restaurant – Pagina 11

07/07/201512/07/2015

’t Zilte

Ik weet het, ik weet het, we zijn luxebeesten. Vorige zaterdag naar ’t Hof van Cleve, nu naar ’t Zilte. Maar we zijn nu allebei eenmaal gigantische fan van lekker eten, en het is niet alsof ik met Bart momenteel lange tochten moet maken. Maar restaurants, da’s altijd haalbaar. En het budget was er, want onze vakantie in Talinn is in het water gevallen.

Om zeven uur stipt wandelden – rolden – we het restaurant van chef Viki Geunes binnen. We waren vrijwel de eersten, en kregen een prachtig plaatsje in de hoek toegewezen, waar je volop uitzicht hebt over de Schelde. Bart overhaalde me om toch maar voor het zevengangenmenu te gaan, ook al waren mijn darmen nog ietwat van slag, na een ganse dag krampen gisteren.

Ik moet toegeven: het was de moeite. Wat me vooral opviel, zeker in vergelijking met In de Wulf en het Hof van Cleve (ja sorry, dit klinkt bijzonder dikke nek, maar wij gaan dan ook amper op reis, we hangen liever hier ons geld aan) was dat het echt stuk voor stuk kleine kunstwerkjes waren. In de andere restaurants is de presentatie ook altijd belangrijk, maar hier staat het net toch nog een niveautje hoger. Vaak zat ik eerst gewoon een paar minuten te kijken in mijn bord, terwijl Bart het zijne al half leeg was :-p

En ik weet het, ik ben absoluut geen fotograaf, maar het geeft je wel een idee wat ik bedoel.

Smaakmakers

* Tuna snacks

* Wortel – scheermes – duindoornbes – vanille

* Maatjes – radijs – shiso – mierikswortel

* Oester – gerookte paling – prei – daslook

Het smaakte gelukkig ook zoals het eruit ziet. Maar ik begrijp intussen wel waar het verschil zit in die ene ster met Hof van Cleve: alles past bij elkaar, uiteraard, maar staat vaak naast elkaar, terwijl het Hof van Cleve alles veel subtieler in elkaar liet vloeien qua smaken, het vormt één geheel. Mja… (en nu klink ik wel héél erg snobistisch. Sorry, mijn blog, mijn goesting :-p )

Smaak Tendens

* Krab – snijbonen – ansjovis – komkommer – caillé de campagne (voor mij uiteraard zonder de komkommer)

* Kabeljauw – kokkel – avocado – groene jeneverbes – kaviaar

Normaal gezien neem ik altijd de foto voor er saus bij komt, maar dit was eigenlijk nog mooier mét saus

* Tarbot – artisjok – girolles – bosui – groene tomaat

Opvallend vond ik dat bij de warme bereidingen de presentatie misschien heel licht achteruit ging, maar dat dat de smaak alleen maar ten goede kwam. Of zoals Bart zei: “Het gaat hier echt wel in crescendo!”

En toen een verrassing, namelijk een tweede bereiding van dezelfde tarbot. Heerlijk!

* Kwartel – ganzenlever – knolselder – langoustine – appel

Dit rook zó lekker en zag er zó smakelijk uit, dat ik het vergeten fotograferen ben. Ach ja… Het zegt genoeg over de kwaliteit, zeker?

* Kalf uit Galicië – bloemkool – sesam – tuinbonen – zure sjalot

Ik vond het bijzonder lekker, maar heb de helft aan Bart gegeven: ik kon echt niet meer, eigenlijk. En toen kwamen er nog twee desserts…

* Rabarber – granaatappel – rooibos – broodpudding – spelt

Ook hier heb ik wat van de rabarber en de broodpudding laten liggen, tot grote verbazing van de dame die ons bediende. Ze vroeg me prompt bezorgd of ik het niet lekker vond. Dat wel, maar gewoon te veel.

En toen kwam er nog een dessert, dat zo speciaal was, maar zo lekker, dat ik het toch heb opgegeten. Tot de laatste kruimel

* Rijst – koji – shiso – lychee – sancho

Naar ’t schijnt is het assortiment dessertjes bij de koffie ook een aanrader, maar dat zag ik écht niet meer zitten.

We rekenden af, ik ging nog even naar het panorama voor het nachtelijke zicht op Antwerpen, pikte dankzij een sterrenkijker van Urania een mooi beeld van Venus mee, en we reden naar huis.

