Een tuinhuis en een garage!
Als ge zo ’s avonds rond half tien nog aan ’t zeveren zijt met een vriendin op Facebook, kan het al eens gebeuren dat u rond half tien de volgende morgen plots aan de ontbijttafel bevindt, met het restje brood dat je nog had, gekookte eitjes, cornflakes en dat soort onzin. Compleet à l’improviste, maar wel supergezellig.
Een ideale start voor een zware dag, overigens: er moest een garage uitgeleegd worden en een tuinhuis opgevuld. Stand van zaken bij aanvang:
De rekken in het midden van de garage moesten uiteraard weg, maar ook de rekken aan de zijkant, zodat we wat meer plaats hebben. Het tuinhuis is er op zich groot genoeg voor.
Enfin, we begonnen eraan: de kinderen haalden alle bloempotten en andere spullen van de rekken en zetten die op de oprit, tot Wolf en ik de kleine rekken konden verzetten, en zij ze opnieuw konden opvullen, maar dan gestructureerder. Na een uur zag het er al zo uit:
Wolf en ik waren toen al met een volle auto naar het containerpark gereden…
Gelukkig kwam er na de middag versterking in de vorm van een oudleerling en medelarper. De bedoeling was eigenlijk dat hij enkel de rekken moest helpen verzetten, maar zo ver waren we helaas nog lang niet. Niet getreurd, naast een bijzonder scherp verstand en een nog scherpere tong heeft hij ook een stevig stel handen en is hij niet bang om die vuil te maken. En dus begon Jesse mee te boel uit te legen, tot we met enige serieuze moeite de twee rekken links op bovenstaande foto konden verzetten.
Na die rekken was er gelukkig stevige koffie, en zag de garage er al wat leger en het tuinhuis wat voller uit:
Ook al was het intussen toch redelijk behoorlijk rotweer, Wolf wilde niet opgeven. Want het mag er dan nog uitzien als een grote rommel, eigenlijk ging het snel.
De groene zakken linksachter zijn er nog voor ’t containerpark, en er kan nog wel wat rommel uit, maarre…
Voor het eerst sinds half oktober staat mijn auto weer binnen! Ma echt en al!
*doet vreugdedansje*
*strompelt weg met zere voeten van het opruimen*
Ge kunt niet geloven hoe blij ik hiervan word, echt waar…
Een dag vol voldoening!
Wat doet ne mens op de middelste woensdag van de krokusvakantie, als hij een communicant heeft?
Juist, naar de asviering gaan en een askruisje halen. Dat moet dus geleden zijn van in mijn lagere-schooltijd, serieus zeg! En vooral, het is ook stevig wat veranderd. Al kan dat nu ook wel aan onze wijze pastoor liggen, die echt probeert aan te sluiten bij de huidige leefwereld.
Het was vooral geen mis, maar een viering. Waarbij de palmtakken van vorig jaar opgehaald werden en ritueel verbrand. Blijkbaar was dat altijd al zo, maar toch niet in de kerk zelf, voor zover ik me dat kan herinneren. De pastoor had een ijzeren vuurschaal midden in de kerk gezet, stak het vuur aan, en één voor één mochten de kinderen er takjes op gaan leggen. Eén ding werd wel duidelijk: er is géén rookmelder in de kerk! Op een bepaald moment kon je gewoon de andere kant van de kerk niet meer zien, zo wijs! Vuurke stook in de kerk dus!
Enfin, we kwamen getooid met een zwarte vlek op het hoofd buiten. En toen we thuis kwamen: verrassing!
Want gisterenavond rond een uur of zes ging nog de telefoon: dat ze het tuinhuis niet gingen komen zetten, want het had de voorbije dagen al veel te veel geregend, en ze hadden nog van dat rotweer voorspeld voor vandaag. En een beetje regen kan nog, maar compleet doorweekt, dat wilden ze hun werkmannen ook niet aandoen. “Verzopen waterkiekens”, had de baas het genoemd. Ik deed geen moeite om mijn teleurstelling te verbergen: ik had er enorm naar uitgekeken om eindelijk van de rommel in de garage af te zijn, en mijn auto weer binnen te kunnen zetten. We hadden speciaal de donderdag ervoor vrij gehouden. Mja, pech dus.
