Geplaatst op

The Jane

Ik denk dat het dik twee jaar is dat ik probeerde een reservatie vast te krijgen in The Jane op zaterdagavond. Toen ik dan drie maand geleden de kans kreeg voor een zondag, zei ik foert en boekte dat dan maar. Zaterdagavond is fijner wegens de volgende dag lekker kunnen uitslapen, Bart die dan ook wijn kan drinken en mijn pa die we dan niet moeten afzeggen, maar bon.

Het plan was oorspronkelijk om in de vroege namiddag naar Antwerpen te vertrekken voor een museumpje, een wandeling en dan het eten, maar het weer, euh, wilde niet meewerken, om het met een understatement te zeggen.

We hadden nochtans op het moment zelf wel geluk: ik had er een parkeerplaats bij geboekt, maar die ligt toch nog op een paar minuten wandelen. Ze hadden paraplu’s voorzien, maar dat bleek gelukkig niet nodig te zijn.

Enfin, het werd een aangename avond, maar het had voor mij geen wow-effect, om eerlijk te zijn. Ik weet nu al dat ik daar een groot deel van ga vergeten, terwijl ik bepaalde gerechten uit bv. Hertog Jan me wel nog levendig kan herinneren. Maar lekker was het zeker, dat mag ook wel voor dat geld.

Het menu was 260 euro per persoon, de aangepaste sappen, alcoholvrij, nog eens 100 per persoon, jawel. En wat kregen we precies?

Zeekat – sobacha, kokkels yuzu, groene thee
Drank: Passionfruit – Jalapeño, Galangal
*
Grijze garnalen – Old Groendal, Mary V gefermenteerde tomaat
Drank: Mary V – nori, Eastern Scheldt water
*
Hamachi dry-aged – foie gras, aardbei, Japanse pruim, sancho
*
Noordzee tiradito – aji amarillo, radijs, tapioca, bloedsinaas
Drank: Dulse – BRON kombucha
*
Zeeuwse platte oester – chutoro, zeewier, karnemelk, broodmiso
*
Kabeljauw – langoustine, manzanilla, schorseneer, varkenspoot
*
“FLUX” – Kagoshima Wagyu ‘Aylin Hazel’
Drank: Negroni – Rosemary, bergamot
*
Ilper kip – witlof, aardpeer, ‘boudin’, stoofpeer
Drank:  Blackberry – Timut pepper, Fermented cranberry
*
Clementine – schapenkaas, granola, duindoornbes, bergamot
Drank: Wakame – Lime, elderflower
*
Kweepeer – mezcal, PAKT laurier, beurre noisette, manjari

Je moet ook voor de sfeer zijn: vrij ‘rock ‘n’ roll”, met niet bepaald muzak maar eerder beats, of op een bepaald moment Depeche Mode. Ook de bediening is vlot en ietwat ongewoon, en het geluidsniveau was algemeen ook vrij hoog. Tsja. Maar de omgeving, in het Groen Kwartier, is echt prachtig.

Ik ben blij dat we er eindelijk geraakt zijn, maar het hoeft niet opnieuw voor me. We hebben nog massa’s restaurants af te gaan.

 

Geplaatst op

Nieuwjaren, deel 3

Zaten we gisteren nog in Machelen bij Roeland, dan waren we vandaag op restaurant met de De Waelekes. Bij Nelly in Triamant is er wel een degelijk restaurant, maar toch niet voor dit soort dingen. Bij Koen geraakt Nelly de trap niet meer op, en kerstmis was al bij ons. Nelly is gelukkig fan van ’t Konijntje, en wij ook, en we zaten deze keer ook met ons familie achteraan, een pak rustiger.

Er werd gegeten, er werden nieuwjaarsbrieven voorgelezen – Wolf is peter van Bo, Bart van Liv, en Koen van Wolf en Else van Merel, brieven genoeg – en er werd fijn gediscussieerd over vanalles en nog wat, van corona-impact over woke tot alle mogelijke financiële onderwerpen.

Merel was door het dolle heen over het cadeau van haar meter: een escape gezelschapsspel en vooral het plan om samen ook eens een échte escape room te doen. Ze stond zowaar te springen!

