussel? Wel, in het laagseizoen zijn er enkel vluchten op dinsdag en zaterdag, en dan wordt de vakantie wel heel kort. Vanuit Parijs kon het wel van maandag tot zondag, dus dat werd het. We genoten van de treinreis en van het feit dat de stewardess ons samen liet zitten rond een tafeltje en een fijn ontbijt bracht. Yup, eerste klasse op de TGV, een aanrader.
En toen waren we in Paris Nord en moesten we naar Orly. Een taxirit van een klein uurtje, met toch wel wat file. En helaas twee taxi’s, want er waren er blijkbaar geen beschikbaar van 6 personen. Bummer. Maar wij hadden gelukkig een goeie chauffeur die ons op een redelijke manier door het verkeer loodste: ik was al half misselijk toen we uit de trein stapten, maar het werd gelukkig dus niet erger. Oef.
Enfin, inchecken en dan iets zoeken om te eten. De kinderen gingen voor pizza, Bart en ik voor Wagamama, waar ik iets kleins en niet gefrituurds nam, kwestie van iet of wat veilig te blijven op het vliegtuig. Reisziekte, het is een merde.
En toen, tsja, het vliegtuig. Ik was al half misselijk toen ik instapte en kreeg het toch wel even moeilijk, ja, maar daar bleef het bij. Ik heb drie uur nauwelijks bewogen met mijn ogen dicht, want extra zintuiglijke waarnemingen maken het alleen maar erger.
Maar bon, overleefd dus. Ik was serieus slecht toen we in de aankomsthal moesten aanschuiven, maar het beterde vrij snel. Bart ging geld wisselen en lokale simkaarten met data voor ons beider gsms regelen, en ik ging op zoek naar een grote huurwagen. Zeven dagen met een gewone auto: ongeveer 200 euro. Zeven dagen met het enige “busje” dat beschikbaar was: 500 euro, en dan had ik er al 300 afgedaan. Ik denk dat ik nog te veel betaald heb, maar kom: een comfortabele fiat met 6 plaatsen en voldoende ruimte voor de koffers. Mja.
Het betekende dat we rond zes uur vertrokken bij 21°, zicht op palmbomen en een ondergaande zon. En een ongelofelijk vakantiegevoel.
Een klein half uur later reed ik de oprit van onze riad op: een fantastisch mooi opgeknapt traditioneel huis, compleet met prachtige tegeltjes, koepeltjes, Moorse motieven, bogen en een zwembad. Helaas wel koud – zo’n huis is net gemaakt om koel te blijven – en gelegen aan een zeer drukke viervaksbaan. En onze suite heeft ook geen eigen keuken, maar zit dan wel weer vlak bij de wifi, zodat we in het grootste deel ervan wel verbinding hebben, en dat vinden de kinderen belangrijker dan die keuken.
Ik geef u een paar impressies mee, kwestie van de sfeer wat te schetsen.
We installeerden ons min of meer en reden dan een tweetal kilometer verder naar een winkelcentrum waar ze op de eerste verdieping een centrale aula hadden met allerhande winkeltjes en eetdinges rond. En daar was er alweer pizza. Jawel. Grote lekkere pizza’s voor ocharme drie euro per stuk. Ge kunt er niet voor sukkelen, ge kunt er geen honger voor lijden.
We deden nog wat boodschappen in de gigantische supermarkt beneden en lagen tegen tien uur in bed. Uitgeput, maar in een vooral bijzonder ontspannen staat. En daar gaat het nu om.
Zotte plannen!
Dit weekend zat ik er een beetje door. Enfin, ik loop eigenlijk al vrij lang op de toppen van mijn tenen, het is een beetje welletjes geweest. Bij Bart is het eigenlijk een beetje hetzelfde, en toen zei hij: “Wat als we er in de krokusvakantie tussenuit knijpen, richting zon?” Euh… Hij begon meteen te zoeken, ik checkte het weer en dergelijke, en we kwamen uit op Djerba, het vakantie-eiland in Tunesië. ’s Nachts misschien wel maar 11 graden, maar overdag rond de 20° in de schaduw, en zeer zonnig.
