IJsjesweer
Dat ik hier eens schaamteloos reclame ga maken, se. Volledig uit eigenbelang, want hoe groter de verkoop, hoe kleiner de kans dat het product na dit seizoen uit de rekken verdwijnt…
Ik heb het namelijk over ijshoorntjes van het merk Delhaize. En dan niet zomaar de klassieker van vanille met chocolade bovenaan en nootjes, nee, het ijsje waar wij hier thuis compleet aan verslingerd zijn, is het caramelhoorntje met gezouten boter. Maar lekker!
Bovenaan liggen er krullen karamel, maar binnenin, tot diep in het koekje, zit ook een kern van vloeibare caramel. Ik wil niet weten welke additieven erin zitten, ’t is gewoon gigantisch lekker! En nee, het zijn vooral niet de prijzen van een Häagen-Dazs of een Ben & Jerry’s.
Dus: uitproberen, die handel. En laat me weten of u het ook zo goed vond!
Nieuwe playmobil, blijkbaar
Deze morgen zat er onverwacht een dikke gewatteerde envelop in de bus:
Playmobil brengt blijkbaar drie nieuwe sets uit: waterpretpark, een Porsche, en een modeshow. En dus stuurde de reclameregie ons een pakketje met een teaser en meer info. Ze zijn hier eigenlijk niet zo into playmobil, maar Merel heeft wel al de hele dag rondgelopen met de diva. Vooral de lange jurk en de boa spreken tot de verbeelding, zo blijkt.
Enfin, inspiratie misschien voor komende feesten, voor wie wel playmobillers heeft?
Lego bij de Fun
Lego is hier natuurlijk al lang geen onbekende meer, en ook de reeks van Lego Chima kennen de jongens: ze bekijken de online filmpjes, ze kennen volledig het verhaal van de leeuwen versus de krokodillen, en het woord ‘chi’ valt hier wel eens, vooral als ze online aan het spelen zijn. Maar Lego is en blijft vooral de bouwdozen natuurlijk. Eerder hadden ze al de gigantisch grote doos gekregen met de Vuurtempel: een constructie die je van tempel kan omvormen tot vliegende feniks, en die ronduit de max is. Alleen ga ik hem toch eens moeten nakijken op kleine foutjes – lees: herbouwen – want hij plooit niet zo makkelijk, dus ik vermoed dat Wolf ergens een foutje heeft gemaakt.
Toen Birgit van durvendromendenkendoen me vroeg of ze interesse zouden hebben in de doos met de ultieme Phoenix die ze gekregen had van de Fun, zei ik natuurlijk geen nee. Ik was wel wat verbaasd, want ik kende de webshop van de Fun wel – Wolf heeft er zijn gigantisch nerfgeweer besteld – maar het zou niet in me opgekomen zijn om er te gaan zoeken naar Lego. Hun aanbod is nochtans behoorlijk uitgebreid, zo blijkt.
Ik had de doos vandaag op de tafel gezet tegen dat ze thuis kwamen, en Kobe sprong een gat in de lucht. Zeg nu zelf, dat gezichtje!
Alleen die kleine blokjes Lego op de grond waar ik met mijn blote voeten loop, daar moeten ze echt nog iets op vinden…
De versjes van Merel De Waele
Wellicht heeft iemand me ooit gevraagd of ze dit mochten opsturen, maar ik kan het me in de verste verte niet meer herinneren. Ik was dan ook behoorlijk verbaasd toen Bart vanavond thuis kwam met een doos. Cadeautje? Wel leuk natuurlijk! Maar ook Bart wist nergens van. En de afzender? Myzebrabook.com, wat me ook niks zei.
Mijn ogen werden helemaal groot toen ik er een boek met harde kaft in vond met als titel: De versjes van Merel De Waele. Een gepersonaliseerd boek, zo wijs!
Maar daar eindigt het niet bij: het hele boek is gepersonaliseerd. Het bouwt letter per letter de naam van je kind op, met telkens een rijmpje erbij, een dier waarvan de naam met de betreffende letter begint, en een prachtige tekening waarin de letter nog eens verwerkt zit, zodat je kind de letters leert herkennen.
