Ik heb eigenlijk allemaal best fijne klassen dit jaar. Soms heb je zo’n klas waar je jezelf voor motiveren en waar je ook telkens weer doodop naar buiten komt, maar dit jaar valt dat heel erg goed mee.
Misschien mijn tweedes een beetje… Ze zijn maar met twintig, maar ze zitten nooit in deze constellatie samen, waardoor ze natuurlijk extra graag babbelen. Ik moet dus ook voortdurend moeite doen om hen stil te houden, maar aan de andere kant is het een klas die schitterend zijn best doet. Echt, hun klasgemiddelde voor dagelijks werk voor het tweede semester was gewoonweg 8,5/10! Zeker in het tweede jaar is dat een prestatie! En qua medewerking heb ik al helemaal niet te klagen.
Ik heb ze nu ook niet meteen op de meest dankbare uren van de week: de maandagnamiddag twee uur, en de vrijdagnamiddag twee uur. En als je dan weet dat er in het tweede gigantisch veel grammatica is, tsja… En ja, ook voor mij is het vrijdag, ik ben ook altijd opgelucht als het half vier is, net als zij.
Maar aan de andere kant zijn ze een heel dankbaar publiek, en eigenlijk echt wel fijne leerlingen. Dat werd me vandaag ook nog maar eens duidelijk. Ik zat op pasjescontrole aan de poort vooraan. Dat betekent een half uur op een lege speelplaats, controleren wie er buitengaat. Moest ik er niet zitten, zou er wél een hoop volk passeren natuurlijk :-p
Maar aangezien het ramadan is, mogen de moslimleerlingen ook tijdens de lunch op de speelplaats. Ik had me naast het hek tegen een muurtje op de grond gezet met mijn boek, en plots plopte er een leerlinge naast me, terwijl er twee gewoon bleven rechtstaan. Mijn tweedekes dus. Die hadden me zien zitten en waren er gewoon vrolijk bij komen zitten om te kletsen. Honderduit, zoals alleen veertienjarige meisjes dat kunnen. Het zegt veel dat ik een kwartier langer dan nodig ben blijven zitten, daar buiten tegen dat muurtje.
Blij dat ik niet alleen die strenge leerkracht ben, maar blijkbaar ook nog meer dan dat.