Heerlijk restaurant. Echt.

29/05/201507/06/2015

In De Wulf

*Waarschuwing: hier volgt een uitgebreide restaurantpost met een massa slechte foto’s!*

We wilden het eigenlijk al een paar jaar, eens gaan eten bij In De Wulf, het ~~driesterrenrestaurant~~ – blijkbaar heeft hij maar één ster – van Kobe Desramaults. Poging een en twee werden gedwarsboomd door het feit dat ik twee keer zo ziek als een hond was, maar juicht ende jubelt: derde keer goeie keer!

Wij tuften dus meer dan een uur richting Dranouter door de pletsende regen, en ik hield een paar keer mijn hart – en mijn stuur – vast voor de capriolen van blijkbaar minder regenbestendige chauffeurs.

Maar eenmaal ginder was het leed geleden, en kreeg ik voor het eerst een alcoholvrije cocktail die ook echt een cocktail was, niet zomaar wat sapjes bijeengegooid. Lekker! Maar vraag me nu niet meer wat erin zat. Alleszins vlierbloesem.

En toen begon een spervuur aan hapjes, het een al verrassender dan het ander. Bart nam er de aangepaste wijnen bij, en kon helemaal niet volgen. Hij vond dat dus totaal niet op elkaar afgestemd: 7 glazen wijn en 1 glas bier was wat van het goeie teveel. Ik nam er de aangepaste sappen bij, maar ook daar had ik moeite om te volgen: 7 sapjes, zoveel drink ik doorgaans niet. Maar het was wel een unicum, en daarom alleen al eens de moeite: een zeer groen iets, dat ook zo smaakte: lavas-angelica. Het tweede was een dik sap, dat eerst bijzonder raar aandeed, maar wel paste bij het gerecht, na een paar slokjes: gerst-honing. Het derde was wortel-witloof, daarna volgde appel-aardpeer, en dan mijn favoriet kweepeer-braambes bij het rundsvlees. Bij de nagerechten kwam sap van duindoornbes, en daarna rabarber-salie.

Ik heb ook niet alle gerechten gefotografeerd – gewoon vergeten – en de foto’s zijn met de GSM in het halfduister, dus ook niet ideaal, maar je krijgt wel een idee. Het menu was trouwens altijd zeer kort van stof.

* Daslookstengel. Lekker! Moet ik zelf eens zoeken, die daslook.

* “Mille Couleurs”. Bart moest lachen: te veel bloemetjes! Maar allemaal zeer lekker. De decoratieve lindebladeren waren niet om op te eten, dat niet. De bloemen wel.

* Makreel, kerrieplant.

* Wulken.

* Het ei.

Na de hapjes kwamen de eigenlijke voorgerechten, maar eigenlijk waren die niet echt groter dan de rest. Wel weer veel, dat wel.

* Hondshaai, lavas.

* Krab, bloemkool.

* Asperges van boer ‘Deswarte’, gerookt eigeel, geuze.

* Kreeft uit ‘Audresselles’

* Zurkelstoemp. Het patatje was gegaard in een dikke zoutkorst, en moest je zelf in je bord vermengen met de verse zurkel en de saus. Lekker, dat wel, maar inderdaad: stoemp.

* Tarbot, preihart

* Slakken uit ‘Comines’, daslook, jonge sjalot

* ‘Holstein koe’, warmoes, sleedoorn, klaproos. De klaprozen waren ook eetbaar, en het rundsvlees was eerst gebakken, en daarna versneden tot tartaar. Het ontlokte Bart de opmerking: “We gaan zeker geen honger meer hebben, maar toch blijf ik ergens op mijn honger zitten: ik wil eens een stevig stuk vlees waar ik mijn tanden kan inzetten, in plaats van het ene hapje na het andere. Ook dit vlees is weer hapklaar versneden. Het heeft een beetje een te hoog “Kijk eens wat ik kan!”-gehalte.” Ik volg hem daar wel in.

* Flamiche Vieux gris de Lille

Tussendoor was ook nog plots een hapje van de chef opgedoken, dat niet op het menu stond. Iets met kleine taartjes varkenskop. Lekker!

En toen ging het richting desserts. Allez, of toch op zijn minst nagerechten, want er zaten ook hartige dingen tussen.

