Vetgemest

Ja ik weet het, ik ben een veel te grote snoeper en weeg daardoor 35 kilo te veel… Ik heb ook gewoon de pech een traag metabolisme te hebben, waardoor alles ook veel langer blijft plakken. Tsja.

Maar hier ten huize wordt het me ook niet makkelijk gemaakt om niet dikker te worden: Bart kookt bijzonder goed en graag, en vindt het een punt van eer zijn gezin goed en gezond te voeden. En als het lekker is, eet je gewoon te veel, toch? En de zondagen zijn het ergst…

Het begint hier op zondag al met het ontbijt: versgebakken croissants en chocoladebroodjes, nog warm uit de oven, met een zachtgekookt eitje met soldaatjes.

En dan had Bart pizzaiola gemaakt, een grote pan heerlijk Italiaans voedsel dat nog beter smaakte dan het eruit zag, met rucola en versgeraspte parmiggiano.

Op zondag is er ook altijd taart bij de koffie, en dan ’s avonds maakte Bart pizza’s, deze keer niet met het steenoventje, maar in de gewone oven, kwestie van niet in de regen te moeten gaan staan. Maar man… Oh, en tussendoor had hij ook nog koekjes gebakken.

Nee dames, ge krijgt hem niet. Hij is van mij ^^

Pasta in plaats van barbecue

Elk schooljaar eindigen we steevast – allez ja, een paar dagen voor het effectieve einde – met een barbecue voor onze zesdes. Alleen leerlingen en leraars, en dat heeft wel iets van sfeer, ja. Geen ouders, geen vrienden, geen lieven, alleen wij, en da’s gemoedelijk.

Nu werd er resoluut voor een nieuwe formule gekozen: tot hiertoe waren het Anja en Kathleen van de keuken die de barbecue verzorgden, terwijl de mensen van de Ouderwerking dan de afwas deden en de tafels zetten en dergelijke. Veel werk, om eerlijk te zijn.

Vorig jaar was het voor het eerst met een externe catering, zodat die ook de vuile borden meenamen, maar dat viel al bij al behoorlijk duur uit.

Dit jaar werd het een pastamobiel met vier verschillende keuzes. Dik in orde: geen gezeul meer met tafels, geen afwas meer, geen oververhitte keukendames, maar minstens even gezellig en nog steeds vrij goedkoop. Alleen… De hoeveelheid afval was niet te overzien, aangezien elke portie in een kartonnen bekertje met een plastieken vork werd geserveerd. De drank was gelukkig wél nog in glazen, dankzij onze Ouderwerking.

Enfin, concept op zich wel geslaagd, maar dat afval, daar moeten we nog iets op vinden, me dunkt.

Het verslag en de foto’s zijn te vinden op de schoolwebsite.

Zelfgemaakte pasta

Vorige week was Bart naar de Cru geweest om boodschappen, en zei hij terloops: “Nu nog zelf pasta maken en ik ben er helemaal.”

Toen ik een paar uur later in de LIDL liep, zag ik, jawel, een klein pastamachientje. Serendipiteit? Ik vond van wel en nam het meer.

Vandaag stond Bart dus plots deeg te kneden, uit te rollen met de deegroller, en hadden Kobe en Merel het machientje in elkaar gevezen. Je moet dat dan vastklemmen aan een tafelblad, maar blijkbaar was enkel mijn bureau dun genoeg om in aanmerking te komen.

Het leverde volgende taferelen op:

En is het nu een meerwaarde? Goh… Tegenover gedroogde pasta zeker. Tegenover de verse die je in de Delhaize koopt, is het eerder een kwestie van zen, denk ik. Ik zou het er persoonlijk niet voor over hebben, nee… Is het dan voor herhaling vatbaar? Bart vindt van wel, als hij er tijd voor heeft.

