Roanoke

Daarstraks ben ik de jongens opnieuw gaan ophalen bij Mireille, en na het horen van de verhalen spijt het me nog meer dat ik niet kon gaan. Enfin, ik heb in de plaats een toffe Aether mini gehad, dat is toch ook al iets.

Blijkbaar was vooral de setting en de props gewoon buiten elke categorie: er waren maar liefst 10 verschillende labo’s, volledig ingericht. Gekkenwerk, zeiden zowel Mireille, Arend als de kinderen. Echt. Ze hebben zich beiden goed geamuseerd en kijken uit naar de volgende. Enfin, als Wolf nog zal mee mogen, want hij zal intussen achttien zijn. We zien nog wel.

Een paar fotootjes om je een idee te geven.

Roanoke: toch niet voor mij

Oorspronkelijk ging ik mee gaan met de jongens naar de jongerenlarp Roanoke: ik was ingeschreven en al. Maar toen kwam er die dubbele shift op ’t werk, en zag ik dat totaal niet meer zitten. Ik ben te moe en heb er vooral ook gewoon de tijd niet voor. Een maand geleden heb ik me dan ook, met spijt in het hart, uitgeschreven. Het bleek duidelijk de juiste beslissing te zijn: ik was op.

Gelukkig hoefde ik de jongens niet tot in Houthalen-Helchteren te voeren, 2 uur en 15 minuten zonder de file rond Antwerpen gerekend. Ze konden beiden meerijden met Mireille en Arend, en dat is een klein uur rijden naar Kapelle-op-den-Bos. En ja, hun gerief was zo goed als klaar, zodat we rond half vijf in de auto zaten. Ja ik was moe, maar dit kon wel nog. Ter plekke werden de jongens in de andere auto getransfereerd, werd hun bagage verdeeld over beide auto’s – er reden ook nog anderen mee – en vertrokken ze.

En ik zag dat ik er net ietsje langer over ging doen wegens de files, als ik dan zou vertrekken. Goh, altijd wel geocaches in de buurt, ideaal om uit te waaien, tot rust te komen en files te vermijden. Aldus geschiedde.

Een uurtje, vijf caches Kapelle-Ramsdonk en een fikse regenbui later reed ik terug naar huis, een pak meer ontspannen. Ik ga goed slapen straks.

Roanoke: de bedenkingen

Awel, ik heb me eigenlijk echt wel geamuseerd met die jonge gasten. Je moet hen af en toe wel wat intomen of net in gang zetten, en heel vaak moet je ze terug “ingame” brengen want ze zitten heel vaak met buitenspelse termen te goochelen, als ze al niet over de voetbal bezig zijn. Maar verder is het vooral heel gemoedelijk. Ja, er wordt gevochten, en ja, soms gaat het er wat harder aan toe, maar niet zoals in een volwassenenlarp, echt niet. En het niveau van rollenspel is soms gewoon bangelijk zoals ze het in Antwerpen zeggen. We gaan binnenkort een uitstekende lading spelertjes op onze volwassenenevenementen binnenkrijgen, me dunkt.

Alleen zo jammer dat het tijdens het afbreken beginnen regenen is. Of zeg maar: gieten. Alles was drijfnat, alle tenten, alle buitenmateriaal, maar zelfs het gewone gerief van ermee tot aan de auto te lopen.

Voor mij was het tegen dan trouwens echt welletjes: ik had wel genoeg in bed gelegen, maar die bedden waren zodanig rotslecht dat ik niet echt veel geslapen heb. De eerste nacht ben ik wakker geworden van de rugpijn en heb dan maar mijn matras op de grond gesleept. De tweede nacht ben ik gewoon meteen met twee matrassen op de grond gaan liggen, maar veel steun gaven die nog altijd niet.

Meh. ’t Is dat ik deze hobby zo ongelofelijk graag doe en het zowat het enige is waar ik me nog eens een beetje fysiek kan in uitleven en de rug achter me kan laten…

Roanoke

Nee, de vorige editie, daar was ik om één of andere reden niet bij geweest, maar deze editie wilde ik wel meedoen om de jongens een plezier te doen. Roanoke is namelijk een weekendlarp voor jongeren tussen 12 en 18. De volwassenen zijn dan degenen die figureren en een oogje in het zeil houden, maar de spelervaring is wel al die van volwassenen, geloof me.

Het enige grote verschil is dat om middernacht het spel onherroepelijk wordt stilgelegd en alle spelers binnen het kwartier in hun bed moeten zitten. Er wordt uiteraard ook geen alcohol geschonken, en er is ook geen adult content, wat in andere larps wel eens durft binnensluipen.