En het eten was opnieuw meer dan oké.

En als kers op de taart stopte ik op de terugweg nog even bij de molen op de Hotond, het hoogste punt van Oost-Vlaanderen, voor een snelle geocachefoto.

Fijne afsluiter van de kerstvakantie!

Geplaatst op

Eten met de “schoonouders”

Wolf en Arwen zijn nu al meer dan vier jaar samen, als het er al niet bijna vijf is. Zij is hier een deel van het meubilair, hij ginder. Zij gaat mee met ons op vakantie, hij gaat mee met hen: win-win voor beiden, zou ik zo zeggen.

Ik ken haar ouders, Ann en Jarno, natuurlijk als collega’s op school, ik ben er ook al vrij vaak thuis geweest om Wolf af te zetten of op te halen, en dan blijf ik vaak kletsen met Ann. Maar Bart kent hen niet en vice versa. Ja, een goeiemorgen of zo, en een beleefdheidsgesprekje van een paar minuten, maar niet meer dan dat.

We hadden al lang gezegd dat ze hier maar eens moesten komen eten, of Jarno ging een barbecue doen of zo. En toen was er corona. En nog meer corona. En nog wat corona.

Bon, ergens in september legden we onze agenda’s samen en beslisten we om begin december samen ergens iets te eten. Niks speciaals, gewoon voor de gezelligheid en op neutraal terrein, wegens corona en al. Het werd de Griek, tussen beide huizen in, lekker en van een leerling, dus dik in orde.

Het wàs ook dik in orde: het werd een gezellige avond, met een veel te grote mixed grill en een fijne crème brulée, en zelfs nog een koffietje van het huis vanwege de leerling (die thuis zat maar gebeld had en mama had gezegd dat wij daar zaten, vandaar).

Bart heeft vooral met Jarno zitten praten, en dat deed wel eens goed, ja.

In elk geval voor herhaling vatbaar. Ervan uit gaande dat Wolf en Arwen nog samen blijven, maar dat ziet er wel zo uit, ja.

Geplaatst op

Etentje met Gwen en Erik

De vorige keer dat ik iets ging drinken met Gwen stelden we vast dat het eigenlijk wel leuk zou zijn om nog eens samen iets te gaan eten met de mannen erbij. Datum vastgelegd, en dat was dat.

Enfin, dat was nog buiten een restaurant gerekend, want dat viel wat meer tegen. Uiteindelijk vond Gwen nog een tafeltje in Alain Provist in Sint-Amandsberg, vlak bij hen. Voor ons was het parkeren iets moeilijker, maar bon.

Het werd een gezellige avond met fijne gesprekken, af en toe een stevige discussie en vooral met het gevoel dat er mensen zijn die je al 30 jaar kent, met wie je een half leven hebt gedeeld, en dat je dat nog steeds bijzonder fijne mensen vindt.

Missie geslaagd.

Geplaatst op

Datenight: Benoit en Bernard Dewitte

Bart had het al lang eens gezegd: dat dit klassieke restaurant met 1 ster al lang op zijn verlanglijstje stond. Vanavond tuften we dus, datenightgewijs, richting Ouwegem-Zingem, in een apocalyptisch decor, zoals de voorgaande foto zegt.

Binnenin was, zoals vermoed, gezellig maar klassiek. Geen heel groot aantal couverts, maar dat hoeft zeker niet, dat houdt de decibels binnen de perken. We gingen voor de vijf gangen, dat was al meer dan voldoende. Ik had er echt wel zin in, maar was ook behoorlijk moe, dus ja.

En het eten? Klassiek, ja, maar verfijnd en vaak wel met een originele twist. Die ster is wel verdiend, denk ik dan zo. Vooral de vis was succulent.

Voor herhaling vatbaar? Goh… Daar is het me net iets te klassiek voor, vond ik. Dan liever nog eens naar Commotie, maar dat blijkt continu uitverkocht te zijn. En vooral: er zijn nog zo veel restaurants die we nog moeten doen…

Geplaatst op

Pa is tachtig!

