Gecrashte rug
Geen idee hoe het precies komt, maar de rug heeft het begeven. Het zat er zondag al aan te komen en intussen is het helemaal om zeep. Als in: ik ben blij dat ik een rollator heb. En ik heb gemerkt dat er een plaatsje is voor mijn wandelstok op dat ding. Fijn zo!
Ik heb ook geen idee wat het veroorzaakt heeft: ik heb geen specifieke beweging gemaakt of het “erin voelen schieten”, zoals vaak wel het geval is. En het feit dat ik helemaal scheef sta, doet me vermoeden dat het de hernia’s zijn en niet de spondylolisthese. Hmpf. Maar blijkbaar heb ik het wel vaker in de vakanties. Een ander bewegingspatroon, misschien?
Allez bon, alle plannen van deze week in het water, het is nu maar te hopen dat ik er snel weer vanaf ben. Als ik mijn lijf een beetje ken, is het minstens vijf dagen, maar zouden het er tien kunnen worden ook.
Al een chance dat het net nu zo warm is en dus ideaal om gewoon in de zetel te blijven liggen en computerspelletjes en zo te spelen. En van die gloeiende kersenpitjes in je rug, waar je zo heerlijk van opwarmt…
Assassins’ Creed Origins (de Egyptische versie): here I come!
Nu de rug weer…
Ik had ernaar uitgekeken om deze avond zoonlief naar het sportkamp in Nieuwpoort te brengen. Zijn kamp met zijn vier beste maten in Slovenië is door de corona in het water gevallen, jammer genoeg. Gelukkig hadden ze dan hier nog vijf dagen een golfsurfkamp met internaat in Westende kunnen boeken, met hun vijven. Het is wel niet hetzelfde, maar het zal hopelijk ook dikke fun zijn.
We hadden gepland om hem met zijn allen te brengen en er meteen een avondje zee van te maken: iets eten, een wandeling op het strand, de zon zien ondergaan, beetje afkoelen…
Helaas, de rug gooit gemeen roet in het eten. Ik lig alweer de hele dag in de zetel. Hmpf. Deze keer heb ik geen aanwijsbare oorzaak, ik heb niks speciaals gedaan, niks geforceerd of zo. Ik hoop maar dat het snel weer overgaat. Meestal duurt dat een dag of vijf, maar het kan ook langer zijn, zoals de tien dagen in de vakantie van 2018…
En voor zover ik me herinner, was de laatste serieuze keer november 2018…
Zucht. Diepe zucht.
Bekopen
Het is blijkbaar te veel geweest, de voorbije weken. Eerst waren de klassenraden, waarbij ik na de lesdag soms nog vier uur gewoon op een stoel moest zitten, en dat kan mijn rug eigenlijk niet aan. Ik was telkens ongelofelijk opgelucht wanneer ik thuis in de zetel kon gaan liggen en de pijn langzaam voelde wegebben.
En daarna was er de GWP week voor 1-4. Op zich was dat misschien niet zo inspannend, maar het feit alleen al dat je een compleet ander uurschema volgt, zorgt ook wel voor enige stress.
En toen was er het Havenweekend, dat mentaal ongelofelijk ontspannend is, maar fysiek wel wat belastend. Ik heb me nochtans koest gehouden, maar je slaapt sowieso niet in een schitterend bed, loopt heel veel rond, slaapt te weinig, en zeult met gerief.
Gisteren viel het nog mee, ik ben nog mijn pa gaan ophalen om bij ons te eten, aangezien hij dit weekend niet kon komen. Maar vandaag is het om zeep. De rug doet het niet meer. Ik ben al blij dat ik gedoucht ben geraakt, Merel heeft me geholpen om me aan te kleden, en ik loop met een stok rond.
Ik moet dus echt eens werk maken van een echte rollator: daar kan ik misschien nog niet mee de trap op – trappen zijn eigenlijk niet zo’n probleem – maar kan ik al tenminste hier beneden iet of wat proberen rondlopen.
Zucht. Tot zover de vakantie.
Twee jaar
Damn.
Ik heb me net zitten realiseren dat de rug nu dus iets meer dan twee jaar geleden is. Toen was ik trots op mezelf dat ik met mijn krukken tot in de tuin was geraakt en er kon liggen lezen in de nazomerzon.
Ik heb gelukkig een lange weg afgelegd sindsdien, en vooral naar mijn eigen lijf leren luisteren. En, zij het met enige moeite, mijn beperkingen leren aanvaarden.
En ook geleerd hoe veel mensen bereid zijn om voor je te doen, als je het vraagt, en vaak zelfs niet eens hoeft te vragen. En ingezien hoe graag mijn gezin me ziet en hoe hard ze me proberen te helpen.
Dank jullie allemaal. Het is enkel dankzij jullie begrip en hulp dat ik de meeste van mijn hobby’s nog kan uitvoeren. En dat het leven leefbaar blijft.