Merel lag al in haar bedje, maar Kobe was er meteen weg van. Ook hij vond het een bijzonder leuk concept.
Ik ben uiteraard eens gaan kijken op de website, en je kan zelf zo’n boek bestellen op een paar minuten tijd. Je vult de gewenste naam in, kiest een kafttekening, en dat is dat. Tot 16 letters betaal je 39,5 euro (+ 6 euro verzendingskosten), voor elke bijkomende letter betaal je een euro extra.
Ik denk dat ik weet wat ik binnenkort als geboortecadeautje ga schenken links en rechts. Serieus, jong.
Disney’s Planes: weggeefactie
Ik kreeg de vraag van de reclameregie: zie je het zitten om met de kinderen naar Planes te gaan kijken, de opvolger van Cars?
Tsja, stomme vraag natuurlijk.
En dus kreeg ik een duoticket opgestuurd, samen met een hele hoop leuke spulletjes. Ik liet de jongens elk iets kiezen – Wolf koos een jojo die niet langer dan een uur geleefd heeft omdat Kobe hem liet vallen, en Kobe koos een heel leuk notitieboekje – en de rest ga ik weggeven. Ik had eigenlijk willen wachten tot we de film gezien hadden, maar dat is niet zo evident: in de vakantie zaten we in Nederland, en de tickets zijn niet geldig op zaterdag, zondag en feestdagen. En wanneer kan je dan gaan, als er op woensdag muziekles is en je ook nog een kleuter van drie hebt? Juist ja.
Dus heb ik besloten om nu al de spulletjes weg te geven, en later nog wel eens de film zelf te bespreken. Ik heb links en rechts al prima recensies gelezen, de film zit dus wel snor.
Wat kan je krijgen van mij?
– Een stickervel
– een baseballpet in volwassen maat
– een kinderuurwerk
– een paspoorthouder en bagagelabel.
De afbeeldingen kan je bij Endimi terugvinden, ook zij mocht een pakketje weggeven.
Wil je graag meedingen naar een prijs, laat dan gewoon iets achter in de commentaren: ik laat Merel dan wel de onschuldige kinderhand spelen.
Meedoen kan tot maandag 11 november 22.00u. Veel geluk!
Taarten decoreren
(Advertorial, maar wel mijn eigen mening)
Vorige week kreeg ik een mailtje in de inbox, met de volgende vraag: ”
“Taart decoreren” is een nieuw wekelijks verzameltijdschrift dat deze donderdag in Vlaanderen gelanceerd wordt. In “Taart decoreren” ontdekt u alles over het maken van feestelijke taarten voor verjaardagen en het decoreren van alle soorten gebakken. Bij de serie krijgt u ook een geweldige reeks decoratiehulpmiddelen waarmee u naar vrije lust kunt experimenteren.
Speciaal voor de bloggers hebben wij een paar exemplaren van het eerste nummer. Wilt u voor alle anderen kennismaken met “Taart decoreren”? Stuur ons dan uw postadres door en wij bezorgen u zo snel mogelijk een exemplaar.
Wie ben ik dan om dat af te slaan, zeker als je, zoals ik, je eigenlijk alleen maar inhoudt om taart te bakken, omdat je ze dan ook zelf moet opeten en daar dik van wordt? Om één of andere reden vind ik koken een gewone dagtaak, maar vind ik bakken gewoon kweetniehoewijs. En geef toe, een mooi versierde taart ziet er nog altijd tien keer lekkerder uit dan ene die fantastisch smaakt, maar visueel niet zo aantrekkelijk oogt.
Ik zei dus ja, en twee dagen later kreeg ik een pakket aan de deur. Op het nieuwe adres, gewoon de eerste post op de Kineastlaan en al!
Enfin, een grote maar lichte doos dus. Favoriet bij de kat, overigens.
Erin zat dus een groot karton, vrolijk bedrukt in roze kleuren, met daarin effectief het tijdschrift ‘Taarten decoreren’, een massa reclame voor de volgende nummers, een kartonnen ineenknutselding om je cupcakes uit te stallen, twee hele mooie vlindervormen in stevig gelakt metaal, en een potje roze glitters. Die overigens niet eetbaar zijn, zodat er een waarschuwing op staat om er maar een klein beetje van te gebruiken, en de versierde dingen weg te gooien. Goed bezig, zeg!
