Geplaatst op

Druk dagje…

Ik stond om negen uur al op school aanwezigheden op te nemen voor de zesdes. Ha ja, het was weer ‘uitvaart’ ofte 100 dagen op school. Aansluitend ging ik twee uurtjes lesgeven, daarna nam ik nog eens aanwezigheden, keek met de zesdes naar hun schitterende film van de Italiëreis, ging naar huis om iets te eten, me om te kleden, en terug naar de uitvaart te komen.

Het was echt wel een goeie show dit jaar: ik had om eerlijk te zijn mijn hart een beetje vastgehouden omdat ze precies niet in gang schoten en omdat de groep niet aan elkaar hing, maar het resultaat mocht er zeker zijn.

Ze hebben vooral een aantal hilarische filmpjes gemaakt, die je hier kan bekijken. En toen was er de opkuis, kon ik weer naar huis, eventjes rusten, omkleden, en dan was er de alumni-avond. Die begon eigenlijk om zeven uur, maar ach, voor zoiets kan je gerust wat later zijn. Tegen half acht ging ik Wolf naar Arwen brengen, met het idee vandaar naar Mariakerke door te rijden, maar ik bleef grandioos hangen bij Ann. We hebben echt een goeie babbel gehouden, om eerlijk te zijn, waardoor het tegen negenen was tegen dat ik op school was.

Meteen werd ik omgeven door een horde oud-leerlingen, en ik hoorde van een collega dat er al verschillende leerlingen naar me gevraagd hadden. Wel, dat doet deugd aan het hartje! En toen er wat later een oud-leerlinge, eentje waarmee ik inderdaad een bijzondere band had, me met een luide gil rond de nek vloog, toen was mijn avond compleet.

Ik ging niet lang blijven maar het was na middernacht voor ik thuis was, en dat zegt ook wel iets.

Moe. Dat ook wel, ja.

Geplaatst op

Beware beware the Ides of March

Gisteren was een dag om snel te vergeten. Eentje met te veel dag en te weinig rug, waardoor ik op het eind misselijk was van de pijn.

Er was het nieuws van Bib dat keihard binnenkwam, veel harder dan dat ik ooit verwacht had.

Er was een half uur rechtstaan bij het toezicht, en daarna twee uur lesgeven aan eerstes die blijkbaar zin hadden om lastig te doen. Ik heb lastig terug gedaan.

Er was de anderhalf uur durende personeelsvergaderingen op de archislechte klapstoelen, waardoor ik na een kwartier al aan het ijsberen was. Dat is ook niet goed voor de rug, maar doet iets minder pijn.

Er was het half uurtje tussen waarbij ik een beetje neergelegen heb, maar waar al snel ouders passeerden.

Er was het uur oudercontact. Ik had maar drie ouders, gelukkig, maar dat is opnieuw een uur stilzitten. Wat wel gigantisch deugd deed, was dat er een leerlinge met haar moeder was om me te bedanken. Ik had bij het kerstrapport gigantisch ruzie gemaakt met hen, me enorm kwaad gemaakt, en blijkbaar was de boodschap eindelijk, na anderhalf jaar zagen, toch doorgedrongen. Daarvoor wilden ze me bedanken, en dat heb ik enorm, enorm geapprecieerd.

En toen wilde ik, bij het naar huis gaan, even hallo zeggen tegen de ouders van Merels beste vriendinnetje die nog een glas dronken aan de bar. En werd ik getackled door de ouders van een leerlinge die ik niet eens heb. Ik heb nog een uur rechtgestaan, ik raakt niet weg en kreeg de volle lading over me heen. Daar zijn letterlijk de woorden gevallen: “Dat moet al maar 20 uur op een week werken, dat heeft vier maand vakantie, en het is nog te veel moeite om te antwoorden op een e-mail?” Terwijl er heel duidelijk in afsprakennota’s en schoolreglement staat dat alle communicatie per Smartschool verloopt. Tsja…

Ik ben even gaan zitten in de leraarszaal omdat ik dacht dat ik ging wegdraaien van de pijn. Om half negen lag ik in de zetel, heb ik geen vin meer verroerd, heeft Merel me boterhammetjes gebracht en ebde de pijn langzaam weg.

Caesar is omgekomen door 23 messteken. Ik ben er zeker van dat die vooral in zijn onderrug zaten.