Hij vond er een zeer charmant verblijf in iets tussen hotel en B&B, en ging op zoek naar vervoer. Dat bleek iets minder evident, maar uiteindelijk hebben we wel een oplossing gevonden. Maandagochtend nemen we de trein naar Brussel, daar de TGV naar Paris Nord, dan een taxi naar Orly, daar het vliegtuig naar Djerba, en dan daar een auto huren naar ons verblijf. We gaan wel eventjes onderweg zijn, maar bon. En op zondag tegen middernacht zouden we terug moeten zijn.
Oh, en Arwen gaat mee. Ha ja, we hebben toch een verblijf voor zes, het zal op die ene persoon niet steken.
Zotte plannen, dus. Het zotste waren nog de reispassen. Als je met een reisbureau gaat en dus een combinatie hebt verblijf-vliegticket, dan volstaat je identiteitskaart. Maar als je het zelf regelt, dan moet je een heuse reispas hebben, iets wat enkel Bart had. Uhm.
Gisteren belde ik naar de betrokken dienst, maar die zijn standaard maar open tot vier uur, wat voor ons dus niet lukt. Maar ze konden me wel een plaatsje boeken om half zes in Mariakerke, want die hadden laat-avond-opening. Hah!
Wij gepasseerd in Evergem om pasfoto’s te laten nemen en dan meteen naar Mariakerke voor de paspoorten. En jawel, alles in orde! Ik heb ze wel laten toekomen in Gent Zuid voor alle zekerheid, want het zou nu nog mega stom zijn moesten die te laat zijn. Ze worden namelijk aangemaakt in Gent centrum en dan met een soortement binnenpost naar hier verstuurd, iets wat blijkbaar twee dagen in beslag neemt.
Oh, en de dienstverlening? Gewoonweg top! Echt! Vriendelijk, behulpzaam, ook aan telefoon. Want ik had naar Wondelgem gebeld die dus volboekt waren voor de avondopening, maar die verwees me door naar de avondopening van Mariakerke en boekte daar meteen een vierdubbele afspraak.
En Merels pop, die mocht gewoon mee.
Egyptenaren in Tunesië
Club Med, dat staat ook voor entertainment. Als je wil, hoef je je er geen seconde te vervelen, er is altijd wel iets te doen.
Zelf zijn Bart en ik niet zo van het actieve type, en dus hoefden al die (geforceerde) dingen niet voor ons, integendeel, bij momenten ergerden we ons blauw aan de veel te luide muziek en het Franse gebrabbel door de microfoons. Maar bon, het draagt wel bij tot de algemene sfeer.
Om half negen was er altijd al fitness, en dan waren ze buiten op van die rubberen matten al vrolijk bezig, bende zotten, terwijl wij op ’t gemakje richting ontbijt gingen. Er was aquagym (waar ik een paar keer aan meegedaan heb), er waren spelletjes, er was ‘Crazy Time’, waarbij de halve club aan het dansen ging, maar je kon er ook boogschieten, leren zeilen of surfen of kajakken, op bepaalde tijdstippen aan die vliegende trapeze gaan hangen, en dat soort dingen.
De kinderen zaten in hun respectieve clubs, en werden dus voortdurend geëntertaind. Meestal was dat in hun eigen groepje, soms was dat voor iedereen. Zo was er een Vlaamse kermis waar wij wijselijk buiten zijn gebleven, en was er ook een aanval op de Romeinen door de Egyptenaren. De Romeinen hadden Cleopatra ontvoerd, en nu mochten de kinderen, verkleed als Egyptenaar, aanvallen met kleine zakjes bloem (eigenlijk gewoon papieren zakdoekjes met bloem in). De Galliërs waren scheidsrechters en gaven de bloem aan. Man man man, zo een gedoe! Maar de kinderen vonden het precies wel wijs.
Tunesië: de laatste dag
Mja, die laatste dag, die zat er uiteraard aan te komen. Dat zalige nietsdoen is wel eens leuk, maar het is zo… zinloos. Ik heb massa’s gelezen, en ik heb genoten, maar ergens zal ik toch wel blij zijn als ik weer thuis ben, en weer zinnige(r) dingen kan doen. Bart is net diezelfde mening toegedaan, hij noemt dit ‘gedwongen nietsdoen’, en verslindt boeken. Over zijn werk, uiteraard, geen romans of zo.