Bedankt.
Echt.
Auw.
Lesgeven vandaag, dan met Kobe even tot bij mijn pa in het ziekenhuis en dan boodschappen doen staat vandaag blijkbaar gelijk aan plots misselijk worden van de pijn.
De rug vindt dat hij het recht heeft om wraak te nemen voor de esbattementen van dit weekend, heb ik de indruk.
Gelukkig doen mijn benen het wel nog en moet ik mijn krukken of stok niet boven halen, dat is het niet. Maar het zweet loopt me af en ik heb het moeilijk om me te concentreren. En ik weiger om pijnstillers te nemen want dan ga ik er gelijk los over.
Nope.
Ik ben blij dat ik nog de bewegingsvrijheid heb om te dansen zoals dit weekend – een millimeter verder en ik was verlamd – maar dat moeten boeten voor elk pleziertje, nee, dat is het toch niet.
Bah humbug.
Rust
Blijkbaar ben ik gisteren toch nog iets dieper gegaan dan ik dacht: vandaag is het namelijk dat niet. Mottig, misselijk, en een rug die toch niet doet wat hij zou moeten doen.
Ik kan mezelf dus blijkbaar wél nog een beetje inschatten. Ik zal het vandaag dan maar rustig aan doen: de was en de plas, en ons pa. Meer dan voldoende, zou ik zeggen.
Dat is het niet, nee.
Ik weet niet of het aan het weer ligt, aan de koude, of gewoon aan algemene malaise, maar feit is dat de rug al een paar weken moeilijk doet. Ik bedoel maar: al een week of twee ligt mijn stok standaard in de auto voor het geval dat het er tijdens het lesgeven ook echt gewoon inschiet.
Normaal gezien ben ik me er niet de hele tijd van bewust dat ik een rug heb: zolang ik niks zwaars moet tillen of rare bewegingen uitvoer, doet die rug redelijk normaal. Maar nu doet hij al een tijd vrijwel continu pijn. Geen scherpe acute pijn, maar een voortdurende zeurderige soort pijn, waar ne mens serieus moe van wordt.
Vandaag ging het dan helemaal mis. Allez ja, niet dat het er echt in geschoten is, maar ik kwam thuis na twee uur lesgeven, en ik was op. Maar echt, doodop om een of andere reden, en ik had nochtans wel goed geslapen. Maar mijn kop zat vol snot, ik moest niezen en snuffelen en hoesten, en nee, het ging me niet. Ik ben in mijn zetel gekropen, maar slapen zat er blijkbaar niet in. Ik had nochtans nog veel te doen en vanalles gepland, maar nope, het is bingewatchen geworden, een aantal afleveringen van Marvel’s Agents of Shield.
Ik hoop maar dat ik er morgen weer kan staan, want er zijn al zo veel zieken onder de collega’s, en ik ben ook liefst mijn lessen niet kwijt. En ik hoop vooral dat die rug zich eindelijk eens begint te gedragen. Blah.
365 – 29 november 2018 – hulpmiddel
Dooie rug is weer dood…
Bon, ik gooi de handdoek in de ring voor vandaag. De rug heeft het deze morgen plots opgegeven, zonder aanwijsbare reden. Toegegeven: ik had de afgelopen twee weken al wat last, maar normaal gezien doet een weekend vol beweging zoals de larp daar eigenlijk alleen maar goed aan. Ik heb ginder goed geslapen, op een elektrisch deken, alleen een beetje weinig. Maar dat heb ik dan zondagavond wel goedgemaakt, dacht ik.
Deze morgen was het dus prijs. Tsja. Ik ben toch nog voor de laatste lessen van mijn vijfdes met wandelstok en bommakarretje gaan lesgeven, maar daarna was de pijp toch uit. Het vijfde lesuur had ik geen les, en dus ging ik, met enige moeite, liggen in de zetel van de “ziekenboeg”, in het directieblok. Waar uiteraard de directeur me zag liggen, naar me toekwam en vroeg wat er scheelde. En me na mijn uitleg prompt naar huis stuurde. Ze heeft uiteraard schrik voor een herval na vorig jaar, toen ik vier maanden volledig uitgevallen ben, en drie maanden deeltijds. Toen ik niet eens tegenstribbelde, verschoot ze al helemaal: “Als gij al zo snel toegeeft, dan is het wel serieus mis!” Ik stelde snel twee taken op voor mijn eerstekes in de namiddag, zag dat ze in capabele handen terecht gingen komen, bleef nog even liggen om te bekomen, en reed toen voorzichtig naar huis. Yup, rijden gaat gelukkig wel nog, het is alleen het in- en uitstappen dat zo lastig is.
Maar het is dus niet oké. Verre van. Ik loop helemaal scheef, mijn heupen doen gewoon echt pijn, en alles trekt tegen. Dit voorspelt voorlopig niet veel goeds…
Zucht.