Maar deze morgen, toen ik klaarstond met mijn sleutels in de hand, had de telefoon opnieuw gerinkeld. Ik pakte nog snel op, en jawel, aangezien de zon scheen en het blijkbaar nog leek mee te vallen met dat water gieten, gingen ze toch nog afkomen! Ik sprong een gat in de lucht, en aansluitend in de auto.
En ik was het eerlijk gezegd compleet vergeten, na al dat gedoe met dat vuur in de kerk. Toen ik dus dit plots zag bij het thuiskomen, maakte mijn hart opnieuw een sprongetje!
Geleidelijk aan zagen we het tuinhuis groeien, terwijl ik eerst kookte, en daarna op ’t gemak koffie dronk. Bart sliep, want die heeft sinds zondag de griep, en kan gewoon op zijn benen niet staan.
Maar op zich konden we niet veel doen natuurlijk: die mannen hadden elektriciteit en water, en dat was meer dan voldoende. Omdat we ons na vijf dagen opgesloten in huis toch wel wat benauwd begonnen voelen, besloten we er toch op uit te trekken. Niet voor een wandeling of zo, daarvoor was het weer teveel aan het miezeren, maar om kleren te zoeken. Wolf doet eind mei zijn plechtige communie en heeft al een prachtig hemd en een paar bijpassende schoenen, maar heeft dus nog broek, gilet en T-shirt nodig, Kobe heeft nog niks, en Merel heeft van vorig jaar een prachtig kleedje in de kast hangen, maar moet nog een vestje voor erbij hebben.
Het leek me de ideale dag: miezerweer, dus ook geen drukte in de winkels daar in Lochristi. En we gingen er toch ooit eens voor moeten gaan.
Wij eerst binnen in de C&A, want daar hebben ze voor meisjes vaak hele leuke kleedjes. En jawel: plots zag Wolf een kleedje hangen voor Merel, eentje dat hij nog veel mooier vond dan wat ze al had. Dus ja, wat doet ne mens dan?
We vonden ook nog de perfect blauwe broek voor hem, en reden wat verder, de volgende winkelcluster in. In de Bel&Bo vonden we niks dat bruikbaar was voor de communie, maar deden we wel een superbatje! Het wintergerief stond al allemaal aan minstens 50%, en dan was het nog 2 + 1 gratis. Resultaat: een stevige winterjas voor Wolf (voor rugby en scouts), een mooie bordeaux gilet voor Kobe, en een ongelofelijk schattige pyjama voor Merel in het rood met katjes op, voor een totaal van 20 euro. Mijn trip was al sowieso geslaagd!
Maar bon, de missie was nog niet geslaagd. We reden naar de volgende cluster, en liepen de Modemakers binnen. Die winkel ligt me doorgaans niet, maar bleek nu wel best mee te vallen. En toen Wolf effectief dingen in het juiste blauw begon te spotten, haalde ik Merel en Kobe uit de auto – die waren blijven zitten omdat ze eigenlijk geen zin meer hadden – want er was een mega ballenbad. Wolf werd er verliefd op een blazer van hetzelfde merk als zijn hemd, en vond er ook de perfecte T-shirt bij. Missie geslaagd dus.
Merel kreeg uit de solden ook nog een heel leuk rokje, en dat was uiteindelijk dat. Maar het duurde nog wel even voor ik de kinderen uit het ballenbad kreeg.
En toen we thuiskwamen, had ik gewoonweg een tuinhuis! Echt serieus zeg! Morgen beginnen we de garage leeg te halen en het tuinhuis op te vullen. Zalig!
Tuinhuis! (Enfin, ’t is op komst)
Dat tuinhuis van ons, dat zal er ook niet zomaar gekomen zijn. Poeh!
Aan de basis lag helaas een stevige miscommunicatie, namelijk.
Begin oktober hadden we het oude tuinhuis leeggehaald en alles in de garage gepropt. Er zat nog iet of wat structuur in, maar je kon niet echt makkelijk aan het gerief. Enfin ja, het ging toch maar voor een maand of twee zijn. Op zes oktober werd het oude tuinhuis dan ook afgebroken.
