Geplaatst op

Eindelijk weer quiz!

Ik kondigde het eerder al aan: we gaan eindelijk weer quizzen met het SQ!

Gisteren traden we dan voor het eerst weer aan, in het Westveld in Sint-Amandsberg. Een prima geschikte zaal met beamer, alleen werkt de geluidsinstallatie niet helemaal mee, maar bon, daar konden we omheen werken.

De afgelopen dagen hadden we met ons team de quiz in elkaar gestoken: negen gewone rondes, één fotoronde. Veel vragen kreeg ik door van Tom, onze doorgewinterde quizzer, en dat bleek dan eigenlijk ook een beetje te hoog gegrepen. We hadden in totaal maar liefst 13 vragen waar geen enkele ploeg het antwoord op wist. Toegegeven, er zijn momenteel maar 7 ploegen, maar dan nog… Ik heb er wel immens veel tijd in gestoken: alle vragen netjes uitschrijven, elke ronde volgens een thema, en bij vrijwel elke vraag ook een afbeelding voor de powerpoint.

Ik heb me wel prima geamuseerd met de presentatie op de avond zelf: het mocht al eens wat sarcastisch zijn, we spelen dan ook al jaren samen. En ik had het gevoel dat het ook wel door het publiek gesmaakt werd, al was het wat te moeilijk. We zijn in ieder geval vertrokken…

Maar, mochten er nog mensen zijn die graag mee komen quizzen met een eigen team: graag! Elke tweede woensdag van de maand, in totaal tien keer, in Sint-Amandsberg, van half negen tot ergens rond elf uur. Voor meer info stuur je me maar een berichtje!

(Oh, en de rare versiering op de foto? Dat was blijkbaar blijven staan van een Syrisch trouwfeest, en mijn dierbare ploeggenoten konden het niet laten dat achter mij te zetten. Of wat had je gedacht?)

Geplaatst op

Nieuw quizseizoen, eindelijk!

Ik denk dat ik al bijna dertig jaar meedoe met het kwisconvent van de UGent, het SQ. We zijn destijds begonnen met allemaal groepen oud-leden van de studentenclubs en -verenigingen, en via Jeroen zat ik dus bij het Oud-VEK. Ik heb jaren met ons ma meegespeeld en tal van vrienden en vriendinnen zijn er ook de revue gepasseerd. Jeroen zelf speelde minder en minder mee, en de laatste jaren hadden we zo’n beetje een vast basisteam: ikzelf dus, met Tom (doorgewinterd kwisser, zit ook in gerangschikt team Ali Chemicali), Stijn, Eddy en Nicolas. Met die laatste vier spelen we ook af en toe eens met Richard The Turd. Ja, dat komt ervan als je drie mannelijke veertigers je teamnaam laat beslissen…

Door corona lag uiteraard ook gans de quiz op zijn gat, en toen bleek het bijzonder moeilijk om het quizconvent terug opgestart te krijgen. Onze vaste locatie, de Union Sandeman onder de Sint-Pietersabdij, was plotseling echt duur geworden en is intussen blijkbaar ook zelfs opgedoekt. De zoektocht naar een nieuwe locatie bleek bijzonder moeizaam: we hadden iets dat toegezegd had maar op het laatste nippertje alsnog zijn staart introk.

In seizoen 2022-2023 is er dus ook niet gespeeld geweest, en ik vreesde het ergste voor het quizconvent. Maar kijk, er is een nieuwe locatie in Sint-Amandsberg, in het Westveld, en er zijn nog acht ploegen van de oorspronkelijke 30+ over, maar bon, we kunnen weer spelen!

We zijn zelfs akkoord gegaan om als eerste te organiseren, dus ik weet nog wat gedaan de komende weken, maar bon: op tien oktober gaan we weer van start! En ik, ik zie het compleet zitten!

Geplaatst op

Zwarte gat?

