Er staat hier al jaren een gigantische tv op ons kamer. Jaren geleden hebben Jeroom en Staf die voor ons naar boven gezeuld. Ik weet al niet meer vanwaar die kwam, maar het was een breedbeeld met beeldbuis, dus ook nog eens pokkezwaar. En ik denk dat hij misschien hoop en al vijf keer zal gebruikt zijn: we kijken echt niet graag tv vanuit ons bed, we blijven gewoon beneden, comfortabel in de zetel.
Het ding stond dus ook al jaren in de weg en werkte stilaan op mijn zenuwen. Maar zelf naar beneden dragen was absoluut geen goed idee: de heren hadden dat destijds zelfs met van die spanbanden gedaan om te kunnen dragen op onze trap.
Nu had ik deze voormiddag tegen Wolf gezegd dat, als hij hier nog eens wat vrienden over de vloer had, ze dat ding eens naar beneden moesten brengen. Plots belde hij – hij zat met zijn maten in het kot van Wout, naast de school – dat ze dat eventueel wel deze namiddag konden doen, ze kwamen toch nog naar de Colruyt. Euh, voor mij prima! En jawel, iets later stonden er hier zes potige knapen die naar boven gingen kijken, de gang leegmaakten en eerst een kwartier palaverden over hoe ze het gingen aanpakken. En twee minuten later het ding in de garage neerpootten.
En daarna schoven ze vrolijk aan, allemaal, voor verse pannenkoeken, want die had ik hen beloofd en intussen gebakken. Zo zes stevige gasten in uw kot, dat heeft wel wat ja. En die pannenkoeken waren lekker!
Nu moet het ding nog in het containerpark geraken, maar dat zal voor een andere dag zijn.