Merel is deze morgen toch nog naar de crèche gegaan, zodat wij met de jongens in zee konden gaan zwemmen. Man, het is warm! Het zand brandde onder onze voeten, we hielden zo lang mogelijk onze sandalen aan. Ik heb heerlijk gezwommen, de jongens hebben met papa een gigantische put/kasteel gemaakt, compleet met troon om op te zitten en ingewerkte glijbaan. De put was zo diep dat ik op een bepaald moment Kobe kwijt was: ik zag hem gewoon niet meer vanuit de zee. Bart is trouwens serieus verbrand daardoor, want smeren, tsja, da’s voor mietjes natuurlijk.
Normaal gezien moest ons huisje leeg zijn tegen twaalf uur, en werden dan ook de valiezen opgehaald, maar ik heb dat nog kunnen uitstellen tot één uur. Tegen dan waren wij netjes gedoucht, was alles klaar, en konden we rustig eten. Daarna hebben we nog wat op het overdekte terras gezeten, is Wolf nog overal foto’s gaan nemen, hebben we Merel opgehaald (die gelukkig nog stevig had geslapen, wat de bedoeling was), zijn we uitgecheckt, en dat was dat.
Bij deze trouwens nog even de foto’s van hoe ons huisje er nu eigenlijk uitzag. De foto’s van de buitenkant heb je eerder al gekregen.
De living, compleet met terrasdeur. De tv heeft niet eens aangestaan, en beide zetels waren in feite dubbele bedden, maar zijn niet zo gebruikt natuurlijk.
Getrokken van aan de terrasdeur. Links voorbij de boog was er een plaats om valiezen op te leggen, rechts was de buitendeur. De deur met houtsnijwerk was een ingemaakte kast, en zo hadden we er vier.
In de gang links was er eerst de ‘master bedroom’, waar de jongens sliepen.
Daartegenover was de kleine badkamer, met douche.
Op het einde van de gang was er dan de tweede kamer, die van ons, waar we ook Merels bedje hadden gezet.
Aan ons kamer was er een eigen badkamer, met ligbad deze keer. En met op woensdag plots een kakkerlak: toen ik dat meldde aan de receptie, stond er binnen de drie minuten een man met grote spuitbus, die op zijn rug ging liggen om het beest te zoeken, en het vanonder de wastafel haalde. En zich wel duizend keer verontschuldigde.
En dan was er nog het terras, met gemakkelijke stoelen, een salontafeltje, en een stuk overdekt en een stukje bloot.
Met overigens een heel eigen, fijne feature: in het terraslicht had een vogeltje zijn nest gebouwd, zo zag ik al de eerste dag. Er zat bij mijn weten maar één jong, maar dat tsjilpte wel enthousiast, waarop mama (of papa) het kwam voeren.
Om 15.00u werden we uitbundig uitgezwaaid door een team van GO’s, en vertrok onze bus, om tegen kwart na vier aan de luchthaven te zijn. Een stevige wachtrij later gingen we opnieuw door alle plichtplegingen, aten nog een kleinigheid tijdens het wachten, en zaten we om 18.35u netjes op ons plaatsje in het vliegtuig.
Een dik half uur later werd het eten al geserveerd, en daarna werd er geslapen. Toch door Wolf, Kobe en mij, want Merel was opnieuw klaarwakker, en zat rustig met papa te spelen. En een dubbele dosis Touristil: ik kan dat iedereen aanbevelen: deze keer nergens last van gehad.
Het vliegtuig is vijf over tien al geland in Zaventem, een twintig minuten te vroeg, maar dat was buiten de bagage gerekend: die werd wél netjes op schema afgeleverd, zodat we toch wel een tijdje moesten wachten. En de buggy werd als allerlaatste manueel op de transportband gelegd, zodat we er écht wel een tijdje stonden te kijken.
Maar bon, het shuttlebusje van de parking was er dan wél zeer snel, zodat we iets na elven aan onze auto stonden, en tegen kwart na twaalf thuis waren. Ik denk niet dat onze kinderen ooit zo snel, en met zoveel plezier in hun eigen bed zijn gekropen. Alleen Wolf was trouwens wakker gebleven in de auto, Merel was al in slaap gevallen terwijl wij nog de valiezen in de koffer aan het laden waren.
En hoe goed de bedden ginder ook waren: je eigen bed is toch nog altijd beter!
366 – 28 juli
Tunesië, dag zes, de dag dat ik naar Carthago ging
En daar zo content mee was gelijk een katjen.