Uiteraard bladerde ik nieuwsgierig het tijdschrift door, en Bart schoot in de lach toen hij me plots verrast ‘Môh!” hoorde mompelen. Ik had namelijk net gelezen hoe je koekjes zo perfect mooi kunt glazuren zonder dat het glazuur eraf loopt. Het blijkt een simpel truukje te zijn, trouwens. Verder staan er allerlei tips, trucs en handleidingen in, en ook een aantal recepten, zoals sponge cake, cupcakes met witte chocolade, verschillende types glazuur… Je kan het hele magazine doorbladeren (met lettertjes die uiteraard net klein genoeg zijn om niet te kunnen lezen, of daar gaat hun business model) hier.
Er staan natuurlijk ook veel verwijzingen in naar wat je in latere nummers kan leren, want dat is uiteindelijk de bedoeling: dat je een abonnement neemt, voor 4,95 euro per nummer. De eerste zeven nummers komen om de twee weken, met hulpstukken bij zoals spuitmondjes, sjablonen en dat soort dingen, daarna komt het zelfs wekelijks, maar de prijs blijft.
En dat vind ik nu net teveel van het goede. Ja, ik geef toe, het ziet er zeer aanlokkelijk uit als je graag bakt, maarre… Het wordt al snel een duur lolletje van 20 euro per maand, met een hoop hulpstukken die ik al heb, en op den duur een tempo dat je toch niet kan volgen. En ja, ik heb zelfs dan nog getwijfeld, want het ziet er écht wel goed uit en de tips zijn verdomde handig. Maar dan rijst natuurlijk de vraag of ze dat niveau wel gaan kunnen behouden. Want acht nummers, geen probleem, maar dan? En als ik dat allemaal wil uitproberen, ga ik er gigantisch veel tijd en vooral ook calorieën insteken, vrees ik. En gaat het er toch maar blijven liggen, ongebruikt.
Mja.
Ik denk dat ik bij het tweede nummer toch even ga kijken in de winkel, en het ga doorbladeren. En als het me dan nog steeds interesseert, dat ik de losse nummers ga kopen. Een abonnement is me toch een brug te ver. Maar als u graag bakt en versiert en zo, dan lijkt dit me toch wel een aanrader, ja. En dat eerste nummer kost nu toch maar 1,50 euro, ga het dus gerust halen in de krantenwinkel, de twee vlindervormpjes alleen al zijn meer waard dan dat.
Enfin, een blogpost die toch wel voor de volle 1,50 euro gesponsord is :-p Maar als ik het tijdschrift niet leuk had gevonden, dan had ik er wel over gezwegen, geloof me.
Duplo Creative Sorter
Dat ik graag eens dingen test en bespreek, dat weten ze bij Oona intussen. Dat ik drie kinderen heb die graag met nieuwe dingen spelen, ook.
En dus kreeg ik van Oona een pakketje geleverd, waarin de nieuwe Duplo Creative Sorter zat, ofte een Duplo doos met een wreed speciaal deksel en drieëntwintig blokken. Op zich niet veel blokken, zeker niet voor zo’n grote doos, maar dat is ook echt niet de bedoeling.
Deze Duplo is namelijk specifiek gericht op peutertjes, en het oefenen van hun fijne motoriek. Het driedubbele deksel is in feite een sorteerplaat, waar je de blokjes gewoon door kan steken. Naarmate de kinderen groter worden, zijn er andere mogelijkheden.
Je kan de platen op tafel leggen en er de blokjes op hun kant in passen. Het boompje staat op de zijkant van de doos, en heeft geen plaat.
Daarna kan je die blokjes samenvoegen tot de figuurtjes die erop staan. Of je kan er compleet andere figuren mee maken ook natuurlijk.
Aan dat laatste is Merel nog lang niet toe, dat hebben haar broers voor haar gedaan. Maar ze vindt het wel machtig leuk om alle blokken uit te gieten, een deksel op de doos te zetten, en dan de blokken willekeurig door de gaten te duwen. En als dat niet meteen lukt, gaat ze met een ondeugende blik vliegensvlug het deksel optillen en het blokje erin gooien, en doen alsof ik niks gezien heb en er niks gebeurd is.