* Verse geitenwrongel, oude geitenkaas, ijzerkruid en spar. Geserveerd in een kommetje van ijs om alles goed koud te houden. Het kommetje was trouwens niet bedoeld om op te eten.

* Kersen, lijsterblad, vlier. Machtig lekker!

* Rabarber, zuring

En toen werden we uit de toch wel vrij luidruchtige eetzaal naar het salon gebracht. Een vuur brandde er niet, dat was ook niet nodig, maar het was er wel aangenaam zitten. We bestelden nog koffie – matige slow-coffee voor 7 euro per kopje – en kregen er nog de laatste gang bij, en daarna gewoonweg nog een paar oliebollen!

* Millefeuille, hazelnoot

Wat vonden we ervan? Wel, eigenlijk gewoon wat Bart hierboven al zei. Lekker, zeer lekker, maar te… nerveus. De gangen volgden snel, al mochten we gerust vragen om te vertragen. Er is zaalpersoneel, maar het zijn de koks zelf die de gerechten komen opdienen, en dus ook bij momenten de chef zelf. Ik snap daar de bedoeling wel van, maar het doet allemaal zeer hipster en geforceerd aan, vond ik.

Als ik mocht kiezen – hoor mij, verwende snobistische dikkenekkentrut! – zou ik eerder teruggaan naar de Hertog Jan. Ook zeer innovatief, maar… rustiger, uitgepuurder, en daarom ook net iets vaker een wow-gevoel. Ik herinner me nu nog steeds de smaak van de gelakte paling daar, en ik kan niet zeggen dat er hier me een gerecht zo keihard is bijgebleven. Vergelijk gerust met de bespreking van toen.

05/03/201515/03/2015

Môh, u hier!

Ik zat al een paar dagen verlekkerd naar het mooie weer te kijken. Toen gisteren Merel dan ook afkwam met de boodschap: “Mama, Nathan heeft mijn lievelingsdiadeem in twee gebroken, en nu is hij mijn liefje niet meer!”, was het voor mij hét ideale excuus om met de fiets even tot aan de Hema te rijden. Om een nieuwe diadeem, jawel. Elk excuus is goed :-p Ik kon dan meteen iets kleins eten in de Wok Away of zo.

Enfin, ik rond een uur of een, na een productieve ochtend, dus op de fiets, om via het Gaardenierspad en de gelijknamige brug naar ’t stad te rijden. Toen ik de Zuivelbrug overstak, viel mijn frank dat ons ma ginder met een vriendin in Korenlei Twee had afgesproken, en dat ik evengoed even goeiedag kon gaan zeggen. Ik had voornoemde vriendin al lang niet meer gezien, vandaar. Ik keerde dus letterlijk mijn kerre, en zag toen ons ma prinsheerlijk, maar wel moederziel alleen in de zon op het terras zitten. Môh! Blijkbaar was er een misverstand met de vriendin, en was die dus niet afgekomen. Ons ma was dan maar alleen aan het eten. Ik schoof bij, kon nog net op de valreep ook het dagmenu bestellen, en genoot intens van de onverwachte babbel in de karige lentezon, daar buiten op het terras.

We liepen daarna nog even rond, gingen wel degelijk om de nieuwe diadeem in de Hema (Merel stond letterlijk te springen van contentement toen ze hem kreeg), en toen moest ik alweer naar huis omdat de kinderen gingen thuiskomen. Maar man, wat een onverwacht fijne middag, en wat een heerlijk vakantiegevoel zeg! Dat het maar rap lente wordt, ik zeg het u!

02/10/201414/10/2014

Gewoon: wow!

Bart had me een tijd geleden gevraagd om woensdagavond 1 oktober uit te blokken in de agenda, en een babysit te voorzien. Hij had uiteindelijk de verrassing niet voor zich kunnen houden: we gingen eten in het driesterrenrestaurant Hertog Jan van Gert De Mangeleer!

Ik ben ooit al driesterren gaan eten met de schoonfamilie in het Hof van Cleve, en was toen ook serieus van mijn sokken geblazen.

Hertog Jan – de Hoeve is helemaal, maar dan ook helemaal anders. En ook weer niet. Anders als in: het restaurant is ingebed in een gigantische moestuin, er is een keuken waar je kan inkijken, en er hangt een, tsja, frisse sfeer. En gelijk? Het niveau van koken, de aandacht voor details, dat soort dingen.