Eigenlijk werd hij op 4 september al tachtig, maar toen was ik op weekend en was hij zelf eigenlijk op weekend naar Duitsland met Jeroen en Roeland, een weekendje tanks en oorlogsmusea en vooral ook duikboten. Hij genoot zichtbaar, op de foto’s die doorgestuurd werden.

De daarop volgende weekends gingen ook niet, maar gisteren kon het eindelijk voor iedereen. Nu ja, Kobe en Merel hadden hem heel liefjes gevraagd of ze eigenlijk niet naar de startdag van het nieuwe scoutsjaar mochten want dat vonden ze zo wijs en ze zagen hem toch elke zondag? Opa had daar geen bezwaar tegen, Jeroen legde een restaurant vast, en dus zaten we gisteren in de Baronie in Lovendegem.

Awel, het was in orde. Geen topkeuken, maar echt wel van de betere soort. En het smaakte. Leuk was ook dat er buiten een terras was, en dat we tussen  hoofdgerecht en dessert buiten gaan zitten zijn. En eigenlijk daarna ook nog, voor de koffie. Arwen was ook mee, zo leerde ze meteen ook die kant van de familie kennen. Ons pa kent ze al lang, natuurlijk.

Ons pa heeft verklaard dat hij nu geen tien jaar meer gaat wachten om nog eens samen te gaan eten, en we geven hem geen ongelijk. Laat maar komen!

Geplaatst op

Met een visje op een terrasje

Het is de eerste keer dit schooljaar, en ik heb er geen idee van of het in mijn volgende lesrooster, vanaf oktober, nog zal lukken, maar vandaag zat ik alvast weer op het terras van mijn geliefde Villa Ooievaar, het sociale restaurant in Mariakerke.

Het was er behoorlijk druk, als in: het terras zat eigenlijk vol en binnen was het ook meer dan goed gevuld. Maar ik ben er zo een beetje een vaste klant, ze kennen me, en toen er een plaatsje vrijkwam buiten, kwamen ze me meteen zeggen dat ik mocht verhuizen, als ik dat wou. Zalig, toch?

En dus at ik buiten, in de stralende nazomerzon, een heerlijk stukje zalm met een kruidenkorst, gebakken patatjes en gestoomde groenten.

En toen kon er ook nog wel een koffietje bij want ik was voor een keertje niet haastig, alleen nog kine om drie uur.

Alweer een fantastisch begin van het weekend.

Geplaatst op

Commotie

Geen idee meer waar we de suggestie precies haalden, maar we hadden ergens gezien dat Gent een nieuw restaurant telde met een hoog niveau en een fijn kader. Bart zag meteen het potentieel voor onze maandelijkse culinaire uitstap en boekte.

Ter plaatse, op de Victor Braeckmanlaan in Sint-Amandsberg, twijfelden we even of we wel juist waren: een villa achter een gesloten poort? Maar we waren niet de enigen die er toe kwamen, en jawel, de poort opende zich stipt om half acht en we wandelden naar binnen. Na een lange donkere gang ontvouwde zich het restaurant als een bloem van licht, gezelligheid en donker hout.

De keuken is helemaal open, en we nestelden ons dan ook meteen aan de toog, zodat we een zicht hadden op wat er gebeurde. Het viel ons meteen op dat er op het moment zelf eigenlijk nog vrij weinig echt gekookt moest worden: een uitgebreide mise-en-place is goud waard natuurlijk. Wel was het knap om zien hoe er nog dingen geroosterd, gerookt of gekookt werden op de houtgrill.

We bestelden een aperitief en die werd vergezeld van een reeks fijne hapjes. De formule is verder vrij simpel: je neemt sowieso het maandmenu van vijf gangen voor 62 euro, maar je kan ervoor kiezen om er een signatuurgerecht bij te nemen. Voor aangepaste wijnen betaal je 36 euro extra, tenzij je liever kleine glaasjes of proevertjes hebt als bob, dan kost het je 22 euro.

Het signatuurgerecht deze maand, ratte-aardappel met Imperial Heritage Caviar,  hoefde niet meteen voor ons, we namen de gewone menu.

En toen begon het pas goed: gerecht na gerecht zagen we in elkaar gedraaid worden op bijzonder efficiënte manier. Chef Thomas Gellynck kwam het ook zelf presenteren met een woordje uitleg, en vaak zelfs, op simpele vraag, met extra uitleg over de gebruikte kruiden en waar hij die dan vond, onder andere in de Blaarmeersen.