Als ze wat groter wordt, kan ze dus ook de andere toepassingen van de doos uitproberen. Gegarandeerd een hit, ik weet wat ik straks ga kopen voor het kleine nichtje haar verjaardag :-p
Bedankt, mensen van Lego Duplo en Oona!
Efteling
Of ik het niet zag zitten om eens een dagje met het gezin naar de Efteling te gaan, en daar dan over te bloggen?
Ik hoefde niet lang na te denken, vulde de doodle in, kreeg de nodige mails met uitleg, bracht gisterenavond Merel naar oma, en laadde deze morgen mijn drie mannen in de auto.
Want de Efteling bestaat zestig jaar, en wil eigenlijk ook wat meer bekendheid in België. Misschien heeft u de reclamecampagnes al gezien in de verschillende media? Maar mond-aan-mondreclame werkt nog het beste. En ik geef het u op een briefje: de Efteling is de moeite (en niet alleen omdat we er gratis naartoe mochten).
We waren er twee zomers geleden al eens geweest, met de familie van Bart. Merel was toen nog niet meer dan een bolle buik, en Kobe was amper drie en dus nog bijna een peuter. Het was toen gigantisch goed meegevallen, maar ik vond de kinderen nog wat klein.
Vandaag werden we in Antwerpen opgepikt door een bus, en rond tien uur afgezet aan de Efteling. We hadden op de bus al een serieuze goodiebag gekregen (tickets uiteraard, maar ook een sprookjesboekje, DVD, pins, sleutelhanger, twee doosjes tictac, twee bananen, twee appels, twee Kinder Délice, twee flesjes Fanta, flesjes water en twee kleurboekjes met potloodjes in een stevige zak van de Efteling zelf) maar aan de ingang werd dat nog aangevuld met een doosje snoep (dat ik aan mijn ma heb gegeven) en 20 euro Eftelinggeld, om ter plaatste te spenderen. Mooi!
(wat er nog overbleef na de dag)
En toen konden we gaan en staan waar we wilden, zolang we maar tegen vier uur terug aan de bus waren. We probeerden eigenlijk de dingen te vermijden die we de vorige keer al gedaan hadden, en de nieuwe dingen uit te proberen. Wolf was nu groot genoeg voor de rollercoasters, en ik zag dat ook wel zitten.
Maar, zoals Bart opmerkte: zo’n dagje Efteling (of eigenlijk om het even welk pretpark) moet je zien als een dagje wandelen in het park met af en toe als bij toeval een attractie. De wachttijden zijn namelijk niet van de poes. Maar hierop heeft de Efteling dan net dat streepje voor op de Belgische parken: het is een echt aangenaam park om in te wandelen, met veel bomen, bloemen, waterpartijen en grasvelden. En, bijzonder geapprecieerd: een vrij precieze aanduiding van de wachttijden aan de ingang van elke attractie. Niet zomaar een tijdsaanduiding in de rij, maar echt een variabel elektronisch cijfer.
De eerste attractie van de dag had meteen een wachttijd van 50 minuten, maar omdat het nog maar de eerste was, zagen de kinderen dat wel zitten. Toch gek, eigenlijk: je mag er niet aan dénken om bij de dokter 50 minuten te moeten rechtstaan in de wachtkamer. Maar bon, de Bobslee verdiende het wel: een behoorlijk wilde en geschifte ‘rollercoaster’, een echte bobslee. Je wordt naar boven getrokken, maar de wagentjes gaan inderdaad grotendeels in een halve pijp naar beneden in een waanzinnige snelheid. Kobe zat te roepen naast me, hij was echt bang, het ventje. We hadden dan ook niet goed ingeschat hoe wild het wel ging zijn. Ik vond het in alle geval de max :-p
Kobe zag helemaal wit, dus besloten we om het even wat rustiger aan te doen, en daarna iets te eten. We deden een boottochtje van zo’n twintig minuten (wachttijd vijf minuten) waarbij hij helemaal op zijn plooi kwam. Of lag dat aan het tictacje dat ze kregen?