De afstand viel al bij al nog mee, ook al waren we veel later vertrokken dan ik voorzien had. De jongens – en ikzelf – moesten toch nog meer spullen verzamelen dan gedacht, en ook het feit dat Wolf op krukken loopt, maakt het er niet makkelijker op.

Want ja, ook dat is niet wat het moet zijn. De spoedarts had gezegd dat het een  lichte verstuiking was en dat hij na een paar dagen opnieuw mocht beginnen stappen. Dat was duidelijk geen goed idee: toen hij dat woensdag voorzichtig, met krukken nog, begon te proberen, deed de voet ’s avonds weer gemeen pijn én stond hij weer dik. Intussen is hij dus ook wel degelijk blauw, en vreemd genoeg aan beide kanten. Als enkel zijn laterale gewrichtsband was beschadigd, dan zou de bloeduitstorting enkel aan de buitenkant zitten. Helaas, er is wel degelijk ook sprake van een hematoom aan de binnenkant van zijn voet. Ik ben er niet gerust op, en dus had ik nog snel een afspraak gemaakt met zijn vaste huisarts om toch even te kijken. Die trok zijn wenkbrauwen op, verklaarde meteen dat dit niet bepaald een “lichte” verstuiking was, schreef onmiddellijk nieuwe foto’s voor omdat er echt wel een behoorlijke pijn net boven het enkelgewricht was, maar zei erbij dat dat gerust kon wachten tot maandag. Ja, Wolf mocht op weekend, zolang hij maar op krukken liep en zo min mogelijk steunde.

Wolf was aan de ene kant dolgelukkig dat hij wel degelijk kon en mocht gaan, maar aan de andere kant mist hij wel een deel van het spel, omdat hij niet mee de bossen in kan. Toch heeft spelleiding hier wel op ingespeeld, want hij speelt een gifmenger en ze hebben hem de mogelijkheid gegeven om daar een gans stuk rond uit te spelen in de herberg, met schorpioenengif en al. Hij is er dan ook echt voor gegaan en moest toevallig een hele tijd met mij spelen. Best wel amusant, en hij speelt niet slecht, die oudste van mij.

Voor mij was het in elk geval een heel rustige dag: ik speel een oude genezeres die eigenlijk met moeite haar ziekenboeg verlaat. Dik in orde dus.

Roanoke

Dit weekend waren dus de jongens voor het eerst naar een weekendlarp, terwijl Bart in New York zat en ik me volledig wijdde aan Merel.

Ze vonden het zalig.

Samen met een paar – vooral oudere – gasten speelden ze de Vikings, en als ik het zo hoor hebben ze wel wat beestigheden uitgestoken. Kobe speelt een priester van Hymir en heeft dat, ondanks het feit dat hij de jongste is, blijkbaar prima gedaan. Ik heb intussen ook een paar fotootjes bemachtigd.

Ze worden zo groot, meneer…

Rondrijzondag

’t Was wel niet helemaal een meisjeszondag, maar toch… We zaten rond negen uur aan tafel, Merel, Vlerina en ik, toen ik Spotify wou opzetten, en plots zag dat ik Bart al om half tien aan zijn kantoor mocht ophalen, in plaats van de voorziene half twaalf. Die kwam van New York, weet u nog? Dik in orde, maar wel een beetje krap van tijd. Tsja.

We pikten hem op, lieten hem prompt in slaap vallen in de zetel, en gingen zelf aan het werk. Zo’n lasagne met extra veel groenten maakt zichzelf niet natuurlijk. En die appeltaart met de appeltjes van Omaly ook niet :-p Tegen twaalven kwam opa, en meteen stond de serveuse van het restaurant klaar om onze bestellingen op te nemen.

Na het eten en het ophangen van alweer een was sprong ik in de auto richting Geel: ik moest de jongens ophalen op Roanoke. Ze waren wel van de laatste toen ik daar tegen half drie aankwam, maar bon, ze kwamen tenminste comfortabel thuis. Roanoke zelf was de max geweest, wisten ze me te vertellen: geen vergelijk met Vortex wegens veel volwassener, beter uitgewerkt, enfin, ze hadden zich schitterend geamuseerd, zeiden ze. Wel een beetje moe, zou je kunnen stellen ^^

Tegen half vijf waren we thuis, was er koffie met taart, en om zeven uur stapte ik alweer in de auto om Wolf naar het Zeepreventorium te brengen. Nog drie weken…

Intussen heb ik de meeste caches in de buurt van De Haan wel al gedaan, dus reed ik gewoon de E40 af ter hoogte van Beernem om daar een zestal caches van Zaak De Zutter te gaan zoeken. Dat is eigenlijk een fietstocht georganiseerd door de gemeente Beernem zelf, en is wellicht overdag een prachtige rit. Geen idee, zo in het pikdonker, maar ’t was wel amusant.

Drukke dag met veel kilometers dus, maar best wel oké.