Dooie rug is dood
Of zo voelt het toch. Eigenlijk, nee, zo voelt het niet, daarvoor doet het te veel zeer.
Ik ben gisterenvoormiddag door mijn rug gegaan, en dan bouwt dat zo zachtjesaan op. Ik had toezicht, en probeerde zo veel mogelijk rond te lopen en te staan, en zo weinig mogelijk te zitten. Mijn ontbijtafspraak met Gwen was sowieso in het water gevallen, maar ik ben naar huis gereden en gaan liggen. Toen Wolf thuis kwam, heeft hij me nota bene moeten helpen met mijn krukken, en is hij naar de Delhaize om een paar pizza’s gereden, want het ging echt niet.
Maar bon, de plicht riep, en een uurtje rusten, een stevige pijnstiller en een portie wilskracht later stapte ik in de auto, en reed naar het ziekenhuis om mijn pa op te halen. Ik ging nog naar de kapper met hem, reed terug naar huis, cancelde de rugby, en ging helemaal plat. Auw.
Vandaag is het nog niet beter, en ik voorzie al dat mijn verbeterplanning royaal in het honderd gaat lopen: ik kan maximum een kwartier na elkaar zitten, daarna moet ik weer, met behulp van krukken of mijn opa’s wandelstok, gaan ‘rondlopen’ of liggen.
Waar ik wel grondig van baal, is het feit dat ik vanavond naar een feestje wilde bij een goeie vriend. Elk jaar viert hij Yule, en ik amuseer me doorgaans te pletter. Maar het is drie kwartier rijden, en dat kan ik momenteel echt niet aan. Blah. Serieus blah.
Stomme rug.
Pauze
Eerder noodgedwongen, die pauze van vandaag. Blijkbaar vond mijn rug het boenen van de staalvloer gisteren – nochtans met een machientje – niet zo aangenaam: deze morgen plukte ik mijn beha van de badrand, en schoot het in mijn rug. Mijn langs vaderskant geërfde hernia, weetuwel? Ik had er dit jaar nog geen last van gehad, en volgens mijn blog hier is het wellicht van vorig jaar februari geleden. Kan best, maar dat maakt het daarom niet minder vervelend.
Ik bleef even liggen op de grond, deed mijn rugoefeningen, en deed er vervolgens tien minuten over om recht te geraken. Intussen stond Bart beneden al ongeduldig te wachten: ik moet hem naar zijn kantoor brengen, hij mag zelf niet rijden met zijn kapotte knie.
Ik plukte mijn grootvaders wandelstok uit de vestiairekast en strompelde op Bart toe. Je had ons moeten zien: de kreupele en de lamme, de ene met een stok en de andere met krukken. Goed bezig, hier ten huize…
Intussen heb ik vandaag vooral plat gelegen. Rechtstaan lukt niet, want ik sta compleet scheef. Zitten is heel pijnlijk, en zelfs liggen is niet ideaal, maar dan nog de minst pijnlijke oplossing.
Hmpf. Morgen een dagje met Gwen, en dan dit weekend net 7 logés over de vloer. Dat wordt nog interessant. Hopelijk is het morgen beter!
Rug
Die rug van mij, die is toch eigenlijk aan vervanging toe, vrees ik.
Ik moet toegeven: het is al een tijdje geleden dat ik er echt acuut last van had, maar eigenlijk is de zachte pijn quasi voortdurend in de achtergrond aanwezig. Er gaat eigenlijk geen dag voorbij zonder dat ik gewaar word dat ik een rug heb, en dat is niet zoals het hoort.
Nu heb ik het dus opnieuw zitten. Gisteren was ik aan het opruimen in Merels kamer, en wilde ik een paar vijzen van haar bedje opnieuw vastzetten. Daarvoor moest het ijzeren verenkader eruit, en ja, blijkbaar vindt een hernia dat niet zo tof.
Ik heb gelukkig nog mijn bewegingsvrijheid, maar het doet wel pijn. Bart heeft me gisterenavond zachtjes gemasseerd en voorzien van kersenpitkussentjes, en ik probeer zoveel mogelijk rond te lopen, in plaats van te zitten. Het ochtendwandelingetje naar school deze morgen heeft me ook wel deugd gedaan.
En nu maar hopen dat het niet erger wordt, zodat ik mijn krukken niet hoef boven te halen.
Een rug, jong, da’s een gerief, als dat werkt.
Rugpijn revisited
Ik denk dat de voorbije dagen er wat teveel aan geweest zijn.
Vorige week deed mijn rug al lastig, maar tegen het weekend was het toch min of meer in orde. En toen was er Bellewaerde, waarbij je heel lang moet staan. En toen was er plotseling ook min of meer mooi weer, en heb ik de hele maandag stevig doorgewerkt met vooral rugbelastende bezigheden. Ook dinsdag heb ik nog vanalles gedaan, zoals kastjes schilderen, verder opruimen, dat soort dingen.
En toen begaf mijn rug het weer. ’s Morgens, bij het aandoen van mijn sokken, jawel. Ugh.
Gelukkig is het niet zo erg als in oktober vorig jaar, toen ik zelfs met krukken liep en helemaal krom stond van de pijn. Het is eigenlijk een andere soort rugpijn deze keer: op zich veel pijnlijker, maar ik heb wel mijn complete bewegingsvrijheid. Ik kan me zelfs bukken, als het echt nodig is, en loop niet scheef. Al een chance dat ik nog van die zware Diclofenac liggen heb, zodat ik de pijn toch iet of wat kan onderdrukken en min of meer mijn werk kan doen.
Al had ik erop gerekend vandaag massa’s te verbeteren. Het lukt, maar niet al zittend aan mijn bureau, en dus niet snel. Pfff.
Iemand ergens een nieuwe rug op overschot?