Qua eten is het ons ook bijzonder goed meegevallen. Je kan er overal picknicken, er zijn frieten, hamburgers, hot dogs maar ook Oosterse dingen te krijgen aan diverse kraampjes, en er zijn verschillende soorten restaurants: self service, maar ook met bediening. Een echt restaurant, quoi. Wij opteerden voor dat laatste, en werden er snel en efficiënt bediend. Bart nam zalm met dikke frieten en sla, en ik koos voor gamba’s met een kruidenrisotto, een fris slaatje en een saffraanmousse.
Het was niet slecht, zeker niet, maar uiteraard ook geen haute cuisine. Dat verwacht je ook niet in een pretpark, vind ik. En alles aan een faire prijs, wat ook niet in elk pretpark het geval is.
Daarna hebben we opgesplitst: Bart en Kobe zijn rustig in het sprookjesbos gaan wandelen en hebben er naar sprookjes geluisterd en gekeken.
Wolf en ik zijn naar de rollercoasters getrokken. De Python, met zijn loopings en zijn kurkentrekkers, zagen we allebei niet zitten: Wolf durfde niet goed, en ik vreesde dat mijn eten er zou uitliggen. Maar Sint-Joris en de Draak, de grootste dubbele houten achtbaan in Europa, oh ja, dat wel. Groot was onze verbazing toen de wachttijd amper vijftien minuten bleek. Dewandeltocht langs de aanschuifroute was bijna langer… En effectief, nog geen vijftien minuten later zaten Wolf en ik stevig vastgesnoerd in zo’n wagentje. Wolf was er niet gerust in, hij was eigenlijk wel wat bang.
Maar ik moet zeggen: het was de max! Een ongelofelijk wijze rups, waar je een paar keer het gevoel krijgt dat je zweeft door de pure snelheid. Zó wijs zelfs, dat we onmiddellijk opnieuw gegaan zijn, maar deze keer in de andere van de twee. Het parcours is lichtjes anders, en de rode is iets straffer dan de blauwe. Echt waar de max, maat!
Wolf was licht euforisch toen we buitenwandelden, zo amusant vond hij het. Adrenaline, het doet wat met een mens. Gillen, bijvoorbeeld, al kan Wolf beweren wat hij wil.
Daarna hebben we vijfendertig minuten staan aanschuiven bij de Vliegende Hollander, ofte de splash, zoals Wolf het noemde. Het aanschuiven gebeurt in een ‘griezelige’ setting, wat er in de praktijk op neerkomt dat het donker, muf en vooral enorm lawaaierig was. Ik kwam er in elk geval met koppijn buiten. En de rit zelf: meh. Je zit in een groot bootachtig iets, en vaart eerst rustig in het pikdonker. Daarna krijgt het ding plots snelheid, en zit je zelfs op een moment vast terwijl je helemaal achterover ligt. En dan kom je terug in openlucht, en komt het ding in het water terecht. Eigenlijk een beetje een teleurstelling: een zeer korte rit voor een serieus lange wachttijd. Wolf deelde die mening, en ik hoorde de mensen rondom mij hetzelfde zeggen. Mja.
En toen was het helaas tijd. We namen het treintje terug, moesten ons nog haasten, en kwamen nog een kwartier te laat bij de bus.
Het weer was overigens zalig: een heerlijke zon, net niet te warm, met af en toe een wolkje, en een zacht briesje. Dat kan je natuurlijk niet bestellen, daar moet je geluk mee hebben.
Maar voor de rest? We hebben al een paar pretparken gedaan, maar dit komt toch wel bovenaan te staan.
– fijne attracties, voor elke leeftijd
– accuraat aangeduide wachttijden
– verzorgd en proper, ook de toiletten en de paadjes
– een schitterend park, met heel veel groen en heel veel bloemen
– doenbare prijzen voor eten en drank, je krijgt niet voortdurend het gevoel dat ze het geld uit je zakken slaan. Zoals de gratis plattegrondjes, waar je in sommige andere parken twee euro voor moet betalen.
– doenbare afstand: anderhalf uur rijden vanuit Gent
Minpunten:
– de alomtegenwoordige muziek kan op het systeem beginnen werken
– je kan lang niet alle attracties doen (maar dat is in elk pretpark het geval)
Of zoals Bart het zei: in vergelijking met andere pretparken zijn er bar weinig minpunten.
