Oef.
Het is vakantie. Enfin, morgen nog naar de muziekles rijden, maar daarna is het vakantie. En ik ga vooral slapen, denk ik, want ik ben moe. Door en door, intens moe. Zelfs mijn benen doen pijn, dus ook fysiek moe.
Vandaag was er kerstontbijt – lees: donuts en chocomelk, want de keuken was compleet onderbemand – uitdelen van rapporten en leerlingencontactdag, waarbij ze hun examen kunnen komen inkijken. En omdat het eigenlijk meestal allemaal wat te lang duurt, komen er ook altijd wel een aantal rondhangen. Dat vind ik helemaal niet erg: dan heb ik ook wat aanspraak ^^
Ik had mijn fototoestel op mijn bureau liggen, en blijkbaar heeft een van hen dat genomen. Ik heb het zelfs niet gemerkt.
Enfin, dit was dus wat erop stond, en dit ben ik blijkbaar als ik aan het uitleggen ben. Het valt me vooral op hoe hard ik op mijn moeder lijk. Maar da’s een wijs mens, dus zo erg is dat nu ook weer niet.
Daarna was er nog receptie met sandwichkes en zo, en tegen half drie was ik thuis. Doodop, uitgewrongen.
Maar om half vier waren er de kinderen, en tegen vijf uur bracht ik Wolf naar de muziekschool, en tegen zes uur waren we daar met het hele gezin. Wolf speelde zijn twee stukjes van het kerstconcert
en we muisden er vanonder: de jongens trokken snel hun scoutshemd en hun scoutsschoenen aan, ik stampte er een boterham in, en tegen half zeven stonden ze aan het scoutsterrein. Gelukkig bracht Delphine hen mee naar huis, want ik heb Merel in bed gestoken, en ben in de zetel geploft. En dat was dat.
Staking
Over de staking zelf ga ik me niet uitspreken, daar wordt al genoeg over gediscussieerd en gezaagd en gezeverd, van beide fronten.
Ik ben wel gaan werken. Niet dat ik het eens ben met deze regering, maar ik geloof wel in het principe ‘de tering naar de nering zetten’, en ik denk niet dat staking het ideale middel is om druk te zetten. Als ik hoor dat bepaalde bedrijven grote klanten verliezen door de staking, ga je geen banen creëren, denk ik zo.
Soit, we waren met ongeveer de helft van het personeel op school, en drie leerlingen. Na een half uur nog twee leerlingen, en na de middag geen enkele. Ik heb zitten verbeteren, en we hebben een vergadering gehouden over de GWP, het fotoproject van de vijfdejaars.
Principieel moesten we blijven tot half vier, en ook al liet de directie ons gaan om één uur, toch zijn we met een tiental gebleven tot het einde. Principes dus.
Bart is intussen thuis gebleven bij de kinderen. Hij kon van hieruit ook wat werken, en heeft het geboekt als een dag verlof.
Doet nog eens van plog
Plog? Yup, picture log, ofwel je dag vastleggen in fotootjes. Heb ik al eens eerder gedaan hier, en ik zag het voor het eerst bij Lilith. Leek me wel nog eens leuk voor vandaag.
Voor het eerst in quasi twee maanden vroeg opstaan. Het piekt. Maar er moet gewerkt worden vandaag.
Ook de kinderen moeten opstaan, want die gaan vandaag eerst even mee naar het werk, en dan naar oma. Ik ging ze dus wakker maken.
Wolf vond het niet leuk.
Maar bon, een douche doet wonderen. Ook al ziet er dat zo niet uit.
Merel zag het alvast een pak beter zitten, zo met haar kleedje aan en al.
Maar kom, met gedroogde haren, lenzen in en wat schmink op uw toot ziet een mens er alvast ook wel beter uit.
Ontbijt. Dju, ’t is vroeg daarvoor.