Toen ze effectief ook aan de tuin bezig waren, was er blijkbaar wel communicatie tussen de tuinarchitect en de tuinhuisbouwer, want er werden blijkbaar wel afmetingen afgesproken, en er werd een stevige betonnen basis gegoten. Ha ja, dat konden ze beter zelf doen, de tuinmannen, want anders ging het aangelegde gras toch weer naar de knoppen zijn.
En dat was dat, zo bleek. Enfin, zo bleek toch een paar maand later.
Wat was er nu gebeurd? Tuinarchitect had offerte aangevraagd, tuinhuisbouwer had offerte opgestuurd, samen met nog een andere offerte, op 29 oktober. Blijkbaar had iemand bij de administratie niet gezien dat onze offerte ook aan die mail hing, en dat gewoon geklasseerd in het dossier van de andere persoon. Tuinarchitect hoorde niks meer en dacht dat tuinhuisbouwer rechtstreeks met ons contact had opgenomen, tuinhuisbouwer dacht dat het te duur was of zo omdat hij niks meer hoorde, en ik had onze wensen uitgelegd aan de tuinarchitect en dacht dat hij daarmee bezig was. Juist ja.
Tot ik uiteindelijk aan de architect vroeg waar dat tuinhuis nu bleef, en hoe dat in elkaar zat. Die viel uiteraard uit de lucht. En toen was er bouwverlof. Bon, na nog wat vijven en zessen had de architect contact opgenomen met de tuinhuisbouwer en gevraagd om er wat spoed achter te zetten, en mij de offerte doorgestuurd.
Toen ging het plots snel.
Woensdag ben ik langsgegaan bij de tuinhuisbouwer, die er inderdaad van wist en er meteen mijn dossier bijnam, mij de uitleg gaf rond het tuinhuis en me zelfs toonde hoe het eruit ging zien. Ik stond daar om half vier, tegen kwart voor vijf zat de nieuwe offerte in de bus, en zat de timing op eind maart. Gisterenmorgen heb ik terug gemaild ter goedkeuring, een uurtje later kreeg ik al telefoon wanneer de eigenaar zelf mocht langskomen om de staat van de betonplaat te bekijken en ze exact op te meten. Deze morgen stond die mens hier al (terwijl ik nog aan het lesgeven was), deze middag kreeg ik telefoon om nog een probleempje uit te klaren, en wist hij te vertellen dat er door de regenval een paar projecten opgeschoven waren, en dat ze het tuinhuis kwamen plaatsen op 10 februari. Op voorwaarde dat ik er, net zoals zij, geen gras over liet groeien.
En ik, ik ben doodcontent, en heb al meteen de donderdag in de vakantie (dag na plaatsing) vrij gehouden om het tuinhuis meteen al op te vullen en dus de garage uit te mesten. Ik kijk er zó hard naar uit!
365 – 27 oktober 2015 – sokkel
365 – 15 oktober 2015 – papeteries
Wég tuinhuis!
Ons tuinhuis moest weg: de structuur was misschien nog wel solide, maar het dak vertoonde gaten, de deur sloot niet helemaal goed meer, en vooral: er komt een groter met andere afmetingen. Weg dus met dat tuinhuis.
Ik zette het op Gift Gent (het vroegere Freecycle) en kreeg snel antwoord. Ik wees het toe aan ene Jonas uit Belzele, die van opleiding schrijnwerker was en dat helemaal zag zitten. Gisteren stond hij hier al om het te bekijken, en het dak er al af te halen. Vandaag was hij terug, vol goeie moed, vast van plan om het ding mee te nemen en er thuis in zijn grote tuin ofwel er een materiaalkot van te maken, ofwel een geitenstalletje. Allemaal goed voor mij, ik ben al lang blij dat iemand er nog iets mee kan doen.
Toen ik tegen vier uur thuis kwam, stond hij net op het punt te vertrekken: hij had alles netjes uit elkaar kunnen halen, en ging het tot het voorjaar opbergen in zijn garage. Dik in orde!