Wij gaan er nog naar toe, dat weet ik alvast. En ik garandeer u met de hand op het hart: de Efteling is een aanrader. Waar ik met plezier ook gewoon voor betaald had, zoals de vorige keer.
Foto’s afdrukken en dat soort dingen
Opgelet: advertorial!
Foto’s laten afdrukken, ik kom er vaak niet toe, laat staan dat ik ze nog in een album plak. Ja, ik heb nog albums liggen uit het analoge tijdperk, maar toen kon je gewoon niet anders. Dan was het trouwens ook altijd een beetje bang afwachten op de ontwikkelde foto’s: waren ze wel geslaagd?
Nu is het eigenlijk een ander probleem: die van de selectie. Ik neem – zoals veel mensen – een pak meer foto’s dan vroeger, gewoon omdat dat niks meer kost. Je moet je dan wel af en toe door de enorme berg mapjes en foldertjes heenwerken, en foto’s selecteren die je wilt afgedrukt zien. Dus ja, ik laat af en toe nog wat foto’s afdrukken, gewoon om ze dan in kadertjes te kunnen steken, of ze te kunnen uitdelen aan de oma’s en opa’s. Of om voor hen een lekker ouderwets fotoalbum te maken, met plakwerk en al.
Zelf opteer ik voor een digitaal fotoboekje, tegenwoordig. Je selecteert een aantal foto’s, uploadt die met de tool van de firma waar je het wil bestellen, kiest een layout en een volgorde, en dat is dat. Serieus.
Op de laatste Brussels Girl Geek Dinner waar ik naartoe ben geweest, had ik een voucher gekregen van Pixum om een A4 fotokalender te bestellen. Ik heb er me in de vakantie even mee beziggehouden: een aantal foto’s selecteren (het kunnen er gerust ook meer per pagina zijn), een layout van de kalender, achtergrondkleur, formaat en afwerking kiezen, en ook dat was dat. Eigenlijk was ik zo content van het gemak dat ik er meteen drie heb besteld als eindejaarscadeautje: eentje voor ons, eentje voor Barts ouders, en eentje voor de mijne.
Ik moet zeggen: ondanks de drukke eindejaarsperiode kwamen ze vijf dagen later al toe, netjes verpakt in stevig karton. Ik ben echt wel tevreden met het resultaat, scherpe afdrukken en al. Er is één minpuntje: de bladen hebben de neiging lichtjes op te krullen, dat vind ik eigenlijk wel jammer. Maar het was gratis (toch ons exemplaar) dus mij hoor je niet klagen.
Nu had ik ook de aanbieding gekregen van datzelfde Pixum om een fotoboek uit te proberen. Ik zei niet nee :-p Ik downloadde de fotoboekjessoftware, en koos hetzelfde vierkante formaat als waarin ik al ooit een boekje van Photobox had laten maken. Zwarte achtergrond, vierkant formaat, glanzende softcover, en zesentwintig foto’s voor de zesentwintig pagina’s. Van elke foto kan je – uiteraard – zelf het formaat of de layout kiezen. Niet alle afdrukken waren even scherp, maar dat leerde me enkel dat ik beter mijn foto’s moet selecteren, want aan de fabrikant lag het duidelijk niet, gezien de scherpte van de andere foto’s :-p
In elk geval ben ik bijzonder tevreden. Ik geef toe: ik ga dat regelmatiger doen, zo’n fotoboekje laten maken. Ik heb er nu twee, en ik kan me voorstellen dat het een mooie serie wordt. Per stuk betaal je bij Pixum voor zo’n vierkant softcover geval 18,95 euro, en nog 5 euro verzendkosten. Ik vind dat dat best wel meevalt: voor losse afdrukken en een deftig boek betaal je meer, plus dan nog het inplakwerk.
Al moet ik eerlijk zijn dat ik ga rondkijken wat het goedkoopste is, want voor zover ik kan zien, was de kwaliteit van het andere boekje minstens even goed, maar toch wel vijf euro duurder voor vier pagina’s meer. Kijken en vergelijken, dus.