Om half negen stonden we in de leraarszaal op school. Ik moest één leerling delibereren, de tweede in de rij, en daarom konden de kinderen wel heel eventjes mee komen.
Daarna cruisen door het mooie Drongen richting Zomergem.
Bij oma thuis mochten ze opa wakker maken. Die sliep nog bijzonder diep, en toen er drie kinderen boven op hem sprongen, met een luide “Boe!”, sprong hijzelf bijna een meter omhoog. Letterlijk. Wij lagen gewoon slap van ’t lachen!
Opa kon er gelukkig ook mee lachen.
Bon, terug naar Gent, en meer bepaald Sint-Amandsberg, om Wolfs ziektepapieren te laten invullen door de dokter.
Een paar huizen verder moest ik dan bij de kapster zijn: een nieuwe asymmetrische korte snit voor het felle kleurtje.
Nog even langs een paar winkels passeren:
En een havermoutpannenkoek met vers fruit fabriceren als middagmaal. Die overigens zo lekker rook, dat hij op was voor ik aan een foto dacht :-p
Nog even wat werken voor Gentblogt met een koffietje erbij:
En dan weer naar school: personeelsvergadering.
Mét vakantietraktatie!
Daarna opnieuw de kinderen ophalen – en als ik eerlijk ben, is dan het ganse plogidee een beetje uit mijn hoofd gegaan. Toen we thuiskwamen, was er wel nog het katje (waarover morgen meer) dat opnieuw in de tuin zat.
Maar avondeten, in bed stoppen, een grote kooi ophalen bij een vriendin en daar gigantisch lang blijven plakken, nee, dat zit niet meer in het plog. Gewoon vergeten. Kan gebeuren, zeker?
Rapporten oktober
Tsja, nu is Wolf niet meer de enige die een rapport heeft, ook Kobe heeft er eentje nu. Dat van Wolf is zonder meer goed: zijn meester heeft het uitgerekend, en hij heeft 96%. Alleen zijn netheid bij het schrijven laat soms nog te wensen over, maar dat is een oud probleem natuurlijk.
Kobe heeft ook een rapport, en eigenlijk ben ik even tevreden, al heeft hij ‘maar’ 88%. Het is zijn allereerste rapport, hij heeft het eerste leerjaar overgeslagen, moet nog werken aan leer- en studiehouding, en moet vooral ook leren schrijven. Hij is traag, maar er komt beterschap, zegt zijn juf. De dictees heeft hij uiteraard nog niet meegedaan, en ik ben hem beetje bij beetje schrijfoefeningen aan het geven. Rekenen is zeker volledig op niveau, daar haalt hij trouwens 93%, zonder ook maar een beetje bijgewerkt te zijn. Aan taal moet dus nog gewerkt worden, maar daar geven we hem rustig de tijd. Het is niet alsof het een slecht rapport is, maar het moet wel in stijgende lijn gaan.
Wolf heeft daarnaast ook een muziekrapport. Eigenlijk is hij daar ook goed bezig, maar doordat hij nogal wat zaterdagen mist (vooral door de rugby), heeft hij ook niet alle toetsen meegedaan. Ach ja, desnoods werk ik hem hier thuis wel bij. Maar we gaan vooral proberen om zo min mogelijk lessen te missen.
Van kogel en kerk
Deze voormiddag heb ik een grondig gesprek gehad met Kobes klastitularis, een dame van CLB en de zorgleraars. De algemene teneur was: Kobe kan echt niet blijven in het eerste studiejaar, want volgens de testen scoort hij op lezen AVI 6 (begin derde studiejaar) en qua rekenen zit hij op niveau tweede studiejaar. Mentaal is hij er ook zeker klaar voor: hij ziet het zelf zitten, hij weet bijzonder veel, en is zeer snel in bijleren. De discrepantie is gewoon té groot: in het eerste zou hij, zelfs mét speciale taken en differentiatie, zich beginnen vervelen, en uiteindelijk de boel op stelten zetten. Dat laatste was vooral mijn inbreng, want zo ken ik mijn Kobe wel.