We kwamen aan, en onmiddellijk wist de dame aan de receptie dat ik geen komkommer mag eten, zoals Bart bij reservatie had doorgegeven. Je krijgt namelijk bij aankomst een fris drankje, en de mogelijkheid om te gaan wandelen in die reusachtige moestuin. In dat drankje zat komkommer, en dus stond er voor mij iets anders klaar. Ik heb niet onthouden wat het was, maar het was alleszins iets bizars. En die moestuin was overigens best indrukwekkend, ja.

Daarna kregen we een tafeltje in de grote, maar ondanks dat toch gezellige zaal. Aan de zijkant zijn er grote glazen deuren naar de oude schuur (vermoed ik), waar je heel erg ijverige koks in overall kon zien rondlopen, en waar ook Gert De Mangeleer voortdurend aan het uitleggen, bijsturen, roeren en proeven was. Leuk om zien.

Bij het aperitief kwam een pleiade aan hapjes, het een al origineler en lekkerder dan het andere. Bart en ik kozen voor het verrassingsmenu van vijf gangen, en hebben het ons geen moment beklaagd.

Het eten trachten te beschrijven zou het oneer aandoen, en dus ga ik dat ook niet eens proberen. Maar het is wonderlijk hoe je blijkbaar iets kan maken dat eerst volop naar rode biet smaakt, en waar pas na een paar seconden een serieuze smaak van zoethout bij komt. Of hoe ongelofelijk mals Wagyurundsvlees is. Of hoe hemels iets met gelakte paling en gerookte ham kan smaken. Bart en ik zaten regelmatig met halfopen mond naar elkaar te kijken, in een poging uit te drukken hoe lekker iets was.

Na het dessert kwam bij de koffie nog een snoepkar langs, en ik heb me serieus moeten inhouden bij al die ‘friandises’. Ik had namelijk meer dan genoeg gegeten, maar zat niet ‘poefedik’, en het zag er allemaal even smakelijk uit.

Is het voor herhaling vatbaar? God ja! Maar we zullen er toch eerst nog even voor moeten sparen. Want de rekening was evenredig met het eten, jammer genoeg. Ik had in elk geval een ronduit zalige avond.

Dank u, liefje!

13/04/201321/04/2013

Griekjes

Nee, niet degene die het momenteel behoorlijk moeilijk hebben in het mooie Hellas, wel de leerlingen die in 2010 afgestudeerd zijn in de richting Latijn-Grieks bij ons op school.

Destijds, op de eindejaarsbarbecue in 2010, hadden ze mij en mijn collega Grieks gevraagd om samen te gaan eten. Sindsdien doen we dat dus jaarlijks: tien prachtige jonge mensen, en mijn collega en ik. Eentje zat in Zweden, eentje zelfs in Nieuw-Zeeland, maar de negen jongens (de afwezigen waren net de meisjes) tekenden present in het restaurant. Er zijn, zoals altijd met studenten die nog vol enthousiasme en begeestering over de wonderen van de wereld zijn, intense gesprekken gevoerd, maar evengoed herinneringen opgehaald aan stomme stoten op school. Of straffe verhalen opgedist over studentenidiotieën.

Ik heb er machtig van genoten: hier ben je per slot van rekening leraar voor, voor deze appreciatie.

Daarna zijn we nog enen gaan drinken in de Jan van Gent aan de overkant, maar mijn collega ging naar huis, naar haar zieke zoontje. Dat zorgde ervoor dat ik als vrouw van in de veertig aan tafel zat met negen gasten van eenentwintig, en dat we samen heerlijk onnozel deden. En dat de ober toch wel zeer raar opkeek toen ik het rondje betaalde, want het cougargehalte moet behoorlijk hoog geweest zijn.

Maar dat deerde me niet, want ik voelde me zelf plots weer eenentwintig. Nu ja, pak dertig dan. In elk geval toch bijzonder gelukkig.

30/09/201209/10/2012

Familiediner

Naar jaarlijkse traditie kwamen we vandaag samen voor het familiediner van de De Baeres, de familie van mijn schoonmoeder. Het is om beurten aan de kleinkinderen om het te organiseren (vorig jaar uitzonderlijk bij Barts nonkel, zodat iedereen zijn huis nog eens zag), en zo kregen we aperitief en een schare aan hapjes voorgeschoteld in de apotheek van Barts nicht in Roosdaal.