Zeg nu zelf: Carthago! En ik, stomme trien, wist eigenlijk alleen dat het in 146 AC met de grond gelijk gemaakt was, en echt compleet vernield was. Blijkt Julius Caesar het weer opgebouwd te hebben, en was het een tijd later zelfs de derde grootste stad van het Romeinse Rijk, na Rome en Alexandrië.
Er was dus meer dan genoeg te zien, reden genoeg om om half acht klaar te staan voor de busrit van iets meer dan een uur. Carthago ligt namelijk naast Tunis, en is er nu zoals het Sint-Martens-Latem hier: een hele chique villa-stad, met onder andere het presidentiële paleis. De voortreffelijke gids – die overigens geen minuut gezwegen heeft, zelfs niet tijdens de busreizen, maar dan ook zeer interessant en relevant was – vertelde dat ze gehoopt hadden op de erkenning als Unesco-Werelderfgoed van 40.000 km², maar dat het er maar 11.000² zijn geworden, omdat de rest eigenlijk al volledig volgebouwd staat met villa’s. De Romeinse resten liggen dan ook helemaal verspreid over de stad, en als je die allemaal wil zien, raadde hij aan een hotel in de stad zelf te zoeken, en een paar dagen te blijven. Zelf zijn we langs een paar punten gereden met de bus, en op twee plaatsen effectief gestopt en uitgestapt.
De eerste plaats was een tophet: het had veel weg van een begraafplaats, maar dat is het niet: het is een veld vol votiefzuilen.
Veel van de zuilen dragen de afbeelding van een menselijke figuur,
of zijn gewijd aan de godin Tanith, met haar typische symbool. Zij was één van de drie voornaamste goden van het Punische pantheon; de andere zijn Baal-Amon en Moloch.
Daarna gingen we terug de bus op, naar het oude Carthago. De volgende foto is getrokken vanuit de bus, om je een idee te geven van het soort huizen dat er staat. Op de heuvel zie je de kathedraal van Carthago (of zoiets, dat meende ik toch op de maken uit de gids zijn uitleg).
Toen kwamen we dus effectief in een ommuurd en afgesloten stuk van het oude Carthago, waar je nog schitterend het oude grondplan kon zien met de kaarsrechte straten, cardo en decumanus, zelfs aldus aangeduid.
De gids wees ons overigens ook op een putdeksel dat ook 2000 jaar oud is, nl. de toegang tot enerzijds de aanvoer van zuiver water, en anderzijds de afvoer van vervuild water, aka. de riolering.
We liepen verder richting zee, en zagen in de verte al de imposante resten van de thermen van Antoninus Pius, een gigantisch bouwwerk.
Op een bijzonder stoffige maquette konden we zien wat het effectief moet geweest zijn, en één zuil was effectief gerestaureerd om de ware grootte te kunnen inschatten. Man, dat moet nogal wat geweest zijn!
We liepen rond in de verzengende hitte in wat de catacomben of kelders moeten geweest zijn, en zagen dat het goed was.
366 – 27 juli
Tunesië, dag vijf
Pretty much the same thing, eigenlijk feitelijk, en ik vind dat helemaal niet jammer!
Daarom vandaag even een rondleiding doorheen de Club Med van Hammamet. Ik heb lang niet alles getrokken, maar het geeft je wel een idee hoe het er daar uitzag. Dit is dus het equivalent van de diashow van vroeger, maar nu kan je zelf beslissen of je het al dan niet bekijkt, en aan welk tempo :-p
Onze bungalow, ’s morgens vroeg, gezien van de achterkant.
Het zicht opzij vanwaar de kinderen zitten op de vorige foto.
En de andere kant :-p
De enige foto waar de wolken op te zien zijn. ’s Avonds getrokken
De voorkant
De bar waar we een groot stuk van onze dagen zaten
Getrokken vanop de plek waar Bart daarnet stond. Nu zit hij al in de linkse zetels.
Zicht links van de bar, vanwaar Bart zat.
Zicht op het eerste bad. Het ganse zwembad was 40 cm. diep.
Het tweede zwembad, een groot speelbad, overal 80 cm diep.
Links lag het grote speelbad, rechts het ploeterbad, en in de verte het diepe zwembad.
Het veld naast het zwembad
De lange colonnade van de zwembaden richting strand.
Het tweede restaurant, aan het strand.
Datzelfde restaurant, maar dan vanop het strand gezien
Moet dat nu écht?
De gebouwen zijn voor een volgende post.
366 – 26 juli