Pomodoré

Gwen en ik hadden het op de Griekse dag afgesproken: vandaag zouden we ergens iets gaan eten, want het kwam er maar niet van. Na het gedoe van Wolf op te halen vanmiddag – gelukkig had Bart gekookt – en meer dan een uur onderweg te zijn geweest voor de vijf kilometer naar en van de Décathlon voor een paar rugbyschoenen – we hebben in het terugkeren gewoon het veer gepakt, serieus zeg – was ik om eerlijk te zijn wel moe, maar hey, ik zie haar al zo weinig, en dus stond ik rond acht uur in de Kasteellaan, aan Pomodoré.

Ik was er al heel vaak voorbijgereden – ha ja, bijna aan de rotonde van de Dampoort – had er al heel vaak in de file gestaan, en had dus ook al heel vaak gedacht om daar toch eens te gaan eten. Het is een restaurant met verse pasta, maar daarom niet Italiaans, noch qua menu, noch qua inrichting. Het is eerder Scandinavisch, met veel blank hout, een zwarte houten vloer, zwart geschilderde muren en plafond, maar ook veel witte details en een knappe verlichting, zodat het niet somber oogt.

Er is ook een kleine maar sober ingerichte tuin met een handvol tafeltjes, maar die waren bezet, zodat we binnen bij het raam gingen zitten.

We bekeken even de vrij kleine kaart en de drie suggesties, en besloten allebei om te gaan voor de Ravioli met artisjok, bouillon van asperges, gegrilde groene asperges en witte asperges. Het basisconcept is eigenlijk dat je opteert voor een van de zeven basissausen, grote of kleine portie, en dan er zelf nog garnituren naar keuze toevoegt. Daarnaast zijn er ook nog een paar salades en een drietal suggesties, waarvan wij er dus eentje kozen.

Ik dacht dat we zo’n drietal van die grote ravioli gingen krijgen, en was daardoor een beetje verrast door het grote bord vol gitzwarte kleine ravioli en knapperige asperges. Ik moet het toegeven: bijzonder smakelijk!
Een dessert konden we ook niet laten, en terwijl Gwen voor een semi-fredo ging, koos ik een panna cotta met roos, lychee en rood fruit.

Is het een aanrader? Welja. Simpel, snel, efficiënt en toch weer absoluut niet standaard, voor een redelijke prijs. Zoals Gwen bij het thuiskomen tegen Erik zei: “Daar moeten we eens terug met de kinderen: dat lijkt me ideaal!”

U weet het dus, als u de volgende keer nog eens staat aan te schuiven aan de Dampoort en een hongergevoel de kop opsteekt: doe het rondje, parkeer, en ga lekker eten. Smakelijk!

Pomodoré
Kasteellaan 487, 9000 Gent
0473 26 28 14
Di-vrij 12u-14u en 17u30-21u.
Zaterdag van 18u-21u30

Scampireceptje, poepsimpel en supersnel

Wat doe je als je ’s avonds moet koken omdat de jongens op dagkamp zijn, maar je dochter brood ’s middags een meer dan bizar idee vindt? Juist ja, twee keer koken. ’s Middags mag het dan eerder een ‘snack’ zijn, iets dat snel gaat, en desnoods niet altijd evenveel groenten bevat, maar toch niet ongezond is.

Ik merkte dat er in de ijskast nog passata stond, een overschot van de pizza van zondag. En dan zie ik het al meteen volledig voor me:

scampi

Simpel.

Je kookt de gewenste hoeveelheid pasta, en intussen haal je per persoon acht scampi uit de vriezer. Leg ze heel even in een kommetje heet water om ze te ontdooien, en snij intussen een ajuintje fijn. Bak dat ajuintje glazig in wat olijfolie, gooi er de uitgelekte, of zelfs drooggedepte scampi bij. Zodra ze roze zijn, giet je er behoorlijk wat passata bij (als je dat niet staan hebt, is een blik tomaten in blokjes nog beter, dan heb je meteen ook groente). Laat even opkoken, doe er naar smaak ultralichte room bij, en peper en zout en andere kruiden. Kiep de intussen gaargekookte en netjes uitgelekte pasta erbij, en klaar!