Aansluitend reden we naar een restaurant, De Wingerd, ook nog in Roosdaal, maar toch wel een kwartiertje rijden doorheen veld en dal. The scenic route, zeg maar.

Een gezelschap van tien volwassenen en maar liefst zes kinderen (Wolf was naar de scouts), tussen de elf en de nog-net-geen-twee. En een menu van zeven gangen. In een zaal zonder daglicht, terwijl buiten heerlijk de zon scheen. Gelukkig was er een zeer fijn speeltuintje, zodat onze kinderen een hele tijd hebben buitengezeten, en wij eigenlijk ook.

Op het eten viel niks aan te merken, alleen dat het eigenlijk nogal veel was, en vooral zeer lang duurde. We gingen aan tafel om één uur, en vertrokken onmiddellijk na de koffie, zijnde kwart na zes, jawel. En met twee peuters van net geen twee is dat geen sinecure, zo lang aan tafel. Ook zij hadden trouwens vier gangen: hapje (teriyaki brochette en een loempiaatje), voorgerecht (garnaalkroket met garnituur), hoofdgerecht (biefstuk-friet) en dessert (kinderijs – met opzet zonder -je). En Merel heeft daar, tot ieders grote verbazing, het merendeel van binnengespeeld.

Ons eten was ook zeer te pruimen: lekker, evenwichtig van smaak, en mooi gepresenteerd.

Stoofpotje van goudmosseltjes
met julienne van groentjes,
jus van Zeebrugse grijze
en kruidenroom

***

Italiaans slaatje
met heerlijke caprèse, rauwe ham,
bruschetta en saltimbocca.

***

Mosselsoepje met kerrie
en brunoise van selder en wortel.

***

Zonnevis op de bakplaat
risotto met mossel, Parmezaan en zeekraal
afgewerkt met een mosseljus.

***

Gebakken Duroc-varkensrug,
preistoemp met zongedroogde tomaat
en een krokantje van Duroc-ham.

***

Gebakken ananasspiesje
met gegratineerde sabayon,
munt en vanille-ijs.

Met aansluitend de koffie met nog allerhande zoetigheden, uiteraard.

Ik heb ’s avonds niet meer gegeten. Of verbaast u dat misschien nog?

25/08/201229/08/2012

Pacha Mama

Een doodgewone zaterdag, zonder speciale dingen. En dan krijgt u van mij nog een verslagje van vroeger, een restaurantbespreking die al een tijdje geleden geschreven is, maar netjes stond te wachten. Bij deze dus.

Deze post werd oorspronkelijk geschreven voor en gepubliceerd op Gentblogt.

Stel, u spreekt af met een vriendin in de studentenbuurt, want zij werkt op het rectoraat. En u heeft eigenlijk wel zin in groenten, véél groenten. En aangezien het eindelijk dan weer eens mooi weer is, zou een terrasje ideaal zijn. Zo ergens rustig, achteraan, weg van het verkeer en niet te groot.

Wel, dan heb ik een ideaal adresje voor u: het vegetarische Pacha Mama, in de Guinardstraat (tussen de Bagattenstraat en de Plateau). Aan de buitenkant valt het amper op dat er een restaurant is, het ziet er gewoon rijhuis uit. Maar als u binnengaat, merkt u dat het er licht en ruim is, met een bleke houten vloer, vierkante houten tafels (groot en klein) met zwarte stoelen, en lichte muren. Achteraan is er een soortement toog, waar u bestek en glazen kan nemen, en meteen ook kan bestellen. Veel keuze is er nochtans niet: er is een dagschotel klein (tien euro) en een dagschotel groot (elf euro). Het menu hangt op een eenvoudig blaadje aan de muur, en u rekent er meteen ook af, waarna u zelf een plaatsje gaat uitzoeken.

[+]
De eigenaar/kok vroeg of ik ook iets wilde drinken, en bijna had ik gereageerd met een ‘Wat had u dan gedacht?’, maar mijn gezelschap was me te vlug af, en zei dat ze het ging houden bij het water dat in karaffen op tafel staat. Mooie geste, vind ik dat, want veel restaurants vinden nog steeds dat ze vooral op hun drank winst moeten maken. Dat is trouwens meteen ook de reden dat u zelf uw bestek en dergelijke neemt: de kostprijs wordt zo laag en studentvriendelijk mogelijk gehouden.