Er zijn echter twee problemen. Eerst en vooral kan hij nog niet schrijven. Hij kent de letters op zich wel, maar vormt nog geen woordbeeld als hij schrijfletters ziet, en kan ze zelf ook niet. Motorisch mag het geen probleem zijn, maar echt sterk is hij daar niet. De zorgjuf zal hem twee keer per week apart nemen en hem de letters aanleren, zodat hij ook thuis kan oefenen.
Een tweede punt is iets wat ik meteen aanhaalde, en zijn klasjuf bevestigde: hij heeft totaal geen werkattitude. Of met andere woorden: Kobe is gewoon lui. Dingen die hem interesseren: prachtig! Maar voor al de rest zoekt hij altijd uitwegjes. Hij treuzelt, prutst, en kan zich zó lang bezig houden dat thuis bijvoorbeeld Wolf al alles heeft opgeruimd, en Kobe amper iets. Wolf doet dat uit plichtsbesef, en Kobe maakt daar schromelijk misbruik van. Of zoals ik vorige week met hem ben tegengekomen, en waarvoor ik me gloeiende kwaad heb gemaakt: we zaten in de keuken, en Wolf en ik hadden net de tafel gezet. Het was de bedoeling dat Kobe ook hielp, maar hij had er zich weer vanonder gemuisd. Toen we goed en wel zaten, zag ik dat ik een slabbetje voor Merel was vergeten. Kobe zit daar het dichtste bij, dus vroeg ik hem om er eentje te nemen. Zijn reactie: “Goh, zeg jong, ik moet hier ook echt altijd àlles doen he!” op de meest verontwaardigde toon die je je kan voorstellen. Ik heb hem meteen uit de keuken gezet, zo kwaad was ik.
Het zal dus een uitdaging worden. Aan de ene kant moet hij bijgewerkt worden, aan de andere kant zal hij de nieuwe leerstof ook veel sneller verwerken dan de anderen, en zal zijn juf hem strikt in de gaten moeten houden, en van de nodige uitdagingen voorzien. Plus: ze moet ervoor zorgen dat ook hij leert wat werken is, en dat niet alles vanzelf gaat. En vooral: dat hij niet mag afhaken zodra iets niet meteen vlot lukt.
Poeh. Het is geen cadeau, zo’n hoogbegaafd kind. Maar liever dat dan omgekeerd, vermoed ik. In ieder geval begint hij maandag in het tweede leerjaar.
School.
Dat ze ernaar uitkeken, die eerste schooldag. Wolf was snel weg, richting zijn vrienden.
Kobe hing nog wat rond mij, want die grote speelplaats, dat was toch nog wat anders. Maar zodra zijn juf werd afgeroepen, en vooral: zodra hij zijn Ella terugzag, was ook hij met een grote glimlach verdwenen.
En Merel? Die mocht ik zelf naar de klas brengen. Krampachtig hield ze mijn hand vast, vol spanning, maar zodra ze haar klasje en haar juf terugzag, was ook dat verdwenen.
Ze kreeg de opdracht haar boekentasje weg te zetten en haar jas op te hangen, en deed dat met gigantisch veel genoegen. Kijk zelf maar.
En toen stak ze me zonder meer buiten. Ha ja, want mama’s horen niet in de klas.
En ik, ik wandelde terug naar huis, nam mijn eigen boekentas, stapte in mijn auto, en reed naar school. Met een grote glimlach, jawel.
365 – 29 augustus
De nieuwe schoolfoto. Ha ja, want wij zijn al volop bezig. Ik hoop dat mijn vak duidelijk is.
365 – 31 mei
Herhalingsles. Wie kent nog de naam van dit soort verzen? (Huidige leerlingen houden hun klep, deal?)
365 – 19 april