Het dessert ben ik zelfs compleet vergeten fotograferen, het was gewoon té lekker. En ja, de smaken zijn schitterend, op elkaar afgestemd, fris, vaak ook verrassend.

Tussendoor ben ik ook even in de tuin gaan wandelen, waar een groot houtvuur aangestoken was, en dat krijgt meteen van mij goeie punten.

Bart en ik waren eigenlijk zeer enthousiast: de wabi-sabi inrichting, de sfeer, de bediening, het zicht op de keuken, de zeer aangename chef, en uiteraard in de eerste plaats het eten.

Bij het afrekenen vroeg ik terloops of ze toevallig de chutney die bij de kaas geserveerd was – met appels en Tierenteynmosterd – niet verkochten, en de sommelier schoot in de lach: blijkbaar kregen ze die vraag wel vaker, en nee, ze verkochten die niet.

Maar toen we na het afrekenen naar de uitgang liepen, merkte ze op dat ze nog een verrassing hadden, en jawel, chef Thomas kwam af met een klein potje van de chutney, “voor de fans”.

Heerlijk, toch? We hebben het hen dan ook meteen verzekerd: hier komen we nog terug. Zeker weten. (En dat de chef lijkt op een jonge Matthew Mcconaughey is meteen mooi meegenomen)

+32 477 62 61 10
Victor Braeckmanlaan 367
9040 Gent
info@commotiegent.be

Openingsuren
Dins t.e.m. Zat    19.30–22.30
Vrij    12.00–14.30
Zon & Ma    gesloten

Geplaatst op

Frankfurt: dag twee

Nope, het was het niet helemaal toen we deze morgen opstonden: het was namelijk aan het gieten. En dan bedoel ik gieten: er was onweer- en wateroverlastwaarschuwing voor Frankfurt. Hmpf…

We zijn dan maar rustig op ons kamer gebleven: mijn rug, mijn blog en mijn echtgenoot vonden dat niet erg. Maar tegen half twaalf – het was nog steeds zacht aan het regenen – besloten we om misschien toch maar in actie te komen. Regenjassen en goede schoenen aan, museum gereserveerd, en wij weg. De fietsen lieten we thuis, in dit weer. We liepen over de voetgangersbrug hier vlakbij, zochten een paar caches en vonden een pastahuisje voor een lunch. En toen zagen we een enkele zonnestraal en was het inderdaad gestopt met regenen.

Een vruchteloze cachezoektocht later stonden we aan het Stadelmuseum, en dat was eigenlijk wel de moeite, ja. Een paar prachtige Renoirs, Chagalls, Picasso’s, een enkele Bacon of Delacroix… En een knappe hedendaagse verzameling ook.

Toen was het half vier en trokken we weer de andere oever op, richting een paar caches en het Euroteken, waar ik deze keer de cache wél vond. Uiteraard was er ook een koffie op het inmiddels wel droge terras.

A propos, het is in de meest linkse toren op de foto hierboven dat we gingen eten ’s avonds.

Tegen vijf uur waren we moe en nat op ons kamer terug, ideaal voor een tukje, wat lezen, wat bloggen en een douche.

Tegen half acht wandelden we dan richting Main Tower om er op de 53ste verdieping te eten en te genieten van het uitzicht. Koud was het niet, maar wel nog bewolkt. Maar wat een uitzicht zeg, ook vanuit het restaurant zelf!

En het restaurant, wel, we wisten niet goed wat we moesten verwachten, maar het overtrof alle verwachtingen! Héél lekker eten, goeie bediening en vooral dat uitzicht…

Eén groot minpunt: we waren om kwart voor acht in het restaurant en in het begin ging het vlot, maar toen viel het ergens stil. Ons hoofdgerecht hadden we stipt om elf uur, het dessert daarna om kwart voor twaalf. Serieus zeg!

Maar qua eten was het top, ze gaan morgen hun best mogen doen om dit te verbeteren.

Een wandelingetje van een kwartier later stonden we weer op ons kamer met een zeer fijne ervaring rijker.