[+][+]

We kregen meteen bij het bestellen ook een kommetje gemengde rauwe groenten mee bij wijze van voorgerechtje, en toen ik dat afsloeg omdat ik allergisch ben voor komkommer, kreeg ik prompt een klein kommetje soep in de plaats.

Mijn vriendin had intussen een plaatsje gezocht op het fijne, niet al te grote maar wel zeer rustige terras, en amper een paar minuten later kregen we elk een volgeschept bord voor de neus dat heerlijk geurde. Ik heb niet opgeschreven wat er allemaal op lag, maar het was van alles wat, met normaal gezien ook nog chili sin carne, maar omdat ik daar geen fan van ben, hadden ze dat weggelaten voor mij. Er zat in elk geval geparfumeerde rijst bij en een speciaal soort puree, gegrilde aubergines in een sausje, prei in een witte saus, courgettes…

[+][+]

Ik heb heerlijk gegeten, en miste het vlees geen moment. Voor de koffie verkeerd die ik achteraf nog bestelde (2 euro), kreeg ik niet alleen een koekje en een chocolaatje erbij, maar eigenlijk een gewone koffie met een apart kannetje hete melk, zodat ik zelf kon mixen.

Wat me opviel aan de Pacha Mama (Peruviaans voor Moeder Aarde), is dat het er heerlijk rustig en ontspannen aan toegaat, maar dat er meteen ook zeer veel oog is voor dat kleine detail dat het nét iets beter maakt dan anders.

Wanneer ik nog eens in de buurt ben, zal ik hier met plezier binnenstappen. Alleen jammer dat het dan een weekdag moet zijn tussen half twaalf en half twee. Anders zagen ze me hier wel vaker.

Pacha Mama
Jan-Baptist Guinardstraat 9
9000 Gent
Tel: 09/330.33.35
Open elke weekdag tussen 11.30 u. en 14 u.

12/05/201213/05/2012

366 – 12 mei

365-132

Tonijnsteak in Café Rene. Dik in orde!

07/05/201209/05/2012

Het Salon

Geschreven voor en gepubliceerd op Gentblogt.

Toen ik overlaatst iets wilde eten met een vriendin in de buurt van de Boekentoren – ze schrijft daar in alle rust aan haar boek – stelde zij het Salon voor.

Ik werd onmiddellijk twintig jaar terug in de tijd gekatapulteerd. Het Salon! Dat was waar wij, kunstzinnige studenten van de Blandijnberg, rustig koffie gingen drinken. Waar wij – euh, jawel – salonfähig een boompje gingen opzetten over de filosofieën van Nietsche, onderwijl nippend aan een Earl Grey thee. Of waar wij, laten we eerlijk wezen, de stripbibliotheek plunderden, terwijl we een uur deden over een warme choco en eigenlijk in de les hoorden te zitten.

Met enige nostalgie ging ik dus richting het Salon. Ik werd aangenaam verrast. Enerzijds hangt er nog steeds diezelfde sfeer van rust en boeken (compleet mét stripcollectie), anderzijds is het wel een stuk lichter en moderner geworden. In het midden is er nu een lichtstraat, waaronder zich de bar bevindt. Je kan er onder andere slaatjes eten, croques, pasta’s, en ook elke dag een andere soort quiche van Les Tartes de Françoise. Helaas was die vrijdag al om half een compleet uitverkocht. Niet getreurd, er is keuze genoeg. Ik opteerde voor een toost met gerookte zalm en mozzarella voor 6,5 euro, en was absoluut niet teleurgesteld: een ruime portie, met vooral een ruime salade bij. Mij tafelgenote had voor vijf euro de salade met mozzarella besteld, en kreeg daar een half bruin stokbroodje bij.

Salon

Intussen was het restaurant niet volledig vol, maar toch behoorlijk druk. Het publiek is er zeer gemengd: zowel studenten, iets oudere koppels, als professoren en groepjes vrienden, vriendinnen of collega’s. De prijzen zijn zeer democratisch, en er is gratis wifi, niet onbelangrijk als je een studentenpubliek wil aantrekken.