Spreken van een zwart gat is sterk overdreven, maar ja, mijn woensdag vandaag voelde bijzonder onwennig aan.

Ik had les tussen tien en twaalf, reed toen fluks naar huis, kookte snel, en… toen was het gedaan. Leeg, Vrij. Dat is dus voor het eerst in acht jaar, sinds Wolf begon met muziekles, dat de woensdagnamiddag gewoon vrij is. Kobe heeft geen notenleer meer, die volgt AMC en dat is op vrijdag, net zoals zijn samenspel en zijn fagotles. Merel heeft maar één keer per week notenleer – excuseer, muzieklab – en dat valt bij haar op zaterdag. En Kobe is gestopt met rugby, en Wolf zit in het Zeepreventorium. Ik ben momenteel zelfs doorheen het corrigeren/redigeren van de boeken van Dirk, zodat zelfs hij niet meer langskomt op woensdagavond.
Heh. Vreemd. Zeer vreemd, maar niet onaangenaam gevoel, zo’n vrije middag. We hebben dat dan maar opgelost door naar de bibliotheek te gaan – ook niet onbelangrijk! – en daarna naar de nieuwe kapper hier net voorbij het kruispunt. Kobes haar was veel te lang geworden, maar de kapper was dicht op maandag, en natuurlijk was er net gisteren de schoolfotograaf…

Om half zes zat ik bij de dokter – borelia, en dus doxycycline, een stevige antibiotica – en gelukkig was er ’s avonds de start van het nieuwe quizseizoen, zodat ik nog niet helemaal verloren liep in mijn woensdag.

Ik voorzie nog mooie woensdagen in de toekomst, jawel.

Geplaatst op

Quizconvent

Gisterenavond – eigenlijk al deze morgen – sloten we het quizseizoen van het SQ af met een tweede plaats en een klinkende overwinning. Een en ander zorgde ervoor dat we nipt tweede werden in onze tweede klasse, waardoor we richting eerste klasse stijgen. Wij hangen er echt tussen: in eerste eindigen we altijd bij de laatste, in tweede zijn we altijd bij de eerste. Volgend jaar wellicht dus weer degradatie, maar dat laten we aan ons hart niet komen. Vorig jaar speelden we in eerste, het jaar daarvoor in tweede, enzoverder. En eigenlijk is tweede plezanter, want dan winnen we, en krijgen we een rondje :-p

Twee jaar geleden postte ik nog, op onze overwinning, deze foto:

Het was het eerste seizoen zonder ons ma, en dat deed raar, maar we hebben ons stevig geweerd.

Enne… we hebben het regelmatigheidscriterium van de horecabeker gewonnen als meest gemiddelde drinkers van de hele groep. Kan niet missen, we drinken inderdaad altijd hetzelfde!

Op naar een volgend seizoen!

Geplaatst op

Quiz

Het dringt nog steeds niet echt door dat ons ma weg is. Voorgoed weg. Ik heb altijd nog het gevoel dat ik haar nog kan bellen, dat ik nog met haar zal kunnen praten, dat ik haar nog kan vastpakken, dat ze hier nog gewoon zal binnenwandelen. ’t Is niet alsof ik haar alle dagen zag, en het voelt eerder aan alsof ze op reis is, en ik haar daarna weer zal horen.

Het missen zit hem vooral in de kleine dingen. Zoals een aflevering van Downton Abbey zien, kijken naar de kleren van Lady Edith, en denken dat ons ma dat een knappe mantel zou vinden, en dat ik daar straks maar eens iets moet van zeggen.

Of zoals gisterenavond, de laatste SQ-kwis van het seizoen. Zonder ons ma. Akkoord, ze had de vorige ook niet meer meegedaan, maar die daarvoor wel nog allemaal. Hoe dikwijls heb ik niet luidop de bedenking gemaakt: “Goh, dat zou ons ma geweten hebben”.

Ik mis u, ma.