Mijn vriendin verzekerde me dat het in de namiddag doorgaans weer zeer rustig wordt, en dat ze gewoon ging blijven zitten om te werken. Er is zeer lekkere koffie, een rustige sfeer, en ook een mooi assortiment aan taarten, alweer van Les Tartes de Françoise. Wij zijn er wijselijk afgebleven, maar ik ben zeker dat ik er nog terugkom, om van die taart te proeven en te genieten van de rustige sfeer. En stiekem ook toch wel een beetje nostalgie, dat ook.

Het Salon
Sint-Pietersnieuwstraat 194, 9000 Gent
09 225 03 55
Open op weekdagen van 8.00u tot 19.oou, gesloten tijdens het weekend

31/03/201202/04/2012

Fou d’O

Niet veel van zeg wegens teveel koppijn, en dus ideaal om een restaurantbespreking te posten. Geschreven voor Gentblogt, en dus ook alhier te vinden.

Een keer of twee per jaar spreek ik af met mijn vriendinnen uit de middelbare school. Vroeger gingen we op weekend, en noemden we het het Wilde Wijven Weekend. Nu houden we het op een gezellig etentje, en voor een keertje mochten ook onze mannen mee.

Plaats van afspraak was de Fou d’O, aan de Snepkaai en de Leie. Ik vermoed dat het overdag een prachtig gezicht is, zeker vanop het uitgebreide terras, maar het was donker en dus bleef het bij een vermoeden.

We startten met het aperitief, dat zeer vlot op tafel kwam, vergezeld van een bordje toastjes en een potje zachte, maar toch doorsmakende tapenade. Een uitgebreide studie van de kaart leerde ons dat die toch wel de moeite was. Omdat ik allergisch ben voor komkommer, lieten we het voorgestelde menu voor wat het was, en namen we van de kaart. Ik koos voor een sashimi van zalm en tonijn met wasabi, gember en rammenas (€ 16), en kreeg daarvoor acht mooie stukjes vis, met een stevige wasabi, maar ook nog zeewier en andere garnituur, zoals het obligate kommetje sojasaus. Er lagen zelfs stokjes op het bord. Misschien niet goedkoop, maar wel zeer lekker.

[+]

Het hoofdgerecht liet even op zich wachten, maar het restaurant zat intussen ook volledig vol, en dat zijn toch behoorlijk wat couverts. Ik had getwijfeld om een pasta of één van de salades te nemen, maar was uiteindelijk toch gezwicht voor de krokant gebakken zwezeriken op toast, met champignons en truffel (€ 30). Die keuze heeft me geen moment gespeten: de bijzonder knapperig gebakken zwezerik werd geserveerd met een apart kommetje saus, waar ik ongelofelijk graag het recept van zou hebben. Ook mijn wederhelft was opgetogen over zijn zeer royale tonijnsteak (€ 26), die perfect was gebakken.

[+] [+]

Ik zou graag kunnen zeggen dat we getwijfeld hebben over een dessert – we hadden eigenlijk allemaal meer dan genoeg gegeten – maar de verleiding was te groot. Dat waren de desserts trouwens ook: de tiramisu (€ 7) en de crème brûlée (€ 7) waren allebei zeer royale porties, en ook nog eens zeer lekker. De dame blanche (€ 7,50) en de coupe brésilienne (€ 7) waren correct. Het kaasassortiment door kaasmeester Van Tricht (€ 14) waar mijn man voor had geopteerd, kwam op een plankje, met versgebakken en dus nog warm broodje, perengelei, een apart kommetje gemengde sla, en vooral ook een apart kaartje met de uitleg over elke kaas. Mooi!

We sloten af met koffie en thee, waarbij uiteraard ook nog wat snoepgoed werd geserveerd, en zagen dat het goed was.

Mijn man en ik hebben al besloten eens terug te komen voor de lunch, maar dan liefst op een zonnige zomerse dag, zodat we kunnen genieten van de echte brasseriekaart op het ruime terras.

Conclusie: Fou d’O is zeker niet goedkoop, maar wel zeer lekker, met een correcte bediening en een fijne sfeer.

Brasserie Fou d’O
Snepkaai 40, 9000 Gent
09/222.46.00
info@foudo.be
Open alle dagen van 12 tot 14.30 u. en van 18 tot 22.30 u. Zaterdagmiddag gesloten.